สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 30

"จริงเหรอ? งั้นฉันคงต้องไปขอบคุณเหล่าชวี่แล้ว" หม่าไห่ดูโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

แต่หม่าฟงกลับรู้สึกชาไปทั้งหัว

"แกมาหาฉันเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า" หม่าไห่ตะคอกเสียงทุ่มต่ำ หลังจากนั้นกดวางสายทันที

หม่าฟงจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองด้วยความรู้สึกอึ้ง สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

ตอนนี้เขาได้รู้แล้ว หลินหยางคนนี้ไม่ธรรมดาเหมือนกับที่ตัวเขาคิด

แต่ว่า…จะให้เขาขอโทษหลินหยางต่อหน้าคนมากมายแบบนี้เหรอ? เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด สั่งให้เขากลิ้งออกไปจากที่นี่ยังจะรู้สึกดีมากกว่านี้!

ยิ่งไปกว่านั้นเขาถลำลึกเกินกว่าที่จะถอนตัวแล้ว จะให้เขามาหยุดเอาตอนนี้เหรอ?

ไม่สนใจแล้ว หนึ่งคือไม่ทำอะไรเลย สองไปให้ถึงที่สุด หักแขนหักขาหลินหยางก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หม่าฟงกัดฟันแน่น ตรงเข้าไปหาหลินหยาง

แต่ทันทีที่เพิ่งขยับตัว เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ไม่รู้ทำไมบอดี้การ์ดของเขาถึงไปนอนอยู่บนพื้นหมดแล้ว แต่ละคนกำลังชักกระตุก ดูไร้เรี่ยวแรง เหลือเพียงสามคนที่กำลังปล้ำอยู่กับหนิงหลงและชวี่หนานตง

หนิงหลงอายุยังน้อยและแข็งแรง บวกกับทักษะการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา สามารถจัดการบอดี้การ์ดพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย

ส่วนคนที่เหลือโดนพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เพิ่งมาถึงจับกดลงพื้นหมด

ผ่านไปเพียงแค่ครู่เดียว บอดี้การ์ดมืออาชีพของหม่าฟงโดนจัดการหมดแล้ว?

หม่าฟงยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เริ่มจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

หลินหยางปล่อยมือจากซูเหยียนที่กำลังหวาดกลัว

ในตอนนั้นเอง คนของชวี่หนานตงเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเขา

"คุณหลิน มีคนโทรแจ้งความ หรือไม่คุณหลบไปก่อน ที่เหลือพวกเราจัดการเอง?"

"งั้นเหรอ? งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน เรื่องของหม่าฟงไว้ค่อยว่ากันทีหลัง" หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูด

"คุณหลิน หม่าฟงก็แค่ใจร้อนเกินไป ปล่อยพวกเขาไปไม่ได้เหรอ?" ชวี่หนานพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น

"เดิมทีผมไม่ได้เรียกพวกคุณลงมือเลยด้วยซ้ำ ชวี่หนานตง ที่คุณยังสามารถยืนอยู่ตรงนี้ ถือว่าผมไว้หน้าคุณมากแล้ว เรื่องของผม คุณอย่ายุ่งจะดีกว่า"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ หลังจากนั้นดึงมือของซูเหยียนเดินออกไปจากที่นี่

ชวี่หนานตงพูดอะไรไม่ออก รอจนกระทั่งหลินหยางและซูเหยียนเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เขาถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ลุงชวี่…" หม่าฟงทนไม่ไหวตะโกนออกมา

"โทรศัพท์หาพ่อของคุณหรือยัง?" ชวี่หนานตงถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"เมื่อกี้พ่อโทรหาผมแล้ว"

"งั้นเหรอ…ไปหาพ่อของคุณเถอะ บอกให้เขารีบใช้เส้นสายทั้งหมดที่มี ไม่อย่างนั้น เกรงว่าต่อไปในเมืองเจียงเฉินคงจะไม่มีตระกูลหม่าอีกแล้ว" ชวี่หนานตงพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา หลังจากตบไหล่ของหม่าฟง เขาหันหลังแล้วเดินตรงออกไปข้างนอก

หม่าฟงเบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

ผ่านไปสักพัก หม่าฟงเดินจากไปด้วยความเหม่อลอย

หลังจากที่ตำรวจมาถึง พาตัวบอดี้การ์ดกลุ่มนั้นไปทั้งหมด

หนิงหลงก็ไม่ได้อยู่นาน

ส่วนตระกูลซู เรียกได้ว่าไม่ได้อะไรจากงานเลี้ยงครั้งนี้เลย

แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ พวกเขารู้สึกสับสนในตัวของหลินหยาง ลืมแม้กระทั่งพวกแขกทั้งหลาย ทุกคนต่างก็กำลังคาดเดาสถานะของหลินหยาง

ผู้ถือหุ้นเพียงหนึ่งเดียว!

หนิง ชวี่ สองตระกูลคอยสนับสนุน!

ยิ่งไปกว่านั้นสวี่หนานตงถึงขั้นย่อมมีปัญหากับตระกูลหม่าโดยไม่ต้องคิด!

เขาเป็นใครกันแน่?

เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ?

เขามีความสามารถมากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

ไม่มีใครสามารถเข้าใจ

"คุณนายซู หลินหยางคนนี้เป็นลูกเขยของตระกูลซูจริงเหรอ?" ในตอนนั้นเอง มีผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งเดินเข้ามาถามด้วยความระมัดระวัง

"ผู้อำนวยการหลี่?" ซูเป่ยตาลุกวาวเป็นประกาย

คุณนายซูลังเลอยู่สักพักแล้วพยักหน้า "ใช่แล้ว"

"จริงเหรอ เหอเหอ คุณนายซู ตระกูลซูของพวกคุณมีมังกรถือกำเนิดขึ้นแล้ว! ลูกเขยคนนี้ไม่ธรรมดา" ผู้อำนวยการหลี่หัวเราะเหอเหอ หลังจากนั้นรีบหยิบนามบัตรของตัวเองออกมาส่งให้กับเธอ

คุณนายซูรู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอรีบยื่นมือออกไปรับนามบัตร

"คุณนายซู ผมได้ยินมาว่าการขายปูนซีเมนต์ของตระกูลซูมีปัญหามาโดยตลอด ถ้าเกิดมีเวลาว่างพวกเรามานั่งคุยกันหน่อยดีกว่า บางทีพวกเราอาจจะสามารถเซ็นสัญญาความร่วมมือในระยะยาว"

"ได้! ได้!"

คุณนายซูรู้สึกดีใจมาก รีบพยักหน้าทันที

ส่วนเถ้าแก่ที่เหลือเห็นสถานการณ์ ก็รีบเดินเข้ามามอบนามบัตรของตัวเองทันที

"คุณนายซู นี่คือนามบัตรของผมผมรู้สึกว่าเซิงหัวกรุ๊ปมีศักยภาพในการทำงานมาโดยตลอด วันไหนว่าง พวกเราสามารถลองมานั่งคุยกัน"

"คุณซูเป่ย คุณยังจำผมได้หรือเปล่า? ครั้งก่อนคุณมาหาผมที่บริษัท ผมรู้สึกว่าโครงการที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้ไม่เลว พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณมาที่บริษัท ไว้พวกเราค่อยมาปรึกษากันดู?"

"คุณนายซู นี่คือนามบัตรของผม…"

"คุณซู สวัสดี…"

ชั่วขณะ คนของตระกูลซูโดนแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงรายล้อม ไม่ใช่มาเพื่อมอบนามบัตรก็ทำความรู้จัก

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายซูเบ่งบานเหมือนดอกไม้