สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2919

อันที่จริงตอนที่ม่านซาหงเข้าไปขวางเขาไว้นั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองถูกจับได้แล้ว

แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างสุดชีวิตแล้วเพื่อหนี ทว่าเขาตอนนี้กลับไม่ใช่เขาเอง และแม้ว่าจะใช้คาถาอาคมต้องห้ามของลัทธิปีศาจสวรรค์เพื่อย้ายศีรษะ ทว่าสิ่งนี้ก็อาจทำให้เกิดผลข้างเคียงได้ และยังทำให้เขาหนีไปได้ไม่ไกลอีกด้วย

"หมอเทวดาหลิน...คุณคิดจะฆ่ากำจัดโดยไม่เหลือซากเลยจริงเหรอ..."

เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ร้องถามอย่างยากลำบาก น้ำเสียงของเขาแหบแห้งและฟังไม่ชัดเจน

เห็นได้ชัดว่าเขายังปรับตัวกับร่างนี้ไม่ได้เลย

"คุณคิดว่าผมจะอ่อนข้อให้คุณอย่างนั้นเหรอ? หรือจะบอกว่าหลังจากที่ผมแพ้ให้กับคุณแล้ว คุณจะอ่อนข้อให้ผม?"

หลินหยางเดินไปหาเจ้าลัทธิและกล่าวอย่างเยือกเย็น

"หมอเทวดาหลิน เพียงแค่คุณไม่ฆ่าผม คุณต้องการอะไรผมยอมให้คุณทั้งหมดเลย! คุณอยากได้อาคมต้องห้ามของลัทธิปีศาจสวรรค์ของผมไม่ใช่เหรอ? คุณไม่อยากรู้ถึงทักษะวิชาโบราณเหล่านั้นเหรอ? ผมรู้ว่าคุณเป็นคนที่กระหายความรู้คนหนึ่ง! เพียงแค่คุณยอมปล่อยผมไป ผมจะเป็นคนสอนสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดให้กับคุณ!"

เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์กล่าว

ทว่าหลินหยางกลับไม่หยุด

"ผมเป็นคนที่กระหายความรู้ก็จริง แต่ตอนนี้ผมต้องการเพียงชีวิตของคุณ! !"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็กระโดดพุ่งเข้าใส่เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ทันที

"อ๊า! ! !"

เจ้าลัทธิร้องตะโกนสุดเสียงพร้อมกับปล่อยพลังปีศาจออกมา

ทว่าพลังของเขาในตอนนี้กลับไม่เหมือนก่อน พลังปีศาจที่ปลดปล่อยออกมาก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ได้

ปัง!

ฝ่ามือของหลินหยางตบทะลุไปยังหน้าอกของเจ้าลัทธิอย่างแรง

เจ้าลัทธิตัวสั่นและอาเจียนออกมาเป็นเลือดอย่างรุนแรง

เขาใช้เวลาหลายสิบปีเพื่อจะได้ร่างนี้มา ถือเป็นร่างที่เข้ากันได้ดีกับสมองของเขาอย่างมาก เขาเก็บผนึกร่างนี้ไว้ในเขตต้องห้ามด้วยกันกับผู้คุมทั้งแปดของเขตต้องห้าม และใช้วิธีการพิเศษในการเก็บรักษาไว้

ก่อนหน้านี้จะหลบหนีเข้าไปในเขตต้องห้าม เขาจงใจผ่าศีรษะเกือบครึ่งเพื่อป้องกันหากไม่สามารถสู้กับหลินหยางได้และอาจต้องจบชีวิตลง

ทว่าสุดท้ายแล้วก็เหลือเพียงครึ่งศีรษะและรวมถึงร่างกายที่ได้รับผลข้างเคียงอย่างแรง ทำให้พลังและความแข็งแกร่งของเขาลดลงถึงจุดที่ร้ายแรง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินหยาง ทำให้เขาไม่อาจสู้และรับมือกับเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"หมอเทวดาหลิน คุณ..."

เขาอาเจียนเป็นเลือกและตัวสั่นสะท้านอย่างแรงด้วยความโกรธ

หลินหยางยกฝ่ามือขึ้นพร้อมกับตบไปที่ศีรษะของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์อย่างดุเดือด

ฝ่ามือนี้สามารถทำให้ศีรษะของเขาแตกละเอียดได้เลย

และในช่วงวินาทีที่วิกฤตนี้เอง

แกร๊ก!

ทันใดนั้นแสงสีทองก็ส่องลงมาจากท้องฟ้า ตัดตรงไปที่แขนของเขา

หลินหยางหน้าซีดด้วยความตกใจพร้อมกับปล่อยเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ และถอยกลับอย่างรวดเร็ว

แสงสีทองเกือบจะตัดแขนของเขาออก แต่เมื่อมันกระทบพื้น มันกลับไม่ได้ทำให้พื้นแตกออกจากกันหรือแตกกระจายเมื่อถูกกระแทก

คลื่นพลังที่บริสุทธิ์มากนี้ ทำให้พลังแห่งสวรรค์ถูกปลดปล่อยออกมา

"พลังออร่านี้? เป็นพลังของเทพเซียนแห่งแผ่นดิน!"

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า

จากนั้นก็เห็นชายผมขาวคนหนึ่งสวมชุดสีดำเอามือไพล่หลังยืนอยู่กลางอากาศ

ศีรษะล่ะ?

ท่ามกลางร่างที่แตกเป็นเสี่ยงๆ นี้กลับไม่มีศีรษะของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์เลยแม้แต่นิดเดียว

เขาคอยจับจ้องอย่างไม่ละสายตา

เป็นไปอย่างที่คาด เย่เหยียนใช้พลังแห่งสวรรค์เข้ามาปกคลุมศีรษะครึ่งหนึ่งที่เหลือของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์เอาไว้ก่อนหน้าแล้ว ทำให้พลังฝ่ามือของหลินหยางไม่สามารถทำลายเขาได้!

ควับ!

ศีรษะของเจ้าลัทธิลอยไปหาเย่เหยียนและตกลงที่ฝ่ามือของเขา

ด้วยความสามารถทักษะการแพทย์ของเย่เหยียน การจะใช้ศีรษะนี้ชุบชีวิตของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ขึ้นใหม่ถือเป็นเรื่องง่ายดายมาก

ทว่าสิ่งที่หลินหยางเป็นกังวลไม่ใช่การที่เขาสามารถช่วยชีวิตเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ขึ้นมาได้ แต่เป็นการที่เขาสามารถรับรู้ความคิดและอ่านใจของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ได้ต่างหาก

สมองเป็นเนื้อเยื่อของมนุษย์ที่ซับซ้อนที่สุด และการรักษาโรคก็ยากที่สุดเช่นกัน

แต่หลินหยางไม่สามารถรับประกันได้ว่าเย่เหยียนจะเชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์ดังกล่าวหรือไม่

หากเขามีหนทางที่จะรับรู้เกี่ยวกับความทรงจำความคิดของเจา้ลัทธิปีศาจสวรรค์ มันก็จะไม่ใช่ข่าวดีสำหรับหลินหยางอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม การที่เย่เหยียนมาที่นี่ไม่เพียงเพื่อเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์เท่านั้น

"แหวนเทพสูงสุดในมือของผมนี้ ดูเหมือนจะไม่สมบูรณ์อะไร หลินหยาง คุณมอบทรัพย์สมบัติที่คุณได้จากสุสานเทพสูงสุดออกมาเถอะ" เย่เหยียนจ้องไปที่หลินหยาง

"คุณอาจต้องเป็นคนเข้ามาเอาด้วยตัวเองแล้วล่ะ"

หลินหยางกล่าวอย่างเยือกเย็น

"ทำไม? ยังคิดจะลองกับพลังเทพเซียนแห่งแผ่นดินอีกเหรอ? ผมในตอนนี้ไม่เหมือนที่เพิ่งจะบรรลุขั้นวรยุทธ์หรอกนะ! คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณตอนนี้คือเทพเซียนแห่งแผ่นดินที่สมบูรณ์แบบที่สุด! คุณเข้าใจไหม?"

เย่เหยียนกล่าวเสียงแหบแห้ง