สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2920

สายตาของผู้คนมองไปตามเจ้าเมืองหนานหลีเฉิง

เมื่อเห็นเจ้าเมืองหนานหลีเฉิงเดินไปทางเจ้าเมืองชิงเซวียน หลายคนก็แสดงความประหลาดใจ

"แล้วหนานหลีเฉิงต้องการทำอะไรกันแน่"

"น่าจะไปขอความช่วยเหลือจากคนนอกอาณาเขตคนนั้นไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ใช่หรอก คนจากหนานหลีเฉิงจะตกต่ำถึงเยี่ยงนี้เลยหรือ คาดไม่ถึงว่าจะหาคนนอกมาช่วย?"

"น่าอับอายจริง ๆ"

"ใช่!"

หลายคนหัวเราะเยาะ

คนจากหนานหลีเฉิงได้ยินแล้วมีสีหน้าเศร้า

แต่พวกเขาไม่สามารถขัดใจเจ้าเมืองได้ ได้แต่ฝืนเดินตามไป

"โอ้ ท่านเจ้าเมือง!"

เจ้าชิงเซวียนเห็นเจ้าเมืองหนานหลีเฉิงเดินมาทางนี้ ข้าง ๆ ยังมีอ้ายหร่านด้วย คาดอะไรได้ราง ๆ เขาก้าวไปข้างหน้าทำความเคารพทันที

"เคยเห็นเจ้าชิงเซวียนแล้ว ไม่รู้ว่าคุณหลินอยู่ที่ไหน เจอกันสักครั้งได้ไหม" เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงพูดอย่างกระตือรือร้น

"โอ้ คุณหลินอยู่นี่ทางนี้ เชิญทางนี้"

เจ้าชิงเซวียนที่ยุ่งอยู่กล่าว

พื้นที่พักผ่อนด้านใน หลินหยางกําลังนั่งขัดสมาธิ เหมือนกําลังงีบหลับ

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงไม่ลังเลเลย ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวและคุกเข่าลง

"ขอให้คุณหลินลงมือ ช่วยเด็กหญิงหน่อยเถิด"

พูดจบ ก็โขกหัวหลินหยาง

"เจ้าเมือง!"

คนเมืองหนานหลีเฉิงที่อยู่ข้างหลังก็งง

ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าเมืองหนานหลีเฉิงจะคุกเข่าให้กับคนนอกอาณาเขตโดยไม่ไตร่ตรอง

ในสายตาของพวกเขา นี่เป็นความอัปยศยิ่งกว่าชีวิต

ผู้คนที่มุงดูอยู่ข้างนอกหลายคนก็ทําหน้าประหลาดใจเช่นกัน จากนั้นเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาเหมือนกระแสน้ำ

"หนานเจิ้นอินคนนี้ ไม่มีศักดิ์ศรีแล้วหรือ!"

"ขายหน้า ขายหน้าถึงตระกูลแล้ว"

"คุกเข่าให้กับคนนอกหรือ ต้องคุกเข่าเช่นนี้เลยหรือ เขากระดูกอ่อนเหรอ"

"ชื่อเสียงของเมืองหนานหลีเฉิงก็ถูกทําลายแล้ว"

"เมืองหนานหลีเฉิงมีเจ้าเมืองเยี่ยงนี้ชั่งโชคร้ายจริงๆ"

นำข้อกล่าวหาต่าง ๆมาด่าทอกันไม่หยุด

ผู้คนจากหนานหลีเฉิงไม่น้อยก็อัดอั้นตันใจจนหน้าแดง ยืนกระสับกระส่าย ในที่สุดบางคนก็สะบัดมือและจากไป

เมื่อหลินหยางเห็น ทันใดนั้นหลินหยางก็ลุกขึ้นเดินไป พยุงเจ้าเมืองหนานหลีเฉิงให้ลุกขึ้น

"ท่านเจ้าเมือง ท่านทําอะไร" หลินหยางถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"หมอเทวดาหลิน ข้าได้ยินแม่หนูอ้ายหร่านคนนี้บอกว่าท่านอาจมีวิธีกําจัดวิญญาณมังกรชั่วร้ายออกจากร่างกายของลูกสาวข้า อยากขอให้ท่านช่วยลูกสาวข้า ช่วยลูกสาวข้าด้วย ตราบใดที่ท่านช่วยลูกสาวข้าได้ หนานเจิ้นอินยินดีที่จะเป็นทาสรับใช้ให้ท่าน!" เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงจับมือหลินหยางไว้และน้ำตาไหล

"วิญญาณมังกรชั่วร้ายหรือ"

หลินหยางคิดแล้วขมวดคิ้ว

"ท่านหลิน ท่านจะมีวิธีหรือไม่" เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงมองไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

"มี แต่ค่อนข้างยุ่งยาก" หลินหยางกล่าว

"จริงหรือ"

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงดีใจอย่างมาก

"จะจัดการได้ก็มีวิธี แต่เจ้าเมืองหนานหลีเฉิง ข้าขอถามหน่อยว่า ท่านบอกว่าจะเป็นทาสรับใช้ให้ข้านั้นจริงหรือ" หลินหยางพูดถามโดยทันที

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงกลัว แล้วพยักหน้า "ถ้าหากท่านหลินมีอะไรอยากให้เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงอย่างข้าช่วยก็พูดออกมาเถอะ"

"ดี ในเมื่อเจ้าเมืองหนานหลีเฉิงพูดเยียงนี้แล้ว ข้าก็ยินดี การเป็นทาสรับใช้นั้นไม่จำเป็น ข้าอยากให้เจ้าเมืองสัญญากับข้าสามเรื่อง ถ้าทำได้ ข้าจะรีบลงมือรักษาลูกสาวของท่านให้หาย" หลินหยางกล่าว

"พูดถึงสามเรื่อง แม้แต่สามสิบเรื่องสามร้อยเรื่องก็ไม่มีปัญหา!" เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงตื่นเต้น แล้วถามต่อว่า "แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร"

"อันนี้ข้ายังไม่ได้คิดเลย รอคิดก่อนแล้วค่อยบอกเจ้า ท่านเจ้าเมือง พาคนมาก่อนเถอะ" หลินหยางกล่าว

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงรออยู่ด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ

ในขณะนี้เขากระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือหญิงสาว แต่ไม่รู้ว่าผู้คนจากหนานหลีเฉิงเหตุใดจึงไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

"เจ้าเมือง!"

ในเวลานี้ ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งในหนานหลีเฉิงได้เดินมา "เพราะสิ่งต่าง ๆ ก่อนหน้านี้ที่ท่านทำ ทําให้คนจํานวนมากในเมืองเกิดความไม่พอใจ อับอายและโกรธแค้น มีคนมากกว่ายี่สิบคนได้ยื่นคําขอออกจากเมืองเพื่อที่จะขอออกจากเมืองหนานหลีเฉิงของเราแล้ว ท่านดูสิ..."

"แน่นอน" เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงตอบ

"นี่... เจ้าเมือง พวกเขาเหล่านี้คือแกนกลางของหนานหลีเฉิง เมื่อเราปล่อยเขาไปแล้ว หนานหลีเฉิงของเราจะทำเช่นไร"

" ข้าไม่เชื่อว่า หนานหลีเฉิงเหลือคนน้อยแล้วจะไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ ยิ่งเป็นเจ้าเมือง ถ้าแม้แต่ชีวิตของลูกสาวตัวเองยังช่วยไว้ไม่ได้ แล้วจะยังถือว่าเป็นเจ้าเมืองได้อย่างไร

อีกอย่าง พวกเขาจะสนอะไร ไม่ใช่แค่เฉยๆหรือ ตอนนี้ข้าคุกเข่าให้ท่านหลิน ไม่ใช่พวกเขา ทำไมข้าถึงคุกเข่าเพราะข้าจะช่วยชีวิตคน! เสียหน้าแล้วยังหาได้กลับคืนมา ชีวิตหายไปจะช่วยกลับมาได้อย่างไร ถ้าเขาสนใจแต่ชื่อเสียงอันไร้สาระเหล่านี้ เขาก็ไม่สมควรที่จะอยู่เมืองหนานหลีเฉิง"

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"นี่... ก็ได้"

ชายคนนั้นถอนหายใจและทำอะไรไม่ถูก

เมื่อเจ้าเมืองพูดจบ ผู้คนมากมายก็เลือกที่จะออกจากเมืองหนานหลีเฉิง

ชาวเมืองต่างก็หยิ่งผยอง เจ้าเมืองสามารถคุกเข่าให้ใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่คนนอก

เป็นเรื่องที่พวกเขารับไม่ได้

ดังนั้นในระหว่างการรักษาของหลินหยาง ผู้คนก็ออกจากหนานหลีเฉิงไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง

"โอ้ เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงไปหาคนนอกคนนั้นแล้วหรือ"

เสินกงที่กลับไปดื่มชาในพื้นที่พักผ่อนแล้วแง้มมอง

"ใช่ คนจํานวนมากในเมืองหนานหลีเฉิงไม่พอใจเลยถือโอกาสออกจากเมือง ผู้คนหนานหลีเฉิงก็หนีกระเจิดกระเจิง" หยวนเซวียนซินหัวเราะ

"อืม นี่เป็นโอกาส"

เสินกงชางพิจารณาดู แล้วพูดว่า " ไป ไปเชิญผู้คนที่หนีออกจากเมืองหนานหลีเฉิงมา คนที่ยังไม่ได้หนีออกมาก็ไปบอกเขาด้วย พวกเราตระกูลเสินกงยินดีต้อนรับ '

"อัจฉริยะชาง คุณอยากถือโอกาสนี้ทำลายหนานหลีเฉิงหรือ" หยวนเซวียนซินถามด้วยรอยยิ้ม

"นี่เป็นโอกาสที่ดีจากสวรรค์ไม่ใช่หรือ" เสินกงชางพูดด้วยรอยยิ้ม