สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2921

ณ แดนมรณะ

ทุกคนรวมถึงผู้อาวุโสใหญ่ต่างมารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ แต่ละคนต่างคุกเข่าและโบกศีรษะลงกับพื้น โดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

ภายในห้องโถงเงียบกริบ

และไม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้นานเท่าไร

วูบ!

เสียงหนึ่งที่ดังทำลายความเงียบก็ดังกึกก้อง

จากนั้นพลังเกราะประหลาดก็เข้ามาปกคลุมห้องโถง

"เงยหน้าขึ้นให้หมดเดี๋ยวนี้"

จากนั้นก็ปรากฏเงาของใครคนหนึ่งที่สวมชุดสีทองขึ้นกลางห้องโถง

"ขอบคุณท่านผู้นำ!"

ผู้อาวุโสใหญ่และทุกคนต่างส่งเสียงสั่นสะท้านและค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

ผู้นำแดนมรณะยังคงจับจ้องทุกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย โดยไม่แสดงสีหน้าท่าทีใดๆ แม้แต่นิดเดียว

ผู้อาวุโสใหญ่ก้มลงโขกศีรษะกับพื้นอีกครั้งและกล่าวเสียงสั่นสะท้าน "ผู้นำ พวกเราทำผิดอย่างใหญ่หลวง! ได้โปรดลงโทษพวกเราด้วย!"

"ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ผู้อาวุโสใหญ่ เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ คุณเองก็ทำไปเพื่อแดนมรณะของเรา! ผมจะไม่เพิ่มโทษให้คุณอีก!"

"ขอบคุณมากครับผู้นำ!"

ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจและรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก แต่ไม่นานเขาก็นึกอะไรขึ้นได้พร้อมกับยกกำปั้นขึ้น "ผู้นำ ตอนนี้ลัทธิปีศาจสวรรค์ก็ถูกถล่มทำลายแล้ว เจ้าลัทธิเองก็ถูกหมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉินฆ่าตายไปแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นาน หมอเทวดาหลินจะต้องนำกองกำลังยอดฝีมือบุกมาถล่มทำลายแดนมรณะของเรา! เราควรรับมือยังไงดี?"

"แม้แต่ลัทธิปีศาจสวรรค์ยังไม่สามารถรับมือกับหมอเทวดาหลินได้ เกรงว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับแดนมรณะของเรา"

"ได้ยินมาว่าหมอเทวดาหลินคิดจะแก้แค้นและคิดบัญชีกับทุกคนที่คิดขัดขวางเขาทุกคนโดยไม่เว้น! แดนมรณะของเราจะรอดพ้นอันตรายครั้งนี้ไปได้ยังไง?"

"เกรงว่าครั้งนี้คงจะยาก"

คนอื่นๆ ต่างทำหน้าตึงเครียดและแอบวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานา

บรรยากาศแห่งความหวาดกลัวและตื่นตระหนกแผ่ซ่านไปทั่วทั้งห้องโถง

ผู้นำแดนมรณะแอบจ้องมองทุกคนอย่างเงียบๆ อยู่นานและจากนั้นก็กล่าวขึ้นมา "ก่อนหน้านี้ที่พวกคุณแอบบุกไปฆ่ากำจัดหมอเทวดาหลินนั้น มีใครจำหน้าพวกคุณได้ไหม?"

"เอ่อ...คนของหยางหัวรู้ว่าเราเป็นใคร" ผู้อาวุโสใหญ่ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

"งั้น ตอนนี้ศัตรูตัวฉกาจของเราไม่ใช่หมอเทวดาหลิน แต่เป็นเจ้าหน้าที่ของอาณาจักรมังกร"

ผู้นำแดนมรณะส่ายหน้า

ผู้อาวุโสใหญ่สูดหายใจเข้า "ผู้นำ คุณหมายความว่า..."

"หมอเทวดาหลินถือเป็นหนึ่งในสี่ผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกร เขาเองมีความพิเศษยิ่งใหญ่ไม่ธรรมดา แม้เขาจะไม่มีอำนาจด้านการทหาร แต่ตำแหน่งที่เขาอยู่ หากแดนมรณะของเราคิดจะฆ่าหมอเทวดาหลินก็เท่ากับฆ่าผู้บัญชาการของอาณาจักรมังกร เรื่องนี้ร้ายแรงยิ่งกว่าหยางหัวเสียอีก"

ผู้นำแดนมรณะลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ "ถ้าเป็นแบบนั้น แดนมรณะของเราคงไม่มีที่ยืนอยู่ในอาณาจักรมังกรอย่างแน่นอน"

"อ๋า? ?"

"งั้น...ผู้นำ เราควรทำยังไงดี?"

"อาณาจักรมังกรที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีให้เราอยู่อีกแล้วอย่างนั้นเหรอ?"

ทุกคนต่างสั่นสะท้านและตื่นตระหนกอย่างมาก

"พวกคุณไม่ต้องตระหนกตกใจไป ผมมีแผนสำรองเตรียมไว้แล้ว"

ผู้นำแดนมรณะกล่าว "ผมจะเดินทางออกจากแดนมรณะสองวัน พวกคุณรีบเตรียมตัวให้พร้อม หากหมอเทวดาหลินมา พวกคุณก็ไปเชิญใครคนหนึ่งมา เขาคนนี้จะต้องทำให้หมอเทวดาหลินหยุดลงได้! และหมอเทวดาหลินจะไม่ลงมือจัดการแดนมรณะอย่างแน่นอน"

"ผู้นำหมายถึงใครเหรอครับ?" ผู้อาวุโสใหญ่ถามอย่างร้อนใจ

"ธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งเกาะเสินหั่ว!" ผู้นำแดนมรณะกล่าว

"มู่ชิงอู่?"

ผู้อาวุโสใหญ่ร้องเสียงหลง

......

หลังจากที่หลินหยางนำกองกำลังกลับไปที่เจียงเฉิน เขาก็ไม่ได้ไปจัดการคิดบัญชีกับแดนมรณะทันที

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าแดนมรณะแอบวางแผนบุกลอบโจมตีเขาในการต่อสู้ครั้งนี้

เพราะถึงอย่างไรการต่อสู้ครั้งใหญ่นี้ก็ทำให้ผู้คนของหยางหัวได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นจำนวนมาก มีคนของหยางหัวกว่าครึ่งที่บาดเจ็บล้มตายลง

แม้แต่หลินหยางเองก็ยังต้องรีบไปช่วยชีวิตผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านั้น โดยไม่ทันมีเวลารักษาบาดแผลให้ตัวเองเลย

เพราะฉะนั้นหลายวันมานี้เขาจึงอยู่แต่ที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีตลอดเวลา

หลังจากที่หม่าไห่กลับมาถึง เขาก็มุ่งเน้นให้ความสำคัญเรื่องการระดมทรัพยากรต่างๆ เพื่อซ่อมแซมสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

ทว่าความเสียหายครั้งนี้รุนแรงอย่างมาก รวมถึงบริษัทหยางหัวได้เผชิญกับวิกฤตปัญหาด้านการเงิน ทำให้การระดมทรัพยากรเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าไรนัก และส่งผลให้การก่อสร้างซ่อมแซมเป็นไปอย่างล่าช้า

"ประธานหลิน!"

วันที่สาม หม่าไห่ที่ยังมีบาดแผลก็เดินทางมาที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีและพบเข้ากับหลินหยางที่อยู่ในสภาพอ่อนล้าและเหน็ดเหนื่อย

"หม่าไห่ เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยางนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับฝังเข็มให้ตัวเองและถามขึ้นอย่างอ่อนล้า

"เงินทุนของบริษัทมีปัญหาแล้ว เกรงว่าการดำเนินการซ่อมแซมสถาบันการแพทย์คงต้องล่าช้าออกไป"

หม่าไห่กล่าว

หลินหยางขมวดคิ้วโดยไม่พูดอะไร

หม่าไห่เคยพูดไว้แล้วว่าสภาพผลกำไรทางการเงินของหยางหัวในช่วงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เพราะหลินหยางได้ใช้หยางหัวเป็นองค์กรการกุศลโดยไม่ได้แสวงหากำไรเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น

"คุณมีข้อเสนอแนะอะไรดีๆ ไหม?"

หลินหยางถามอย่างเคร่งขรึม

"ประธานหลิน ไม่แน่...เราอาจขอความช่วยเหลือกลุ่มพันธมิตรธุรกิจซางเหมิงได้"

หม่าไห่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

"ซางเหมิง?"

หลินหยางถาม

"ไม่ใช่อย่างนั้น สมัชชาใหญ่ได้มอบทรัพยากรทุนจำนวนหนึ่งมาช่วยเหลือ! ล้วนเป็นของดีทั้งนั้นเลยนะ ประธานหม่า ประเดี๋ยวคุณส่งคนมาเซ็นรับด้วยล่ะ"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณมากครับคุณไป๋"

หม่าไห่พยักหน้า

"ไม่ส่งกองกำลังมาสนับสนุน แต่กลับมาเยี่ยมเยือน? สมัชชาใหญ่กำลังคิดอะไรของเขากันแน่?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"คุณยังดูไม่ออกอีกเหรอ?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยชี้ไปที่ใบหน้ารูปไข่ของเธอและกล่าว "ก็เพื่อรักษาเกียรติไว้ยังไงล่ะ"

หลินหยางได้ยินเข้าก็ตระหนักได้ทันที

เรื่องที่เกิดขึ้นที่เจียงเฉินทำให้สั่นคลอนและโด่งดังไปทั่วทั้งอาณาจักรมังกร ผู้คนในแวดวงการศิลปะการต่อสู้ต่างรู้ การที่สมัชชาใหญ่ไม่ได้ส่งกองกำลังมาช่วยเหลือเช่นนี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์เป็นวงกว้างอย่างแน่นอน ฉะนั้นเขาจึงส่งคนมาเยี่ยมเยือนเพื่อที่จะรักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองไว้

"น่าขำชะมัดเลย"

หลินหยางส่ายหน้า

"คุณหายโกรธเถอะ"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณไป๋ ในเมื่อคุณกลับไปที่สมัชชาใหญ่แล้ว งั้นได้โปรดช่วยกรุณาขอให้ซางเหมิงยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยเถอะ!"

หม่าไห่ที่อยู่ข้างๆ รีบกล่าว

"ฉันจะช่วยอะไรได้? ต่อให้ฉันกลับไปตอนนี้ ฉันก็ไม่ใช่ผู้นำของกลุ่มพันธมิตรธุรกิจซางเหมิงอีกต่อไปแล้ว ฉันหายไปนานเกินไปแล้ว กลับไปครั้งนี้ฉันแค่อยากจะของานทำ ตอนนี้ผู้นำของซางเหมิงเป็นใคร ประธานหลินของพวกคุณรู้ดีไม่ใช่เหรอ?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกะพริบตาปริบๆ ขณะกล่าวออกมา

"คุณหมายถึง...คุณอี้เซียนเทียน ผู้นำซางเหมิงเหรอ?"

หม่าไห่กล่าวอย่างระมัดระวัง

"จะเป็นคนอื่นไปได้ยังไง?" ไป๋ฮั่วสุ่ยกล่าวอย่างเย้ยหยัน

"แม้ว่าอี้เซียนเทียนจะขึ้นนั่งในตำแหน่งผู้นำซางเหมิง แต่เขาก็ต้องดิ้นรนเพื่ออยู่ในตำแหน่งในช่วงสถานการณ์วิกฤตคับขันนี้ ตามที่เขาพูด สมัชชาใหญ่คิดว่าผมอยู่เบื้องหลังความพ่ายแพ้ของฮวาอัน ฉะนั้นเลยยังคงสงสัยในตัวของอี้เซียนเทียนอยู่ตลอดเวลา หากเขาลงมาช่วยผมด้วยตัวเอง เกรงว่าเขาคงนั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ได้อีกไม่นานอย่างแน่นอน"

หลินหยางส่ายหน้า

"งั้นก็ไม่ต้องให้เขานั่งนานสิ!"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกล่าวขึ้นทันที

เมื่อคำพูดนี้ออกมา หลินหยางก็นึกอะไรขึ้นได้พร้อมกับหันไปมองเธอทันที

"หมอเทวดาหลิน คุณออกจะเป็นคนฉลาด ทำไมจู่ๆ ถึงคิดไม่ได้ล่ะ?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยตบไหล่หลินหยางพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยและจากนั้นก็หันหลังจากไป

"ฉันจะรอข่าวดีจากคุณนะคะ!"