สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2927

หากไม่ได้รับการหนุนหลังจากโจวสืออวิ้น คนของแดนมรณะคงไม่มีจิตใจที่จะต่อต้านโดยสิ้นเชิง

อย่างไรเสียแม้แต่ผู้นำตระกูลมู่ชิงซานเมื่ออยู่ในเงื้อมมือของหลินหยางก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

และคนที่เหลือ จะเอาอะไรมาต่อสู้กับหลินหยางล่ะ?

เขาเห็นหลินหยางกระโจนขึ้นไป อยู่ในอากาศ และปล่อยเข็มปราณจำนวนนับไม่ถ้วนลงมา ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

วันนี้ ท้องฟ้าของแดนมรณะ ฝนเข็มเริ่มตกลงมา มันบ้าคลั่งราวกับน้ำหลาก บุกรุกอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถต้านทานได้

ธิดาเทพอัคคีมู่ชิงอู่ยืนอยู่หน้าห้องโถงอย่างเงียบๆ มองดูฝนที่เทกระหน่ำนี้ และหลับตาลงเบาๆ

ที่แดนมรณะมีวันนี้ เธอไม่รู้สึกเกินความคาดหมายเลย

อย่างไรเสียคนของที่นี่ ก็หยิ่งยโสโอหังจนเกินไป และเห็นแก่ตัวเหลือเกิน

"เป็นเช่นนี้ก็ดี"

"ไม่มีการฝึกฝน ก็ไม่ต้องโต้เถียงกันอีก หากคนแดนมรณะอยากอยู่อย่างสันโดษจริงๆ ทำไมจะต้องสนใจศิลปะการต่อสู้ด้วยล่ะ?"

ธิดาเทพอัคคีกล่าวพึมพำ

เมื่อหลินหยางกลับมาอีกครั้ง แดนมรณะก็เงียบสงัดไปแล้ว

มีคนที่ไม่ยินยอม มีคนที่เงียบสงบและยอมรับ มีคนเหม่อลอยด้วยความตกตะลึง

"ขอบคุณนะ"

มู่ชิงอู่กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

อันที่จริงด้วยอุปนิสัยของหลินหยาง แดนมรณะจะไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ อย่างไรเสียแดนมรณะคิดจะฆ่าเขาอยู่หลายครั้งหลายครา และยังเข้าไปในเมืองเจียงเฉินเพื่อรายงานตำแหน่งของคนหยางหัวให้กับลัทธิปีศาจสวรรค์ และสมคบคิดกันอีกด้วย

แม้แต่ลัทธิปีศาจสวรรค์ก็ถูกหลินหยางขุดรากถอนโคนไปแล้ว หลินหยางจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไว้ชีวิตคนแดนมรณะ

ดังนั้นเหตุผลที่ไม่ถูกสังหาร ก็เพียงแค่ไว้หน้าให้ธิดาเทพอัคคีเท่านั้นเอง

"ตอนนี้มีแผนการอะไร? จะกลับไปเมืองเจียงเฉินกับฉัน? หรือว่าจะอยู่ที่นี่?"

หลินหยางเอ่ยถาม

"ท่านอาจารย์ยังสบายดีใช่ไหม?"

มู่ชิงอู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"เขากำลังรับการรักษาอยู่ที่สถาบัน"

"มีคุณอยู่ ท่านอาจารย์จะน้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ส่วนฉัน.....ก็อยู่ที่นี่เถอะ ศักยภาพของฉันไม่ได้แข็งแกร่งมาก หากตามคุณกลับไปเมืองเจียงเฉิน ก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก แน่นอนว่า ถ้าคุณต้องการฉัน ก็ส่งมาแจ้งให้ฉันทราบได้ทุกเมื่อ ฉันจะพยายามช่วยคุณอย่างเต็มที่เลย"

เธอจ้องมองไปยังไกลๆ ดวงตาสว่างไสวเป็นประกาย

เธอผ่านอะไรมามากมายเหลือเกิน ต้องการหยุดพักสักเล็กน้อย

และแดนมรณะในวันนี้ ก็เป็นสถานที่เงียบสงบชวนให้หลงใหลไปแล้ว

เธอไม่อยากมีส่วนร่วมในการขัดแย้งและการสังหารอีกแล้ว

"ฉันเคารพในทางเลือกของคุณ"

หลินหยางหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบ และวางลงบนโต๊ะ

"มีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉันนะ"

พูดจบ หลินหยางก็หันหลังกลับต้องการจะเดินออกไป

"หลินหยาง!"

มู่ชิงอู่ตะโกนเรียกทันที

หลินหยางหยุดฝีเท้าลง และหันกลับมามองเธอ

เธอเม้มปากอ้ำๆ อึ้งๆ และกล่าวเบาๆ ว่า : "ดูแลตัวเองด้วยนะ"

"ตกลง!"

หลินหยางพยักหน้า พาอี้ฉีหลินและคนอื่นๆ ออกจากอาณาเขตของแดนมรณะไป

ระหว่างทางกลับเมืองเจียงเฉิน ใบหน้าอี้ฉีหลินเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม จิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย

"คิดอะไรอยู่เหรอ?"

หลินหยางมองผ่านกระจก ไปยังอี้ฉีหลินที่ขับรถอยู่ และเอ่ยถามอย่างนิ่งๆ

"ห๊ะ? ไม่.....ไม่มีอะไร"

อี้ฉีหลินรีบกล่าวออกมา

"กำลังคิดถึงเรื่องของตำหนักพญามังกรอยู่เหรอ?"

หลินหยางกล่าว

แต่เรื่องประเภทนี้มันเป็นพรหมลิขิต จะต้องทุ่มเทพยายามและมีพรสวรรค์จึงจะสามารถทำได้

ความพยายามและพรสวรรค์ของธิดาเทพอัคคีไม่ได้แย่ไปกว่าหลินหยางเลย และแม้แต่การบรรลุของเขาก็ต้องอาศัยแหวนเทพสูงสุดด้วย แสดงให้เห็นว่าระดับของการบรรลุถึงนั้นยากลำบากแค่ไหน

แต่หลินหยางก็ได้เปรียบเช่นกัน กระดูกเทพสูงสุดนี้คือหัวใจสำคัญในการบรรลุไปถึงดินแดนแห่งสวรรค์

ตอนนี้ หลินหยางก็ห่างเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น

เขาหวังว่าจะสามารถค้นหาวิธีการขั้นตอนสุดท้ายจากหนังสือต้องห้ามของลัทธิปีศาจสวรรค์ได้

หลินหยางศึกษาค้นคว้าอยู่ในห้องเป็นเวลาครู่หนึ่ง ประตูก็ถูกเคาะดังขึ้น

"เข้ามา"

หลินหยางอ่านหนังสือไปพลางตะโกนกล่าวไปพลาง

ประตูถูกเปิดออก ผู้นำเกาะบูรพาเดินเข้ามาในห้อง และคำนับให้หลินหยาง

"แม่ทัพหลิน"

"ผู้นำเกาะ มีเรื่องอะไรเหรอ?"

หลินหยางลุกขึ้น และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แม่ทัพหลิน ตอนนี้ลัทธิปีศาจสวรรค์ถูกทำลายไปแล้ว ฉันก็ควรจะกลับเกาะได้แล้วเช่นกัน จึงมากล่าวอำลาท่านโดยเฉพาะ"

"เจี่ยกังได้กลับไปที่เยี่ยนจิงแล้ว เพื่อรายงานเรื่องนี้ต่อเบื้องบน เกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ของคุณมีคุณงามความดีอย่างมากในสงครามครั้งนี้ อีกสองสามวันคุณค่อยพาคนกลับไปเถอะ รอให้ทางการแดนมังกรมอบรางวัลและชื่อเสียงเกียรติยศก่อนแล้วค่อยกลับไปก็ไม่สาย" หลินหยางกล่าว

"สงครามครั้งนี้ที่สามารถเอาชนะได้ ก็เป็นเพราะศักยภาพอันแข็งแกร่งของแม่ทัพหลิน ที่บดขยี้ศัตรูต่างหาก เราได้ทำอะไรซะที่ไหนล่ะ? อีกอย่างหนึ่ง เมื่อเทียบกับความรุ่งโรจน์ของบรรพบุรุษแล้ว สิ่งเหล่านี้มันไม่ได้มีค่าพอที่เราจะกล่าวถึงเลยด้วยซ้ำ! ดังนั้นการมอบรางวัลมันจึงไม่จำเป็น"

ผู้นำเกาะบูรพาส่ายหัว และยิ้มอย่างขมขื่นใจ : "อีกอย่างหนึ่งคนในตระกูลก็ออกจากเกาะเป็นครั้งแรกอีกด้วย จึงอยากกลับให้เร็วๆ หน่อย"

"เอาอย่างนี้เหรอ? งั้นก็ได้ ฉันจะไม่บังคับให้คุณอยู่ต่อ ฉันจะให้คนส่งพวกคุณกลับไปเอง"

"นั่นไม่มีปัญหา เพียงแต่แม่ทัพหลิน ฉันอยากจะถามหน่อยว่า ท่านมีเวลาเมื่อไหร่ อย่างไรเสียคุณอาของฉัน....."

ผู้นำเกาะบูรพากล่าวอ้ำๆ อึ้งๆ

"เซี่ยเหมิงหู่คุณอารองของคุณนะเหรอ? วางใจเถอะ ฉันจะหาเวลาไปรักษาเขาให้ได้ เขาจำเป็นจะต้องใช้ยารักษาไปอีกระยะหนึ่ง ฉะนั้นคุณก็อย่าใจร้อนจนเกินไป" หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งๆ

"ได้ยินแม่ทัพหลินพูดอย่างนี้ ฉันก็เบาใจ เช่นนี้ คงต้องขอตัวลาก่อน!"

ผู้นำเกาะบูรพาคำนับอีกครั้ง จากนั้นก็หันกลับเดินออกไป