สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 294

“ลูกพ่อ เรื่องนี้มันสำคัญมาก…ในมือของผู้จัดการจูคนนี้มีโครงการอยู่โครงการหนึ่ง และมันบังเอิญเป็นโครงการที่ที่ทำงานของพ่อต้องการ หัวหน้าเคยพูด ถ้าหากใครสามารถเอาโครงการนี้มาได้ ตำแหน่งผู้อำนวยการคนต่อไปก็จะเป็นของคนคนนั้น ลูกพ่อ พ่อทำงานเป็นลูกน้อยของคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว มาจนถึงขั้นนี้แล้วลูกไม่คิดจะช่วยพ่อจริงเหรอ?” ซูกวงพูดอ้อนวอนขอร้อง

เดิมทีซูเหยียนก็รู้สึกโกรธ แต่หลังจากเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของพ่อตัวเอง ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายกัดฟันแน่นแล้วพูดเสียงเบา “แค่กินข้าวอย่างเดียวใช่หรือเปล่า?”

“ใช่…”

“แต่หนูไปคนเดียวไม่สะดวก หรือไม่เรียกแม่หรือพ่อตามหนูไปด้วย?”

“ผู้จัดการจูสั่งให้พวกเราไปทำงาน พวกเราไปกับเธอไม่ได้…”

“แล้วจะทำยังไงดี…” ซูเหยียนขมวดคิ้ว

“ผมไปกับคุณก็แล้วกัน”

ในตอนนั้นเองประตูห้องถูกเปิดออก หลินหยางเดินออกมา

รถเก๋งสีแดงคันหนึ่งขับเข้าไปจอดในลานจอดรถของโรงแรมหนานชิง

หลินหยางลงจากรถเตรียมไปเอาไม้เท้าให้ซูเหยียน

ซูเหยียนต้องใช้ไม้เท้าค้ำในการช่วยประคองตัวเองเดิน ท่าทางของเธอดูไม่ถนัดเท่าไหร่

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาสังเกตเห็นใบหน้าที่สวยงามของซูเหยียนและผ้าพันแผลบนร่างกายแล้วรู้สึกปวดใจแทน

“ทำไมถึงมีแผลเต็มตัวบนตัวของผู้หญิงที่สวยขนาดนี้”

“คงไม่ได้โดนสามีของเธอทำร้ายหรอกมั้ง?”

“สมกับคำว่าหญิงงามมักมีหายนะตามมา!”

ผู้คนที่เดินผ่านพากันพูดกระซิบ

ซูเหยียนก้มหน้าลงทำเป็นไม่ได้ยินมองไม่เห็น

หลินหยางที่ช่วยประคองอยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแน่น

ผู้จัดการจูโครงการของหยางหัวกรุ๊ป?

อยู่ดีๆเขาเชิญซูเหยียนมากินข้าวทำไม?

ตอนนี้คนทั้งเมืองเจียงเฉินต่างก็รู้ว่าหมอเทวดาหลินสนใจซูเหยียน เขามาเชิญซูเหยียนกินข้าวแบบนี้ ไม่เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับเจ้านายตัวเองเหรอ รนหาที่ตาย?

เดิมทีหลินหยางที่จะโทรศัพท์ถามหม่าไห่ แต่หลังจากที่ครุ่นคิดสุดท้ายก็ไม่ได้โทร

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยเจอผู้จัดการจู และไม่รู้ว่าตกลงเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยางรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

เกรงว่าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนของตระกูลหลิน

อย่างไรก็ตามตามกฎของตระกูลหลิน ตั้งแต่วินาทีที่คนคนนั้นเก็บบุหรี่ การลงโทษหลินหยางมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

การแก้แค้นของตระกูลหลินมันไม่ได้ง่ายแค่การตัดมือตัดแขนหรือกระทืบก็จบ ที่ผ่านมาการแก้แค้นของพวกเขามีเพียงอย่างเดียว

ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียทุกอย่างและชีวิตพังทลาย!

จากร่างกายสู่จิตวิญญาณ!

เขาเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น

ซูเหยียนและหลินหยางเข้าไปในโรงแรม ผู้จัดการแผนกต้อนรับสังเกตเห็นทันที

“คุณซูเชิญทางนี้ คุณจูกำลังรอคุณอยู่ในห้องวัไอพีโกลด์”

“ได้”

ซูเหยียนพยักหน้า เดินไปพร้อมกับไม้เท้า

ห้องวีไอพีของโรงแรมหนานชิงแบ่งออกเป็นสามระดับ ห้องระดับทั่วไป ห้องระดับซิลเวอร์ ห้องระดับโกลด์

ส่วนห้องระดับโกลด์มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ใครก็สามารถจองได้ ว่ากันว่าถ้าไม่มีเงินหลักสิบล้านขึ้นไปไม่สามารถจองได้ ถึงจะสามารถจองได้ แต่ก็ต้องจองล่วงหน้าก่อนหนึ่งเดือน

ทำไมผู้จัดการจูคนนี้ถึงมีกำลังพอที่จะเปิดห้องแบบนี้?

เขาเป็นแค่ผู้จัดการที่ดูแลโครงการของบริษัท!

หลินหยางรู้สึกสงสัยและพอจะคาดเดาอะไรได้บ้างแล้ว

แคระ

บริกรที่ยืนอยู่ข้างประตูเปิดประตู

ทันใดนั้นมีเสียงที่แสบแก้วหูดังออกมาจากด้านใน

ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองที่ริบหรี่

ซูเหยียนอ้าปากค้าง มองภาพบรรยากาศภายในห้องด้วยความประหลาดใจ

ห้องนี้ไม่สามารถบรรยายด้วยคำว่าหรูหราและสวยงาม ราวกับว่ามันเป็นห้องที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อมหาเศรษฐีใช้โดยเฉพาะ

ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ และเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารต่างๆล้วนแต่เป็นสีเหลืองทอง ตั้งแต่พรมไปจนถึงโคมไฟ ล้วนเป็นงานแฮนด์เมดโดยช่างฝีมือระดับปรมาจารย์จากต่างประเทศ ของพวกนี้ล้วนแต่สั่งทำพิเศษ ของทุกอย่างดูสวยงามมาก โดยรวมของทั้งห้องพูดได้เพียงคำเดียว อลังการ!

บางทีอาจจะเป็นเพราะซูเหยียนเพิ่งจะเคยเจอของแบบนี้ครั้งแรก เธออดไม่ได้ที่จะหันมองซ้ายมองขวา

ในขณะเดียวกัน ชายหัวล้านที่สวมแว่นตาและร่างอวบเล็กน้อยถัดจากโต๊ะกลมสีทองลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

“โอ้ คุณคงจะเป็นคุณซูใช่หรือเปล่า? มามามา คุณซู ขาของคุณไม่สะดวกเชิญนั่งก่อน!”