สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 295

ภายในใจของซูเหยียนรู้สึกว่างเปล่า

ไม่รู้ทำไม เธอเหมือนกับว่าตัวเองสูญเสียอะไรบางอย่างไปอย่างกะทันหัน

ส่วนผู้จัดการจู แสยะยิ้มตั้งนานแล้ว

“เหอะเหะอ คุณซู ตอนนี้คนน่ารำคาญก็ไปแล้ว มามามา นั่งลงก่อน พวกเราค่อยๆคุยกัน” ผู้จัดการจูยิ้มแล้วพูด

สายตาทั้งคู่ของเขากำลังมองซูเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า

อยากเห็นว่าบนร่างกายของซูเหยียนเต็มไปด้วยผ้าพันแผล แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ มันยิ่งแสดงให้เห็นถึงความสวยงามแบบอ่อนแอ

ผู้จัดการจูยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกชอบ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเร่าร้อน เขาทนไม่ไหวจนคิดจะยื่นมือไปจับมือของซูเหยียน

ซูเหยียนขมวดคิ้ว รีบดึงมือของตัวเองกลับแล้วพูดเสียงเบา “ผู้จัดการจู กรุณาให้เกียรติกันด้วย”

“ฮ่าฮ่า…ผมรู้สึกเข้าใจไม่ไหว…ต้องขออภัย! ต้องขออภัย!”

ผู้จัดการจูหัวเราะฮ่าฮ่า หลังจากนั้นโบกมือ “เสิร์ฟอาหาร”

ไม่นาน อาหารเลิศรสที่หายากถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ

“มา กินกินกิน!” ผู้จัดการจูพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วตักอาหารให้ซูเหยียน

ซูเหยียนเค้นรอยยิ้มออกมา แต่สีหน้าของเธอในตอนนี้ดูน่าเกลียดมาก

เธอพยายามฝืนกินไปสองคำ ผู้จัดการจูรินเหล้าจนเต็มแก้ว

“ผู้จัดการจู ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น” ซูเหยียนรีบพูด

“คุณพูดอะไรแบบนั้น? ดื่มเหล้าไม่เป็น? แบบนั้นมันจะได้ยังไง? มามามา เสี่ยวเหยียน ดื่มหน่อย! แค่นิดเดียวพอ!” ผู้จัดการจูพูดเกลี้ยกล่อม

“ผู้จัดการจู ฉันดื่มไม่ได้จริงๆ คุณก็เห็นแล้วบนตัวของฉันมีบาดแผล หมอบอกว่าห้ามดื่มเหล้า” ซูเหยียนพูดด้วยความลำบากใจ

“ก็แค่แผลนิดเดียวเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร! ดื่มเถอะ! แค่นิดเดียวก็พอ! หรือคุณจะไม่ไว้หน้าผมสักนิดเลยเหรอ?”

“ผู้จัดการจู ฉันดื่มไม่ได้จริงๆ…ถ้าตื่นแล้ว แพ้ของฉันต้องมีปัญหาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นฉันแพ้แอลกอฮอล์ ดื่มไม่ได้ ต้องขออภัย…” ซูเหยียนพูดบ่ายเบี่ยงพร้อมกับอธิบาย

แต่เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการจูไม่สนใจเรื่องพวกนี้

“เสี่ยวเหยียน นี่มันอะไรของคุณ? พูดบ่ายเบี่ยงนู่นนี่อยู่นั่นแหละ ถ้าคุณทำแบบนี้ ผมคงยากที่จะช่วยพ่อของคุณ” ผู้จัดการจูนเริ่มไม่สบอารมณ์

“ผู้จัดการจู ฉัน…” ซูเหยียนไม่มีทางเลือกแล้ว

แต่เธอรู้ดี เหล้าแก้วนี้ดื่มไม่ได้เด็ดขาด

ไม่เพียงแต่เป็นเพราะบาดแผลบนร่างกาย ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นคนคออ่อนมาก ถ้าหากเป็นไวน์ดื่มนิดหน่อยไม่มีปัญหา แต่เหล้าที่มีดีกรีสูงแบบนี้แค่ดื่มนิดเดียวเกรงว่าต้องเมาจนล้มลงแน่นอน

“อะไรของคุณ? ซูเหยียน ตกลงจะดื่มหรือไม่ดื่ม?”

เห็นท่าทางที่ลังเลของซูเหยียน ผู้จัดการจูที่ไม่สบอารมณ์ทนไม่ไหวอีกแล้ว เขายกเหล้าแก้วนั้นขึ้นมาแล้วดื่มเอง หลังจากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

สีหน้าของซูเหยียนเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นผู้จัดการจูพูดถึงขนาดนี้ เธอกัดฟันแน่นแล้วพูดเสียงเบา “ผู้จัดการจู ในเมื่อพวกเราคุยกันไม่ได้ งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ ต้องขออภัย!”

พูดจบ เธอลุกขึ้นยืนแล้วหยิบไม้เท้าที่วางอยู่ข้างกำแพงคิดจะออกจากที่นี่

“จะไปไหน?” ผู้จัดการจูตะคอกด้วยความโกรธ

“ผู้จัดการจู ฉันดื่มเหล้าไม่ได้จริงๆ ข้าวฉันก็ไม่กินแล้ว หรือไม่คุณหาเพื่อนของคุณมาดื่มแทนก็แล้วกัน” ซูเหยียนพูด

“ฮืม? จะกลับแล้วเหรอ? เหอะ คุณไม่สนใจเรื่องของพ่อคุณแล้วเหรอ?” ผู้จัดการจูยิ้มอย่างเย็นชา

“ความสามารถของฉันมีขีดจำกัด ในเมื่อฉันพยายามแล้วแต่ทำไม่ได้ ฉันก็ทำได้แต่ยอมรับความจริง” ซูเหยียนส่ายหัว

เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำลายตัวเองเพื่ออนาคตของพ่อ…

“...” ผู้จัดการจูรู้สึกโกรธมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ซุเหยียน คุณคิดว่าที่แห่งนี้อยากมาก็มาอยากไปก็ไปเหรอ?”

หลังพูดจบ ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเดินตรงเข้ามาขวางทางของซูเหยียน

“พวกคุณคิดจะทำอะไร?” ซูเหยียนรู้สึกตื่นเต้นอกขึ้นมาทันที

“ทำอะไร? เหอะ ซูเหยียน ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? คุณคิดว่าผมเชิญคุณมาเพื่อกินข้าวจริงเหรอ? ผมต้องการตัวคุณต่างหาก” ผู้จัดการจูยิ้มอย่างเย็นชา ในขณะที่กำลังพูด เขาถอดเสื้อสูทของตัวเองออก

ในขณะเดียวกัน ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นก็เริ่มถอดเสื้อของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่แปลกประหลาด

“พวกคุณ…”

สีหน้าของซูเหยียนตกใจจนคล่ำม่วงทันที

เธอไม่เคยคิดว่าคนพวกนี้จะคิดทำอะไรแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เร็วมาก…

“ช่วยด้วย!”

ภายใต้สถานการณ์ที่คับขัน ซูเหยียนทำได้แต่ตะโกนเสียงดัง

แต่ภายในห้องเก็บเสียงได้ดีมาก ถึงเธอจะตะโกนยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้แต่มองดูชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเดินเข้ามาใกล้ตัวเอง

“พวกคุณอย่าเข้ามา…ไสหัวออกไป! ไสหัวออกไปให้หมด!” ซูเหยียนตะโกนด้วยเสียงที่สั่นเทา หลังจากนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า คิดจะโทรบอกให้หลินหยางเข้ามา…