สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2961

ซูเหยียนและคนอื่นๆ กำลังพูดคุยสนทนากับอู๋ชิงชวน

อู๋ชิงชวนรู้สึกชื่นชมในตัวหลินหยางมากขึ้นเรื่อยๆ โดยพูดไปพร้อมกับพยักหน้าอย่างไม่หยุด

การกระทำนี้ทำให้ซูเหยียนรู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก

เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะมีพรสวรรค์มากเช่นนี้

บริเวณหน้าต่างชั้นสองของงานเลี้ยง แววตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาทางนี้อย่างเยือกเย็น

"คิดไม่ถึงเลยว่าทักษะวาจาของนายหลินจะร้ายกาจมากขนาดนี้ คำพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้ชื่อเสียงของเฉิงจื่อโหย่วพังยับไม่เป็นท่า! ฮึ ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ธรรมดาเลยสักนิด!"

ติงหยางพึมพำอย่างเยือกเย็นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

"คุณผู้ชาย คุณผู้ชายสนใจผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ?"

ชายชราที่อยู่ข้างๆ ก้มศีรษะลงถามอย่างแผ่วเบา

"ใช่ เตรียมของไว้แล้วใช่ไหม? ในเมื่อนางผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมแต่งงานกับฉัน งั้นวันนี้ยังไงก็ต้องลิ้มลองเธอดูสักหน่อย! ไม่งั้นฉันคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน"

ติงหยางกล่าวอย่างเย็นชา

"คุณผู้ชาย เตรียมพร้อมดีแล้วครับ แต่ผมคิดว่า หากคุณผู้ชายชอบผู้หญิงคนนี้จริง ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะพาเธอกลับตระกูลติงไปได้"

ชายชรากล่าวเสียงแหบแห้ง

ติงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันไปกล่าว "ผู้หญิงคนนี้แต่งงานแล้ว นายคิดจะให้ตระกูลติงแต่งงานกับผู้หญิงที่มีสามีแล้วอย่างนั้นเหรอ? ต่อให้ฉันยอม แต่พ่อแม่ฉันไม่มีทางยอมอย่างแน่นอน!"

ชายชราได้ยินเข้าก็ส่ายหน้า "คุณผู้ชาย คุณผู้ชายคิดผิดแล้ว! ในทางกลับกัน ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่!"

"อะไรนะ?"

ติงหยางตกใจและแววตาของเขาก็เบิกกว้าง "นายไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?"

"ผมมีความเชี่ยวชาญด้านการหยั่งรู้ ผมจะไม่รู้ได้ยังไง? แววตา ริมฝีปากและจมูกของเธอเผยให้เห็นสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือเธอยังไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า ฉะนั้นเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่!"

"จริงเหรอ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้? หรือว่านายหลินอะไรนั่นไม่ใช่สามีของซูเหยียน? เป็นเพียงแค่นักแสดงที่ซูเหยียนจ้างมาเป็นสามีตัวปลอม?" ติงหยางกล่าวอย่างตกใจ

"อาจจะเป็นแบบนั้น ความงามของผู้หญิงคนนี้ไม่มีใครเทียบได้ และโดยธรรมชาติแล้วเธอก็เหมือนดอกไม้ที่คอยดึงดูดเหล่าผึ้งและแมลงต่างๆ ไม่แน่เธออาจหาสามีตัวปลอมมาเพื่อใช้ปฏิเสธคนเหล่านั้นที่คอยมาขอเธอแต่งงาน" ชายชรากล่าว

"ฉันเข้าใจแล้ว ฮ่าๆ นางผู้หญิงแพศยาคนนี้คิดจะเล่นไม้นี้กับฉันงั้นเหรอ งั้นฉันจะต้องได้เธอมาครอบครองให้ได้แล้วล่ะ!"

ติงหยางกล่าวอย่างเย็นชาและหันไปกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ถ้างั้นก็เปลี่ยนของสักหน่อย คืนนี้เรือนร่างของผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นของฉัน!"

"คุณผู้ชายวางใจได้ ผมจะรีบไปเตรียมให้เรียบร้อย! แต่..."

ชายชราชำเลืองมองซูเหยียนและหยุดชะงัก

"แต่อะไร?"

ติงหยางขมวดคิ้วถาม

"แต่ ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างแปลกไป..."

"อะไรที่แปลกไป?"

"ดูเหมือนเธอ...จะรับประทานยาชนิดพิเศษอะไรบางอย่างเข้าไป ทำให้ร่างกายของเธอไม่เสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา และดูเหมือนว่าภูมิคุ้มกันโรคของเธอก็แข็งแกร่งอย่างมาก...แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมีโดยธรรมชาติ จะต้องมีใครที่มีทักษะสูงมอบยาชนิดนี้ให้เธอรับประทานอย่างแน่นอน เพื่อเธอจะได้ไม่ถูกทำร้ายต่อสิ่งชั่วร้ายและพิษต่างๆ..." ชายชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม

"มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ? รู้ไหมว่าใครเป็นผู้ที่มีทักษะสูงส่งคนนั้น?"

"ผมไม่รู้...แต่คุณผู้ชาย ผมว่าคุณผู้ชายระมัดระวังตัวให้ดีจะดีกว่า"

"แล้วของๆ นายสามารถรับมือกับผู้หญิงคนนี้ได้ไหม?"

"คุณผู้ชายวางใจได้ แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความชั่วร้ายอยู่บ้าง แต่ยาของผมจะต้องได้ผลกับผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน"

ชายชรากล่าวด้วยแววตาที่มุ่งมั่นและมั่นใจ

"งั้นก็ดี!"

ติงหยางกล่าวอย่างมีความสุขและจับจ้องไปที่ซูเหยียนอย่างมีเลศนัยและอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากตัวเอง

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางที่กำลังสนทนากับอู๋ชิงชวนก็เงยหน้าขึ้นมาและมองมาทางนี้

หัวใจของติงหยางเต้นแรง

ชายชราเองก็ขมวดคิ้ว

นี่เป็นเพียงกระจกที่สะท้อนด้านเดียวและสามารถมองเห็นภายนอกได้อย่างชัดเจน โดยที่ภายนอกไม่สามารถมองเข้ามาข้างในได้

หลินหยางสังเกตเห็นทางนี้ได้ยังไงกัน?

"คุณผู้ชาย ผู้ชายคนนั้น...อาจจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง!"

ชายชราดึงสติและกล่าวกระซิบ

"ไปตรวจสอบดู!"

ติงหยางกล่าวอย่างเย็นชา

เขาเองก็รู้สึกว่าหลินหยางคนนี้มีอะไรผิดปกติ

"ครับ!"

ชายชราพยักหน้าและรีบเดินออกไป

ติงหยางยังคงยืนจับจ้องซูเหยียนอยู่ที่ชั้นสองและแอบกำหมัดแน่น

"คุณครับ เมื่อสักครู่คุณเหยียบหลังคารถของเราใช่ไหม?"

ชายคนนั้นจ้องมาที่หลินหยางและกล่าวออกมา

"มีเรื่องอะไรเหรอ?"

หลินหยางถาม

"คุณเหยียบหลังคารถของเราจนพัง ฉะนั้นคุณต้องจ่ายค่าซ่อมให้เรา หวังว่าคุณจะช่วยเราจัดการปัญหานี้"

ชายคนนั้นกล่าวเสียงเย็นชา

"เอ่อ..."

ซูเหยียนทำหน้าลำบากใจและรีบลุกขึ้นยืน "คุณคะ ขอโทษด้วยนะคะ เป็นเพราะสามีของฉันประมาทไปหน่อย เอางี้แล้วกัน ค่าซ่อมรถของคุณเท่าไร เราจะยอมจ่ายตามที่คุณต้องการเลยค่ะ!"

หลินหยางเองก็ไม่ปฏิเสธ

เพราะเขาเองก็เหยียบไปบนรถจริง ซึ่งถือเป็นเรื่องควรและการที่อีกฝ่ายมาขอค่าสินไหมทดแทนก็ถือเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว

เขาหยิบบัตรธนาคารออกมาและกล่าวออกไป "คุณเอาบัตรของผมไปรูด! ค่าซ่อมเท่าไรก็รูดไปได้เลย"

อีกฝ่ายรับบัตรไปจากหลินหยางและชำเลืองมอง "คุณ เราจำเป็นต้องเรียกให้คนมาประเมินค่าเสียหาย และอีกอย่างคุณก็จำเป็นต้องเดินทางไปที่ธนาคารกับเรา หวังว่าคุณจะยอมไปกับเรา"

"ไม่ต้องทำให้ยุ่งยากขนาดนี้ก็ได้?"

หลินหยางกล่าวด้วยแววตาแปลกประหลาด

"คุณ กรุณาให้ความร่วมมือกับเราด้วยเถอะครับ"

ชายสวมชุดสูทกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"หลินหยาง ไม่งั้นคุณก็ไปกับพวกเขาแล้วกัน เงินคุณพอไหม ถ้าไม่พอเดี๋ยวฉันให้คุณไปอีก"

ซูเหยียนหยิบเงินจากในกระเป๋ายัดใส่มือของหลินหยาง

"เอ่อ..."

"เพราะเราทำผิด รีบไปจัดการให้เรียบร้อยนะคะ ส่วนทางนี้ยังมีเหวินจิ้งคอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไม่ต้องห่วงค่ะ"

ซูเหยียนกล่าว

หลินหยางได้ยินเข้าก็ทำได้เพียงถอนหายใจ "ก็ได้ ผมจะไปกับพวกเขาแล้วกัน"

"คุณวางใจได้ เราจะรีบทำให้เสร็จอย่างรวดเร็วเลย"

ชายสวมชุดสูทกล่าวด้วยรอยยิ้มและจากนั้นก็เดินนำหลินหยางออกไป