สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2962

หลังจากออกจากงานเลี้ยง ชายสวมชุดสูทก็ไม่ได้พาหลินหยางไปที่รถหรูของเขา ทว่ากลับพาเขาไปที่อาคารเรียนที่ไร้ผู้คนหลังหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

หลินหยางขมวดคิ้วและกล่าวออกมา "คุณครับ รถของคุณจอดอยู่ทางนั้นไม่ใช่เหรอ?"

"คุณเดินตามผมมาก็พอแล้ว"

อีกฝ่ายตอบโดยที่ไม่หันกลับไปมอง

หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเข้าไปในอาคารเรียน คนจำนวนหนึ่งก็ทำการล็อกประตูลง

หลินหยางยังคงไม่พูดอะไรจนถึงตอนที่อีกฝ่ายพามาถึงยังห้องบรรยายวิชาการที่อยู่ชั้นหนึ่งและจากนั้นเขาก็หยุดชะงัก

และตอนนี้เอง ภายในห้องบรรยายวิชาการก็มีชายชราคนหนึ่งยืนอยู่

ชายชราถือเหล็กสองอันในมือ เขาสวมชุดโบราณสีเทาและแววตาคู่นั่นก็คอยจับจ้องไปที่กระดานดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด

หลังจากที่หลินหยางเดินเข้าไป อีกฝ่ายก็ไม่ได้หันกลับมามองเขาเลยสักนิด

"ปู่เหอ เขามาแล้วครับ!"

คนที่เดินนำหลินหยางเข้ามากล่าวพร้อมกับโค้งคำนับ

"อืม!"

ชายชราหันมามองหลินหยาง

"พ่อหนุ่ม นายชื่ออะไรเหรอ?" ชายชราถามเสียงเรียบ

"คุณสั่งให้คนเรียกผมมา แม้แต่ชื่อของผมก็ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?"

หลินหยางหาที่นั่งลงและหยิบบุหรี่ออกมาจุดพร้อมกับกล่าว "คุณทำแบบนี้จะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?"

"คุณพูดถูก ผมไม่ควรถามอะไรคุณ เพราะมันไม่ได้มีความจำเป็นอะไรเลย"

ชายชรากล่าว "งั้นผมก็ไม่พูดอะไรมากแล้ว ที่ผมเรียกคุณมาวันนี้เพราะมีเรื่องจะบอกคุณ! หวังว่าคุณจะเข้าใจในสถานการณ์ปัจจุบัน ไม่งั้นจุดจบของคุณไม่สวยแน่"

"เรื่องอะไร?"

หลินหยางถาม

"เกี่ยวกับภรรยาของคุณ คุณผู้ชายของเราสนใจในภรรยาของคุณ ผมหวังว่าตั้งแต่วันนี้ไปคุณจะไม่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าภรรยาของคุณอีก ในนี้มีเงินห้าล้าน คุณเอาเงินนี้ไปแล้วจะมีคนพาคุณออกไปจากอาณาจักรมังกร เอาเงินนี้ไปเที่ยวต่างประเทศให้สำราญใจเถอะ!"

ชายชราโบกมือและชายสวมชุดสูทข้างๆ ก็รีบถือกระเป๋าถือเข้ามาวางตรงหน้าหลินหยางพร้อมกับเปิดออก

ภายในกระเป๋าถือเต็มไปด้วยธนบัตรจำนวนมาก

หลินหยางกลับตกใจและชำเลืองมองเงินในกระเป๋าพร้อมกับเหลือบมองบัตรที่เตรียมจะให้พวกเขาโดยไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

"ทำไมเหรอ? ไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้เหรอ?"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เอางี้แล้วกัน ผมเป็นคนตรงไปตรงมา เรื่องเงินก็แยกอย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของผมเองที่ไปเหยียบรถของพวกคุณเข้า ผมเอาเงินค่าซ่อมชดเชยให้พวกคุณก่อนแล้วกัน!"

หลินหยางยืนบัตรไปให้ชายสวมชุดดำที่อยู่ข้างๆ และกล่าว "รถคันนั้นมูลค่ากว่าสี่ล้าน? คุณคิดจะเอาบัตรรูดอย่างนั้นเหรอ!"

ชายชุดดำตกใจและมองไปที่ชายชรา

ชายชราขมวดคิ้ว "ดูเหมือนว่าคุณจะคิดว่าเงินจำนวนนี้น้อยไปสินะ"

"ไม่ๆ เงินนี้...เยอะมาก แต่ผมคิดว่าจัดการให้เสร็จเป็นเรื่องๆ จะดีกว่า รอให้เรื่องรถเสร็จเรียบร้อยแล้วเราค่อยจัดการเรื่องอื่นต่อ!"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชายชรารีบโบกมือ "รับจากเขามาหนึ่งล้าน! แล้วเพิ่มเงินให้เขาอีกสิบเท่า! มอบให้เขาไปห้าสิบล้าน!"

ชายชุดดำยื่นเครื่องรูดบัตรออกไปรูดบัตรของหลินหยาง และจากนั้นก็หยิบบัตรใบหนึ่งออกมาวางไว้ตรงหน้าหลินหยาง

"ดูเหมือนว่าคุณก็พอมีเงินอยู่บ้าง เรื่องรถก็จัดการเสร็จแล้ว เงินห้าสิบล้านนี้คุณก็ควรรับไว้แล้วใช่ไหม?"

ชายชรากล่าว

"ทำไมคุณถึงไม่ลองดูเงินในบัตรของผมว่ามีเท่าไร?" หลินหยางกล่าว

ชายชราตกใจและรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติไปพร้อมกับครุ่นคิดในใจและรีบส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างๆ

ชายสวมชุดดำรีบหยิบบัตรไปรูปและจากนั้นก็กดตรวจสอบยอดเงิน เวลาผ่านไปครู่หนึ่งชายชุดดำก็ตกตะลึง

"มีเงินในบัตรเท่าไร?"

ชายชราถามอย่างเคร่งขรึม

"หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น...แสน พัน... พันล้าน..."

ชายชุดดำกล่าวเสียงสั่น

"อะไรนะ?"

ชายชราหน้าเปลี่ยนสีทันที

คนที่สามารถมียอดเงินในบัตรกว่าพันล้านได้ขนาดนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่?

ชายชรารู้ได้ทันทีถึงความไม่ปกติ

"เขาเองเหรอ?"

หลินหยางเดินออกไปนอกห้องบรรยายวิชาการทันทีอย่างเกรี้ยวกราด

และในขณะเดียวกัน

ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด...

จากนั้นไฟในห้องงานเลี้ยงก็ดับลงและความมืดก็เข้ามาแทนที่

บรรดานักเรียนที่เสียงดังก็ต่างพากันสงบลง

ผู้คนต่างมองไปรอบๆ ต่างตกตะลึงและรู้สึกเฝ้ารออย่างตื่นเต้น

งานเลี้ยงฉลองกำลังจะเริ่มขึ้นใช่ไหม?

มีคนแอบมองดูโทรศัพท์และกลับรู้สึกประหลาดใจ

เหมือนว่า...จะยังไม่ถึงเวลาเลย?

และขณะนี้เอง

ตี๊ด!

สปอตไลท์อีกดวงหนึ่งถูกเปิดขึ้นและสาดส่องไปบนเวทีเหนือหอประชุม

ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวถือช่อกุหลาบปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

ทันใดนั้นทุกคนต่างกรีดร้องออกมา

"ติงหยาง?"

ซูเหยียนที่อยู่ในอาการงุนงงอยู่ก็ร้องเสียงหลงออกมา

"ทำไมถึงเป็นเขาไปได้? เขาคิดจะทำอะไร?"

เหวินจิ้งที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

แต่เมื่อเห็นการแต่งกายและท่าทางของติงหยาง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะขอใครแต่งงาน!

จากนั้นติงหยางก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาและกล่าว "สวัสดีเพื่อนนักเรียนทุกคน ผมชื่อติงหยาง เป็นนักเรียนคนหนึ่งที่เรียบจบรุ่นปีหนึ่งแปด วันนี้ผมอยากจะใช้เวทีแห่งนี้เพื่อแสดงออกถึงความรักและความจริงใจที่ผมมีออกมา..."

เสียงกรีดร้องและเสียงปรบมือดังก้องไปทั่วทั้งห้องประชุม

นักเรียนทุกคนต่างพากันตื่นเต้นดีใจ

สีหน้าของซูเหยียนเปลี่ยนไปและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ