สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2974

หญิงชราเป็แม่สามีที่สามของอ้ายหร่าน ซึ่งอาวุโสมากในตระกูล อวี่เจิ้นเทียนและคนอื่น ๆ ถูกลากไปปรุงยาอายุวัฒนะและสร้างอุปกรณ์ในขณะที่ผู้หญิงและเด็กที่เหลือได้รับการดูแลโดยแม่ย่าสาม

เมื่อได้ยินรายงานจากสมาชิกในตระกูลอวี่ที่รีบร้อนมา ใบหน้าของหญิงชราก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“อาชาน เกิดอะไรขึ้น?”

ชายชรารีบถามอย่างกระวนกระวาย

“คุณผู้หญิง ตอนนี้อาวุโสใหญ่ของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศส่งคนไปจับกุมหัวหน้าตระกูลและคนอื่นๆ โดยบอกว่ายาอายุวัฒนะที่พวกเขากลั่นนั้นไม่ได้มาตรฐานและยังมีคนที่กินแล้วตายด้วย ตอนนี้พวกเขาต้องการให้หัวหน้าตระกูลและคนอื่น ๆ รับผิดชอบ ! "ชายคนนั้นตัวสั่น

"อะไรนะ?"

หญิงชราตกตะลึง

“นี่เป็นการลอบทำลายตระกูลอวี่ของเราอย่างชัดเจน!”

“พวกเขาเป็นคนให้วิธีการปรุงยานั่นให้เรา! การปรุงยานั่นจะไม่ได้มาตรฐานได้อย่างไร?”

“นี่มันเป็นการวางกับดักชัดๆ!”

หญิงในตระกูลอวี่หลายคนพูดด้วยความโกรธ

หลินหยางขมวดคิ้วและเริ่มคิด

ในขณะนี้ กลุ่มคนสวมเสื้อคลุมสีขาวเหมือนหิมะเดินมา

พวกเขาทั้งหมดพกอาวุธหนัก ถือดาบคมๆ และดูดุร้าย

ทุกคนในตระกูลอวี่สั่นสะท้าน

“ทุกคนในตระกูลอวี่จงฟัง ยาอายุวัฒนะที่ตระกูลของเจ้าปรุงออกมาได้ทำให้เกิดพิษต่อสมาชิกพันธมิตรหลายสิบคน โปรดตามข้าไปที่วังน้ำแข็งเพื่อตรวจสอบทันที ใครก็ตามที่กล้าขัดขืนจะถูกฆ่า!”

ชายที่เป็นผู้นำในชุดคลุมสีขาวตะโกนเสียงดังแล้วโบกมือให้ทุกคนเริ่มจับกุมคน

"หยุดก่อน!"

หลินหยางตะโกน

"เจ้าเป็นใคร?"

ชายคนนั้นมองไปที่หลินหยางและตะโกน "ถ้าเจ้าเป็นคนตระกูลอวี่ ก็อย่ามัวรีรอ ไปถึงวังน้ำแข็งแล้วค่อยพูด!"

“ในกรณีนี้ โปรดคุยกันอย่างสุภาพก่อน เรื่องยังไม่ได้รับการแก้ไข หากเจ้าใช้การทรมานโดยไม่ได้รับอนุญาต หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปและตระกูลมากอำนาจเหล่านั้นรู้เข้า มันอาจส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของเจ้า "

หลินหยางพูดเบา ๆ

ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาลังเล และโบกมือให้คนอื่นๆ

ทัศนคติของทุกคนอ่อนลงมาก

ในความเป็นจริง ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ ส้าวปิงหยวนก็คงต้องใช้กำลังบังคับให้อ้ายหร่านยอมจำนน

กลัวโดนนินทาด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว ที่สำนักทุ่งน้ำแข็งก็มีดวงตาจำนวนนับไม่ถ้วนที่จับตามองอยู่

"เอาล่ะ เราไปดูกันเถอะ"

หลินหยางพูดกับหญิงชนาชรา

“คุณหลิน คราวนี้ข้าาต้องพึงพาท่านแล้ว!”

หญองชราอ้อนวอน

ในตอนนี้ คนเดียวที่สามารถช่วยตระกูลอวี่ได้คือหลินหยาง

ทุกคนมุ่งหน้าไปยังวังน้ำแข็ง

ระหว่างทาง ผู้คนจากตระกูลอื่นๆอื่นต่างจับตาดูสิ่งนี้

บางคนแสดงความเห็นอกเห็นใจในสายตาของพวกเขา และบางคนก็ดูถูกเหยียดหยามในจมูก ราวกับว่าพวกเขาไม่ยอมรับการเลื่อนตำแหน่งที่อย่างไม่สมเหตุสมผลของตระกูลอวี่

ในเวลานี้ จู่ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาหยุดไว้

“คนจากหุบเขาลั่วหยาง? พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่น่ำ? ทุกคน หลีกทางไป!”

การแสดงออกของคนจากสำนักทุ่งน้ำแข็งเปลี่ยนไปและเขาตะคอกใส่คนที่ขวางทางข้างหน้า

“ท่านทั้งหลาย พวกเราอยากไปวังน้ำแข็งกับท่านด้วย!”

เจ้าหุบเขาลั่วหยางก้าวไปข้างหน้า กำหมัดของเขาและพูดอย่างเคร่งขรึม

“ไอ้บ้าานี้ เจ้าคิดว่าวังน้ำแข็งแห่งสำนักทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของข้าเป็นที่แบบไหน? ถ้าอยากไปเจ้าก็จะสามารถไปได้งั้นเหรอ? ออกไปให้พ้นทาง ไม่อย่างนั้นอย่าตำหนิที่ข้าจะหยาบคาย!”

ชายคนนั้นด่าทอพลางแช่งชักดาบออกมาแล้วชี้มัน

แต่คนในหุบเขาลั่วหยางไม่สะดุ้งตกใจ แต่กลับจ้องมองอย่างเย็นชา ราวกับว่าพวกเขาจะไม่มีวันยอมแพ้

เมื่อเห็นฉากนี้ชายคนนั้นก็ตกใจเล็กน้อย

หากพวกเขาลงมือจริงๆ พวกเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนจากหุบเขาลั่วหยาง

คนฉลาดจะไม่มีวันยอมเสียเปรียบ!

“ฮึ่ม! เจ้านั่นแหละที่กำลังมองหาที่ตาย! หากเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ไปที่วังน้ำแข็งกับข้าเสียสิ! แล้วจะบอกให้รู้ว่าพฤติกรรมของพวกเจ้ามันโง่แค่ไหน!”

ชายคนนั้นตะคอก เอาดาบเก็บไป และมุ่งหน้าไปยังวังน้ำแข็ง

ความจริงที่ว่าตระกูลอวี่ถูกพาไปที่วังน้ำแข็งทำให้เกิดความปั่นป่วนไปทั่วทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ

ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ ได้ลงโทษตระกูลในกลุ่มตระกูลมากอำนาจ

ดังนั้น หลังจากที่ตระกูลอวี่เข้าไปในวังน้ำแข็ง ผู้คนในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศต่างก็พูดคุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง

“เจ้าได้ยินไหม? ตระกูลอวี่ถูกพาไปที่วังน้ำแข็งแล้ว!”

“อะไรนะ วังน้ำแข็ง นั่นไม่ใช่สถานที่ที่ผู้คนในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศทำการทดลองหรอกเหรอ? คราวนี้ ตระกูลอวี่หากไม่ตายก็อาจต้องยอมสละผิวหนัง!”

“แต่ต้องบอกว่า ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศไปไกลเกินไปแล้วจริงๆ พวกเขาไม่เพียงแต่กวางล้างตระกูลเล็กๆ และยังข่มเหงรังแกในอีกหลายๆอย่างๆ ขนาดความยุติธรรมยังไม่มีด้วยซ้ำ เมื่อเป็นเช่นนี้ตระกูลเล็กๆที่ไร้อำนาจเหล่านั้น เกรงว่าจะหนีไปจนหายเกลี้ยง!”

"หนี? พวกเขาจะกล้าไหม? เพิ่งได้รับข่าวว่าทุ่งน้ำแข็งห้าทิศได้เสร็จสิ้นการเจรจากับเจ้าแห่งสำนักหลายที่แล้ว และกำลังเตรียมที่จะออกคำสั่งการต่อสู้ระดับแรก! เมื่อออกคำสั่งนี้แล้ว จะไม่มีใครออกจากกองทัพโดยไม่ได้รับอนุญาต เมื่อพวกเขาหนีออกไปก็จะถือว่าแปรพักตร์!”

“อะไรนะ? ถ้าเป็นเช่นนี้ คนเหล่านี้จากตระกูลเล็กๆก็จะไม่มีแม้แต่ทางเลือกที่จะหนีออกไปด้วยซ้ำหรือ?”

"ใช่ พวกเขาทำได้แค่ยอมรับคำสั่งจากทุ่งน้ำแข็งห้าทิศอย่างเชื่อฟังเท่านั้น และทำหน้าที่เป็นปืนใหญ่และรีบไปที่แนวหน้า!"

“ อวี่เจิ้นเทียนจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเจ้าที่จะรักษาตระกูลอวี่ของเจ้า นายน้อยบอกว่าตราบใดที่เจ้ายอมให้อวี่อ้ายหร่านเชื่อฟังนายน้อย ไม่เพียงแต่ตระกูลอวี่ของเจ้าจะได้อยู่อย่างสงบสุขและสามัคคีเท่านั้น แต่ยังสามารถได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยและประสบความสำเร็จได้ ครั้งนี้ หากเจ้าพิชิตตำหนักเทียนเสินได้ ตระกูลอวี่ของเจ้าจะได้รับผลประโยชน์มากมายนับไม่ถ้วน เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไม่สนเหรอ?”

ส้าวฝูชางยิ้ม

อวี่เจิ้นเทียนทำสีหน้าดุร้ายและจ้องมองที่เขา แต่ยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน

“อย่าให้ข้าต้องดื่มอวยพรถึงจะให้คำตอบได้ ความอดทนของนายน้อยมีจำกัด ดังนั้นเจ้าควรรีบตอบโดยไม่ลังเล ไม่เช่นนั้น ข้าจะบอกเจ้าว่าตระกูลอวี่ของเจ้าจะไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป!”

ส้าวฝูชางฮัมเพลง จากนั้นหันกลับมาเพื่อรับหนังสือพิพากษา

ในขณะนี้ สมาชิกในตระกูลอวี่ที่เหลือและผู้คนจากหุบเขาลั่วหยางต่างก็เดินเข้ามา

“หุบเขาลั่วหยาง?”

ผู้คนในที่เกิดเหตุค่อนข้างประหลาดใจ

“เจ้าหุบเขาลั่วหยาง ท่านมาทำอะไรที่นี่? ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านใช่ไหม?”

ส้าวฝูชาง ถือหนังสือพิพากษาและพูดอย่างใจเย็น

“ท่านส้าวฝูชาง! เรามาที่นี่เพียงเพื่อแสวงหาความยุติธรรม หากท่านสามารถโน้มน้าวเราได้ เราก็จะไม่มีส่วนร่วมในการจัดการกับตระกูลอวี่ !”

เจ้าแห่งหุบเขาลั่วหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

ใบหน้าของส้าวฝูชาง เปลี่ยนเป็นเย็นชา: "จะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่สามารถโน้มน้าวเจ้าได้?"

“ห้ามแตะต้องตระกูลหอวี่!”

เจ้านายของหุบเขาลั่วหยางตะโกน

ทุกคนในหุบเขาลั่วหยางดูมุ่งมั่น

"ไอ้เวร!"

ส้าวฝูชางโกรธมากและชี้ไปที่เจ้าหุบเขาลั่วหยางและตะโกน: "เจ้าคิดว่าเป็นใคร ถึงกล้าคุกคามทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของเรา? มาเลย กำจัดคนเหล่านี้ให้หมด!"

“ขู่เหรอ? ท่าน การแสวงหาความยุติธรรมของเราถือเป็นภัยคุกคามงั้นหรือ? ในกรณีนี้ ท่านสามารถจับกุมเราได้ แต่ข้าต้องบอกว่า มีดวงตาคู่นับไม่ถ้วนที่จับตามองดูสถานที่แห่งนี้อยู่ หากจะใช้สิ่งนี้เป็นเหตุผล เพื่อจับกุมพวกเรา พวกเราในหุบเขาลั่วหยางไม่รู้ว่าท่านคงต้องหาเตุผลวางแผนที่จะปิดปากทุกคน!”

เจ้าหุบเขาลั่วหยางพูดอย่างเย็นชา

คำพูดเหล่านี้ทำให้ส้าวฝูชาง พูดไม่ออก

แต่ดูเหมือนเขาไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และยืนกรานที่จะขอให้ผู้คนจับผู้คนในหุบเขาลั่วหยาง

แต่ในขณะนี้ ชายวัยกลางคนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

"หยุด!"

“ท่านไท่เหอ?”

ส้าวฝูชางขมวดคิ้ว

“ทุกคนแยกย้าย! ส้าวฝูชางอย่าทำให้เรื่องแย่ลง!”

ชายวัยกลางคนที่ชื่อไท่เหอพูดอย่างเย็นชา