สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2977

"สารเลว! แกพูดเหลวไหลอะไรของแก!"

ส้าวฝูชางกัดฟะนกรอดและหันไปกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณไท่เหอ ถึงยังไงยานี้ก็อยู่ในมือของเรา ถ้าเราปฏิเสธแล้วบังคับให้ตระกูลอวี่รับโทษไปจะทำอะไรได้ ใครจะมาช่วยพวกเขา!"

"แต่คนของหุบเขาลั่วหยางก็อยู่ตรงนี้ หากเราปฏิเสธ คิดหรือว่าจะอุดปากคนของหุบเขาลั่วหยางได้เหรอ? หากมีคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ออกไป ชื่อเสียงของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของเราจะต้องย่อยยับไม่เป็นท่าแน่ ถึงตอนนั้นเกรงว่าการเข้าร่วมพันธมิตรจะต้องสั่นคลอนมีปัญหาแน่ และหากเรื่องนี้ไปถึงขั้นนั้นจริง เราจะไปอธิบายให้เจ้าสำนักฟังได้ยังไง?"

ไท่เหอถามกลับ

"เอ่อ..."

ส้าวฝูชางอ้าปากและพูดไม่ออก

"พ่อหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าเขาปรุงกลั่นยาตามสูตรยา แต่กลับได้ยาจิตวิญญาณแข็งแกร่งมีผสมยาพิษเข้าไป เขาจะต้องเล่นตุกติกแน่ แต่ท่ามกลางการคอยสังเกตการณ์ของเราทุกคน เขาทำได้ยังไง..."

"คุณไท่เหอ คุณหมายความว่ายังไง? ปล่อยตระกูลอวี่ไปอย่างนั้นเหรอ?"

"ผมว่า...คงต้องทำเช่นนั้น..."

ไท่เหอครุ่นคิดก่อนจะกล่าวออกมา

"ถ้าอย่างนั้น คุณท่านจะพูดยังไงดี?"

ส้าวฝูชางรีบกระซิบด้วยความร้อนใจ

"หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อให้ส้าวชิงหยวนรอดไปได้ ต่อทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของเราจะทำยังไง? คุณไม่ได้คิดถึงตรงนี้เลยเหรอ? หรือคุณคิดจะยอมให้เรื่องเล็กๆ ทำให้เรื่องใหญ่พังลง?"

ไท่เหอกล่าว

ส้าวฝูชางไม่รู้จะพูดยังไง

ไท่เหอไม่อยากทะเลาะกับเขาพร้อมกับหยิบยาจิตวิญญาณแข็งแกร่งเดินไปหาหลินหยาง

"ผมขอถามคุณ คุณปรุงกลั่นยาออกมายังไงถึงทำให้มีส่วนผสมของยาพิษได้?"

ไท่เหอกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เขามั่นใจว่าหลินหยางต้องเล่นสกปรก แต่ตอนที่หลินหยางปรุงกลั่นยานั้น สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่เขา ฉะนั้นเขาไม่มีทางใส่อะไรอย่างอื่นเข้าไปเพิ่มเติมในหม้อปรุงกลั่นยาอย่างแน่นอน

อันที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลอวี่ครั้งนี้ เป็นเพราะส้าวปิงหยวนส่งคนมาใส่วัตถุดิบยาตัวอื่นเข้าไป เลยทำให้ฤทธิ์ของยาจิตวิญญาณแข็งแกร่งมีส่วนผสมของยาพิษ จนทำให้กองกำลังที่เจ็ดได้รับพิษเข้าไปจำนวนมาก

ทว่าการปรุงกลั่นยาของหลินหยางกลับไม่ได้เพิ่มเติมอะไรเข้าไปข้างในเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เขากลับปรุงกลั่นยาที่มีส่วนผสมของยาพิษออกมาได้?

"คุณครับ ผมบอกแล้วว่าสูตรยาของคุณมีปัญหา"

หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ

"พ่อหนุ่ม สูตรยานี้มีหรือไม่มีปัญหาผมจะไม่รู้ได้ยังไง? หากคุณคิดจะปกป้องตระกูลอวี่งั้นเรื่องนี้ก็จบลงตรงนี้ แล้วคุณก็รีบบอกความจริงกับผมมา หากคุณคิดจะโกหกต่อไป คุณจะต้องจ่ายให้กับสิ่งที่คุณทำไปอย่างสาสมแน่นอน คุณลองคิดดูให้ดี"

ไท่เหอกล่าวอย่างเยือกเย็น

หลินหยางมองไปที่เขา

พูดตามจริงแล้ว หลินหยางเองก็ไม่ได้กลัวคนของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศเท่าไรนักหรอก

แม้จะบอกว่าทุ่งน้ำแข็งห้าทิศมีกลุ่มอำนาจอยู่ แต่ความแข็งแกร่งของเขาในดินแดนแห่งความเงียบและความตายนั้นจัดอยู่ในระดับล่างของกลุ่มอำนาจ และปัจจุบันหลินหยางก็อยู่ระหว่างการพัฒนาสู่ระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดินเพียงก้าวเดียวเท่านั้น ฉะนั้นพวกเขาไม่สามารถทำอะไรหลินหยางได้เลยแม้แต่นิดเดียว

อย่างน้อยหากหลินหยางจะไป คนของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศก็ทำอะไรเขาไม่ได้

แต่ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อพาอ้ายหร่านออกไปจากที่นี่ ฉะนั้นตอนนี้หลินหยางจึงไม่อยากฉีกหน้าคนของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศเสียก่อน

"บอกความจริงพวกคุณก็ได้!"

หลินหยางยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งและกระตุ้นพลังปราณ

วูบ!

เปลวไฟสีขาวก็ปะทุขึ้นที่ฝ่ามือของเขา

ไท่เหอและคนอื่นต่างตระหนักรู้ได้ทันที

"ที่แท้ก็เป็นเพราะอุณหภูมิของหม้อปรุงกลั่นยา?"

แต่...เพียงเพราะอุณหภูมิของหม้อที่ต่างกันก็สามารถทำให้ฤทธิ์ยาเปลี่ยนไปได้เลยเหรอ?

แม้จะบอกว่าทำได้จริง แต่การจะทำให้มีส่วนผสมของยาพิษออกมาถือเป็นเรื่องยากอย่างมาก

อีกอย่าง...พลังปราณนี้...เหมือนเป็นพลังแห่งสวรรค์เลย?

เขาสูดหายใจเข้าและเบิกตากว้าง

ผู้ชายอายุน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้...มีพลังแห่งสวรรค์อย่างนั้นเหรอ?

เมื่อเห็นสีหน้าเหม่อลอยของไท่เหอ ส้าวฝูชางก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้จบลงแล้วและทำได้เพียงนั่งหงุดหงิดอยู่ข้างๆ

หลินหยางหันไปถามไท่เหอ

"เธออยู่ที่ห้องทำงานข้างหลัง และคนของตระกูลอวี่อีกส่วนก็ล้วนอยู่ที่นั่น"

"อืม!"

หลินหยางพยักหน้าและรีบเตรียมพาคนไปยังห้องข้างหลัง

แต่ขณะนี้เอง คนของทุ่งน้ำแข็งคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาและกระซิบอะไรบางอย่างกับไท่เหอ

ไท่เหอสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีและรีบตะโกนเสียงดัง "หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางและทุกคนที่กำลังเตรียมจะเดินออกจากห้องก็หยุดชะงักและต่างหันไปมองไท่เหอด้วยความงุนงง

ไท่เหอเม้มริมฝีปากและจากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเท่าไรนัก "ตอนนี้คนที่อยู่ข้างหลังกำลังเตรียมของอยู่และมีเรื่องสำคัญต้องทำ พวกคุณอย่าเพิ่งไปที่นั่นเลย กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ! ส่วนอวี่อ้ายหร่านและคนอื่นๆ เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งพวกเขากลับไปเอง"

"แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"

อวี่เจิ้นเทียนรีบยกกำปั้นขึ้นกล่าวขอบคุณโดยไม่คิดอะไร

ทว่าหลินหยางกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปและถามขึ้นอย่างเคร่งขรึม "ห้องข้างหลังกำลังทำอะไรกันอยู่? ทำไมเราถึงไปหาพวกเขาไม่ได้?"

"บังอาจ! พ่อหนุ่ม คุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงกล้าถามเรามากมายเต็มไปหมด? บอกให้พวกคุณกลับไปรอก็กลับไปรอสิ หรือพวกคุณไม่อยากออกจากที่นี่?" ส้าวฝูชางรีบตะคอกเสียงดัง

แววตาของหลินหยางเปลี่ยนเป็นเย็นชาและจับจ้องไปที่ส้าวฝูชาง

ส้าวฝูชางสะดุ้งเมื่อมองสบตาหลินหยางและในใจของเขาก็รู้สึกได้ถึงความหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

"ฟังนะ ผมจะไปหาอ้ายหร่านที่ห้องธุรการข้างหลังตอนนี้ ผมขอบอกพวกคุณหากอ้ายหร่ายได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว! ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศไม่มีทางสงบสุขอย่างแน่นอน!"

หลินหยางกล่าวอย่างเยือกเย็นพร้อมกับหันหลังเดินออกไปทันที

"มีอย่างที่ไหน! เหลวไหลสิ้นดี! เจ้าหมอนี่ทำเกินไปแล้ว! ตระกูลอวี่ของพวกคุณคิดจะก่อกบฏแน่ๆ!"

ส้าวฝูชางตบโต๊ะอย่างโมโห

ไท่เหอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติและจู่ๆ ก็ตะคอกใส่อวี่เจิ้นเทียน "ผู้นำอวี่ เขาคนนี้เป็นคนของตระกูลอวี่ใช่ไหม?"

"เอ่อ...ไม่ใช่!"

อวี่เจิ้นเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า