สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2983

ครืน!

ขณะนั้นเอง เสียงฟ้าคำรามก็ดังกระหึ่มขึ้นมา

และท่ามกลางหมอกควันนั้นก็ปรากฏเงาหมีที่สูงสูงใหญ่ ความสูงราวๆสี่เหมตร

เงาหมีที่ปรากฏให้เห็นดูสูงใหญ่เเละสง่างาม มาพร้อมกับรังสีของพลังที่เเข็งเเกร่งและน่าเกรงกลัว!

ดวงตาสีน้ำตาลของหัวเวยเวยเบิกกว้าง ในหัวมีเสียงอื้ออึง

“นี่คือ…หมี?”

“ผิดปกติ…ผิดปกติ…”

“คุณหนู นี่มัน…ดุร้ายเกินกว่าที่เราคิดไว้…”

ทุกคนตกใจจนต้องผงะถอยหลัง มือที่ถือดาบอยู่เกิดอาการสั่นเทา

ขณะนี้เอง ม้าขาวที่หัวเวยเวยควบอยู่ก็เริ่มจะบังคับไม่อยู่เสียเเล้ว ทันใดนั้น กีบหน้าของม้าตัวที่เธอควบอยู่ก็ยกขึ้นพร้อมกับดีดตัวขึ้น หัวเวยเวยที่ไม่ทันระวังพลัดตกหลังม้า

“ไอโยว!”

หัวเวยเวยร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บ

อีกทั้งม้าขาวก็วิ่งเตลิดหนีไปอย่างบ้าคลั่งและหายไปท่ามกลางพายุหิมะสีขาวที่กำลังโปรยปราย

“คุณหนู!”

คนสองคนจากสำนักทุ่งน้ำเเข็งวิ่งกรูเข้ามาเพื่อที่จะพยังหัวเวยเวยให้ลุกขึ้น

หัวเวยเวยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและตะโกนขึ้น “ตามจับไอ้ม้าพยศนั่นกลับมาให้ฉัน ฉันจะตัดกีบเท้ามันออก ใครให้มันกล้าสะบัดฉัน! น่ารังเกียจที่สุดเลย!”

เเต่ดูเหมือนว่าคนข้างๆจะไม่ได้ยินสิ่งที่หัวเวยเวยพูด อีกทั้งยังเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่มองไปด้านหน้าอย่างว่างเหม่อลอย และในขณะเดียวกันร่างกายของพวกเขาก็สั่นเทาและค่อยๆพยุงตัวขึ้นมา จากนั้นค่อยๆก้าวถอยหลังพร้อมกับร่างกายที่เเทบจะยืนไม่อยู่เเล้ว

หัวเวยเวยชะงักและรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เเปลกไป เธอหัวขวับในทันที และมองไปยังด้านหน้า

เเละเมื่อหันไปมอง เธอก็ถึงกับนิ่งไปและทำอะไรไม่ถูก

ด้านหน้าของเธอคือ หมียักษ์ขนสีเเดง

หมียักษ์ที่มีความสูงสี่เมตร ดวงตาทั้งคู่เเดงก่ำดูน่ากลัว เขี้ยวใหญ่ของมันที่โผล่ออกมาทำให้คนที่กำลังจดจ้องมองมันถึงกับหัวชา และอุ้งเท้าใหญ่ของมันทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกว่าสามารถฉีกพวกเขาได้เป็นชิ้นๆ

เพียงเเค่เห็นหมียักษที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทุกคนก็รู้สึกแทบจะหยุดหายใจลงตรงนั้น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะต่อสู้กับมันเลย

“ทำไม…ทำไปถึงเป็นเเบบนี้?”

หัวเวยเวยพึมพัมในลำคอ

เธอเคยได้ยินเรื่องหมียักษ์ แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่า หมีน้ำเเข็งธรรมดาจะสามารถกลายพันธุ์เป็นหมียักษ์ที่น่ากลัวได้ขนาดนี้…

“หมียักษ์ตัวนี้ใช้ยาจนเกินขนาด อีกทั้ง…ดูเหมือนว่าจะถูกคนป้อนยาให้ พลังของมันตอนนี้ทั้งเเข็งเเกร่งและน่ากลัว ถ้าหากว่าผมเป็นคุณนะคุณหนูหัว ผมคงจะถอยหลังกลับไปแล้วล่ะ!”

ขณะนี้เอง หลินหยางที่อยู่ข้างๆก็เปิดปากพูดขึ้น

“หนี? หนียังไง…เเซ่หลินหนิ ฉันขออกคำสั่งนาย! นายรีบไปฆ่าไอ้หมียักษ์ตัวนั้นให้ฉันซะ…”

หัวเวยเวยที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเผือดได้หันหน้ามาหาหลินหยางพร้อมกับออกคำสั่งในขณะที่ร่างกายของเธอก็สั่นเทา

“โอ้?”

หลินหยางมองไปยังเจ้าหมียักษ์สีเเดงที่อยู่ตรงหน้าด้วยเเววตาเรียบเฉย เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะลงมือ หลินหยางเพียงเเค่ส่ายหัวเท่านั้น “คุณหนูหัว เจ้าหมียักษ์ตัวนี้เเข็งเเกร่งเกินไป ดูท่าแล้วผมคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันหรอก ทุ่งน้ำเเข็งทั้งห้านั้นเปรียบเสมือนผู้มีอำนาจ คุณพายอดฝีมือมามากมายขนาดนี้ทำไมไม่ร่วมมือกันจัดการล่ะ!”

“นี่แกกล้าขัดคำสั่งฉันอย่างนั้นเหรอ? รนหาที่ตายรึไง?”

หัวเวยๆเบิกตากว้างเเละตะคอกใส่หน้าหลินหยาง

แต่หลินหยางก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เขาทำเป็นไม่สนใจหัวเวยเวย

แต่หัวเวยเวยกลับเกิดบันดาลโทสะขึ้น จากนั้นเธอก็ชักดาบที่เสียบอยู่ตรงเอวขึ้นมา หมายจะฆ่าหลินหยาง

และในขณะนี้เอง หมียักษ์ตัวนั้นก็พุ่งตรงเข้ามา

หัวเวยเวยตกใจจนหน้าเสีย สายตาก็มองไปยังหมียักษ์อย่างหวาดกลัว หมียักษ์ตัวนั้นทำเธอตกใจจนไม่กล้าเเม้เเต่จะขยับร่างกาย

“คุณหนู ระวัง!!”

เเละเวลานี้ ทหารที่เป็นยอดฝีมือแห่งทุ่งน้ำเเข็งก็รีบพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะต่อสู้กับหมียักษ์

แต่พลังของหมียักษ์นั้นมีมากเกินกว่า อุ้งเท้าใหญ่ง้างขึ้นเพื่อตะปปหวังจะฆ่า คนของทุ่งน้ำเเข็งที่มีฝีมือชั้นยอดนั้นเละเหมือนเต้าหู้เพราะถูกหมียักษ์ทุบเข้าเต็มๆ เนื้อหนังต่างกระจุยกระจายลงบนพื้น

เเรงประทะจากหมียักษ์ทำให้ร่างกายนั้นเเตกละเอียด กระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง

ไม่นาน ทุกคนที่อยู่รอบตัวต่างก็ล้มลง ตนนี้หัวเวยเวยไม่อาจยืนหยัดอยู่ได้ต่อไป เธอถุกโยนจนตัวลอยจากนั้นก็กองลงกับพื้น

เธอล้มลุกคลุกคลานเเละพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

โฮงง!

เสียงคำรามของหมียักษ์ดังขึ้นตามมา หมียักษ์โจมตีหัวเวยเวยด้วยอุ้งเท้าอย่างไร้ความปราณี

“ไม่นะ!”

หัวเวยเวยตกใจกลัวสุดขีดจนกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เธอยกดาบที่อยู่ในมือขึ้นตามสัญชาตญาณเพื่อปกป้องตัวเอง

ถึงเเม้ว่าดาบเล่มนี้จะไม่ใช่ดาบธรรมดา แต่ก็สามารถที่จะยับยั้งการโจมตีของหมียักษ์ได้ซ้ำยังเกินกำลังของเธอเสียด้วยซ้ำ

ปึง!

ได้ยินเพียงเเค่เสียงประหลาดที่ดังเข้ามาในโสตประสาท

อุ้งเท้าใหญ่ของหมียักษ์ใช้พลังโจมตีลงบนดาบ พลังนั้งกระทบไปทั่วร่างของหัวเวยเวย

และอย่างที่คาดไว้

ถึงเเม้ว่าหมียักษ์จะดุร้าย แต่ทุกคนนั้นเตรียมความพร้อมมาเเล้ว และพวกเขาก็จับหมียักษ์ได้สำเร็จ

“ฆ่าได้ไหม? ฆ่าได้ไหม!”

หัวเวยเวยดีใจยกใหญ่ เธอหันมาตะโกนกับหลินหยางที่เฝ้าดูอยู่ข้างๆด้วยความดีอกดีใจว่า “นี่นาย! รีบไปช่วยเร็วเข้า!”

หลินหยางเลิกคิ้วขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ จากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไป

พอได้รับความหลินหยางมาเข้าร่วมช่วยเหลือ ทุกคนก่อนหน้านี้ก็สบายขึ้นหน่อย

“ดีมาก! แต่เดี๋ยวก่อน ใช้เข็มเงินวางยาหมียักษ์ก่อน เพราะถ้าหากทุกคนใช้พลังมากเกินไปจะได้รับบาดเจ็บเอา ตอนนี้ถอยมาก่อน รอให้ยาออกฤทธิ์เเละพลังของหมียักษ์ลดลงค่อยฆ่ามันทีหลัง!”

“ครับ!”

ทุกคนขานรับเสียงดังพร้อมๆกัน

ไม่นาน

ปุด!

ปุด!

ปุด…

หมีใหญ่ที่อยู่ภายใต้วงล้อมของกลุ่มคนถูกแทงให้เป็นรูตามเนื้อตัว เลือดของมันไหลออกมาราวกับน้ำที่กำลังไหลหลาก พื้นขาวเต็มไปด้วยเลือดสีเเดงฉาน

ทุกคนพากันดีอกดีใจยกใหญ่

“ทุกท่าน โจมตีมันครั้งสุดท้ายให้พร้อมๆกัน!”

“ครับ!”

ทุกคนตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ ทั้งหมดใช้ทักษะพลังของตัวเองโจมตีหมียักษ์

เเละเหมือนว่าสถานการณ์จะไม่ดี เมื่อจู่ๆหมียักษ์ก็ยืนขึ้นพร้อมกับโห่ร้องขึ้นบนฟ้า

โฮงง!!

เสียงคำรามนั้นดังกึกก้องไปทั่วฟ้า

ทุกคนตกใจกับเสียงคำรามของหมียักษ์ และไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้เลย

“ไอ้เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี้คิดจะต่อสู้เป็นเฮือกสุดท้ายอย่างนั้นเหรอ?”

คนที่พูดออกมาใช้มือปิดหูเอาไว้และก่นด่าออกมา

เเละเหมือนว่าหลินหยางตระหนักได้ถึงบางอย่าง สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปทันที จากนั้นจึงพูดออกไปว่า “ไม่ มันกำลังขอความช่วยเหลือ!”