สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2984

“ขอความช่วยเหลือ?”

ทุกคนสะดุดลมหายใจตัวเอง

“เป็นไปไม่ได้! หรือที่นี่ยังมีหมียักษ์ที่กลายพันธุ์อีกอย่างนั้นเหรอ?”

“มีก็มีไปสิ พวกมันมากันกี่ตัว พวกเราก็ฆ่ามันให้หมดทุกตัว!”

ไม่ได้มีความรู้สึกหวาดกลัวเลย

ถึงเเม้ว่าการล้อมหมียักษ์ตัวนี้จะทำให้ทุกคนบาดเจ็บกันก็ตาม ต้องเสียพลังไปมากแต่ก็ยังพอไหวอยู่ ยกเว้นตอนเเรกที่เริ่มสู้กับหมียักษ์พวกเขาไม่กล้าที่จะสู้ด้วย อีกทั้งยังถูกหมียักษ์ฆ่าตายไปอีกหลายชีวิต

ถ้าให้พูดตรงๆ หมียักษ์ก็ไม่ได้สู้ด้วยยากเท่าไหร่

เเต่หลินหยางไม่ได้คิดแบบนั้น

เขาไม่ได้คิดว่าจะมีหมียักษ์ตัวที่สองโผล่มา

เพราะเห็นได้ชัดว่าหมียักษ์ที่อยู่ตรงนี้เกิดจากคนเป็นคนเปลี่ยนเเปลงมันให้กลายพันธุ์

และในกรณีนี้ที่หมียักษ์กำลังขอความช่วยเหลืออยู่ คงจะเป็นคนที่ทำให้มันกลายพันธุ์นั่นเอง

“นี่ทุกท่าน รีบสู้รีบจบๆเถอะ อย่ายื้อเวลาอีก!”

หลินหยางตะโกนขึ้น

“ไม่ อย่าเพิ่งฆ่าไอ้หมียักษ์ตัวนี้ รอให้พวกของมันมาถึงก่อนพวกเราค่อยจัดการฆ่ามันด้วยกันทีเดียวเลย!”

ขณะนี้เอง ยอดฝีมือทุ่งน้ำเเข็งคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะสีเหลืองได้พูดขึ้น

“ท่านหยู ท่านมีความคิดดีๆอะไรงั้นเหรอ?”

คนข้างๆเอ่ยถาม

“หัวใจของหมียักษ์น้ำเเข็งตัวนี้เป็นเเหล่งก่อตัวที่ดีเลยล่ะ อีกอย่างหมียักษ์กลายพันธุ์ตัวนี้นั้นมีพลังที่ไม่ธรรมดา ถ้าพวกเรานำเเหล่งก่อพลังนี้กลับไปได้ทั้งคู่ล่ะก็ มันจะเป็นความสำเร็จที่เป็นผลงานของชิ้นใหญ่ของเราเลยไม่ใช่เหรอ? และเมื่อถึงเวลานั้น พวกเราก็จะได้รับรางวัลจากเจ้าสำนัก!”

ชายที่ชื่อว่าท่านหยูกล่าว

คำพวกเหล่านี้ทำให้ทุกคนนั้นคิดตาม และดวงตาของทุกคนก็เป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านหยูพูดถูก!”

“นี่จะเป็นผลงานชิ้นใหญ่ของพวกเราเลยนะ ทำไมพวกเราจะไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ล่ะ?”

“เช่นนี้ พวกเราก็ได้ผลประโยชน์มากกว่าน่ะสิ ตกปลาใหญ่ต้องใช้ปลาเล็กเป็นเหยื่อล่อ แบบนี้เจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้ก็จะขอคสามช่วยเหลือ อีกสักพักพอเพื่อนมันมาพวกเราก็จัดการฆ่ามันพร้อมกันเลยทีเดียว!”

“ฮ่าๆๆ ลาภปากจริงๆเลยเว้ย!”

ทุกคนพากันดีอกดีใจยกใหญ่ต่างก็พากันชูมือขึ้นเพื่อเเสดงอาการดีใจจนเก็บไม่อยู่

สีหน้าของหลินหยางขรึมขึ้นมาทันที

เพื่อผลประโยชน์ตรงหน้า มนุษย์ทุกคนจะเสียสติได้ได้ง่ายโดยไม่สนสิ่งใดเลย

หลินหยางหมุนตัวกลับและเลือกที่จะถอนตัวจากการต่อสู้ในครั้งนี้

“คนเลว!”

ท่านหยูมองไปที่หลินหยางและลอบด่าหลินหยาง แต่กลับไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด

ขาดคนเข้าร่วมหนึ่งคน ส่วนเเบ่งก้น้อยลงไปอีกหนึ่ง ไม่ดีตรงไหนล่ะ?

และในขณะเดียวกันนั้นเอง จู่ๆบรรยากาศก็กลับกลายเป็นเย็นยะเยือกปกคลุมไปโดยรอบ

ทุกคนตัวสั่นเทาพร้อมกับหันไปมอง

ท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อยๆ

ลมพัดรุนโรงโหมกระหน่ำเข้ามา จนหิมะลอยละลิ่วตามกระเเสลม

“นี่มัน…”

“ไม่ดีเเล้ว มีบางอย่างกำลังเข้ามา!”

มีคนร้องตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น? หมียักษ์ตัวนี้มันไม่ได้เรียกหมียักษ์อีกตัวให้ออกมาช่วยมันหรอกเหรอ? ทำไมกลายเป็นคนที่มาล่ะ?”

“ฉันอาจจะเดาผิดไป ทุกคน พวกเรารีบฆ่าหมียักษ์ตัวนี้ก่อนไม่ต้องลังเล จากนั้นเราค่อยไปสู้กับศัตรูที่มาใหม่!”

“ทราบ!”

ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกันพร้อมกับพุ่งตรงไปยังหมียักษ์ตัวนั้น

ในตอนนี้ หมียักษ์ได้รับบาดเจ็บสาหัส มันไม่มีเเม้เเต่เรี่ยวเเรงที่จะต่อต้านอะไรเลย หัวของมันถูกตัดจากคนสามคนอย่างง่ายดาย ศพหมียักษ์ขนาดใหญ่ล้มกองลงบนพื้นขาวโพลนที่เต็มไปด้วยหิมะ เลือดพุ่งออกมาจากตัวของมันไหลดั่งลำธารเล็กๆ

แต่ทว่าไม่มีใครกล้าที่จะทำลายศพของหมียักษ์ เเต่ทุกคนต่างถือดาบของตนขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปบนท้องฟ้า

เปรี้ยง!

ในเวลานี้เองก็มีเสียงฟ้าร้องคำรามและผ่าลงมาจากบนท้องฟ้า ทำให้พื้นน้ำเเข็งเเตกร้าวเเละเกิดหมอกน้ำเเข็งเข้าปกคลุมเป็นบริเวณกว้าง

รอให้หมกน้ำเเข็งนั้นเลือนหายไป จากนั้นก็มีชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีดำ ชายผู้นั้นมีท่าทางที่ดูสง่าเเละน่าเกรงขามปรากฏตัวต่อหน้าของทุกคน

ลมหายใจของชายผู้นั้นทำให้สัมผัสได้ถึงพลังเเละความลึกลับที่ซ่อนอยู่ ใบหน้าเเละเเววตาของเขาดูเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาจ้องมายังกลุ่มคนที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน และเมื่อเขาเห็นหัวของหมียักษ์ที่ถูกตัดแล้วกองไว้ข้างหังมันยิ่งทำให้เขานั้นโกรธขึ้นมาทันที

อุณหภูมิรอบๆตัวนั้นเริ่มลดลงเรื่อยๆ

แต่หัวเวยเวยกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

ฝ่ายตรงข้ามกลับรู้จักชุดที่เธอสวมใส่อยู่ และหากรู้ว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่พ่อของเธอนั้นเตือนเธอเองเป็นการส่วนตัว หากว่ามีใครจำเสท้อผ้าที่เเสนล้ำค่าของเธอได้นั้นให้รีบถอยห่างและหนีไป

“พวกเเกมันก็เเค่ฝูงหมาที่กำลังจะตายกองกันอยู่ตรงนี้ ฉันจะทำให้พวกแกได้เห่าหอนอยู่ที่นี่!”

ชายวัยกลางคนไม่ได้สนใจในคำพูดของท่านหยูเลยเเม้แต่น้อย เขาเพียงส่ายหัวเบาๆ แต่กลับมองไปที่หัวเวยเวยอย่างไม่ละสายตาและกล่าวขึ้นว่า “แม่สาวน้อย เธอเป็นอะไรกับผู้นำทุ่งน้ำเข็งห้าทิศ?”

“ฉัน…แัน…”

หัวเวยเวยกระอักกระอ่วนที่จะตอบ

“คุณหนูหัว ถ้าหากว่ามีอะไรผิดปกติก็รีบหนีไปซะ! ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนี้คงจะไม่มีชีวิตรอดหรอก”

เวลานี้เอง หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ จากนั้นเขาก็หันหลังเเล้วเดินจากไป

“แก…”

หัวเวยเวยรู้สึกโกรธ

และตอนนี้ ท่านหยูกลับพูดขึ้นเสียงดังอีกครั้ง

“กางหูหมาของแกแล้วฟังให้ชัดๆนะ ท่านนี้คือลูกสาวของผู้นำทุ่งย้ำเเข็งห้าทิศ! คุณหนูแห่งทุ่งน้ำเเข็งห้าทิศของพวกเราเอง คุณหนูหัวเวยเวย!”

“เดิมทีเเกไม่คู่ควรที่จะถามสถานะของคุณหนูของพวกเราเสียด้วยซ้ำ แต่ดูเเล้วเเกคงไม่รู้อะไร เพราะงั้นฉันเลยบอกให้เอาบุญ!”

“ยังไม่รีบคุกเข่าอีก รีบทำความเคารพคุณหนูของพวกเราซะ?”

ต่างคนต่างมีคำพูดของตัวเอง อื้ออึงเสียงดัง ท่าทางเย่อหยิ่ง

แต่หัวเวยเวยกลับสั่นสะท้านไปทั้งตัว รับรู้ได้ถึงสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล

“ลูกสาวของท่านผู้นำอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อชายวัยกลางคนผู้นั้นได้ฟัง เเววตาของเขานั้นลุกโชนเเละก้มหน้าลงพร้อมกับพยักหัวเบาๆ

“ดี!... ดีมาก…ดีมาก…”

ทุกคนตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นท่าทางของชายวัยกลางคนที่เเสดงออกมา

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

ท่านหยูขมวดคิ้วสงสัยเเล้วเอ่ยถาม

“ฉันพูดว่า…โคตรดีเลย!”

”ชายวัยกลางคนยกยิ้มที่มุมปากแล้วจ้องมองไปที่หัวเวยเวยพร้อมกับกวาดสายตาขึ้นลง จากนั้นจึงพูดออกมาดพร้อมกับรอยยิ้มเย็น่วา “นี่เป็นหมาที่ดีตัวนึงเลย! ในเมื่อพวกเเกฆ่าหมาของฉัน งั้นก็ให้คุณหนูของพวกเเกมาแทนหมาของฉันซะเถอะ!”