สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2985

“บังอาจ!”

“สารเลว!!”

“เดรัจฉาน! ดูท่าเเล้วแกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วสินะ!”

“แกกล้าดูถูกคุณหนูของเรา? ฉันสั่งให้เเกคุกเข่า!”

ท่านหยูและพวกพ้องโกรธจัดทุกคนพากันคำรามเสียงเหี้ยมใส่ พร้อมกับพุ่งตัวตรงไปยังชายวัยกลางคนผุู้นั้น

พวกเขาต้องสั่งสอนชายวัยกลางคนผู้นี้ให้ได้หลาบจำ

ถึงเเม้ว่าจะรู้ว่าชายวัยกลางคนผู้นี้นั้นเเข็งเเกร่ง แต่พวกเขามีมากกว่า นักรบเเห่งทุ่งน้ำเเข็งจะไม่สามารถสู้คนๆเดียวได้อย่างนั้นเหรอ?

อย่างไรเสีย ท่านหยูเเละพรรคพวกก็เลือกที่จะมุ่งตรงไปหาชายวัยกลางคน

ฟึ่บ!

ชายวัยกลางคนเพียงยกมือขึ้นสะบัดเพียงเล็กน้อยก็เกิดลมพายุหิมะขึ้น

ทันใดนั้นร่างกายของท่านหยูเเละทุกคนต่างถูกปกคลุมไปด้วยน้ำเเข็ง การเคลื่อนไหวของพวกเขาช้าลง มือเท้าจากที่เคยคล่องตัวก็พลันช้าลงเช่นกัน เเขนขาไร้เรี่ยวเเรงเหมือนชายชราที่ทำอะไรเชื่องช้า

“คุกเข่าให้หมดทุกคนซะ!”

ชายวัยกลางคนคำรามเสียงหนักเเน่นเเละนิ้วของเขาขยับอีกครั้ง

เเช้บ!

เเช้บ!

เเช้บ…

น้ำเเข็งขยายควบเข้าที่ร่างกายของท่านหยูเเละพรรคพวกอย่างรวดเร็ว

น้ำเเข็งนี้มันจะควบเเน่นอย่างรวดเร็วในพริบตา และมีความหนามากกว่าสิบเซ็นติเมตร เหมือนภูเขาเนินเล็กๆกดทับร่างของพวกเขาเอาไว้

คนเหล่านี้ทนพลังที่เเข็งเเกร่งนี้ไม่ไหว ถูกน้ำเเข็งเเช่เเข็งจนทำให้หมดสติไป ประกอบกับน้ำหนักน้ำแข็งที่หนักบนร่างกาย ขาทั้งสองข้างถูกแหลกเป็นชิ้น ๆ และพวกเขากำลังคุกเข่าและคลานอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

“อะไรกัน?”

หัวเวยเวยตกใจกลัวและตะลึงงัน

ท่านหยูเเละพรรคพวกของเขานั้นถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือเเห่งทุ่งน้ำเเข็ง

เเต่กลับไม่สามารถสู้กับคนที่อยู่ตรงหน้าได้เลยเเม้เเต่น้อย!

“แก… นี่เเกเป็นใครกันเเน่?”

ในหัวของหัวเวยเวยขาวโพลนและคิดอะไรไม่ออก จึงร้องตะโกนถามออกไปเสียงดัง

“ทำไม? พ่อของเธอไม่เคยพูดกับเธออย่างนั้นเหรอ? เสื้อผ้าสมบัติล้ำค่าที่เธอใส่ มันเป็นชุดที่พ่อของเธอเเย่งชิงไปจากฉันยังไงล่ะ!”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นยิ้มเย็น ดวงตาของเขาประกายไปด้วยความเเค้น

“อะไรนะ?”

หัวเวยเวยไม่อยากจะเชื่อ

“หึหึ คิดไม่ถึงจริงๆ สิ่งที่พ่อของเธอเเย่งชิงจากฉันไปเมื่อหลายสิบปีที่เเล้ว อีกหลายสิบปีต่อมา เธอก็เป็นคนนำของของฉันมาส่งให้ฉันเองถึงที่! เยี่ยมมาก! เยี่ยมที่สุด! ฮ่าฮ่าฮ่า…”

ชายวัยกลางคนหัวเราะดีใจ พร้อมกับก้าวเดินไปหาหัวเวยเวย

หัวเวยเวยมองไปที่ท่านหยูและคนอื่นๆ

ตอนนี้พวกเขานั้นได้คุกเข่าลงกับพื้นเเล้ว โดยมีก้อนน้ำเเข็งโอบรอบกายอยู่เหมือนกับรูปปั้นปฏิมากรรม

ได้เเต่มองดูพวกเขา และดูท่าพวกเขาคงทนไม่ได้แล้ว

เหลือเพียงหนทางเดียวเท่านั้น

วิ่ง!

หัวเวยเวยรีบหันหลังกลับพร้อมกับสาวเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

ทำไงดี?

เธอตะโกนอยู่ภายในใจ

และขณะเดียวกันนั้นเอง

บู้ม!

หัวเวยเวยซึ่งกำลังวิ่งไปข้างหน้า จู่ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะชนเข้ากับอะไรบางอย่างและล้มลงกับพื้น

เมื่อเขธอเรียกสติกลับมาได้ เธอก็ตระหนักได้ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือหลินหยางที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่

“นี่นายเองเหรอ?”

หัวเวยเวยชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ “หลินหยาง เร็วเข้า หยุดชายคนนั้นให้ฉันที!”

“หยุดงั้นเหรอ?”

หลินหยางมองไปยังทิศทางที่หิมะถล่มลงเเล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “แล้วพวกพ้องของคุณหายไปไหนหมดล่ะ?”

สีหน้าของหัวเวยเวยเเปลกไป

“ดูเหมือนว่าคงจะถูกฆ่าเเล้วสินะ?”

หลินหยางส่ายหัวเเล้วพูดต่อ “ลูกน้องของคุณโลภไง ฉันเตือนเเล้วก็ไม่ฟัง อีกทั้งยังบอกให้รีบจัดการกับหมียักษ์ตัวนั้นเเล้วรีบๆหนีไปจากที่นี่ซะ แต่ก็ไม่มีใครฟัง ตอนนี้ตายกันหมด บอกได้เเค่ว่าพวกเขาสมควรที่จะได้รับโทษนั้น”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้นะ ชายคนนั้นตามมาเเล้ว นายรีบคิดหาวิธีสิ!”

หัวเวยเวยตะโกนใส่หน้าหลินหยางด้วยความเดือดดาล “ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าหากว่าฉันตายที่นี่ ตระกูลอวี้ทั้งตระกูลจบเห่เเน่ พ่อฉันก็คงไม่ปล่อยนายเอาไว้เเน่ คนของตระกูลอวี้ต้องชดใช้ให้กับฉัน!”

หลินหยางเหลือมองชายวัยกลางคนที่กำลังใกล้าเข้ามา พร้อมกับขมวดคิ้วเบื่อๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ถ้าอย่างนั้น จะให้ฉันออกหน้าสู้ก็คงไม่ได้ ฉันหวังว่าคุณจะลองสู้กับเขาสักตั้งก่อน อย่างน้อยๆคุณก็ช่วยลดพลังของเขาให้ฉัน เเบบนี้โกกาสที่เราจะชนะก็มีสูงขึ้น”

หัวเวยเวยชะงักจากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดเสียงต่ำๆ “ก็ได้ ฉันจะลองสู้อีกสักตั้ง!”

ครั้งนี้เธอไม่มีทางเลือกเเล้วจริงๆ