สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2989

ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ!ฉึบ….

เข็มมังกรหงเหมิงหล่นลงมาอย่างแรง เหมือนว่าเข้าไปด้านในร่างกายของต้วนเทียนเฉียง

ต้วนเทียนเฉียงกระตุก แต่เขาไม่กระวายกระวาย ยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าๆๆๆๆ แกคิดว่าวางยาพิษฉัน แล้วจะบีบรัดให้ฉันยอมจำนนเหรอ? ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันถูกทรมานมามากกว่าที่แกจะจินตนาการได้ แค่วิธีพวกนี้จะทำให้ฉันยอมจำนนเหรอ? เป็นไปไม่ได้ชัดๆ!ฮ่าๆๆๆๆๆ…..”

เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจอะไรแล้วตอนนี้

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางเอาชนะหลินหยางได้ ถ้าหลินหยางไม่ยอมจำนน ก็มีแค่ตายไปพร้อมกับเขาเท่านั้นแหละ

แต่หลินหยางไม่สนใจต้วนเทียนเฉียง เขายังคงฝังเข็มอย่างต่อเนื่อง

ไม่นาน เข็มมังกรหงเหมิงทั้งหมดก็เข้าไปอยู่ในร่างกายของต้วนเทียนเฉียง

หลินหยางสายตามุ่งมั่น ท่าทางแน่วแน่ ถอนเข็มมังกรหงเหมิงที่ฝังเข้าไปตอนเริ่มแรกออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นวางไว้ตรงหน้าและมองพิจารณาอย่างละเอียด

ผ่านไปหลายสิบนาที เขาก็ถอนออกมาอีก และวิเคราะห์อย่างละเอียด

สิ่งนี้ทำให้ต้วนเทียนเฉียงไม่เข้าใจเลย

“แกทำอะไร?”

ต้วนเทียนเฉียงถามด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“ขจัดพิษ”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

“ขจัดพิษ? แกล้อเล่นเหรอ? ฉันไม่ใช่บอกแล้วเหรอ? พิษนี้ฉันขจัดได้คนเดียว!”

ต้วนเทียนเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ใช่ ความจริงมีแค่แกที่ขจัดได้ ฉันไม่ใช่ว่ากำลังใช้แกขจัดพิษเหรอ?”

หลินหยางถอนเข็มออกมาจากร่างกายของต้วนเทียนหยาอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับพูดขึ้น

ต้วนเทียนเฉียงแววตาสั่นไหว ชัดเจนว่ายังไม่เข้าใจความหมายของหลินหยาง

หัวเวยเวยที่อยู่ด้านหลังก็เป็นแบบนี้

เมื่อเห็นการกระทำของหลินหยาง เธอเองก็ทำอะไรไม่ถูก คิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วกัดฟันพูดว่า“หลินหยาง คุณรีบฆ่าเขาซะ แล้วตามฉันกลับทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ ฉันจะให้คุณพ่อถอนพิษให้คุณ! บางทีคุณพ่ออาจจะมีวิธีนะ!”

แต่หลินหยางทำราวกับว่าไม่ได้ยิน ไม่สนใจหัวเวยเวยเลย

“หลินหยาง?”

หัวเวยเวยตะโกนขึ้นอีกครั้ง

แต่หลินหยางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย

หัวเวยเวยขมวดคิ้วเป็นปม ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

จู่ๆต้วนเทียนเฉียงก็เหมือนนึกอะไรได้ คนทั้งคนเลยตัวสั่นระริก

“แกคงไม่ใช่…ว่ากำลังหาคุณสมบัติยาในตัวฉันหรอกนะ?”

“อ้อ? แกก็ไม่โง่นิ!”

หลินหยางยังไม่เงยหน้าขึ้นมา เขายังคงดึงถอนเข็มออกมาจากร่างกาย

หัวเวยเวยชะงักงัน เหมือนได้ยินเรื่องตื่นตะลึงน่าตกใจ

“ไม่ดูสภาพตัวเอง! โง่จริงๆ!”

ต้วนเทียนเฉียงแผดคำรามไม่หยุด“แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่าพิษที่ฉันกลั่นมันเป็นยังไง?อาศัยฝีมือแค่นี้ของแกจะหาคุณสมบัติยาเจอเหรอ? แกบ้าไปแล้ว!”

หลินหยางไม่พูด จัดการเรื่องราวของตัวเองอย่างต่อเนื่อง

“แกทำไม่ได้หรอก! พิษนั่นแค่ถึงเวลาครึ่งก้านธูปก็จะออกฤทธิ์แล้ว ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นาน ถ้าแกไม่อยากตาย รีบปล่อยฉันซะ!”

ต้วนเทียนเฉียงตะโกนขึ้น

แต่คำพูดของเขาทำอะไรหลินหยางไม่ได้แม้แต่น้อย

“บัดซบ!”

ต้วนเทียนเฉียงดิ้นรนไม่หยุด

หลินหยางบีบคอเขาแน่น พลังมหาศาลมารวมอยู่ที่คอของเขาแล้ว

แต่แล้วเวลานี้

เฮือก!

หลินหยางกระอักอาเจียนออกมาเป็นเลือด คนทั้งคนโซเซถอยหลัง แทบจะล้มลงกับพื้น มือเขาก็คลายลง ส่วนต้วนเทียนเฉียงก็ก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น

เขาไม่สนใจบาดแผลบริเวณคอ แต่กลับรีบลุกขึ้น ฝ่ามือรวบรวมเข็มน้ำแข็งแทงไปทางหลินหยาง

“ระวัง!”

หัวเวยเวยตกใจ รีบยกกระบี่ไปขวาง

“อีชั้นต่ำหลบไป!”

ต้วนเทียนเฉียงสะบัดหัวเวยเวยออก และห้ำหั่นไปทางหลินหยาง

หลินหยางดีขึ้นมาหน่อย ใช้มือข้างหนึ่งจับเข็มน้ำแข็งไว้

แต่พิษที่อยู่ในร่างกายเหมือนออกทำงานแล้ว พลังทั่วตัวของเขาถูกพิษควบคุมไว้ จนทำให้ฝีมือและร่างกายอ่อนแรงลง….

มือที่กุมเข็มน้ำแข็งไว้ก็สั่นระริก

เข็มน้ำแข็งค่อยๆแทงเข้ามาในแผงอกของหลินหยาง

“ฉันเคยให้โอกาสแกแล้ว! แต่แกไม่คว้ามันไว้ ! ตอนนี้แกไปตายซะ!”

ต้วนเทียนเฉียงตะโกนขึ้นอย่างเหี้ยมโหด

เขาตั้งใจจะฉีกทิ้งแล้ว

ในเมื่อหลินหยางไม่ยอมแพ้ ก็จะต้องฆ่าเขาก่อนตาย แบบนี้เขาเลยตอบโต้ออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“อา!”

ต้วนเทียนเฉียงตะโกนขึ้น เขาจับเข็มน้ำแข็งนั่นแล้วออกแรงแทงไปทางหลินหยาง

หลินหยางเหมือนไม่มีแรงต้านทาน เข็มน้ำแข็งค่อยๆแทงเข้ามาในหัวใจเขา

เข้ามาใกล้ๆ ความเยือกเย็นก็ค่อยๆโอบล้อม

ตอนที่เขาตกใจกับความสามารถของหลินหยาง หัวเวยเวยก็กระโจนเข้ามา จากนั้นก็ใช้กระบี่แทงข้างหลังของต้วนเทียนเฉียง

ต้วนเทียนเฉียงตัวสั่นเทา เลือดกระอักออกมาจากปากหยดลงบนพื้น

“ไปตายซะ!”

หัวเวยเวยกัดฟันกรอด บิดกระบี่จนช่องอกของต้วนเทียนเฉียงเป็นอุโมงค์ใหญ่

ต้วนเทียนเฉียงอ้าปาก เหมือนใกล้ตายไม่สามารถมีชีวิตรอดได้อีก

เขาเบิกตาโพลงกว้างมองหลินหยาง

แต่เขาเห็นหลินหยางรวบรวมไฟแปลก ไฟแปลกกลายเป็นเข็มแทงมาบนร่างกายหลายจุด

พอเห็นตรงนี้ ต้วนเทียนเฉียงเข้าใจทันทีว่าพิษของตัวเองไม่ได้เป็นอันตรายต่อหลินหยางแล้ว

“อัจฉริยะ…แกเป็นอัจฉริยะ….ที่หาได้ยากจริงๆ….”

ต้วนเทียนเฉียงกระอักเลือดพร้อมกับตะโกนขึ้น

“ชมเกินไปแล้ว แกก็ไม่ได้แย่….”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

สามารถทำพิษประหลาดแบบนี้ออกมาได้ พรสวรรค์ของต้วนเทียนเฉียงดีมาก แต่น่าเสียดาย ครั้งนี้เขามาเจอหลินหยางที่เก่งกว่า

“แก ฉันแพ้แกแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูด…. คนใกล้ตายจะพูดความจริงจากใจ ฉันมีคำหนึ่งจะพูดกับแก!”

ความโกรธในแววตาของต้วนเทียนเฉียงค่อยๆหายไป เขาหายใจอย่างแรงพร้อมกับพูดขึ้นช้าๆ

หลินหยางส่งสายตาให้หัวเวยเวย เพื่อบอกเธอว่าอย่ามา เวลาเดียวกันก็ฝังเข็มให้ต้วนเทียนเฉียงหนึ่งเข็ม พร้อมพูดอย่างราบเรียบว่า“แกพูดมา”

“แกไม่ใช่คนของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ? ในเมื่อแกไม่ใช่…. ฉันแนะนำแก….ไม่ก็ให้รีบไปจากทุ่งน้ำแข็งห้าทิศซะ ไม่งั้นก็หาวิธีฆ่าหัวเทียนไห่ทิ้ง….ต้วนเทียนเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรย

“แกจะตายอยู่แล้ว ยังพูดคำแบบนี้อีก! เชื่อไหมว่าฉันจะตัดหัวแกตอนนี้เลยยังได้?”

หัวเวยเวยร้อนใจ บวกกับโมโห กระบี่ที่อยู่ในมือพลิกไป แทบอยากจะหั่นคอของต้วนเทียนเฉียงทันที

แต่ต้วนเทียนเฉียงหัวเราะถากถาง มองหัวเวยเวยด้วยสายตาเหยียดหยาม พูดว่า“แกคิดว่าพ่อของแกเป็นใคร? พ่อแกจิตใจเหี้ยมโหดเสมือนหมาป่า เนรคุณลืมบุญคุณ….ฉันบอกให้ไอ้นี่ฆ่าพ่อแก ก็ไม่ได้ผิดอะไร เพราะพ่อของแกยังไงก็ต้องฆ่ามัน! ต่อให้ไอ้นี่มันช่วยชีวิตแกก็ตาม….”

“แกว่าอะไรนะ?”

หัวเวยเวยตื่นตะลึง

“ในเมื่อฉันเป็นคนช่วยชีวิตหัวเวยเวยไว้ ทำไมพวกเขายังจะฆ่าฉัน?”

หลินหยางขมวดคิ้วเป็นปมถามขึ้น

“เหตุผลง่ายมาก……เพราะว่าแกรู้เรื่องเขา แกรู้พฤติกรรมชั่วๆของเขา แกรู้ว่าความจริงแล้วหัวเทียนไห่เป็นคนยังไง! หน้าตาหัวเทียนไห่ เขาสนใจชื่อเสียง เพื่อชื่อเสียงศักดิ์ศรี เขาจะต้องฆ่าแกแน่นอน! เพราะฉะนั้น ถ้าแกไม่อยากตายก็ต้องฆ่าเขา ถ้าแกไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าแก! ฮ่าๆๆๆๆ…..”

ต้วนเทียนเฉียงหัวเราะเสียงดังลั่น จากนั้นก็ตัวสั่นเทา

ปัง!

เขาระเบิดทันที คิดไม่ถึงว่าจะเลือกทำลายตัวเองทิ้ง!

เลือดสาดกระเซ็นใส่ตัวของทั้งสองคน

แต่ไม่ว่าจะเป็นหลินหยางหรือว่าหัวเวยเวย ทั้งสองต่างตกอยู่ในห้วงคำพูดของต้วนเทียนเฉียง ยากที่จะเป็นปกติได้….