สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2993

"คุณคุยกับพ่อของคุณหรือยัง"

หลินหยางขมวดคิ้วแล้วถามออกไปเบาๆ

"ผู้อาวุโสใหญ่ส้าวชวนได้กลิ่นยาของต้วนเทียนเฉียงบนตัวของฉัน กลิ่นน่าจะติดมาตอนที่ต่อสู้กับเขา ดังนั้นฉันก็เลยบอกพ่อของฉัน แต่เพราะฉันโกหกไม่เก่ง นั่นเลยทำให้พ่อของฉันรู้เรื่องราวทั้งหมด จริงๆแล้ว... ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ…"

หัวเวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงอับอาย หลุบตาลงเล็กน้อย ไม่กล้ามองไปที่หลินหยางตรงๆ

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณหัวยังจะมาทำอะไรที่นี่อีกล่ะ"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ฉันมาที่นี่เพื่อพาพวกคุณหนีออกไป!"

หัวเวยเวยพูดอย่างจริงจัง

"พาพวกเราหนีงั้นเหรอ"

หลินหยางชะงักงัน

"คุณหลิน ฉันต้องขอโทษที่ฉันรักษาสัญญาของเราไม่ได้ ดังนั้น ฉันเลยจะขอชดใช้ให้คุณ คุณวางใจได้เลย ถ้าฉันอยู่นี่ พวกเขาจะไม่กล้าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด พวกคุณรีบไปเถอะ!"

หัวเวยเวยดึงบังเหียน และตะโกนบอกนักรบทุ่งน้ำแข็งที่อยู่ข้างหน้าเธอว่า "รีบถอยไป ฉันจะกลับเข้าเมือง!"

"คุณหนู เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หัวหน้าอาวุโสมอบหมายมาให้เราจัดการ เป็นเพราะคนของตระกูลอวี่หนีออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต เราจึงได้รับคําสั่งให้มาจับกุมพวกเขา แล้วจะให้ปล่อยพวกเขากลับไปได้งั้นหรือ"

ชายคนนั้นมีสีหน้าอับอายและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มแหบ

"อะไรกัน นี่พวกนายกลัวหัวหน้าผู้อาวุโส แต่กลับไม่กลัวฉันงั้นเหรอ เชื่อหรือไม่ว่าทันทีที่ฉันบอกท่านพ่อ พ่อฉันจะจับพวกนายทุกคนเข้าคุกที่หนาวเย็นที่สุดเพื่อที่นายจะได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานจากการอากาศที่แสนเย็นเยียบ"

หัวเวยเวยพูดจาเยาะเย้ย

คําพูดเหล่านี้ที่หลุดออกมาทำให้รู้สึกผู้คนรู้สึกเกรงกลัวมากกว่าเดิม

ทุกคนทำสีหน้าน่าเกลียด และสุดท้ายก็ยอมถอย เพราะไม่กล้าต่อต้านหัวเวยเวย

คนตระกูลอวี่ที่เห็นฉากนี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"พวกคุณยังจะนิ่งอยู่อีก รีบไปเร็วสิ"

หัวเวยเวยหันหัวตะโกน

"ใช่ใช่ใช่ ไปกันเถอะ"

"รีบไปเร็ว"

หลังจากคนของตระกูลอวี่ตั้งสติได้ ก็รีบวิ่งออกไป

หลินหยางไม่ได้รีบจากไป

เขากวาดตามองหัวเวยเวย แล้วก็พบว่าตัวของเธอมีบาดแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน ทำให้ดูค่อนข้างลำบากและแปลกประหลาดมากด้วย

ด้วยความกังวลว่าจะเกิดปัญหา หลินหยางเอี้ยวหน้ามาบอกว่า"หวางอี้เซิง หยูซานสุ่ย เดี๋ยวพวกคุณค่อยตามไปกับผมทีหลัง ผมกังวลว่าหัวเวยเวยจะทนได้อีกไม่นาน!"

ทั้งสองดูตกตะลึง แต่ไม่กล้าถามอะไรออกไป ทำเพียงพยักหน้กยอมรับคำกล่าวนั้น

"ท่านผู้นำ วางใจเถอะ พวกเราพร้อมจะไปกับท่านทุกที่"

"พวกคุณยังนิ่งอะไรกันอยู่อีก ทําไมยังไม่รีบไปล่ะ"

หัวเวยเวยเห็นว่าหลินหยางกับพรรคพวกอีกสองคนยังอยู่ จึงได้ถามออกไปด้วยความประหลาดใจ

"คุณหัว ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณคิด แต่ผมกลัวว่าตระกูลอวี่จะหนีกันได้อีกไม่นาน ดังนั้นผมต้องอยู่ที่นี่เพิ่อซื้อเวลาให้ครอบครัวผมให้มากขึ้น"

หลินหยางพูดอย่างใจเย็น

"คุณ...."

หัวเวยเวยอยากจะพูดซักอย่าง แต่ยังไม่ทันจะได้พูดออกมา ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่ดูภูมิฐานดังแทรกขึ้นมา

"คุณหนู! ส่งเสริมความอยุติธรรมด้วยการปล่อยอาชญากรพวกนั้นออกไป คุณจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าสำนักอย่างไร"

เมื่อเสียงเงียบลง กลุ่มยอดฝีมือหัวกะทิที่มีบรรยากาศน่ากลัวก็มาที่นี่แล้ว

เมื่อหลินหยางเห็น สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที

คนที่มาคือหัวหน้าอาวุโสส้าวชวนกับยอดฝีมือทุ่งน้ำเเข็งกลุ่มหนึ่ง!

คนเหล่านี้เทียบกับไม่ได้กับคนผิวขาวที่มาก่อนหน้านั้น

“อาวุโสใหญ่?”

สีหน้าของหัวเวยเวยก็ได้เปลี่ยนไป

"คุณหนู เจ้าสำนักเรียกให้คุณกลับมารับโทษ ไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะวิ่งมาที่นี่เพื่อทําร้ายผู้คุม คุณอยากกลับไปที่ทุ่งน้ำเเข็งงั้นเหรอ"

ส้าวชวนพูดอย่างเย็นชา

สติของหัวเวยเวยกลับมาอีกครั้ง เธอจึงกัดฟันแล้วพูดว่า: "ผู้อาวุโสใหญ่ ฉันไม่เคยอยากไปที่ทุ่งน้ำแข็งเลย ฉันแค่คิดว่าการจัดการกับหลินหยางและคนอื่น ๆ แบบนี้เป็นเรื่องที่มันไร้ความปรานีเกินไป! ท่านพ่อทำผิดเต็มๆ!”

"อวดดี นี่คุณกล้าตั้งคําถามกับเจ้าสำนักงั้นเหรอ"

“อาวุโสใหญ่ ฉันแค่พูดถึงเรื่องความถูกต้องเท่านั้นเอง! ท่านพ่อของฉันฆ่าคนพวกนี้เพียงเพื่อรักษาหน้าของเขา ซึ่งมันสิ่งที่ไม่ถูกต้อง! เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง!”

หัวเวยเวยคำราม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

อันที่จริง เธอรับสิ่งที่หัวเทียนไห่ทำอยู่ไม่ได้!

คำพูดนี้ทำให้ส้าวชวนโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

อาจเป็นเพราะว่าส้าวชวนนั้นภักดีต่อหัวเทียนไห่

“อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป!”

ส้าวชวนตะโกนแล้วพาคนของเขาลงสนาม

อย่างไรก็ตาม หวางอี้เซิงและหยูซานสุ่ยต่างก็เป็นชายที่แข็งแกร่งที่สามารถได้โจมตีดินแดนแห่งสวรรค์ได้ ความแข็งแกร่งของพวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่ธรรมดา จะเอาชนะง่ายๆได้อย่างไรกัน?

พอเริ่มการต่อสู้ ส้าวชวนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงขอให้ทุกคนช่วยเขาโจมตีอย่างหนัก

ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับ

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาแล้วฝังลงไปที่ท้องของหัวเวยเวย

ทันใดนั้น เลือดก็หยุดไหล ทำให้สหัวเวยเวยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทั้งใบหน้าและร่างกายของเธอของล้วนซีดขาว และสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดไป

โชคดีที่เมื่อกี้ส้าวชวนไม่ได้โจมตีไปที่จุดตายของเธอ ไม่เช่นนั้นหัวเวยเวยคงจะตายไปแล้ว

“คุณหัว คุณยังสบายดีอยู่ไหม?”

หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงแหบ

หัวเวยเวยลืมตาขึ้นเล็กน้อย และยิ้มอย่างอ่อนแรง: "คุณหลิน ฉันขอโทษ ตัวฉันนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทำอันนี้ก็ไม่ดี อันนั้นก็ไม่ได้ ฉัน...ก็แค่ขยะ" …”

“คุณหัว อย่าพูดแบบนั้น เรื่องนี้คุณทำให้ดีที่สุดแล้ว! ความรับผิดชอบของเรื่องนี้ไม่ใช่ของคุณ”

หลินหยางส่ายหัว

“คุณหลิน ฉันหยุดพวกเขาไม่ได้...คุณต้องพาคนของคุณหนีไปให้ไกลที่สุด อย่าอยู่ที่นี่อีก ถ้าคุณจะไปตอนพ่อฉันมาถึง...ฉันกลัวว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีไปได้ง่ายๆแบบนี้อีก”

หัวเวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ดวงตาของเธอหลุบต่ำลง

หลินหยางส่ายหัว: "ตระกูลอวี่ยังหนีไปได้ไม่ไกล ถ้าฉันไปซะตอนนี้ คนพวกนี้จะตามทันแน่ๆ ดังนั้นฉันเลยต้องอยู่ที่นี่!"

“แต่ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ต่อ คุณอาจจะต้องตายอยู่ที่นี่! รีบหนีออกไปซะ!”

หัวเวยเวยคว้าแขนเสื้อของหลินหยางแล้วรีบตะโกนบอก

หลินหยางมองเธอด้วยความใจเย็นพร้อมกับมียิ้มมุมปาก

"คุณหัว สุดท้ายแล้วคุณก็ยังดูถูกฉันอยู่ดี"

"นี่คุณหมายความว่าอย่างไร?"

หัวเวยเวยถามออกไปด้วยความสับสน

"จริงๆ แล้ว ฉันไม่เคยกลัวทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของพวกคุณเลยแม้แต่น้อย!"

หลินหยางกล่าวออกมาอย่างใจเย็น