สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3011

"ดูเหมือนว่าเราจะเจอปัญหาใหญ่อีกแล้ว!"

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงชำเลืองมองไปที่อูหงที่อยู่ข้างหลังและอดไม่ได้ที่จะกระซิบขึ้นมา

"ไม่ต้องไปสนใจ รอให้จัดการตำหนักเทียนเสินให้ได้ก่อนแล้วก็ไม่ต้องกังวลอะไรเขาคนนี้แล้ว"

หลินหยางกล่าว

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงไม่ได้พูดอะไร ทว่าในใจกลับรู้สึกกังวลอย่างมาก

นั่นเป็นถึงกลุ่มที่มีอำนาจอย่างมาก จะไม่ให้กังวลได้ยังไง?

ทุกคนยังคงรีบเร่งออกเดินทางโดยมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบซินเยว่

ระหว่างทาง หนานซิ่งเอ๋อร์อารมณ์ดีมากและคอยอยู่ติดกับหลินหยางราวกับนกน้อยยังไงยังงั้น ทำให้เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เขาไม่เคยเห็นลูกสาวของตัวเองแสดงสีหน้าท่าทางเช่นนี้มาก่อนเลย

เพราะลูกสาวของเขาดูแข็งกร้าวมาตั้งแต่เด็กและไม่เคยอ่อนข้อให้ใครมาก่อน โดยเฉพาะผู้ชาย

"คุณซิ่งเอ๋อร์ คุณไม่ต้องทำขนาดนี้ คำพูดก่อนหน้านี้ที่พูดมามีทั้งเรื่องจริงและไม่จริง ผมมีภรรยาแล้วและผมก็รักภรรยาของผมมากด้วย!"

หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ฉันรู้ แต่ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้คุณรับรักฉันให้ได้!"

หนานซิ่งเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางส่ายหน้าและถอนหายใจ

"อ้อใช่ ที่รักคะ ทำไมพันธมิตรเหล่านั้นถึงพยายามคิดจะล้างแค้นตำหนักเทียนเสินให้ได้? พวกเขาก็เป็นเหมือนคุณเหรอที่มีเรื่องคับแค้นกับตำหนักเทียนเสิน?"

หนานซิ่งเอ๋อร์พยายามหาเรื่องขึ้นมาพูดคุยและจู่ๆ ก็ถามขึ้นมา

"พวกเขาไม่ได้มีเรื่องคับแค้นใจกับตำหนักเทียนเสิน แต่พวกเขาหวาดกลัวเท่านั้นเอง"

หลินหยางกล่าว

"หวาดกลัว?"

"ใช่! เพราะตำหนักเทียนเสินมียอดฝีมือจำนวนมากเกินไป และนักปราชญ์เย่เหยียนแห่งตำหนักเทียนเสินเองก็กำลังจะบรรลุระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดิน การพัฒนาระดับขั้นของเขากำลังจะทำลายความสงบสุขของดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ทำให้บรรดากลุ่มอำนาจเหล่านั้นต่างไม่ยอมให้เย่เหยียนมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ฉะนั้นพวกเขาจึงคิดจะล้างแค้นและกำจัดเขา!"

หลินหยางกล่าว

"จริงเหรอ?"

หนานซิ่งเอ๋อร์คิดตามและพยักหน้า "ฉันรู้ว่าเทพเซียนแห่งแผ่นดินร้ายกาจมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเอาชนะได้ พวกเขาล้วนเป็นกลุ่มที่มีอำนาจ ทำไมพวกเขาถึงหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้?"

"เด็กโง่ ลูกคิดว่าพวกเขากลัวเทพเซียนแห่งแผ่นดินอย่างนั้นเหรอ? สิ่งที่พวกเขากลัวก็คือความรวดเร็วในการพัฒนาเติบโตของเย่เหยียนต่างหาก!"

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา "การฝึกฝนพัฒนาระดับวรยุทธ์ของเย่เหยียนนั้นรวดเร็วมากเกินไป ไม่เพียงแค่เขา คนของตำหนักเทียนเสินเองก็เช่นกัน คนเหล่านี้พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองสามารถฝึกฝนและพัฒนาระดับวรยุทธ์ของตัวเอง รวมถึงพรสวรรค์อันน่าทึ่งของพวกเขา หากไม่กำจัดพวกเขาตอนนี้ อนาคตดินแดนแห่งความเงียบและความตายจะต้องตกเป็นของตำหนักเทียนเสิน แล้วแบบนี้กลุ่มที่มีอำนาจอยู่ตอนนี้จะไปเหลืออะไรให้น่ายำเกรงอีก?"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!"

หนานซิ่งเอ๋อร์ตระหนักได้ในทันที

ทุกคนต่างมุ่งหน้าเดินทางและหยุดแวะพักตามโอกาส

ใช้เวลาเพียงครึ่งวันก็ได้เดินทางมาถึงทะเลสาบซินเยว่

ทะเลสาบซินเยว่ในตอนนี้ล้วนเต็มไปด้วยผู้คนและเมื่อมองออกไปก็เต็มไปด้วยฝูงชนจำนวนมาก

หลินหยางยืนอยู่บนเนินสูงและมองออกไป จากนั้นก็เห็นว่าได้มีเรือไม้ขนาดใหญ่จอดอยู่สองลำ

นี่คือเรือที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน

เห็นได้ว่าคนเยอะจึงทำให้สร้างขึ้นเสร็จได้อย่างรวดเร็ว!

"หลินหยาง คุณคิดจะขนคนนับแสนคนไปโจมตีตำหนักเทียนเสินอย่างนั้นเหรอ?"

หัวเวยเวยที่อยู่ข้างหลังเดินมาข้างหน้าและถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"ใช่!"

หลินหยางพยักหน้า "แต่ไม่ใช่ว่าจะต้องไปทั้งหมด กองกำลังหลักในการโจมตียังคงเป็นของหนานหลีเฉิงและวิหารหยุนเซียวซาน!"

"ฉันว่าคุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"

หัวเวยเวยกล่าวอย่างเหลือเชื่อ

หลินหยางยิ้มและไม่อธิบายอะไรพร้อมกับก้าวเกินไปที่ทะเลสาบ

"คารวะผู้นำพันธมิตร!"

อวี่เจิ้นเทียนรวมถึงเจ้าสำนักชิงเซวียนเห็นหลินหยางเดินเข้ามาก็รีบแสดงความเคารพ

เมื่อคนอื่นเห็นเข้าก็รีบคุกเข่าลงและตะโกนโห่ร้อง

"คารวะท่านผู้นำพันธมิตร!"

คนนับแสนต่างพากันคุกเข่าลงและเปล่งเสียงออกมาอย่างกึกก้อง

หลินหยางรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

การจะกำจัดตำหนักเทียนเสินได้ไหมนั้นก็ขึ้นอยู่กับคนเหล่านี้แล้วล่ะ!

"พันธมิตรเหล่านี้เห็นผลประโยชน์เป็นหลัก การมาร่วมมือต่อต้านตำหนักเทียนเสินเช่นนี้ พวกเขายังคิดตระหนี่ แย่ที่สุดเลย!"

หนานซิ่งเอ๋อร์กล่าว

"ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก! เจ้าเมืองหนานหลีเฉิง เราเริ่มกันเถอะ!"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ตกลง!"

เจ้าเมืองหนานหลีเฉิงพยักหน้าและกระโดดขึ้นเรือไปพร้อมกับหลินหยาง

ขณะนี้ดาดฟ้าของเรือขนาดยักษ์ได้มีวัสดุอยู่จำนวนมาก

หลินหยางเดินเข้าไปตรวจเช็คและจากนั้นก็พยักหน้า

"วัสดุเตรียมพร้อมแล้ว! เตรียมวางรูปแบบการโจมตีได้!"

"รับทราบ!"

ไม่พูดเปล่า จากนั้นทั้งสองก็รีบลงมือจัดการทันที

ผู้นำวิหารหยุนเซียวที่กำลังแจกจ่ายงานอยู่เห็นเข้าก็รู้สึกสงสัย

"ฉู่ชิว พวกเขากำลังทำอะไร?"

"ท่านพ่อ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"

ฉู่ชิวส่ายหน้า

ผู้นำวิหารหยุนเซียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็กระโดดไปที่ดาดฟ้าเรือ

แต่เมื่อเห็นรูปแบบที่หลินหยางจัดวางออกมานั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและรู้สึกเหลือเชื่อ

"นี่...นี่คือ..."

"ผู้นำวิหารหยุนเซียว? คุณจัดการเรื่องทางนั้นเสร็จแล้วเหรอ?"

หลินหยางถามขณะกำลังวาดแผนผัง

"ใกล้...ใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือได้ให้ฉู่ชิวดูแลต่อแล้ว..."

"อืม รีบมาช่วยทางนี้เร็วเข้า วาดบนเรือทุกลำให้เสร็จก่อนที่พระอาทิตย์จะตก!"

"เอ่อ...ตกลง!"

ผู้นำวิหารหยุนเซียวกลืนน้ำลายและรีบเดินไปข้างหน้า