สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3019

ทุกๆ คนเคาะตีม่านพลังอย่างบ้าคลั่ง อยากออกมาจากด้านใน

แต่ทว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย!

เหลยหู่เห็นเช่นนั้น จึงตะโกนออกไปทันที : "ใช้อาวุธเวทย์! เร็ว!"

"ไปเอาอาวุธเวทย์ออกมา!!"

"ทุกคนหลีกไป! หลีกไปให้หมด!!"

ตามน้ำเสียงที่ตะโกนดังก้อง ผู้คนที่รวมตัวกันอยู่หน้าม่านพลังเพื่อโจมตีก็กระจัดกระจายถอยออกไปทันที

ด้านหลังกลุ่มคน ปืนใหญ่สีทองขนาดมหึมาก็ถูกเข็นออกมา!

ทั่วทั้งปืนใหญ่นี้เต็มไปด้วยวงเวทย์ ซึ่งมีอยู่เกือบเต็มร้อย

ปืนใหญ่นั้นถูกผลักออกมาด้านหน้า และวงเวทย์ทั้งหมดก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา ปืนใหญ่สีเหลืองทองถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีหลากสีสันทันทีและกลายเป็นประกายแวววาว ดูตระการตา

"ยิงปิน!!"

เหลยหู่คำรามเสียงดัง

ปัง!!

ปืนใหญ่สีเหลืองทองปล่อยแรงระเบิดหลากสีออกมา พลังงานอันน่าสะพรึงกลัวและแข็งแกร่งกระทบกับกำแพงอย่างแรงราวกับกระแสน้ำไหลบ่า

ในที่สุดกำแพงก็สั่นไหว

หลังจากการโจมตีนี้หายไป รอยแตกร้าวที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

"มันได้ผล! มันได้ผลดีจริงๆ!"

ทุกๆ คนต่างดีใจไม่หยุด

"เร็วเข้า! ยิงปืนต่อ! ยิงปืนต่อ!"

คนด้านในกรีดร้องอย่างกระวนกระวายใจ ในเวลาเดียวกันก็หันมองย้อนกลับไปตลอด

แต่ปืนใหญ่สีเหลิงทองนั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

"อาวุธเวทย์นี้เป็นอาวุธสังหารที่หอเหลยเจ๋อเทียนของฉันใช้เวลาสร้างมา 50 ปี มันมีอานุภาพที่ยอดเยี่ยมจนน่าตกตะลึง เพียงแต่ว่าทุกๆ ครั้งที่ยิงออกไป มันจะต้องรอให้เย็นลง 10 นาที มิเช่นนั้นแล้ววางเวทย์ภายในและกระบอกปืนจะเสียหายเนื่องจากอุณหภูมิที่สูงเกินไป!"

เหลยหู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"อะไรนะ? สิบนาทีเหรอ?"

คนด้านในตกตะลึง

และในเวลานี้ ก็มีทะลุผ่านอากาศดังขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นหมอกหนาปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ในหมอกหนานั้นมีดวงตาสีเลือดคู่หนึ่ง มันจู่โจมเข้ามาที่คนทางด้านนี้โดยตรง

"เขามาแล้ว! เขามาแล้ว!"

"อย่า!"

"ช่วยด้วย!"

ผู้ที่ถูกกั้นด้วยม่านพลังเหล่านี้กรีดร้องอย่างน่าเวทนา บางคนคุกเข่าลงกับพื้น และคำนับขอให้ยกโทษให้อย่าบ้าคลั่ง บางคนก็ดึงอาวุธออกมา เตรียมที่จะต่อสู้อีกครั้ง

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหมอกสีดำอันแปลกประหลาดนี้ เดิมทีทุกๆ คนก็ไม่มีพละกำลังที่จะต้านทานได้เลย

เมื่อเห็นหมอกสีดำจู่โจมเข้ามา มันราวกับภัยพิบัติที่คืบคลานเข้ามา และกลืนกินทุกคนโดยตรง

ในชั่วพริบตา ร่างของแต่ละคนหายเข้าไปในหมอกสีดำ และในหมอกสีดำมีเศษแขนขาที่หักจำนวนมากระเบิดออกมา เลือดสดๆ สาดกระเซ็น

หลังจากที่หมอกสีดำกวาดไปรอบๆ บริเวณม่านพลังนี้ก็ไม่เหลือใครที่มีชีวิตรอดเลย

ทุกคนล้วนกระดูกแตกร่างแหลกเป็นผุยผง ตายอย่างน่าเวทนาอยู่ในที่นั้น

คนที่อยู่รอบนอกมองดูฉากที่โหดเหี้ยมนี้ด้วยดวงตาที่เบิกโพลง ทั้งหมดต่างตกตะลึง

หมอกสีดำหยุดลง และดวงตาสีแดงในหมอกกำลังจ้องมองมายังเหลยหู่ทางด้านนี้

"กล้ามารุกรานตำหนักเทียนเสินของฉัน......มันจะต้องตายสถานเดียว!"

หมอกสีดำกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จากนั้นก็ลอยขึ้น และมุ่งไปที่สันเขา

"นักปราชญ์เย่เหยียน? เขาคือนักปราชญ์เย่เหยียนใช่ไหม?"

มีบางคนส่งเสียงออกมาอย่างหวาดกลัว

"ไม่ใช่ เขาไม่ใช่นักปราชญ์เย่เหยียน!"

สีหน้าของเหลยหู่ซีดเผือดอย่างมาก จ้องมองหมอกสีดำที่ห่างออกไป ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

เขาสัมผัสได้ว่า ความแข็งแกร่งที่อยู่ในหมอกสีดำนั้นแม้แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะสั่นคลอน

พลังแห่งสวรรค์อันเข้มข้นนั้น อาจจะถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นเย่เหยียนได้อย่างง่ายดาย!

แต่อันที่จริงแล้วไม่ใช่!

เขาเคยเจอนักปราชญ์เย่เหยียนแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงเข้าใจถึงลมปราณของเขาเป็นอย่างดี

เย่เหยียนตัวจริงไม่ใช่เพียงแค่นี้หรอก

แต่ถ้าไม่ใช่เย่เหยียน มันจะเป็นใครล่ะ?

ในตำหนักเทียนเสิน......ยังมีผู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้อยู่อีกเหรอ?

"รวบรวมกำลัง โจมตี!"

เหลยหู่คำรามเสียงดัง

เขาไม่อยากเข้าไปช่วยคนเหล่านั้นในภูเขาเทียนเสินอีกแล้ว

มีผู้แข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ คนเหล่านั้นที่นำหน้าเข้าไปในภูเขาเทียนเสิน ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย

วิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ ก็คือพยายามทำลายม่านพลังนี้โดยเร็วที่สุด ทำให้กองทัพใหญ่สามารถเข้าไปได้

แต่เมื่อทุกๆ คนตั้งใจที่จะเข้าไปโจมตี

บูม! บูม! บูม! บูม.......

จู่ๆ ม่านพลังตรงหน้าก็แตกสลายหายไป

ไม่มีทางเลือกอื่น คนของตำหนักเทียนเสินจึงเริ่มล่าถอยออกไป

"คิดจะหนีเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!"

"ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่กันให้หมดเถอะ!"

"ไอ้สารเลวอย่าหนีนะ!!"

เสียงร้องตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้คนเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม พวกเขาถือดาบวิ่งไล่ตามไป

"ทหารเดนตายอย่าตามไปเลย กลับมาเถอะ!"

เหลยหู่เห็นเช่นนั้น จึงรีบร้องตะโกนออกมา

คนของหอเหลยเจ๋อเทียนหยุดเท้าในทันที

แต่ทว่าคนของกลุ่มอื่นๆ อาจจะไม่ได้เชื่อฟังมากนัก จึงไล่ตามไปจำนวนมาก

แต่หลังจากคนเหล่านี้ก้าวเข้าสู่ภูเขาเทียนเสิน

คว้าง!

ม่านพลังที่ปิดกั้นลงไปก่อนหน้านี้ยกสูงขึ้นอีกครั้ง และแยกบนภูเขากับด้านล่างภูเขาออกจากกัน

"ห๊ะ?"

คนที่ทะลุผ่านเข้าไปในภูเขาเทียนเสินต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง!

"ติดกับดักของศัตรูแล้ว!"

เหลยหู่รู้สึกเจ็บใจ

อย่างรวดเร็ว คนในภูเขาก็ถูกสังหารจนหมดสิ้น

ที่เชิงเขามีเลือดไหลนองเต็มพื้น มีศพเกลื่อนกลาดมากมาย เป็นภาพที่น่าเวทนาอย่างมาก

และม่านพลังก็สลายหายไปอีกครั้ง

ในตอนนี้ คนทั้งหมดต่างตกใจกลัวจนล่าถอยไปตามๆ กัน และไม่ไล่ตามไปอีก

กองทัพใหญ่พันธมิตรที่จะใช้กำลังเข้าปราบปรามตำหนักเทียนเสินก็หยุดอยู่ที่เชิงเขาของภูเขาเทียนเสินทันที

ผู้คนล้วนตกใจกลัว

เหลนหู่รู้สึกขนหัวลุก และหันไปมองผู้นำระดับสูงของหอเหลยเจ๋อเทียนเหล่านั้น พร้อมกล่าวอย่างตึงเครียด : "ทุกท่าน หากเราทำเช่นนี้ต่อไป ขวัญกำลังใจในการต่อสู้จะอ่อนแอลง จิตใจของผู้คนจะไม่รวมกันเป็นหนึ่ง และเราจะไม่สามารถยึดภูเขาเทียนเสินได้อีกต่อไป!"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ทำได้เพียงออกโรงเองเท่านั้น!"

ผู้อาวุโสมองไปยังผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างๆ จากนั้นจึงกล่าวกับเหลยหู่ว่า : "ท่านเหลยหู่ รีบเชิญผู้แข็งแกร่งของพันธมิตรอื่นๆ มาก่อน และให้ตามเราเข้าไปยังภูเขา เพื่อสังหารคนที่คิดคดทรยศด้านในนั้น หากม่านพลังสูงขึ้นมาอีก คนด้านนอกยังสามารถใช้อาวุธเวทย์เพื่อโจมตีม่านพลังได้! จากนั้นเราก็โจมตีทั้งภายนอกภายในผสมผสานกัน!"

"ผู้อาวุโสจิ่งเหอ! ถ้าอีกฝ่ายวางกับดักเอาไว้ และรอให้เราเข้าไปล่ะ หรือบางทีเย่เหยียนอาจจะปรากฏตัวด้วยตนเอง เราจะทำอย่างไร? ถ้าพวกเราถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น! พันธมิตรก็จะต้องแตกสลาย!"

มีคนกล่าวอย่างจริงจัง

"วางใจเถอะ ถ้าเย่เหยียนแสดงตนออกมา ฉันคิดว่าเจ้าสำนักก็จะต้องออกหน้าอย่างแน่นอน!"

จิ่งเหอเงยหน้าขึ้นมองร่างที่ยังคงเข้าฌานอยู่ทางด้านนั้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า : "ที่เจ้าสำนักทำเช่นนี้ ก็เพื่อจัดการกับเย่เหยียน......มิเช่นนั้นแล้ว ไม่มีใครสามารถต้านทานเทพเซียนแห่งแผ่นดินคนนี้ได้ แล้วจะสามารถชนะสงครามครั้งนี้ได้อย่างไร?"