สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 302

พิสูจน์บาดแผล?

หลังจากที่พูดจบ นักเรียนทุกคนหันไปมองทางหลัวฟู่หรงพร้อมกัน

เนื่องจากหลัวฟู่หรงมีอิทธิพลต่อทุกคน ดังนั้นทุกคนจึงเอนเอียงไปทางเขา

ถ้าหากหลินหยางร้องขอให้พิสูจน์บาดแผล แบบนี้ไม่เท่ากับว่าทุกอย่างก็จะถูกเปิดโปงเหรอ?

อย่างไรก็ตามคนที่นี่ล้วนแต่มีความรู้ด้านแพทย์แผนจีน และการพิสูจน์เวลาของการเกิดบาดแผลเป็นเรื่องง่ายมาก

ส่วนทุกคนในที่นี้ก็ล้วนแต่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด โม่เสี่ยวหวู่ได้ทำร้ายพวกหลิวเฉียวหรือเปล่า เกรงว่าก็คงมีแต่อาจารย์หวงเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องนี้…

ทุกคนไม่รู้ว่าหลัวฟู่หรงคิดจะรับมือยังไงต่อ

แต่ในตอนนั้นเอง ทางด้านของหลิวเฉียวพูดเสียงดังอย่างกะทันหัน “พิสูจน์บาดแผล? ได้ ไม่งั้นคุณจะหาว่าพวกเราใส่ร้ายคุณ เพื่อความบริสุทธิ์ใจ งั้นก็พิสูจน์เลย!”

ทุกคนตกตะลึง

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของพวกเขา ดูไม่มีท่าทีของความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลิวเฉียวเตรียมพร้อมกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

มันก็จริง!

เรื่องการพิสูจน์บาดแผลแบบนี้ มีเหรอที่ทุกคนจะไม่ระวังไว้ก่อน? หลัวฟู่หรงไม่ใช่คนโง่ เขาไม่มีทางประมาทในเรื่องที่ละเอียดอ่อนแบบนี้แน่นอน

ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“เดิมทีพิสูจน์บาดแผลเป็นหน้าที่ของห้องผู้คุม แต่ในเมื่อคุณไม่พอใจ งั้นพวกเรามาทำการพิสูจน์ที่นี่เลย ภายใต้พยานหลักฐานทุกอย่างพร้อม ฉันคิดว่าคุณคงจะไม่มีอะไรต้องเถียงอีก! โม่เสี่ยวหวู่ฉันจะบอกอะไรคุณ เมื่อไหร่ที่ความจริงทุกอย่างปรากฏ คุณรีบไสหัวออกไปจากบ้านโอสถฉี! ชาตินี้ห้ามกลับมาเหยียบที่นี่อีก เข้าใจหรือเปล่า?” อาจารย์หวงพูดด้วยความโมโห สีหน้าของคุณบิดเบี้ยวจนดูน่ากลัวมาก

สีหน้าของหลินหยางนิ่งสงบไม่มีท่าทีของความกังวลเลยแม้แต่นิดเดียว

“มาเถอะ เริ่มกันเลย โม่เสี่ยวหวู่ ดูซิว่าอีกเดี๋ยวคุณจะแก้ตัวยังไงอีก?”

หลัวฟู่หรงจ้องหลินหยางแล้วตะโกน

“ใครจะเป็นคนพิสูจน์?” อาจารย์หวงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เรื่องแบบนี้นักเรียนส่วนใหญ่ทำได้หมด

“หรือไม่…คุณเป็นคนทำ? จะได้ไม่หาว่าพวกเราเล่นตุกติกอะไรอีก” หลิวเฉียวเหลือบมองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วพูด

“เขาเหรอ เขากล้าที่ไหนล่ะ! ฉันว่าเลือกจากในกลุ่มของรุ่นพี่คนใดคนหนึ่งมาช่วยดีกว่า” มีนักเรียนคนหนึ่งพูด

“ไม่ ให้เขาเลือกเอง!” หลัวฟู่หรงเดินเข้ามา มองหลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะหาว่าพวกเราเป็นพวกเดียวกัน ให้เขาเลือกเอง เขาเชื่อใจใครก็ให้คนนั้นมาเป็นคนพิสูจน์ โม่เสี่ยวหวู่คุณคิดยังไง?”

“มีเหตุผล!” หลินหยางพยักหน้า

“แล้วคุณจะเลือกใคร?” หลัวฟู่หรงถามอย่างยิ้มแย้ม

“ผมเรียกคุณก็แล้วกัน สะดวกหรือเปล่า?” หลินหยางพูดออกมาโดยตรง

คำพูดประโยคนี้ทำให้ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

หลัวฟู่หรงก็รู้สึกอึ้งจนยืนอยู่กับที่ เขามองไปทางหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ คิดว่าตัวเองหูฝาด

“คุณ…คุณพูดอะไรนะ? คุณให้ใครเป็นคนพิสูจน์บาดแผล?” หลิวเฉียวที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความตกตะลึง

“ผมบอกว่าให้หลัวฟู่หรงช่วยทำการพิสูจน์บาดแผล ไม่รู้ว่ารุ่นพี่หลัวฟู่หรงสะดวกหรือเปล่า?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

หลังได้ยินคำพูดประโยคนี้ หัวสมองของทุกคนรู้สึกวูบไปชั่วขณะ

เขาคิดจะทำอะไรกัน?

เรื่องทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว หลัวฟู่หรงกำลังเล่นงานโม่เสี่ยวหวู่ แล้วทำไมโม่เสี่ยวหวู่ถึงต้องให้หลัวฟู่หรงเป็นคนพิสูจน์บาดแผล? เขาบ้าไปแล้วเหรอ? สมองมีปัญหาเหรอ?

ทุกคนมองไปทางโม่เสี่ยวหวู่อย่างไม่เข้าใจ

แต่แล้วหลินหยางดึงหน้ากากออก มองไปทางหลัวฟู่หรงแล้วพูด “ทำไม? รุ่นพี่หลัว ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”

“สะดวก! ทำไมจะไม่สะดวก?” หลัวฟู่หรงดึงสติกลับมา พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “คุณอยากให้ผมพิสูจน์ ผมก็จะพิสูจน์ แต่อีกเดี๋ยวหลังจากที่ผลออกมา หวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธอะไรอีก!”

“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? ฝีมือของรุ่นพี่หลัวทุกคนเคยเห็นกับตามาแล้ว มันจะเกิดข้อผิดพลาดได้ยังไง?” หลินหยางยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“งั้นดี ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

แม้ภายในใจของหลัวฟู่หรงจะเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าโม่เสี่ยวหวู่คิดจะทำอะไร แต่ธนูที่ยิงออกไปแล้วไม่สามารถดึงกลับมา จึงตอบตกลงแล้วเดินเข้าไปหาพวกหลิวเฉียวภายใต้สายตาของทุกคน

ขั้นตอนการพิสูจน์บาดแผลง่ายมาก แต่การพิสูจน์บาดแผลครั้งนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น หลัวฟู่หรงต้องแสดงผลของบาดแผลให้ทุกคนได้เห็น

เห็นเพียงหลัวฟู่หรงเดินไปหยิบอุปกรณ์ของคนที่อยู่ด้านข้าง ใช้แอลกอฮอล์ล้างมือ หลังจากนั้นเช็ดถูบนบาดแผลของพวกหลิวเฉียวสักพัก แล้วใช้ผ้าผืนหนึ่งปิดบาดแผล

ผ้าพวกนี้เคยผ่านกระบวนการแช่น้ำยาหลายชนิดมาก่อนหน้านี้ หลังจากที่ใช้ผ้าปิดแผล บาดแผลของทุกคนเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

ผ่านไปสักพักเขาดึงออก เห็นเพียงรอยฟกช้ำของคนกลุ่มนั้นจางลงมาก