สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3031

กิ๊งๆ !

เสียงแกว่งไกวของโซ่เหล็กดังขึ้น

เห็นเพียงภายในห้องอันว่างเปล่า อูหงพยายามออกแรงดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ต้องการจะถอดโซ่เหล็กที่ล่ามตนเองเอาไว้ออก

แต่โซ่เหล็กนั้นทำจากวัสดุพิเศษ และมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลุดออกด้วยกำลังอันน้อยนิดของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นโซ่เหล็กนี้ก็ยังควบคุมพลังส่วนใหญ่ของเธอ ทำให้เธอไม่อาจเปิดการใช้พลังแห่งสวรรค์ได้โดยสิ้นเชิง

"ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าเมื่อสงครามภายนอกสิ้นสุดลง ตนเองก็คงจะจบเห่เป็นแน่!"

อูหงมองกระดูกขาวอันหนาแน่นในวงเวทย์ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วรู้สึกขนหัวลุก จึงกัดฟัน และเริ่มใช้มือข้างซ้ายที่ขยับได้เพียงเล็กน้อยจับไปที่ข้อมืออีกข้างหนึ่ง

เล็บมือไม่นับว่าแข็งแรงมากนัก แต่ยังคงเจาะทะลุเนื้อบริเวณข้อมือภายใต้ความโหดเหี้ยมของเธอ

ถ้าหากตัดข้อมือได้โดยตรง ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวด แต่ก็เป็นความเจ็บปวดระยะสั้น

แต่อาศัยเพียงนิ้วมือเอาเนื้อออกไปทีละนิดๆ จะเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการถูกเลาะกระดูกอย่างแน่นอน

อูหงเจ็บปวดจนสั่นไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าศักยภาพของเธอจะสูงเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดได้

เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าอันซีดเซียว แล้วกัดฟันแน่นจนแทบจะหัก ใบหน้าบิดเบี้ยว เหงื่อเม็ดใหญ่ก็หยดลงมาไม่หยุด

เลือดสดและชิ้นเนื้อไหลลงมาตามแขนของเธอ แขนที่เดิมทีขาวผ่องในเวลานี้ได้กลายเป็นสีแดงเลือดไปแล้ว

ในที่สุด

อูหงก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือข้างหนึ่งหล่นลงมา และหลุดออกจากโซ่ทันที

ข้อมือข้างซ้ายของเธอถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง

แต่ยังมีอีกมือหนึ่งที่ถูกโซ่มัดเอาไว้

ดวงตาของเธอดุร้าย ทันใดก็ออกแรงดึงเหล็ก จากนั้นจึงใช้ปากกัดข้อมือขวาจนขาด

เคล้ง!

อูหงหล่นลงมาจากโซ่ลงมา ล้มลงกับพื้นหายใจกระหืดกระหอบ ร่างกายยังคงสั่นสะท้านเบาๆ

มือทั้งสองของเธอขาดหมดแล้ว

แต่สำหรับหมอแล้ว ก็ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย

เพียงแค่สามารถหลบหนีได้ อาการบาดเจ็บในจุดนี้ล้วนฟื้นฟูได้โดยสิ้นเชิง

อูหงไม่กล้าลังเลใจ พอหัวใจได้ทั่วท้องแล้ว ก็ลุกขึ้นมาทันที และเตรียมจะหนีออกจากที่นี่

"ท่านอูหง....ช้า....ช้าก่อน...."

ในเวลานี้ เสียงอันอ่อนแรงก็ดังขึ้นมา

เพียงแค่มอง ก็รู้ว่าคือหัวเทียนไห่

ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นคืนสติได้บ้างแล้ว ทั่วทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดและอาการบาดเจ็บสาหัส จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดข้อมือทั้งสองข้างแล้วจากไปแบบอูหง

"ท่านอูหง...ขอร้องคุณล่ะ....ช่วยชีวิตฉันด้วย...ช่วยชีวิตฉันด้วยเถอะ เพียงแค่คุณยอมช่วยชีวิตฉัน.....สำนักทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของฉันจะต้องจดจำความกรุณานี้ของคุณอย่างแน่นอน.....ในอนาคต....ฉันจะต้องตอบแทนคุณอย่างแน่นอน...."

หัวเทียนไห่กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

ประโยคสองสามประโยคเช่นนี้ เขาก็ใช้พลังตะโกนออกมาอย่างสุดความสามารถ

"ผู้นำพันธมิตรหัว ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย แล้วจะช่วยเหลือคุณได้อย่างไรกัน? คุณช่วยเหลือตัวเองเถอะ!"

อูหงกล่าวด้วยเสียงเบาๆ และหันตัวเดินออกไปทันที

เธอไม่ใช่คนดีอะไรที่ไหน แล้วจะใจดีเสี่ยงชีวิตไปช่วยหัวเทียนไห่อย่างนั้นเหรอ?

อีกทั้งมือทั้งสองของเธอก็ขาดไปแล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่จะให้การช่วยเหลือ

อูหงในขณะนี้ แค่ใครก็ได้ในตำหนักเทียนเสินก็สามารถจัดการเธอได้แล้ว แล้วเธอจะกล้าชักช้าเสียเวลาอีกเหรอ?

อูหงประคองร่างกายอันอ่อนแรงรีบเดินไปที่หน้าประตูใหญ่

หัวเทียนเบิกตาโต จ้องมองภาพด้านหลังของอูหงด้วยความสิ้นหวัง ใบหน้าดำคล้ำราวกับเถ้าถ่าน

แต่ทว่าในขณะที่อูหงกำลังจะเดินออกจากห้อง

ตึง

ประตูห้องเปิดออกเอง จากนั้นภาพเงาของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าของอูหง

ลมหายใจของอูหงสั่นสะท้านขึ้นมาทันที แล้วถอยหลังอย่างต่อเนื่อง และมองคนที่มาด้วยความตกตะลึง

คนคนนี้ที่อยู่ด้านหน้า ก็คือคนก่อนหน้านี้ที่จับเธอมาที่นี่.....

"คุณจะไปไหน?"

ชายผู้นั้นดื่มเหล้าในขวดน้ำเต้าอึกหนึ่ง และกล่าวถามด้วยสีหน้าที่เมา และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

อูหงตัวสั่นเล็กน้อย ขาทั้งสองอ่อนลงไปโดยตรง แล้วจึงคุกเข่าลงกับพื้น

"นายท่าน ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะนายท่าน ขอร้องล่ะท่านปล่อยฉันไปเถอะ! เพียงแค่ท่านสามารถปล่อยฉันไปได้ ฉันก็เต็มใจที่จะเป็นข้ารับใช้ให้นายท่าน!"

อูหงขอให้ไว้ชีวิตไม่หยุด และไม่มีเจตนาที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจคำขอให้ไว้ชีวิตของเธอ

"คุณรู้ไหมว่าตำหนักเทียนเสินของพวกเราปฏิบัติต่อเชลยที่หลบหนีเหล่านั้นอย่างไร?"

ชายผู้นั้นดื่มเหล้าไปพลาง มองอูหงอย่างสนุกสนานไปพลาง จากนั้นจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: "พวกเราจะแยกแขนขาเขาออก เหลือเอาไว้เพียงแค่ศีรษะกับเส้นประสาท แล้วเอาใส่ภาชนะพิเศษเอาไว้ ไม่ให้ตาย แต่มีความรู้สึกตัว อีกทั้งใช้เส้นประสาทที่รับรู้ความเจ็บปวด พวกเราจะใช้ทรมานเขา เป็นสิบปีร้อยปี ทำให้เชลยเหล่านี้ได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดทรมาน จนกระทั่งตายไปเอง!"

"นาย...นายท่าน....ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ!"

อูหงส่งเสียงร้องไห้ออกมาโดยตรง

ชั่วชีวิตของเธอไม่เคยประสบกับความสิ้นหวังเช่นนี้

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะถูกคนของตำหนักเทียนเสินตามฆ่า แต่ก็ไม่เคยเป็นเช่นนี้

"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันที!"

อูหงตะโกนร้องอย่างสิ้นหวัง โดยใช้กำลังที่มีทั้งหมด

แต่ที่นี่คือตำหนักเทียนเสิน!

ใคร จะสามารถช่วยเธอได้ล่ะ?

อูหงหลับตาแน่น น้ำตาและน้ำเลือดไหลล้นบนใบหน้า

แต่ทว่าในเวลานี้

ตึกๆ ....

เสียงฝีเท้าเดินเบาๆ ดังขึ้นในตำหนักเทียนเสินอันเงียบสงบ

จากนั้นเสียงหนึ่งก็ดังมาจากหน้าประตู

"เย่เหยียนล่ะ?"

คำสามคำง่ายๆ ทำให้ชายผู้นั้นหันหน้ากลับไปทันที

อูหงก็ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นภาพเงานั้น ก็ดีอกดีใจอย่างบ้าคลั่ง

"ผู้นำพันธมิตรหลิน! คุณเองเหรอ? ผู้นำพันธมิตรหลิน! รีบช่วยฉันเร็ว! รีบช่วยฉันเร็วเข้า!"

อูหงตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง

"หลินหยางเหรอ?"

หัวเทียนไห่ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่นานบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏความสิ้นหวังขึ้นมาอีกครั้ง

"ผู้นำพันธมิตรอู คุณคิดว่าหลินหยางจะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของคนคนนี้ได้เหรอ? เขาเข้ามา ก็เป็นเพียงแค่ของเซ่นไหว้สิ่งหนึ่งเท่านั้นล่ะ!"

หัวเทียนไห่กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

เขายอมรับว่าศักยภาพของหลินหยางนั้นแข็งแกร่งมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับยอดฝีมือที่เหนือชั้นของตำหนักเทียนเสิน แม้แต่คนคนนี้ก็ร่วงแล้ว แล้วแค่หลินหยาง จะไปนับว่าเป็นอะไรได้?

"คุณคือหลินหยางเหรอ?"

ชายผู้นั้นขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยปากอย่างนิ่งๆ