สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3031

กิ๊งๆ !

เสียงแกว่งไกวของโซ่เหล็กดังขึ้น

เห็นเพียงภายในห้องอันว่างเปล่า อูหงพยายามออกแรงดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ต้องการจะถอดโซ่เหล็กที่ล่ามตนเองเอาไว้ออก

แต่โซ่เหล็กนั้นทำจากวัสดุพิเศษ และมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลุดออกด้วยกำลังอันน้อยนิดของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นโซ่เหล็กนี้ก็ยังควบคุมพลังส่วนใหญ่ของเธอ ทำให้เธอไม่อาจเปิดการใช้พลังแห่งสวรรค์ได้โดยสิ้นเชิง

"ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าเมื่อสงครามภายนอกสิ้นสุดลง ตนเองก็คงจะจบเห่เป็นแน่!"

อูหงมองกระดูกขาวอันหนาแน่นในวงเวทย์ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วรู้สึกขนหัวลุก จึงกัดฟัน และเริ่มใช้มือข้างซ้ายที่ขยับได้เพียงเล็กน้อยจับไปที่ข้อมืออีกข้างหนึ่ง

เล็บมือไม่นับว่าแข็งแรงมากนัก แต่ยังคงเจาะทะลุเนื้อบริเวณข้อมือภายใต้ความโหดเหี้ยมของเธอ

ถ้าหากตัดข้อมือได้โดยตรง ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวด แต่ก็เป็นความเจ็บปวดระยะสั้น

แต่อาศัยเพียงนิ้วมือเอาเนื้อออกไปทีละนิดๆ จะเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการถูกเลาะกระดูกอย่างแน่นอน

อูหงเจ็บปวดจนสั่นไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าศักยภาพของเธอจะสูงเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดได้

เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าอันซีดเซียว แล้วกัดฟันแน่นจนแทบจะหัก ใบหน้าบิดเบี้ยว เหงื่อเม็ดใหญ่ก็หยดลงมาไม่หยุด

เลือดสดและชิ้นเนื้อไหลลงมาตามแขนของเธอ แขนที่เดิมทีขาวผ่องในเวลานี้ได้กลายเป็นสีแดงเลือดไปแล้ว

ในที่สุด

อูหงก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือข้างหนึ่งหล่นลงมา และหลุดออกจากโซ่ทันที

ข้อมือข้างซ้ายของเธอถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง

แต่ยังมีอีกมือหนึ่งที่ถูกโซ่มัดเอาไว้

ดวงตาของเธอดุร้าย ทันใดก็ออกแรงดึงเหล็ก จากนั้นจึงใช้ปากกัดข้อมือขวาจนขาด

เคล้ง!

อูหงหล่นลงมาจากโซ่ลงมา ล้มลงกับพื้นหายใจกระหืดกระหอบ ร่างกายยังคงสั่นสะท้านเบาๆ

มือทั้งสองของเธอขาดหมดแล้ว

แต่สำหรับหมอแล้ว ก็ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย

เพียงแค่สามารถหลบหนีได้ อาการบาดเจ็บในจุดนี้ล้วนฟื้นฟูได้โดยสิ้นเชิง

อูหงไม่กล้าลังเลใจ พอหัวใจได้ทั่วท้องแล้ว ก็ลุกขึ้นมาทันที และเตรียมจะหนีออกจากที่นี่

"ท่านอูหง....ช้า....ช้าก่อน...."

ในเวลานี้ เสียงอันอ่อนแรงก็ดังขึ้นมา

เพียงแค่มอง ก็รู้ว่าคือหัวเทียนไห่

ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นคืนสติได้บ้างแล้ว ทั่วทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดและอาการบาดเจ็บสาหัส จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดข้อมือทั้งสองข้างแล้วจากไปแบบอูหง

"ท่านอูหง...ขอร้องคุณล่ะ....ช่วยชีวิตฉันด้วย...ช่วยชีวิตฉันด้วยเถอะ เพียงแค่คุณยอมช่วยชีวิตฉัน.....สำนักทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของฉันจะต้องจดจำความกรุณานี้ของคุณอย่างแน่นอน.....ในอนาคต....ฉันจะต้องตอบแทนคุณอย่างแน่นอน...."

หัวเทียนไห่กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

ประโยคสองสามประโยคเช่นนี้ เขาก็ใช้พลังตะโกนออกมาอย่างสุดความสามารถ

"ผู้นำพันธมิตรหัว ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย แล้วจะช่วยเหลือคุณได้อย่างไรกัน? คุณช่วยเหลือตัวเองเถอะ!"

อูหงกล่าวด้วยเสียงเบาๆ และหันตัวเดินออกไปทันที

เธอไม่ใช่คนดีอะไรที่ไหน แล้วจะใจดีเสี่ยงชีวิตไปช่วยหัวเทียนไห่อย่างนั้นเหรอ?

อีกทั้งมือทั้งสองของเธอก็ขาดไปแล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่จะให้การช่วยเหลือ

อูหงในขณะนี้ แค่ใครก็ได้ในตำหนักเทียนเสินก็สามารถจัดการเธอได้แล้ว แล้วเธอจะกล้าชักช้าเสียเวลาอีกเหรอ?

อูหงประคองร่างกายอันอ่อนแรงรีบเดินไปที่หน้าประตูใหญ่

หัวเทียนเบิกตาโต จ้องมองภาพด้านหลังของอูหงด้วยความสิ้นหวัง ใบหน้าดำคล้ำราวกับเถ้าถ่าน

แต่ทว่าในขณะที่อูหงกำลังจะเดินออกจากห้อง

ตึง

ประตูห้องเปิดออกเอง จากนั้นภาพเงาของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าของอูหง

ลมหายใจของอูหงสั่นสะท้านขึ้นมาทันที แล้วถอยหลังอย่างต่อเนื่อง และมองคนที่มาด้วยความตกตะลึง

คนคนนี้ที่อยู่ด้านหน้า ก็คือคนก่อนหน้านี้ที่จับเธอมาที่นี่.....

"คุณจะไปไหน?"

ชายผู้นั้นดื่มเหล้าในขวดน้ำเต้าอึกหนึ่ง และกล่าวถามด้วยสีหน้าที่เมา และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

อูหงตัวสั่นเล็กน้อย ขาทั้งสองอ่อนลงไปโดยตรง แล้วจึงคุกเข่าลงกับพื้น

"นายท่าน ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะนายท่าน ขอร้องล่ะท่านปล่อยฉันไปเถอะ! เพียงแค่ท่านสามารถปล่อยฉันไปได้ ฉันก็เต็มใจที่จะเป็นข้ารับใช้ให้นายท่าน!"

อูหงขอให้ไว้ชีวิตไม่หยุด และไม่มีเจตนาที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจคำขอให้ไว้ชีวิตของเธอ

"คุณรู้ไหมว่าตำหนักเทียนเสินของพวกเราปฏิบัติต่อเชลยที่หลบหนีเหล่านั้นอย่างไร?"

ชายผู้นั้นดื่มเหล้าไปพลาง มองอูหงอย่างสนุกสนานไปพลาง จากนั้นจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: "พวกเราจะแยกแขนขาเขาออก เหลือเอาไว้เพียงแค่ศีรษะกับเส้นประสาท แล้วเอาใส่ภาชนะพิเศษเอาไว้ ไม่ให้ตาย แต่มีความรู้สึกตัว อีกทั้งใช้เส้นประสาทที่รับรู้ความเจ็บปวด พวกเราจะใช้ทรมานเขา เป็นสิบปีร้อยปี ทำให้เชลยเหล่านี้ได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดทรมาน จนกระทั่งตายไปเอง!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน