สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3033

หัวเทียนไห่แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

เขาเป็นใคร หลินหยางย่อมรู้เป็นอย่างดี

ถึงอย่างไรการกระทำที่ทุ่งน้ำแข็งก่อนหน้านี้ ต้วนเทียนเฉียงก็ได้นพตัวตนที่แท้จริงของเขาแจ้งให้หลินหยางทราบแล้ว

ในสายตาของใครๆ คนทรยศและชั่วร้ายเช่นเขานี้ ไม่คุ้มค่าที่จะช่วยชีวิต

แต่หลินหยางยังช่วยชีวิตเขา!

ช่วยชีวิตศัตรูคนนี้! ช่วยชีวิตคนชั่วคนนี้!

"เพราะเหตุใดกัน?"

หัวเทียนไห่กล่าวถามอย่างเหม่อลอย

"เหตุผลง่ายมาก ฉันเพียงแค่นึกถึงความมีน้ำใจของคุณหัวเวยเวยก็เท่านั้น!"

หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งๆ : "ที่นอกเมืองของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศก่อนหน้านี้ หัวเวยเวยได้สละชีพเพื่อช่วยชีวิตหลายต่อหลายครั้ง และฉันก็เป็นคนที่แยกบุญคุณและความแค้นได้อย่างชัดเจน ฉันติดหนี้เธอ ครั้งนี้จึงทำการชดใช้คืนให้เธอ!"

สีหน้าของหัวเทียนไห่แข็งทื่อ: "เวยเวยเธอ.....เกลียดฉันไม่ใช่เหรอ? ชัดเจนว่าฉันปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น......"

"เธอเกลียดคุณจริงๆ เกลียดคุณที่ละทิ้งซึ่งคุณธรรม เกลียดคุณที่จิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่า แต่ท้ายที่สุดคุณก็คือพ่อของเธอ ท้ายที่สุดก็คือคนที่ให้กำเนิดเธอเลี้ยงดูเธอ คุณอาจจะทำผิดต่อคนทั้งโลก แต่คุณไม่ได้ทำผิดต่อเธอ"

หลินหยางนำมือไพล่หลัง แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "ถ้าหากเป็นฉัน ฉันก็คงจะสับคุณเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน คนอย่างคุณ ไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกใบนี้ แต่ฉันคิดๆ แล้ว ก็ช่างมันเถอะ เพราะในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย มีคนอย่างคุณมากมายจริงๆ"

"ดินแดนแห่งความเงียบและความตายเปรียบเสมือนดินแดนในอุดมคติ ที่แห่งนี้งดงามอย่างมาก พลังวิญญาณก็สดชื่น แต่คนที่นี่ไม่เหมาะสมที่จะเป็นทิวทัศน์ของที่นี่เลย คนจำนวนมากของที่นี่เป็นเหมือนกันกับคุณ เลวทรามต่ำช้า ใจแคบเห็นแก่ตัว! หากฉันฆ่าคุณแล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรเหรอ?"

สายตาของหัวเทียนไห่แข็งทื่อ มองหลินหยางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ถ้าหากคำพูดนี้พูดในช่วงก่อนหน้านี้ เขาก็คงจะไม่สนใจโดยสิ้นเชิง

แต่ในวันนี้ เขากลับรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก

ที่แท้ตนเองในสายตาของเขา ก็ไร้ค่าเช่นนี้เอง ช่างน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง

หลินหยางหยิบยาเม็ดสองสามเม็ดออกมา โยนลงไปบนพื้น แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "ไปทางด้านหลังตำหนักเถอะ พันธมิตรชิงเซวียนของพวกเราประจำอยู่ด้านหลังตำหนัก คุณไปถึงที่นั่น ก็จะมีคนพาคุณออกไป เข้าใจไหม?"

สีหน้าของหัวเทียนไห่เต็มไปด้วยความไม่มีชีวิตชีวา มองยาเม็ดที่กลิ้งอยู่ข้างๆ ตัวเอง ก็ขยับปากเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปหยิบมัน

"ขอบคุณ...."

เขากล่าวด้วยเสียงเบาๆ

ถึงแม้ว่ามันจะเล็กน้อย

หลินหยางหันตัวกลับมา แล้วเดินออกไปนอกประตูใหญ่

อูหงมองภาพด้านหลังของหลินหยางด้วยความตกตะลึง ในดวงตาอันงดงามปรากฏความแปลกประหลาดเล็กน้อย

"หลินหยาง....คุณเป็นคนยังไงกัน?"

บนภูเขาเทียนเสิน

ในเวลานี้ รังสีเลือดได้กระจายไปทั่วท้องฟ้า การเคลื่อนไหวอันน่าสะพรึงกลัวทำให้ภูเขาเต็มไปด้วยรู และแตกออกไม่เป็นชิ้นเป็นอัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน