สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3042

เย่เหยียนค่อยๆลุกขึ้น

แต่เเขนทั้งหกของเขานนั้นกลับพิการไปแล้ว

แขนทั้งหกมีรอยเเตกเหมือนใยเเมงมุม พอลุกขึ้นได้ เนื้อเเขนของเขานั้นราวกระจกที่ร้าวพร้อมร่วงลงบนพื้น

เนื่องจากร่างกายของเขาถูกรบกวนโดยพลังจิต เยี่เหยียนจึงไม่สามารถฟื้นฟูตัวเองได้

เขาเงียบเเละมองไปที่หลินหยาง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า

หลินหยางยกดาบขึ้นมาเเละพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า “ถ้าหากว่าเป็นเเบบนี้ คุณหักดาบเทียนเชิงไปแล้ว แล้วจะชนะได้ยังไง?”

“ฉันไม่ชนะเเต่ก็ไม่ได้เเพ้ พวกเราก้เสมอกัน!”

เย่เหยียนหัวเราะและพูด

“เสมองั้นเหรอ? คุณคิดว่าจะหนีพ้นงั้นเหรอ?”

หลินหยางพูดพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

“หนี? คุณคิดว่ายังต้องหนีอีกเหรอ? คุณก็น่าจะรู้นะว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่คือภูเขาเทียนเสินของฉันนะ ตำหนักเทียนเสิน ที่นี่คือที่ของฉัน ถ้าหากว่าฉันจะไปล่ะก็ ใครจะห้ามได้?”

เย่เหยียนพูดเสียงเรียบนิ่ง สีหน้าไร้ซึ่งความตื่นตระหนก

“ฉันห้ามคุณได้!”

เสียงตะโกนดังขึ้น

แล้วมองไปที่เฮ่าเทียน เหลยหู่และพันธมิตรที่ทรงพลังจำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังรีบวิ่งไปที่หน้าผาราวกับกระแสน้ำ เพียงชั่วพริบตา หน้าผาก็เต็มไปกลุ่มคนที่หนาเเน่นเเละไม่สามารถเเทรกผ่านได้

ทุกคนจ้องมองไปที่เย่เหยียนด้วยสีหน้าเเละเเววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ตายซะเถอะ! เย่เหยียน!”

“เย่เหยียน! วันนี้เเกหมดหนทางที่จะหนีเเล้ว!”

“วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเเก!”

“ยอมมอบตัวเเล้วให้จับซะดีๆเถอะ!”

เฮ่าเทียนตะโกนเสียงดังกังวาน

“เย่เหยียน! เเกบำเพ็ญญาณมาเพื่อกลายเป็นสิ่งที่โหดร้าย เลวทรามต่ำช้าโดยที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้! แกนี่มันสมควรตาย!”

“เย่เหยียน! แกฆ่าเเม่ฉัน เเล้วยังจับพ่อของฉันไปไว้ที่ตำหนักเทียนเสินแล้วยังกลั่นให้พวกท่านทั้งสองกลายเป็นน้ำอมฤทธิ์! ฉันเกลียดจนแทบอยากจะกินเนื้อของเเก ดื่มเลือดของเเก!”

“เย่เหยียน! ฉันจะเฆี่ยนเเกพันๆครั้ง! คนอย่างเเก เเม้ตายฉันก็จะไม่ปล่อยเอาไว้!”

“ขยะของดินแดนแห่งความเงียบและความตาย!”

“ทำไมดินแดนแห่งความเงียบและความตายของพวกเราถึงได้มีไอ้คนบัดซบเเบบนี้ได้?”

“แกมันสมควรตาย!”

ทุกคนต่างรุมต่อว่าด่าทอและสาปแช่ง นำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเกลียดชังเเละโกรธเเค้น พวกเขาพร้อมที่จะเข้าไปฉีกร่างของเย่เหยียนให้กล่ยเป็นชิ้นๆ

แต่เย่เหยียนนั้นกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยเเม้เเต่น้อย เขาหัวเราะเเละเเสยะยิ้มออกมา

พร้อมกับเสียงหัวเราะที่เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

ครู่หนึ่งคำด่าทอเเละคำสาปรอบตัวเขาก็เงียบลง และดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย

“นี่เเกหัวเราะอะไร?”

เทียนเฮ่าพูดเสียงนิ่ง

“ฉันก็หัวเราะพวกเเกน่ะสิ นี่พวกเเกยังกล้ามาหาฉันเเละมากล่าวโทษฉันถึงที่นี่เลยงั้นเหรอ?”

เย่เหยียนส่ายหัวเบาๆ สีหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความตลกขบขัน

“ทำไมฉัรจะกล่าวโทษกับเเกไม่ได้? แกจับน้องสาวของฉันไปแล้วยังกลั่นน้องสาวฉัน นี่แกคิดว่าเเกยังไม่สมควรตายอย่างนั้นเหรอ? ”

ชายคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาด้านหน้าเเละขบฟันกรามเเน่นพร้อมกับพูดเสียงลอดไรฟัน

“น้องสาวของนายคนไหนเหรอ?”

เฮ่าเทียนตะคอกเสียงดังและเดินตรงเข้าไปหาเย่เหยียน

“คำพูดสุดท้ายงั้นเหรอ?”

เย่เหยียนเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับหรี่ตามอง จากนั้นพูดต่อว่า “พวกเเกเนี่ยนะคิดจะฆ่าฉัน?”

“อืม?”

เฮ่าเทียนตอบ

หลินหยางรับรู้ได้ถึงบางสิ่งพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำว่า “รีบฆ่ามันซะ! เร็ว!”

“บุก!”

เฮ่าเทียนไหวตัวทันเเล้วรีบตะโกนออกมา

ทุกคนพุ่งตรงพร้อมสู้

เเต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง

บูม!

มีเสียงกังกระหึ่มออกมาจากตำหนักเทียนเสิน

สิ้นเสียงนั้น ภูเขาเทียนเสินก็ถล่มลงมา

พื้นดินโดยรอบสั่นสะเทือน ทะเลสาบเทียนเสินสั่นไหวจนน้ำกระเพื่อมเป็นวงกว้าง

หลินหยางมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปในทันที เขารีบฝ่าภูเขาที่เเตกสลายเข้าไปเพื่อดูด้านใน

เเล้วได้รู้ว่ามีกลไกขนาดใหญ่อยู่ในภูเขา

ในขณะนี้ กลไกทั้งหมดถูกเปิดใช้งาน และพลังงานเริ่มขยายตัว

“ชิบหายเเล้ว! ภูเขากำลังจะระเบิด!”

ดวงตาของหลินหยางสั่นระริก