สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3043

พรสวรรค์ของเย่หยานนั้นไม่มีใครเทียบได้ และเมืองนี้ก็ไม่สามารถสร้างได้

เหตุผลที่เขาถูกหลินหยางหลอกก็เพราะเขาไม่ได้คิดถึงหลินหยางมากนัก และไม่ได้จริงจังกับหลินหยางเลย

เเต่จิ้งจอกแบบนี้จะถูกจับง่ายๆได้อย่างไร?

โพรงทั้งสามาของกระต่ายจอมเจ้าเล่ห์นั่นคือรังของเย่เหยียนเอง ภูเขาเทียนเสินถูกเปลี่ยนเเปลงมานานเเล้ว โดยฝีมือของเย่เหยียน ไม่เพียงแต่มีกลไกการป้องกันที่ดีเท่านั้น แต่ยังมีมาตรการรับมือเมื่อเผชิญกับวิกฤติอีกด้วย

และเมื่อเหตุการณ์คับขันถึงขั้นนี้เเล้ว เย่เหยียนเองก็จะไม่ปราณีเด็ดขาด

เห็นเพียงเเค่ว่าเขาหยิบยาออกมา แล้วส่งเข้าไปในปากของตัวเอง จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปบนพื้นดินที่แตกร้าวอย่างบ้าคลั่ง

“หยุดเขาเอาไว้!”

หลินหยางตะโกนเสียงดังลั่นเเละตรงไปหาเย่เหยียน

และเมื่อเขากระโดดเหยียบรอยเเตกร้าวเช่นเดียวกับเย่เหยียน

เขาได้เห็นกลไกที่อยู่ในภูเขานั้นระเบิดออกมาพร้อมกับพลังที่มหาศาลของมัน

บูม!

บูม!

บูม!

บูม…

พลังมหาศาลปะทุออกมาจากช่องว่างที่มีอยู่และพุ่งชนเข้ากับหลินหยาง จึงทำให้หลินหยางล้มลงไป

รอยแตกที่คล้ายใยแมงมุมปรากฏขึ้นทั่วทั้งภูเขาเทียนเสินและมีกลิ่นอายที่รุนแรงพ่นออกมาจากรอยแตกนั่น

ใครก็ตามที่สัมผัสรอยแตกร้าว ร่างกายของพวกเขาจะแหลกเป็นชิ้นๆ และตายอย่างอนาถในทันที

เเม้เเต่ตัวของหลินหยางเองก็ได้รับเเรงนั้น ร่างกายของเขามีรอบเเตกร้าวเเละล้มลงไปกับพื้นอย่างเเรง

หากไม่ใช่เพราะมีกระดูกชั้นยอดที่คอยหนุนเขาเอาไว้ล่ะก็ เขาเองก็คงตาย

เเสงสีทองเปล่งประกายออกมาทั่วร่างกายของหลินหยางเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายของเขา

“ผู้นำพันธมิตรหลิน!”

เทียนเฮ่าพุ่งตรงเข้ามาหาหลินหยางด้วยความรวดเร็วเเล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มว่า “รีบออกไปจากภูเขานี่เถอะ ออกไปจากที่นี่!”

“เย่เหยียนมันยังไม่ตาย จะปล่อยมันไปแบบนี้ได้ยังไง?”

หลินหยางพูดด้วยน้พเสียงที่เย็นชา แววตานั้นเต็มไปด้วยความดุดัน

“ท่านผู้นำพันธมิตรหลิน พลังชี่นี่แปลกมาก มันถูกสร้างขึ้นด้วยความจงใจ ถ้าให้ผมเดา ผมว่ายาที่มันกินเข้าไปเมื่อกี้นี้นั่นเเหล่ะ ทำให้มันมีพลังชี่ที่พิเศษที่เราไม่เคยเห็น เเล้วกลไกที่ถูกสร้างในภูเขาเเห่งนี้ก็ซับซ้อนและมีเส้นทางลับ เกรงว่าเย่เหยียนมันคงจะหนีผ่านเส้นทางลับนั้นเเน่นอน หรือว่าพวกเราจะล้อมภูเขาลูกนี้อยู่ข้างนอกอาจจะทำให้เราสกัดกั้นมันได้ก็ได้นะ!”

เทียนเฮ่าพูด

“ถนนสามารถสร้างได้ทุกที่ภายในรัศมีร้อยไมล์จากภูเขาเทียนเสิน ฉันกลัวว่าคนในพันธมิตรของเราจะไม่เพียงพอที่ล้อมเขานี้และกักขังมันเอาไว้ได้ แล้วแบบนี้จะสกัดมันได้ยังไง? หากเย่เหยยนสามารถฟื้นฟูพลังภายในด้วยการหายใจได้ คนพวกนี้จะหยุดเทพเจ้าเเห่งดินแดนเทพได้ยังไง?”

“นอกจากนี้ ขบวนการทั้งหมดของฉันยังถูกส่งมาที่นี่ โดยออกจากภูเขาเทียนเสิน ฉันจำเป็นต้องตามไป ถึงเเม้ว่าจะเอาชนะเย่เหยียนไม่ได้ก็ตาม! เราจะพลาดโอกาสนี้ไม่ได้ เพราะพวกเราจะไม่สามารถฆ่ามันได้อีกต่อไป!”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับไอสังหารเเผ่กระจายรอบตัวของเขา

“ผู้นำพันธมิตรหลินพูดก็ถูก เเต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้เเล้ว พวกเราจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดี?”

เทียนเฮ่าพยักหน้า

ที่หลินหยางพูด ทำไมเขาจะไม่รู้?

เเต่ตอนนี้ไม่สามารถที่จะฝ่ากลไกนี้ไปได้

เเลัเมื่อมองดูก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความน่ากลัว เฮ่าเทียนเองได้เเต่เก็บความกลัวนั้นไว้ในใจ

เขาเชื่อว่าแม้ในยุครุ่งเรืองของเขา เขาจะไม่กล้าสัมผัสกับพลังงานที่แปลกประหลาดนี้โดยตรงเด็ดขาด

อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกันนั้นเอง หลินหยางหยิบเข็มมังกรหงเหมิงขึ้นมาเเล้วเเทงเขาไปที่ร่างกายของตัวเอง จากนั้นเขาก็หยิบหยาจำนวนหนึ่งออกมาเเล้วกรอกเข้าปากตัวเอง

“ผู้นำพันธมิตรหลิน?”

เฮ่าเทียนตกใจ

หลินหยางไม่ได้สนใจ หลังจากที่เม็ดยาเข้าไปในท้องของเขาและพลังของเข็มพุ่งสูงขึ้น เขาก็กระโดดลงไปในรอยแตกขนาดใหญ่อีกครั้ง

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

“ผู้นำพันธมิตรหลิน!”

“รีบกลับมานะ!”

มีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของหลินหยางถูกกดอย่างแรงกับคลื่นอากาศที่พุ่งออกมาจากรอยแตก และการเคลื่อนตัวของร่างกายของเขาก็ช้าลงเร็วขึ้นสองเท่า

แต่เขากลับใช้กำลังทั้งหมดดันร่างลงและล้มลง

ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวฉีกเนื้อและเลือดของเขาอย่างบ้าคลั่ง

แต่ด้วยพรจากแสงสีทองนี้ เขาก็ซ่อมแซมร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว เเละพยายามฝ่าคลื่นอากาศนี้อย่างแรงและเจาะลึกเข้าไปในกลไกที่อยู่ใจกลางภูเขา

ทุกคนจ้องมองฉากนี้อย่างตกตะลึง

หลินหยาง ทำไมถึงได้บ้าบิ่นขนาดนี้กัน?

ไม่มีใครรู้ว่าหลินหยางเจ็บปวดมากแค่ไหนในขณะนี้

เห็นเพียงเเค่ว่า ร่างของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า และหายเป็นปกติครั้งแล้วครั้งเล่า

เลือดที่ไหลออกมาไม่เหือดไป ตามร่างกายก็ไม่สามารถทำอะไรได้

แต่การทรมานแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแม้แต่ในนรก

ด้วยความบ้าบิ่นของหลินหยางส่งผลใก้เขาทะฝ่าเข้าไปถึงกลไกด้านในของภูเขาได้สำเร็จ

และรับรู้ได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ภายในห้องโถงที่ทรุดโทรม

“นี่คือตำหนักที่เย่เหยียนสร้างขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

หลินหยางไม่อยากจะเชื่อ

ไม่สิ ตำหนักนี้ทั้งเก่าเเละทรุดโทรม และยังดูมีความทรงจำที่ซ่อนอยู่

ตำหนักเทียนเสินเเห่งนี้ไม่ได้ถูกสร้างโดยเย่เหยียนเเน่นอน เพราะดูจากสภาพที่ทรุดโทรมแล้ว

เมื่อมองขึ้นไป ก็พบว่าคลื่นอากาศก่อตัวขึ้นจากแผงกั้นของตำหนักนี้

ในขณะนี้ บาเรียอยู่ในสภาวะผันผวนและไม่เสถียรอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงระบายพลังงานออกไปด้านนอกอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเขาผ่านบาเรียไปแล้ว เขาจึงไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นพลังงานอีกต่อไป

หลินหยางจ้องมองที่ปลายห้องโถงของตำหนักแล้วเดินตรงไปอย่างรวดเร็ว

“นี่เเก…ลงมาได้จริงๆสินะ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

เมื่อตั้งใจมอง เขาเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูท้ายห้องโถง

นั่นก็คือเย่เหยียน!

“คิดไม่ถึงเลยนะว่าในภูเจาเทียนเสินจะมีถ้ำด้วย นี่คือตำหนักของใคร?”

หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เเหบเเห้ง

“ฉันเองก็ไม่รู้!”

เย่เหยียนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “ฉันเองก็เจอตำหนักนี้เข้าโดยบังเอิญน่ะ ไม่ได้รู้หรอกนะว่าตำหนักนี้เป็นของใครมาก่อน อาจจะเป็นถ้ำของผู้มีอิทธิผลที่เอาไว้ฝึกฝนก็ได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสถานที่นี้จึงถูกเรียกว่าตำหนักเทียนเสิน ดังนั้นฉันจึงสร้างตำหนักเทียนเสินไว้เหนือนั้น อันที่จริงแล้วตำหนักเทียนเสินที่แท้จริงอยู่ที่นี่แล้ว!”

“ที่เเท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

“เเล้วนี่เเกผ่านบาเรียป้องกันเข้ามาได้ยังไง?”

“กระโดดลงมา”

“กระโดดลงมางั้นเหรอ?”

“หรือว่ามันมีวิธีอื่นอีกล่ะ?”

หลินหยางถามกลับ

เย่เหยียนนิ่งไป

สักพัก เขาก็ถอนหายใจยาว

“หลินหยาง แกนี่ทำให้ฉันประหลาดใจในตัวเเกจริงๆ ฉันไม่เคยเห็นใครที่บ้าบิ่นได้เท่าเเกมาก่อน!”

เย่เหยียนเหลือบมองไปที่ด้านบนของเขา “บาเรียนั่น หากว่าเป็นฉัน ฉันเองก็คงไม่รอด นี่เเกแข็งเเกร่งถึงขนาดกระโดดลงมาได้อย่างนั้นเหนอ แม้ว่าจะมีการป้องกันจากการก่อตัวความเจ็บปวดและความทรมานในช่วงเวลานั้น แต่ก็ไม่สามารถที่จะทนได้ถึงขนาดนั้น แกนี่มัน…ช่างบ้าบิ่นซะจริง!”