สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3048

การกลับไปเมืองเจียงเฉินก็เป็นเรื่องของอีกสองสามวัน

ถึงแม้ว่าหลินหยางจะกระตือรือร้นที่จะกลับเมืองเจียงเฉิน แต่ก็ยังมีเรื่องอีกมากมายให้ต้องจัดการ

สำนักงานใหญ่ของพันธมิตรชิงเซวียนได้จัดตั้งเป็นการชั่วคราวที่หนานหลี่เฉิง

ถึงแม้ว่าพันธมิตรชิงเซวียนจะได้รับการตั้งชื่อตามสำนักชิงเซวียน แต่สำนักชิงเซวียนในตอนนี้นั้นยากจนเป็นอย่างยิ่ง และไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกแต่อย่างใด ซึ่งไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนการก่อตั้งพันธมิตรโดยสิ้นเชิง

แต่หลังจากที่พันธมิตรเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง สำนักเซียงหยุนก็มาเข้าร่วมเป็นพันธมิตร

ก่อนหน้านี้สำนักเซียงหยุนเคยติดตามสำนักเฉียนคุนเทียนตี้ แต่เพราะสำนักเฉียนคุนเทียนตี้ไม่สามารถนำกำลังเข้าร่วมยุทธการโจมตีตำหนักเทียนเสินได้ ด้วยเหตุนี้จึงพลาดโอกาสไป

และที่พลาดไปอีกก็คือตระกูลตู๋กู แต่ตระกูลตู๋กูไม่ได้มีความคิดที่จะเข้าร่วมเป็นพันธมิตรอยู่แล้ว

หลังจากการต่อสู้กับตำหนักเทียนเสินจบสิ้นลง พันธมิตรส่วนใหญ่ของดินแดนแห่งความเงียบและความตายก็ล้มเลิกกันไปเอง

มีเพียงพันธมิตรชิงเซวียนที่ยังคงอยู่ต่อไป

สาเหตุที่ผู้นำพันธมิตรเหล่านี้เต็มใจที่จะโจมตีตำหนักเทียนเสิน ล้วนทำไปเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ทั้งสิ้น ใครจะเต็มใจที่จะไปเป็นน้องของคนอื่น?

แต่ตามการคงอยู่ของพันธมิตรชิงเซวียน ตระกูลที่มาเข้าร่วมพันธมิตรจึงมีไม่น้อย

ในตอนนี้นอกจากหนานหลี่เฉิงกับวิหารหยุนเซียวซานแล้ว ก็ยังมีหุบเขาอูซาน สำนักเซียงหยุน สำนักทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ ตระกูลอวี่และอื่นๆ นอกจากนี้ประชาชนคนธรรมดาหลายแสนคนยังคงรักษาสถานะของตนในฐานะสมาชิกของพันธมิตรด้วย

แม้แต่หยูซานสุ่ยกับหวางอี้เซิงก็มีสถานะเป็นสมาชิกของพันธมิตร ในตำแหน่งผู้อาวุโส

สถานการณ์ของพันธมิตรชิงเซวียน ได้มาถึงมาตรฐานของตระกูลเจ้าแห่งสำนักแล้ว

หลังจากที่หลินหยางได้กำหนดกฎเกณฑ์ของพันธมิตรแล้ว ก็ได้มอบหมายหน้าที่ให้กับสมาชิกพันธมิตร

นั่นก็คือการเก็บรวบรวมวัตถุดิบสมุนไพรให้กับเขา

ไม่ว่าจะเป็นวัตถุดิบสมุนไพรในระดับขั้นไหน หลินหยางล้วนต้องการทั้งสิ้น

สถานที่ของดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ที่นี่เหมาะสมที่จะปลูกพืชสมุนไพรเป็นอย่างยิ่ง มีพืชสมุนไพรจำนวนมากที่ไม่สามารถเติบโตได้ในแดนมังกร อีกทั้งยังมีบางสายพันธุ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว

สิ่งเหล่านี้สามารถเห็นได้ทุกที่ของดินแดนแห่งความเงียบและความตาย แต่สำหรับหลินหยางแล้ว ล้วนเป็นสิ่งที่ล้ำค่า

ด้วยเหตุนี้เขาจึงขอให้พันธมิตรชิงเซวียนนำสมุนไพรจำนวนหนึ่งไปที่เมืองเจียงเฉินทุกสัปดาห์ และเขาก็ยังส่งทีมก่อสร้างไปยังหยางหัว เพื่อสร้างสำนักงานใหญ่พันธมิตรแห่งใหม่ในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

พอถึงเวลาที่หลินหยางพาหยูซานสุ่ยและหวางอี้เซิงกลับเมืองเจียงเฉิน ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว

"อ้าว? คุณหลิน กลับมาแล้วเหรอครับ? ช่วงนี้คุณไปอยู่ที่ไหนมาเหรอ? ถึงไม่เห็นเงาของคุณเลย!"

เพียงแค่เดินเข้าสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ก็มีเสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้นมา

หลินหยางมองไปตามเสียง แต่ก็เห็นเพียงชายรูปร่างอ้วนท้วนเกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัมกำลังทักทายเขาอยู่

"คุณเป็นใคร?'

หลินหยางเต็มไปด้วยความงุนงง

ชายอ้วนตกตะลึง แล้วรีบกล่าวว่า: "คุณหลิน ทำไมกระทั่งฉันคุณก็ไม่รู้จักเหรอ? ฉันคือโจวสืออวิ้นไง!"

"อะไรนะ?"

หลินหยางตกใจจนหน้าถอดสี แล้วพิจารณาชายอ้วนอีกครั้งหนึ่ง และกล่าวอย่างงุนงงว่า: "คุณ....คุณคือโจวสืออวิ้นจริงๆ เหรอ? เป็นไปไม่ได้! โจวสืออวิ้นอ้วนแบบคุณซะที่ไหน?"

"เอ่อ....เอ่อคือ...."

โจวสืออวิ้นค่อนข้างอาย เกาศีรษะแล้วกล่าวว่า: "ช่วงนี้ทานค่อนข้างเยอะ เลยอ้วนไปหน่อย"

"นี่คือคุณนิดหน่อยเหรอ?"

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ถึงเวลาฉันก็จะขอยาลดน้ำหนักกับราชามังกรของพวกเรา รับรองได้เลยว่าจะต้องลดน้ำหนักได้ภายในครึ่งเดือน!"

โจวสืออวิ้นหัวเราะเสียงดัง อย่างไม่สนใจแม้แต่น้อย

หลินหยางจึงเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง

ก่อนที่เขาจะไป เคยบอกอี้ฉีหลินและคนอื่นๆ เอาไว้ว่า มีอาหารบำรุงสุขภาพให้โจวสืออวิ้นและคนอื่นๆ อย่างไม่จำกัด

เกรงว่าโจวสืออวิ้นคงจะติดการกิน ในช่วงเวลาที่ดื่มกินมากเกินไปนี้ จึงทำให้น้ำหนักเพิ่มขึ้นสูงมาก

"ถึงแม้ว่าอาหารบำรุงสุขภาพจะมีประโยชน์มาก แต่หากกินมากเกินไปก็ไม่มีผลดี ดังนั้นจึงควบคุมปริมาณให้พอเหมาะจะดีกว่า"

หลินหยางกล่าว

"ใช่....ใช่...ถูกต้องเลยครับ คุณหลิน อีกสามวันจะเป็นวันเกิดของแม่ของฉัน ฉันวางแผนที่จะกลับไปตำหนักมังกรม่วงเพื่อฉลองวันเกิดแม่ของฉัน ไม่ทราบว่าคุณหลินสนใจที่จะไปด้วยไหมครับ?"

โจวสืออวิ้นยิ้มแล้วกล่าว

"ฉันยุ่งมากเลย"

หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งๆ

เพียงโจวสืออวิ้นได้ฟัง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

"เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆ เลย แม่ตั้งใจจัดนิทรรศการชมดอกไม้ เดิมทีคิดว่าคุณหลินจะให้ความสนใจ....."

"นิทรรศการชมดอกไม้?"

"ใช่ครับ เป็นพวกดอกไม้และพืชแปลกๆ ที่แม่ของฉันเก็บสะสมมานานหลายปี และตั้งใจจะเอาออกมาให้ทุกคนได้ชื่นชม" โจวสืออวิ้นกล่าว

เพียงหลินหยางได้ฟัง ก็ใจเต้น จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรได้ จึงเอ่ยปากกล่าวถามว่า: "มีดอกกระดูกมังกรไหม?"

"อะไรคือดอกกระดูกมังกรเหรอครับ?"

โจวสืออวิ้นมีสีหน้างุนงง

"ก็คือดอกไม้ที่มีกลีบสีขาวเงิน ลวดลายของดอกคล้ายกับกระดูก มีรากสีเทามีขอบสีดำ...."

หลินหยางสามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน

โจวสืออวิ้นจึงยิ้มแล้วเอ่ยปากทันทีว่า

"ดอกนั้นไม่ได้เรียกว่าดอกกระดูกมังกรไม่ใช่เหรอ? ดอกนั้นต้องเรียกว่าดอกหัวใจสีเงินถึงจะถูก!"

เขากล่าวอย่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า: "สิ่งนี้มีอยู่ในห้องของแม่ฉันกระถางหนึ่ง!"

ชื่อเรียกแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ หลินหยางก็รู้ดี

แต่ถ้าหากสิ่งที่ตนเองอธิบายโจวสืออวิ้นสามารถเข้าใจได้ เช่นนั้นดอกที่เรียกว่าดอกหัวใจสีเงินนี้ ก็จะต้องเป็นดอกกระดูกมังกรที่เขาพูดอย่างแน่นอน!

"ของสิ่งนี้ ฉันกำลังต้องการอยู่พอดี เมื่อเป็นเช่นนี้ละก็ งานนิทรรศการชมดอกไม้นี้ ฉันก็สามารถไปชมงานนี้ได้!"

หลินหยางเอ่ยปาก

โจวสืออวิ้นได้ยินเช่นนี้ ก็ดีอกดีใจขึ้นมาทันที: "ฉันคิดว่าแม่ของฉันจะต้องยินดีต้อนรับการมาถึงของคุณหลินอย่างแน่นอนครับ!"

"เอ่อ....เกรงว่าคงจะไม่แน่นะสิ.....ฉันคิดว่าทางที่ดีคุณแจ้งกับแม่ของคุณล่วงหน้าสักหน่อยดีกว่า ถ้าหากว่าเธอไม่ต้อนรับ ฉันก็จะไม่ดึงดัน!"

"จะไม่เกี่ยวได้ยังไงกันครับ? สมาชิกของโลกแห่งดอกไม้ต่างก็เป็นสาวงามที่สุดในโลก! และสาวงามมีผลต่ออะไรล่ะ? เมื่อเป็นสาวงามที่สุดคนหนึ่ง ต่อให้เป็นผู้มีอำนาจไม่เป็นสองรองใคร ก็ยังได้รับผลกระทบอย่างไม่อาจเลี่ยงได้! คุณว่าผลกระทบนี้ยิ่งใหญ่ไหมล่ะ? กษัตริย์โจวโยว กษัตริย์โจ้ว ตลอดจนกษัตริย์รุ่นหลัง ตัวอย่างเหล่านี้ยังต้องการให้ฉันแจกแจงเป็นรายกรณีไหมล่ะ?"

โจวสืออวิ้นกล่าวพลางทอดถอนใจ

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง....ฉะนั้น แม่ของคุณก็เป็นสมาชิกของโลกแห่งดอกไม่เหรอ?"

"ใช่ครับ ถึงแม้ว่าแม่ของฉันจะมีอายุไม่น้อยแล้ว แต่ก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แล้วก็เป็นคนสวยที่ไม่เป็นรองใคร! การเข้าสู่โลกแห่งดอกไม้ก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการหรอกเหรอ?"

"เป็นเช่นนี้เองเหรอ?"

หลินหยางพยักหน้า เห็นด้วยเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เคยได้พบหน้ากับเจ้าตำหนักมังกรม่วงครั้งหนึ่ง ถ้าหากไม่บอก มองดูแล้วก็เหมือนจะมีอายุแค่ยี่สิบแปดยี่สิบเก้าปี

ไม่พูดไม่ได้ว่าคนที่มีการฝึกฝนอายุวัฒนะรักษาใบหน้าขั้นสูงมีวิธีทำสิ่งนี้ได้ค่อนข้างดีจริงๆ

"คุณหลินครับ เรื่องราวก็ได้กำหนดไว้แล้ว! อีกสามวันคุณเดินทางไปกับฉัน รับรองว่าจะจัดการให้คุณอย่างเหมาะสมแน่นอนครับ"

"โอเค!"

หลินหยางพยักหน้า

ในเวลานี้

ครืดๆๆ ...

เสียงสั่นสะเทือนอย่างรวดเร็วดังขึ้น

โจวสืออวิ้นตกใจ แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู จากนั้นก็รีบกดรับสาย

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

"อะไรนะ? มีเรื่องแบบนี้จริงๆ เหรอ?"

"โอ โอเค....พวกคุณรออยู่นั่นนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"

พูดจบ โจวสืออวิ้นเอามือถือใส่ลงในกระเป๋า แล้วจะวิ่งออกไปข้างนอก

"หยุดก่อน!"

หลินหยางตะโกนขึ้นมาทันที

ฝีเท้าของโจวสืออวิ้นแข็งทื่อ

"คุณหลิน?"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"จื่ออ้ายและคนอื่นๆ ออกไปดื่มเหล้าข้างนอก และถูกคนคุมตัวเอาไว้ครับ"

"นี่คุณล้อเล่นกับฉันหรือเปล่า? คนตำหนักพญามังกรอย่างพวกคุณสามารถถูกคนคุมตัวได้ด้วยเหรอ?"

"คุณหลิน คนที่คุมตัวไว้มีสถานะไม่ธรรมดา เช่นนั้น....คุณสามารถไปด้วยกันกับฉันได้ไหมครับ? ฉันเกรงว่าฉันก็ไม่อาจจัดการได้เหมือนกัน"

โจวสืออวิ้นมีสีหน้ารีบร้อน

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย: "คนที่คุมตัวพวกเขาคือใครกัน?"

โจวสืออวิ้นมีสีหน้าที่ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก แล้วกล่าวด้วยเสียงแหบพร่าว่า: "คือคุณชายไท่จื่อแห่งเมืองหลวงครับ!"