สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3053

หลังจากออกจากสนามบินเมืองหลวงแล้ว รถที่หม่าไห่เตรียมไว้ก็ได้มารออยู่ที่หน้าประตูขาเข้านานแล้ว

เมื่อขึ้นรถไปก็มุ่งหน้าไปยังในเมืองทันที

"ประธานหลิน เราจะไปที่บ้านตระกูลเกาเลยไหมครับ?"

หม่าไห่ถามขึ้นมา

"เอางี้ คุณไปที่บ้านตระกูลเกาดูหน่อย ลองไปเจรจากับคนที่นั่นดู หากพวกเขายอมจ่ายเงินมา คุณก็รับเงินแล้วกลับไปเจียงเฉิง แต่หากพวกเขาไม่ให้ คุณก็ไม่ต้องมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับพวกเขา แล้วกลับมาหาผมก่อน ผมจะไปทักทายตระกูลเหลียงสักหน่อยแล้วผมจะไปหาแม่บุญธรรมด้วย!"

หลินหยางกล่าว

"ครับประธานหลิน!"

หม่าไห่พยักหน้า

รถได้ขับเข้าไปจอดหน้าประตูบ้านของตระกูลเหลียง

หลินหยางลงจากรถและมองเข้าไปในบ้านพร้อมกับเดินเข้าไปข้างใน

"คุณผู้ชายมาหาใครเหรอครับ?"

ชายชราผู้ดูแลบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูเห็นเข้าก็กล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

"แล้วคุณเป็นใคร?"

หลินหยางถามไปด้วยความประหลาดใจ

"ผมเป็นผู้ดูแลบ้านตระกูลเหลียง ผมเพิ่งย้ายมาเมื่อปีก่อน ส่วนผู้ดูแลคนก่อนได้เสียชีวิตลงแล้ว"

ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ถึงว่าทำไมถึงไม่คุ้นหน้าเลย"

หลินหยางพยักหน้า "ผมชื่อหลินหยาง ผมเป็นลูกบุญธรรมของเหลียงชิวเยี่ยน ผมเดินทางมาเยี่ยมครับ"

"อ้อ ที่แท้ก็เป็นลูกบุญธรรมของคุณผู้หญิงเหลียงชิวเยี่ยนนี่เอง เชิญเข้ามาทางนี้เลยครับ!"

ผู้ดูแลบ้านรีบกล่าวทักทายและเชื้อเชิญหลินหยางเดินเข้าไปข้างในบ้าน

ทว่าผู้ดูแลบ้านกลับไม่ได้พาหลินหยางไปในเรือนที่เหลียงชิวเยี่ยนอาศัย แต่กลับพาเขาไปยังเรือนข้างๆ และเสิร์ฟน้ำชาให้ดื่ม

"แม่บุญธรรมของผมไม่อยู่ที่นี่เหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"คุณผู้ชายหลินอาจจะยังไม่รู้อะไร วันนี้คนในบ้านส่วนใหญ่ล้วนออกไปข้างนอกกันหมด!"

"ไปไหนเหรอ?"

"ออกไปดื่มเหล้ากันหมดแล้วครับ"

"ดื่มเหล้า?"

"คุณผู้ชายหลิน พูดไปก็เรื่องยาว ก่อนหน้านี้ไม่นานเท่าไร คุณหนูเหลียงหนานฟางได้ขับรถชนเด็กคนหนึ่งเข้า อันที่จริงก็ไม่ได้หนักหนาอะไร เพียงแค่ขาหักเท่านั้นเอง คุณหนูหนานฟางได้ส่งเด็กไปที่โรงพยาบาลตั้งแต่วินาทีแรกเพื่อรักษา เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ค่าเงินและขอโทษก็จบกัน แต่บ้านของเด็กคนนั้นรู้สึกว่าเรื่องนี้ทำให้พวกเขาเสียหน้า ฉะนั้นจึงสั่งให้ตระกูลของเราจัดงานเลี้ยงขอโทษ ได้ยินมาว่าเบื้องหลังของตระกูลเด็กคนนั้นไม่ธรรมดา ผู้นำตระกูลไม่ต้องการให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ก็เลยสั่งให้จัดเตรียมงานขึ้นที่ศาลาหนานถิง ฉะนั้นคนในบ้านส่วนใหญ่ก็เลยเดินทางไปที่นั่นกันหมด"

ผู้ดูแลบ้านกล่าวและจากนั้นก็ยิ้มออกมา "คุณผู้ชายหลิน คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนไป ดูจากเวลาแล้ว พวกเขาน่าจะใกล้เดินทางกลับมาแล้วครับ"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง"

หลินหยางพยักหน้าและขมวดคิ้วเล็กน้อย

สิ่งที่เหลียงหนานฟางควรทำก็ได้ทำไปแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอม ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะทำมากเกินไปแล้ว

แต่หากทำเช่นนี้แล้วทำให้เรื่องจบลงก็ถือว่าไม่เป็นไร

แต่ขณะนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของผู้ดูแลบ้านก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมารับสาย เวลาผ่านไปสีหน้าของเขาก็ซีดเผือดและจากนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านไป

"คุณจะไปไหน?"

หลินหยางถาม

"ขอโทษนะครับคุณผู้ชายหลิน เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเล็กน้อย ผมต้องไปที่โรงพยาบาลก่อนครับ"

"ไปโรงพยาบาลทำไมเหรอ?"

หลินหยางลุกขึ้นยืนและขมวดคิ้วถาม

"ได้ยินมาว่าคนในงานเลี้ยงดื่มมากไปหน่อยก็เลยทำให้วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งทะเลาะวิวาทกัน ตอนนี้คุณท่านและคนอื่นๆ ต่างได้รับบาดเจ็บและถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว!"

ผู้ดูแลตระกูลตะโกนและจากนั้นก็รีบแจ้งคนในบ้านให้รีบไปที่โรงพยาบาล

หลินหยางทำหน้าเคร่งเครียดและจากนั้นก็รีบตามไปที่โรงพยาบาลด้วยเช่นกัน

ณ โรงพยาบาลแห่งแรกเมืองหลวง

หลินหยางไม่ได้รู้สึกแปลกตาที่นี่เท่าไรนัก

และตอนนี้ห้องคนไข้ก็ต่างถูกคนของตระกูลเหลียงเข้าไปพักรักษาตัวจนแน่น

ไม่เพียงเท่านี้ บริเวณริมทางเดินยังมีผู้คนที่พันผ้าพันแผล ใบหน้าบวมช้ำยืนอยู่เรียงราย

"แม่บุญธรรมของผมอยู่ไหน?"

หลินหยางกวาดสายตามองเข้าไปในห้องผู้ป่วยพร้อมกับคว้าตัวของผู้ดูลบ้านมาถาม

"เหมือนว่า....เหมือนว่าจะอยู่ในห้องฉุกเฉิน"

ผู้ดูแลบ้านกล่าวด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเท่าไรนัก

หลินหยางได้ยินก็รู้สึกตัวแข็งทื่อ

"เสี่ยวเตี๋ย อย่ากังวลไป แม่ไม่มีทางเป็นอะไรเด็ดขาด!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน