สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3054

หลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว คนของตระกูลอวี้ก็ไม่ได้มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

คนพวกนี้ช่างวางอำนาจบาทใหญ่!

“นี่…คุณกล้างั้นเหรอ?”

เหลียงยู้โกรธจนตัวสั่นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร

“ทำไม? ลองดูไหมล่ะว่าฉันกล้าหรือไม่กล้า?”

หานปู้เหว่ยเลิ่กคิ้วเเละพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เหลียงยู้พูดไม่ออก และไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไงดี

“ทำไม? ไม่คิดจะพูดอะไรกันเลยเหรอ? ฉันให้เวลาพวกเเกคิด30วินาที ถ้าหากว่าพวกเเกพูดว่าใครเป็นคนทำ ฉันก็จะลงมือกัยคนคนนั้น แต่ถ้าหากว่าพวกเเกไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็เเล้วกัน!”

หานปู้เหว่ยเริ่มหมดความอดทน จากนั้นคว้าหมับไปที่เหลียงยู้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

ดูจากท่าทีเเล้วเขาคงลงมือกับเหลียงยู้ก่อน

“เดี๋ยวก่อน!”

เหลียงซวนเหม่ยทนดูไม่ได้ เธอลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “นิ้วของพี่ชายเเก ฉันเป็นคนทำเอง! งั้นก็หักนิ้วฉันเเทนเถอะ!”

“พี่คะ!”

เหลียงเสี่ยวเตี่ยร้อไห้โฮ

“หุบปากนะซวนเหม่ย!”

เหลียงยู้ตะโกนขึ้น แต่ก็ไม่ได้มีผลเเต่อย่างใด

“เธอ?”

หานปู้เหว่ยหรี่ตามองไปที่เหลียงซวนเหม่ยแล้วอดขำไม่ได้ “คิดว่าฉันโง่งั้นเหรอ? พี่ชายของฉันของฉันเป็นเทรนเนอร์นะ มือของเธอไม่ได้มีพลังมากพอขนาดที่จะหักนิ้วมือของพี่ชายฉันได้หรอก? อย่ามาตลก! ”

“นี่เเกกำลังว่าฉันไม่มีพลังงั้นเหรอ?”

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนขึ้นเเละวิ่งตรงไปยังหานปู้เหว่ยด้วยความเร็ว จากนั้นเธอง้างฝ่ามือตบเข้าไปที่หน้าของหานปู้เหว่ย

“ฮ๊ะ!”

หานปู้เหว่ยตะลึง จากนั้นใช้หลังฝ่ามือโจมตีเหลียงซวนเหม่ย

ปัง!

ฝ่ามือของทั้งสองปะทะกัน และเเรงนั้นก็ทำให้เหลียงซวนเหม่ยสั่นสะเทือนเเละได้รับเเรงกระเเทกจนถอยกรูดไปด้านหลัง และทรงตัวได้ไม่ค่อยดีนัก

“คิดไม่ถึงเลยนะว่าเธอที่ดูอ่อนเเอจะมีพลังมากขนาดนี้ ในเมื่อมีพลังศิลปะการต่อสู้โบราณ? ก็ถือว่าฉันประเมินเธอต่ำไป!”

หานปู้เหว่ยเก็บมือพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

เหลียงซวนเหม่ยยืดตัวขึ้น และอดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่หานปู้เหว่ย

ดูจากเสื้อผ้าเเล้ว ฝ่ายตรงข้ามน่าจะเป็นคนในกองทัพ แต่ทำไมภายในกองทัพถึงมีคนที่กล้าหาญได้ขนาดนี้?

“คุณคือ…ราชาทหาร?”

เหลียงซวนเหม่ยพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เรียกได้ว่าเป็นราชาทหารที่อายุน้อยที่สุดเเห่งเเดนมังกร!”

หานปู้เหว่ยพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “คุณหนู! ดูท่าเเล้วคุณคงเป็นคนที่หักนิ้วของพี่ชายฉัน ความสัมพันธุ์ระหว่างฉันกับพี่ชายก็ดีมากซะด้วยสิ ถึงเเม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำลายดอกไม้ดอกนี้ด้วยมือของฉันเอง แต่ยังไงซะฉันก็ยังต้องการคำอธิบายให้กับพี่ชายของฉัน! เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะไม่บีบบังคับคุณ ถ้าหากว่าคุณยอมไปรับผิดต่อหน้าพี่ชายของฉันแต่โดยดี ถึงเเม้ว่านิ้วของเขาจะพิการฉันก็จะไม่ถือโทษคุณก็เเล้วกัน ว่าไง?”

“ฝันไปซะเถอะ!”

เมื่อเหลียงเสี่ยวเตี๋ยได้ฟัง เธอก็ดิ้นทุรนทุรายพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพราก “ตระกูลของพวกเเกรังเเกคนอื่นขนาดนั้น! ยังจะให้พี่สาวของฉันไปรับใช้ตระกูลของพวกเเกอีกงั้นเหรอ? ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด!”

“จะว่ายังไงดีล่ะ? หรือว่าเธอต้องการให้ฉันหักนิ้วของพี่สาวของเธอให้หมดเลยดีไหม?”

หานปู้เหว่ยพูดด้วยเสียงนิ่ง

“อย่าหยามกันให้มาก! ฉันยอมให้เเกหักนิ้วของฉันดีกว่าจะต้องไปรับใช้พวกเเก!”

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนขึ้น

ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้

ตระกูลหานนั้นรังเเกคนอื่นมากเกินไป แล้วตอนนี้จะให้เธอไปเป็นคนรับใช้คนเจ็บงั้นเหรอท เกินไป!

หานปู้เหว่ยพยักหน้าเเล้วพูดว่า “ก็ได้ ในเมื่อเป็นเเบบนี้ฉันก็คงไม่ต้องเกรงใจเเล้วล่ะ! คุณหนูเหลียง เธอบังคับให้ฉันทำเเบบนี้เองนะ!”

พอพูดจบหานปู้เหว่ยก็ผลักเหลียงยู้ออกเเล้วสาวเท้าเดินไปหาเหลียงซวนเหม่ยทันที

“ไว้ใจฉันนะพี่ ฉันจะปกป้องพี่เอง!”

คุณหนูเหลียงพุ่งตรงไปหาเหลียงซวนเหม่ยพร้อมกับกางเเขนเพื่อปกป้อง

“เสี่ยวเตี๋ย ถอยไป!”

เหลียงซวนเหม่ยกัดฟันพูด

“พี่คะ…”

“ถอยไป!”

เหลียงซวนเหม่ยพูดพร้อมท่าทางที่เข้มขรึม

ดวงตาทั้งสองของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยรื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“เสี่ยวเตี๋ย ฟังพี่นะถอยไป!”

ในเวลานี้จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา

ตระกูลเหลียงต่างพากันตกตะลึง

หานปู้เหว่ยตกใจเล็กน้อย จากนั้นจ้องมองไปที่หลินหยาง และสบตาเข้ากับหลินหยางพอดี

ตัวของเขาเริ่มสั่น ภายในใจกลับรู้สึกรับรู้ได้ถึงพลังที่เย็นยะเยือก

เขาไม่เคยพบเจอสายตาเเบบนี้มาก่อน

ทำไมถึงเหน็บหนาวและดุร้ายได้ขนาดนี้ ราวกับว่าเขากำลังเฝ้าดูชีวิตและความตายในโลก ผู้คนไม่กล้าที่จะมองมันโดยตรง

“ฉันถอยหน่อย เเม่บุญธรรมของฉัน เเกเป็นคนทำเหรอ?”

หลินหยางพูดเสียงแหบแห้ง

หานปู้เหว่ยพลันนึกได้ว่าตัวเองต้องปล่อยมือจากคอเสื้อของหลินหยาง เเต่ไม่รู้ว่าทำไม เขารับรู้ได้ถึงอันตรายจากชายคนนี้…

ราวกับว่าเขาพูดแบบผิดเพียงเล็กน้อยหรือเคลื่อนไหว ทั้งตัวของเขาจะถูกอีกฝ่ายฉีกเป็นชิ้น ๆ

“คุณ…แม่บุญธรรมของคุณคือใคร?”

หานปู้เหว่ยเอ่ยถามตะกุกตะกัก

“คนที่อยู่ด้านใน”

“คือฉัน…เรื่องนี้ฉันไม่รู้ด้วย ฉันอยู่ในกองทัพ เเค่รู้ว่าทางตระกูลมีเรื่องฉันก็รีบมานี่เเหล่ะ…”

“งั้นเหรอ? งั้นเมื่อกี้ที่นายบอกว่าจะหักนิ้วร้องสาวของฉัน ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม?” หลินหยางถามอีกครั้ง

หานปู้เหว่ยชะงักเล้กน้อย จากนั้นก็พูดอ้ำๆอึ้งๆว่า “นี่น้องชาย! นายคิกว่าฉันกลัวนายอย่างนั้นเหรอฮะ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ! คนของตระกูลเหลียงทำร้ายคนของตระกูลหานของพวกเรา เพราะงั้นฉันต้องมาเอาคืนน่ะสิ!”

เเกรก!

ขณะที่หานปู้เหว่ยพูดจบ เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น

เเละเห็นว่ามือทั้งสองข้างของเขา และทั้งสิบนิ้วหักไปแล้ว

ความเจ็บปวดแสนสาหัสวิ่งปราดขึ้นมาในทันที

“อ้าก!!”

เขาเหงื่อเเตกพลั่กเเละล้มลงกองที่พื้นด้วยความเจ็บปวด

“หยุดเดี๋ยวนี้นะหลินหยาง!”

“หานยู้เห็นสถานการณ์ดังนั้นก็ตกใจเเละรีบตะโกนสั่งให้หลินหยางหยุด “ห้ามทำร้ายผู้ชายคนนี้! ถ้าไม่อย่างนั้นตระกูลเหลียงจบเห่เเน่!”

“ทำไม? นายคนนี้มีเเบล็คอยู่ข้างหลังงั้นเหรอ?”

หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“พี่ชายใหญ่ของเขา คือผู้บังคับบัญชาระดับสูงทหารชายเเดนตอนเหนือของเเดนมังกร!”

เหลียงหยุนหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “นี่เป็นข่าวที่ตระกูลเหลียงของเราเพิ่งรู้! ถ้าหากว่านายทำร้ายเขา พี่ใหญ่ของเขาไม่ปล่อยตระกูลเหลียงไว้เเน่ พอถึงตอนนั้น ทั้งเเดนมังกรก็ไม่มีใครช่วยเราได้! ”