สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3055

“ผู้บังคับบัญชาระดับสูง? เก่งมากไหม?”

หลินหยางถามอย่างไม่ได้จริงจังด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหลียงยู้ก็แทบจะหายใจไม่ออก

“หลินหยาง นายรู้ไหมว่าการเป็นผู้บังคับบัญชาระดับสูงหมายความว่าอย่างไร? เขามรทหารอยู่ในมือเป็นหมื่น! ทั้งเเดนมังกร นอกจากผู้บัญชาการเเล้วมีเพียงจอมพลระดับสูงเท่านั้นที่จะสามารถหยุดเขาได้! นายคิดว่าเก่งหรือไม่เก่งล่ะ?”

“งั้นเหรอ? ฟังๆดูก็ไม่เท่าไหร่หนิ”

หลินหยางพยักหน้า

เหลียงหยุนเเทบจะเป็นลมเมื่อได้ฟังคำตอบนั้น

ผู้บัญชาที่ใหญ่ระดับนี้ สำหรับหลินหยางแล้วยังได้อยู่…

“หลินหยาง ฉันรู้ว่าตอนนี้ไม่ได้เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น และยังเป็นผู้นำของหยางหัว เป็นเทวดาหมอหลินที่ทุกคนเคารพ และรู้ว่านายเองมีส่วนร่วมกับเเดนมังกรตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ แต่หลินหยางฉันอยากจะบอกนายว่า สิ่งที่นายลำบากตรากตรำในเมืองเจียงเฉิง ในดินเเดนมังกรหรืออีกหลายๆที่ มันไม่มีมครสามารถเปรียบเทียบได้ และไม่มีใครสามารถทำได้เเบบนาย แต่ในเมืองหลวง สิ่งที่นายทำมาทั้งหมดมันไม่ได้สำคัญเลย”

“เยี่ยนตูเป็นเมืองหลวงของเเดนมังกร อยู่ที่นี่มีผู้ที่ทรงพลังอยู่มากมาย มีน้ำที่ลึกมากๆ ถ้าหากว่าผิดพลาดไปเพียงนิดเดียวก็ตายได้!”

เหลียงยู้พูดจากใจเพื่อเตือนหลินหยาง เขาเกรงว่าหลินหยางจะทำอะไรกับหานปู้เหว่ยจนไม่พอใจหลินหยาง

ท้ายที่สุดแล้ว เหลียงยู้ได้เห็นด้านที่ดุร้ายของหลินหยาง หากคน ๆ นี้โกรธจริง ๆ เขาสามารถทำได้ทุกอย่าง

“พี่คะ อย่าวู่วาม!”

เหลียงซวนเหม่ยรีบรุดตัวมาด้านหน้าของหลินหยางเเล้วรีบพูดห้ามปราม

หลินหยางมองไปที่หานปู้เหว่ยที่ตอนนี้อยู่ภายใต้เงื้อมือของเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉย “แกไปได้เเล้ว การบาดเจ็บที่ตระกูลหานได้ทำไว้กับเเม่บุญธรรมของฉัน เดี๋ยวฉันจะไปคิดบัญชีกับเเกทีหลัง!”

“ฉันจะฆ่าเเก!”

หานปู้เหว่ยตะคอกใส่หลินหยางด้วยความโกรธพร้อมกับยกเเขนขึ้นเพื่อที่จะโจมตีไปที่หลินหยาง

ด้วยความโกรธ แรงของศอกนี้เพียงพอที่จะทุบรถถังคันใหญ่ได้เลย

ถ้าหากว่าเป็นคนธรรมดาก้คงได้ตายไปแล้ว!

เเต่หานปู้เหว่ยไม่ได้สนอะไรทั้งนั้น!

ตั้งเเต่เกิดมาเขาไม่เคยโดนหยามขนาดนี้!

เเถมยังถูกหักนิ้วทั้งสิบนิ้วอีก!

ช่างน่าอัปยศนัก!!

เขาไม่สามารถที่จะลืมวันนี้ได้!

ถึงเเม้ว่านิ้วทั้งสิบของเขาจะถูกหักไปแล้วก็ตาม เขาก็ไม่ยอมเเพ้เด็ดขาด!

“พี่คะ ระวัง!”

เหลียงซวนเหม่ยตกใจเเละรีบตะโกนออกไป เธอรีบวิ่งไปเพื่อหวังจะหยุดหานปู้เหว่ยเอาไว้

เเต่ความเร็วของหานปู้เหว่ยนั้นเร็วมาก

“ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง!”

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ทันใดนั้น มือของเขาเร็วดั่งสายฟ้า เขาคว้าเข้าที่ลำคอของหานปู้เหว่ย มือเพียงข้างเดียวที่ตอนนี้กำลังยกร่างของหานปู้เหว่ยจนลอยได้

ชั่วพริบตา การโจมตีของหานปู้เหว่ยเมื่อครู่ก็สลายไป

หลินหยางจับคนทั้งคนไว้เหมือนไก่ที่ไม่มีเเม้เเต่พลังที่จะสู้กลับ!

หานปู้เหว่ยรู้สึกหายใจไม่ออก หัวใจของเขาเต้นรัวถึงขีดสุด

เขาไม่คาดไม่ถึงเลยว่าคน ๆ นี้มีพลังมากและสามารถปราบเขาได้อย่างง่ายดาย!

นี่คือเทพจากไหนกัน?

ตระกูลเหลียงยังมียอดฝีมืออยู่เหรอ?

ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครรู้?

ไม่ได้ ฉันจะวู่วามไม่ได้!

หานปู้เหว่ยจ้องมองไปที่ดองตาที่เย็นชาของหลินหยาง ไม่รู้ว่าทำไม เขามีความรู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการจะฆ่าเขาให้ตาย เขาจึงรีบตะโกนขึ้นว่า “ถ้ากล้าเเตะต้องฉันเเล้วล่ะก็! พี่ใหญ่ฉันไม่ปล่อยพวกเเกไว้เเน่!”

เหลียงยู้ เหลียงซวนเหม่ยกลัวจนเสียสติแต่กระนั้นก็รีบพุ่งตัวไปด้านหน้า

“พี่คะ ใจเย็นๆก่อนนะ อย่าวู่วาม!”

“หลินหยาง นายจะทำร้ายคนของตระกูลหานไม่ได้นะ นายจะทำร้ายใครก็ได้หรือเกิดว่าถ้านายทำร้ายท่านนี้เเล้วล่ะก็ ท่านนั้นต้องโกรธมากเเน่ๆ กลัวว่าตระกูลเหลียงของเราต้องได้สังเวยด้วยเลือด!”

เหลียงยู้ร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตา พร้อมกับคุกเข่าอ้อนวอนหลินหยาง

“พี่คะ…”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกถึงสถานการณ์ที่เริ่มตึงเครียด เธอปาดน้ำตาเเละเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของหลินหยางตรงกับชายเสื้อของเขาพอดี

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นปล่อยมือของเขา

“ไสหัวไปซะ!”

“ฝากไว้ก่อนเถอะเเก ฉันจะให้พี่ชายใหญ่ฉันมาเช้คบิลกับพวกเเก!”

หานปู้เหว่ยกัดฟันกรอดเเละพูดออกมา

“สงครามทางเหนือตอนนี้ตึงเครียดแล้ว เป็นถึงผู้บังคับบัญชาระดับสูง จะออกจากเเดนมาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตได้ไง?”

หลินหยางส่ายหัว

ลมหายใจของหานปู้เหว่ยติดขัด “เเกรู้ได้ยังไงว่าทางเหนือกำลังมีสงคราม?”

“เรื่องนี้เเกไม่ต้องถามให้มาก ฉันเตือนไว้เลยว่าอย่าคิดที่จะเรียกพี่ชายเเกมา!”

“ทำไม? เเกกลัวงั้นเหรอ?”

“ฉันไม่ได้กลัว ฉันเเค่ไม่อยากใหเรื่องเเค่นี้ต้องกระทบถึงสงครามทางเหนือ เขาเป็นทหาร เราควรถือเป็นหน้าที่ของเราในการปกป้องประเทศของเรา! เพื่อประโยชน์ในการต่อสู้เพื่อประเทศ ฉันจะไม่ทำอะไรตระกูลหานหรอก เพียงเเค่พวกเเกให้ความยุติธรรมกับฉัน เรื่องนี้ก็ให้จบกันไป”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

“เหอะ ฉันดูเเล้วว่าเเกน่ะกลัว! แกไม่จำเป็นต้องเเกลังทำเป็นไม่กลัวหรอกนะ! พอดีพี่ชายของฉันอยู่ที่เยี่ยนตูพอดีเลย เเกรอก่อนเถอะ คอยดู!”

หานปู้เหว่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเเค้นพร้อมกับหันหลังกำลังจะเดินจากไป

“ช้าก่อน!”

จู่ๆหลินหยางก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง

“สำนึกได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ”

หานปู้เหว่ยพูดพร้อมกับท่าทางที่เย่อหยิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน