สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3056

หลินหยางเข้าใจความหมายของเหลียงหูเซียวดี ที่ผู้เฒ่าเหลียงให้เขาไปจากที่นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง

เเต่หลินหยางไม่ได้สนใจ

“ถ้าหากว่าผมไปแล้ว ไอ้ผู้บัญชาการระดับสูงนั่นมาสร้างความรำคาญให้กับพวกคุณล่ะ ถึงตอนนั้นตระกูลเหลียงของพวกคุณจะทำยังไง?”

หลินหยางถามเสียงเรียบ

“แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า เรื่องเเค่นี้จะไม่ทำให้พวกเขาทำลายตระกูลเหลียงของฉันหรอก รอให้ผู้บัญชาระดับสูงมาถึงเเล้ว ฉันจะไปขอโทษเขาเป็นการส่วนตัว อายุฉันก็ปูนนี้เเล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก พวกเขาคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอกนะ เเค้กๆๆๆๆๆ…”

ทันทีที่เขาพูดจบเหลียงหูเซียวก็ไออย่างหนัก

“คุณปู่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เหลียงซวนเหม่ยลูบหลังเหลียงหูเซียวอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ปู่เเก่เเล้ว ไม่มีประโยชน์อะไร!”

เหลียงหูเซียวฝืนยิ้ม แต่ดูเหมือนจะละสายตาจากทุกสิ่ง

“สภาพทางกายของปู่ดูเเย่มากแล้ว จากที่มองด้วยสายตาก็ใกล้ถึงเวลาเเล้ว ดูท่าเเล้วน่าจะไม่พ้นหนาวปีนี้!”

หลินหยางพูดเสียงเรียบ

“อะไรนะ?”

น้องสาวทั้งสองคน เหลียงซวนเหม่ยหน้าซีดและมองหลินหยางด้วยความไม่เชื่อ

เหลียงยู้นั้นเกือบล้มทั้งยืน

“พี่คะ พี่พูดจรองเหรอ?”

ดวงตาของเหลียงซวนเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เมื่อพิจารณาจากทักษะทางการแพทย์ของหลินหยาง สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

แม้ว่าเหลียงหูเซียวจะมีหนี้ติดค้างและความอยุติธรรมมากมายต่อบ้านที่สามในอดีต แต่เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงเหลียงหูเซียว ก็เผชิญหน้ากับตัวเองอีกครั้ง เปลี่ยนเเปลงตัวเองใหม่ เเละให้ความยุติธรรมกับคนในตระกูลเหลียงทุกคน

“ลูกเอ้ย ดูออกเเล้วสินะ ไม่มีใครอยู่ไปได้ตลอดหรvกนะ ปู่เองก็มีวันนั้นวันที่ต้องจากไป!”

เหลียงหูเซียวพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมตตา

น้ำตาของเหลียงซวนเหม่ยไม่สามารถหยุดไหลได้ และเหลียงเสี่ยวตี้ก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ดวงตาของเขาบวม และแม้แต่เหลียงยู้เองก็อดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าแสดงความเสียใจออกมา

“พวกคุณร้องไห้อะไรกัน?”

หลินหยางมองคนเหล่านี้ด้วยความเเปลกใจ

“พี่คะ ปู่จะอยู่ไม่ถึงสิ้นปีนี้ พี่ว่าพวกเราไม่ควรที่จะเสียใจอย่างนั้นเหรอ?”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดไปก็สำลัก

“ฉันก็เเค่พูดไปแบบนั้น เเต่ไม่ได้พูดซะหน่อยว่าจะอยู่ไม่พ้นปีนี้เเน่นอน”

หลินหยางพูดออกมาด้วยความงุนงง “ฉันก็อยู่นี่ไม่ใช่หรือไง?”

หลังสิ้นคำพูดของหลินหยาง ทุกคนก็ชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองดูหลินหยางด้วยความประหลาดใจ

“ฉันจะสั่งยาในภายหลังและขอให้ปู่กลับไปทำการปรับเปลี่ยนบางอย่าง จากนั้นใส่ใจกับการเล่นดูแลสุขภาพทุกวัน และเล่นหมากรุกเมื่อคุณไม่มีอะไรทำ ถ้าสามารถเต้นเบาๆได้ก็จะอยู่ได้อีกหลายปี!”

หลินหยางกล่าวอย่างใจเย็น

“ใช่ พวกเรามีพี่อยู่ที่นี่! ต้องไม่เป็นไรเเน่นอน!”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยยิ้มด้วยความดีใจ

หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

เมื่อชายคนนั้นได้ฟัง ดวงตาก็ลุกเป็ฯไฟด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเจอใครที่มีท่าทีหยิ่งยโสได้ขนาดนี้

ผู้บัญชาการในประเทศใด ๆ ก็เป็นบุคคลที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ แต่หลินหยางกลับทำตัวสบายๆ!

“ผู้บัญชาการของเราคือผู้บัญชาการระดับสูงของทางเหนือหานลั่ว! นี่คุณไม่รู้เหรอ?” ชายคนนั้นตะเบ็งเสียงเเข็ง

“ผู้บัญชาการระดับสูงงั้นเหรอ? ฉันก็คิดว่าคนใหญ่คนโตที่ไหนกัน! เขาควรมาเจอฉันเองไม่ใช่เหรอ?”

หลินหยางฮึมฮำถาม

“นี่เเกว่าอะไรนะ?”

ชายคนนั้นตกตะลึง

คนตระกูลเหลียงที่อยู่ข้างๆเองก็พูดไม่ออก

“กลับไปบอกเขา ให้เขาเเต่งตัวเเล้วมาหาฉันเอง! ฉันมีคำถามจะถามเขา! อ้อจริงสิ ขอให้ผู้บังคับบัญชาของเขามาด้วย! ได้ยินไหม?”

จู่ๆหลินหยางก็ตวาดเสียงดัง

น้ำเสียงที่ดูดุดันเเละน่าเกรงขาม ทำให้ชายผู้นั้นมีอาการสั่นไหวเล็กน้อย

ชายคนนั้นมองไปรอบๆ โรงพยาบาลและเห็นทุกคนมาถึง ทำให้เกิดความโกลาหลค่อนข้างมาก เเละไม่ได้รับอนุญาตให้ลงมือกับหลินหยาง เขาพยักหน้าเเล้วพูดว่า “ได้ คำพูดของคุณหลินหยาง ผมจะแจ้งให้ท่านผู้บังคับบัญชาระดับสูงทราบ! คุณรอก่อนเถอะ!”

พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับไป!

ส่วนหลินหยางเองก็ไม่ได้สนใจ อีกทั้งยังเดินเข้าห้องผู้ป่วยไป

ด้านฝั่งของเหลียงยู้ พวกเขารู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาจนตัวชา ทำอะไรไม่ถูก พูดไม่ออก ได้เเต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น