สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3056

หลินหยางเข้าใจความหมายของเหลียงหูเซียวดี ที่ผู้เฒ่าเหลียงให้เขาไปจากที่นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง

เเต่หลินหยางไม่ได้สนใจ

“ถ้าหากว่าผมไปแล้ว ไอ้ผู้บัญชาการระดับสูงนั่นมาสร้างความรำคาญให้กับพวกคุณล่ะ ถึงตอนนั้นตระกูลเหลียงของพวกคุณจะทำยังไง?”

หลินหยางถามเสียงเรียบ

“แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า เรื่องเเค่นี้จะไม่ทำให้พวกเขาทำลายตระกูลเหลียงของฉันหรอก รอให้ผู้บัญชาระดับสูงมาถึงเเล้ว ฉันจะไปขอโทษเขาเป็นการส่วนตัว อายุฉันก็ปูนนี้เเล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก พวกเขาคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอกนะ เเค้กๆๆๆๆๆ…”

ทันทีที่เขาพูดจบเหลียงหูเซียวก็ไออย่างหนัก

“คุณปู่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เหลียงซวนเหม่ยลูบหลังเหลียงหูเซียวอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ปู่เเก่เเล้ว ไม่มีประโยชน์อะไร!”

เหลียงหูเซียวฝืนยิ้ม แต่ดูเหมือนจะละสายตาจากทุกสิ่ง

“สภาพทางกายของปู่ดูเเย่มากแล้ว จากที่มองด้วยสายตาก็ใกล้ถึงเวลาเเล้ว ดูท่าเเล้วน่าจะไม่พ้นหนาวปีนี้!”

หลินหยางพูดเสียงเรียบ

“อะไรนะ?”

น้องสาวทั้งสองคน เหลียงซวนเหม่ยหน้าซีดและมองหลินหยางด้วยความไม่เชื่อ

เหลียงยู้นั้นเกือบล้มทั้งยืน

“พี่คะ พี่พูดจรองเหรอ?”

ดวงตาของเหลียงซวนเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เมื่อพิจารณาจากทักษะทางการแพทย์ของหลินหยาง สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

แม้ว่าเหลียงหูเซียวจะมีหนี้ติดค้างและความอยุติธรรมมากมายต่อบ้านที่สามในอดีต แต่เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงเหลียงหูเซียว ก็เผชิญหน้ากับตัวเองอีกครั้ง เปลี่ยนเเปลงตัวเองใหม่ เเละให้ความยุติธรรมกับคนในตระกูลเหลียงทุกคน

“ลูกเอ้ย ดูออกเเล้วสินะ ไม่มีใครอยู่ไปได้ตลอดหรvกนะ ปู่เองก็มีวันนั้นวันที่ต้องจากไป!”

เหลียงหูเซียวพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมตตา

น้ำตาของเหลียงซวนเหม่ยไม่สามารถหยุดไหลได้ และเหลียงเสี่ยวตี้ก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ดวงตาของเขาบวม และแม้แต่เหลียงยู้เองก็อดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าแสดงความเสียใจออกมา

“พวกคุณร้องไห้อะไรกัน?”

หลินหยางมองคนเหล่านี้ด้วยความเเปลกใจ

“พี่คะ ปู่จะอยู่ไม่ถึงสิ้นปีนี้ พี่ว่าพวกเราไม่ควรที่จะเสียใจอย่างนั้นเหรอ?”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดไปก็สำลัก

“ฉันก็เเค่พูดไปแบบนั้น เเต่ไม่ได้พูดซะหน่อยว่าจะอยู่ไม่พ้นปีนี้เเน่นอน”

หลินหยางพูดออกมาด้วยความงุนงง “ฉันก็อยู่นี่ไม่ใช่หรือไง?”

หลังสิ้นคำพูดของหลินหยาง ทุกคนก็ชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองดูหลินหยางด้วยความประหลาดใจ

“ฉันจะสั่งยาในภายหลังและขอให้ปู่กลับไปทำการปรับเปลี่ยนบางอย่าง จากนั้นใส่ใจกับการเล่นดูแลสุขภาพทุกวัน และเล่นหมากรุกเมื่อคุณไม่มีอะไรทำ ถ้าสามารถเต้นเบาๆได้ก็จะอยู่ได้อีกหลายปี!”

หลินหยางกล่าวอย่างใจเย็น

“ใช่ พวกเรามีพี่อยู่ที่นี่! ต้องไม่เป็นไรเเน่นอน!”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยยิ้มด้วยความดีใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน