สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3057

“บ้าไปเเล้ว ! หลินหยงต้องบ้าไปแล้วเเน่ๆ ! ”

เหลียงยู้เอามือกุมหัวแล้วพูดด้วยอาการปวดหัว

“นี่คืออารมณ์พลุ่งพล่านของเด็กวัยรุ่นสินะ!”

เหลียงหูเซียวถอนหายใจและส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “หลายปีที่ผ่านมานี้ หลินหยางผ่านอะไรมามากมายนับไม่ถ้วน ตอนนี้ได้เป็นถึงหมอเทวดาหลินเเห่งเมืองเจียงเฉิง เขามีทั้งลูกน้องที่เเข็งเเกร่งเเละยังมีหยางหัวที่ที่มีพลังมากอีก เขาคิดว่าเขามีพลังที่สามารถต่อกรกับใครก็ได้ เเม้กระทั่งผู้บัญชาการสูงสุดเองเขาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา…เห้อ ถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไป เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากความเย่อหยิ่งของเขาเอง!”

ชายชราส่ายหัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“ปู่คะ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงกันดี? มีทางบ้างไหม ปู่ต้องคิดหาวิธีนะคะ ช่วยพี่หลินให้ได้!”

เหลียงซวนเหม่ยพูดอย่างเร่งรีบ น้ำตาอันกังวลก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยยังคงร้องไห้อยู่

“พอได้เเล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว!”

ชายชราถือไม้เท้าและขมวดคิ้วในการทำสมาธิ ถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า “ตระกูเราถ้าหากเทียบกับปีนั้นเเล้วไม่เหมือนกีน อีกทั้งตอนนี้หลินหยางเองก็มีศักยภาพที่ไม่ธรรมดา อนาคตนั้นไร้ขอบเขต หากเราสามารถรักษาต้นกล้าของเขานี้ไว้ได้ ตระกูลเหลียงไม่ต้องกังวลอะไรอีก ฉันทำได้เพียงเเบกหน้าออกไปรับมือ!”

“พ่อ…พ่อหมายความว่า…”

“อายู้ เตรียมรถ ฉันจะไปพบผู้บัญชาการระดับสูงด้วยตัวฉันเอง! ทำให้เรื่องนี้มันจบๆ!”

“เอ่อ…พ่อคะ ฉันเคยได้ยินมาว่าผู้บังคับบัญชาสูงสุดนั่นมีนิสัยที่เเปลกๆ อารมณ์ฉุนเฉียว! ถ้าหากว่าเขาทำอะไรพ่อขึ้นมา จะทำยังไงล่ะพ่อ?”

เหลียงยู้กังวลและพยายามหยุดเขา

เเต่ผู้เฒ่าเหลียงนั้นได้ตัดสินใจไปแล้ว

“รีบไป!”

เขาโมโหจนคำรามเสียงดัง

เหลียงยู้ตัวสั่นไปทั้งตัวและไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเตรียมรถ

“หนูไปกับปู่ด้วยค่ะ”

เหลียงซวนเหม่ยยืนขึ้นพูด

“ฉัน…ฉันก็ไปด้วย…”

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยเช็ดน้ำตาของเธอ แต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา ซึ่งดูตลกมาก

“ไม่ต้องยุ่ง! รอฉันอยู่ที่นี่เเหล่ะ!”

เหลียงหูเซียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักเเน่น ใบหน้าของชายชราไม่ได้ปรากฏความโกรธเเต่อย่างใด

เด็กหญิงทั้งสองไม่กล้าเผชิญหน้ากับเหลียงหูเซียว ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ก้มหน้าอย่างเชื่อฟัง

เเละไม่นาน รถที่เหลียงยู้เตรียมไว้ให้ก็มาถึง เหลียงหูเซียวขึ้นรถเเละมุงหน้าไปยังตระกูลหาน

ในความขัดแย้งครั้งนี้ ทางด้านตระกูลหานมีผู้ได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก และผู้ที่ร้ายแรงที่สุดก็แค่กระดูกหัก พวกเขาได้รับการรักษาด้วยการดามเหล็กที่โรงพยาบาล แล้วกลับบ้านเพื่อพักผ่อน

ในขณะนี้ สมาชิกอาวุโสของตระกูลหานกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องนั่งเล่น

หานลั่วหยิบฝาชาแล้วพลิกใบชาไปมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“อาลั่ว! อย่าเพิ่งท้อนะ ถึงเเม้ว่าเราจะเเพ้เเต่ก็ไม่ได้โทษเเกหรอกนะ ไม่ต้องเก็บมันมาใส่ใจ ที่เรียกตัวกลับมาตอนนี้ก็เพื่อที่จะอยากให้ได้พักผ่อน เรื่องอื่นก็ไม่ต้องคิดเเล้ว!”

ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครายาวอยู่ข้างๆ เขาปลอบใจเขาด้วยรอยยิ้ม

แต่คำเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

เคร้ง!

หานลั่วบีบเเก้วชาที่อยู่ในมือจนเเตกกระจายลงกับพื้น

ถ้วยชาเเตกละเอียด

สมาชิกในตระกูลหานทุกคนในที่เกิดเหตุตกตะลึง

“กองหน้าพ่ายเเพ้! ด้านหลังก็ลุกเป็นไฟ! ทำไมฉันถึงจะไม่โกรธล่ะ? เพิ่งกลับมาถึงบ้าน พวกคุณถูกรังเเกได้ถึงขนาดนี้! หรือว่าในเเดนมังกรเเห่งนี้ไม่มีใครเกรงกลัวหานลั่วเลยรึไง?”

หานลั่วคำรามเสียงต่ำ

การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไป

“อาลั่ว คนของตระกูลเหลียงนั่นก็ไจัดการสั่งสอนไปแล้ว เลิกโกรธได้เเล้ว ได้ยินมาว่าตระกูลเหลียงกำลังประสบปัญหา เเม้กระทั่งเหลียงหูเซียวเองก็กระอักเลือด! ฉันคิดว่าตระกูลเหลียงนั่นคงไม่กล้ามายุ่งกับตระกูลหานของพวกเราเเล้วล่ะนะ!”

ชายวัยกลางคนพูดขณะลูบเคราของตัวเอง

“เเต่พวกมันกล้าลงมือกับคนของตระกูลหานของฉัน บ่งบอกได้ชัดว่าพวกนั้นไม่ได้เกรงกลัวฉันเลย!”

หานลั่วคำราวเสียงต่ำ “ฉันเป็นถึงผู้บังคับบัญชาระดับสูง ประเทศยังปกป้องไว้ไม่ได้ แล้วยังปกป้องครอบครัวของตัวเองไม่ได้อีก จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ฟังนะ อีกหน่อยคนของตระกูลเหลียงต้องมาเคลียร์ ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะจัดการกับตระกูลเหลียงเอง!”

“ท่านผู้บัญชาการครับ!”

ในเวลานี้ ชายเสื้อเชิ้ตสีเขียวหลายคนวิ่งเข้ามา และหนึ่งในนั้นก็กระซิบอะไรบางอย่างกับหานลั่ว

“อะไรนะ?”

หานลั่วโกรธจัด เขาทุบโต๊ะกาแฟที่อยู่ข้างๆจนเกินเสียงดัง

ทุกคนต่างพากันตกอกตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น อาลั่ว?”

“ตระกูลเหลียงปฏิเสธที่จะมาขอโทษ แล้วก็ไม่มีคำอธิบายอะไรเล เเถมยังจะให้ฉันไปพบเขาด้วยตัวฉันเอง!”

หานลั่วกัดฟันกรอดๆเเละพูดลอดไรฟัน

ทันทีที่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้ สมาชิกของตระกูลหานทุกคนก็ระเบิดโทสะออกมา

“งั้นเหรอ? เเล้วเรื่องที่ตระกูลเหลียงให้พวกเราตระกูลหานไปพบนี่มันยังไงกัน?” ชายคนนั้นพูดต่อ

เหลียงหูเซียวชะงักไป

“ตระกูลเหลียงของพวกเเกนี่เก่งจริงๆเลยโว้ย! ขนาดฉันเป็นถึงผู้บัญชาการระดับสูงยังไม่อยู่ในสายตาเลย! หรือว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเวลา ขนาดผู้บังคับบัญชาระดับสูงเเห่งเเดนมังกรยังไม่ได้อยู่ในสายตาเลย?”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยเสียงราบเรียบ

ถึงเเม้ว่าคำพูดนั้นจะฟังดูง่ายๆ แต่ความจริงนั้นช่างหนักหน่วง

หากคำพูดแพร่กระจายออกไป ทุกคนในตระกูลเหลียงก็แทบจะถูกย่างบนกองไฟ

สีหน้าของเหลียงหูเซียวเปลี่ยนไป เขาพูดเสียงต่ำว่า “หัวหน้าตระกูลก็พูดเกินไป! ที่พูดคือหนุ่มสาวของตระกูลเหลียง พวกเขายังเด็กไม่ค่อยเข้าใจอะไร ผู้บังคับบัญชาหานมีอืทธิพลกว้างใหญ่ ก็อย่าได้ถือสาพวกเขาเลย!”

“บังอาจ!”

จู่ๆ หัวหน้าตระกูลหานก็ลุกขึ้นและตะโกนเสียงดัง “หานลั่วของพวกเราเป็นถึงผู้บัญชาการระดับสูง! แสดงถึงความยิ่งใหญ่แห่งเเดนมังกร! ไม่เคารพเขางั้นก็เเสดงว่าไม่เคารพเเดนมังกร! เรื่องนี้เเค่พูดขอโทษไม่กี่ประโยคไม่พอหรอกนะ? แล้วเเบบนี้จะเอาพวกเราที่เป็นถึงผู้บังคับบัญชาระดับสูงไว้ที่ไหนได้?”

เหลียงหูเซียวได้เเต่เม้มริมฝีปากเเน่น และเขาไม่มีคำพูดที่จะปฏิเสธ

“แล้วพวกคุณคิดว่าจะเอายังไง?”

หลียงยู้ถามเสียงลอดไรฟัน

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พวกฉันเองก็ไม่บีบบังคับตระกูลเหลียงมากหรอก เห็นเเก่ที่เหลียงหูเซียวที่อายุปูนนี้แล้วมาก้มหัวให้พวกฉันถึงที่ พวกเราก็ไม่ใช่จะไม่ไว้หน้า!”

หัวหน้าตระกูลหานกระเเอมเบาๆเเล้วพูดเสียงเรียบๆ “พวกเเกก็เเค่ส่งตัวคนที่ดูถุกหานลั่วของพวกเราออกมาเท่านั้นเอง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง เรื่องนี้ เราสามารถเจรจากันได้นี่! ”

มันเป็นเพียงพื้นที่สำหรับการเจรจาเท่านั้นสินะ แต่นั่นยังไม่สิ้นสุด? เกินไปจริงๆ!

“เป็นไปไม่ได้!”

เหลียงหูเซียวปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

“งั้นก็ไสหัวไปซะ! ต่อจากนี้ไปพวกเราสองตระกูลต้องตายกันไปข้าง!”

ผู้นำตระกูลหานคำรามเสียงดัง

“ผู้นำตระกูลหาน! ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากส่งตัวให้ เเต่ว่าคนผู้นี้…ส่งให้ไม่ได้จริงๆ! คุณรู้ไหมว่าคนผู้นี้คือใคร?”

เหลียงยู้ขมวดคิ้วพร้อมกับคำรามเสียงต่ำ

“ใคร?”

ผู้นำตระกูลหานอดไม่ได้ที่จะถาม

“เจียงเฉิง หมอเทวดาหลิน!”

เหลียงยู้เน้นย้ำทุกพยางค์

หลังจากสิ้นคำพูด ทุกคนในตระกูลหานนก็ชะงักไป