สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 308

"อาจารย์ซือถู ตอนนี้ต้องพิจารณาสามอันดับแล้ว ทำไมคุณยังอ่านไม่เสร็จอีก?" อาจารย์โจวถาม

"รอสักครู่..." อาจารย์ซือถูตอบเสียงแหบ

"รออะไร? เวลาไม่เหลือแล้ว" มีคนถาม

"รอก่อน!"

อาจารย์ซือถูกพูดเหมือนเดิม

ทุกคนมีสีหน้าสงสัย สองดวงตาไม่ห่างจากกระดาษคำตอบ ทุกคนจึงรวมตัวกันมองดูกระดาษในมือของเขา

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าของหลายคนก็เคร่งขรึม

ในเวลานี้จู่ๆ อาจารย์ซือถูกก็ตะโกนหาเฝิงฉือ: "รองเจ้าบ้านโอสถ คุณมานี่หน่อย!"

"โอ้ะ?"

เฝิงฉือผงะ รีบเดินเข้าไป

อาจารย์ซือถูยื่นกระดาษให้เฝิงฉืออ่าน และพูดบางอย่างกับเขา

เฝิงฉือขมวดคิ้ว จ้องกระดาษสักพัก เงยหน้าและตะโกน

"หมายเลข 128 คือใคร?"

เมื่อเฝิงฉือพูดออกมาก็ทำให้ทั้งสนามตกใจ

หมายเลข 128?

หมายเลข 128 อีกแล้วหรอ?

หมายเลข 128 ศักดิ์สิทธิ์ยังไงกัน?

ตอนนี้ทุกอย่างระเบิดออก

ทุกคนต่างมองไปทางที่นั่งของนักเรียน

และด้านหลัวฟู่หลง ซีโหรนเซียน หวังปิงเจี๋ยและคนอื่นๆ มองไปทางนั้นด้วยท่าทางตกตะลึง

"นี่มันเรื่องอะไรกัน? กระดาษของเด็กนี่ไม่ใช่ว่ามีปัญหาใช่ไหม?" หวังปิงเจี๋ยขมวดคิ้ว

"ถ้าเขาตอบไม่ได้ก็ถูกคัดออกไป ถ้าตอบได้ก็น่าจะแค่คำตอบธรรมดา อาจารย์ซือถูกทำอะไร? เสียเวลาจริงๆ!" ซีโหรนเซียนกระแทกเสียงตำหนิ

หวังปิงเจี๋ยครุ่นคิด แต่กลับมองไปทางหลัวฟู่หรง

หลัวฟู่หรงไม่ได้พูดอะไร มองเสี่ยวหวู่ด้วยรอยยิ้ม

เสี่ยวหวู่ในตอนนี้กลัวจนนั่งลงไปบนพื้นแล้ว

"ทำไม? พวกคุณทำอะไรอีกแล้ว?" หวังปิงเจี๋ยขมวดคิ้วถาม

"ไม่ใช่ผม แต่เป็นเสี่ยวหวู่ เขาเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวกับผม!" หลัวฟู่หรงยักไหล่

"พี่หลัว คุณทำไมพูดแบบนี้? ถ้าเบื้องบนต้องตามหาคนรับผิดชอบ คุณต้องช่วยผม!" เสี่ยวหวู่แทบจะร้องไห้รีบพูด

"คุณทำอะไร?" หวังปิงเจี๋ยถาม

"ผม...ทิ้งกระดาษทดสอบของเขา และเปลี่ยนเป็นกระดาษทดสอบที่ผมเตรียมเอาไว้ และผมเองก็เป็นคนเขียนคำถามเอง" เสี่ยวหวู่พูดด้วยเสียงร้องไห้

"เฮอะ คุณจะฆ่าไอสุนัขนั่นสินะ!" ดวงตาของหวังปิงเจี๋ยเป็นประกาย

"เพราะพี่หลัวเป็นคนสั่ง..." เสี่ยวหวู่พูดเบาๆ

"ทำได้ดี สบายใจได้ ถ้าหลัวฟู่หรงไม่ปกป้องคุณ ฉันหวังปิงเจี๋ยจะปกป้องคุณเอง! จากนี้ก็มาหาฉันละกัน!" หวังปิงเจี๋ยตบหน้าอกของตัวเอง

เมื่อเสี่ยวหวู่ได้ยิน ความกล้าของเขาก็กลับมา พยักหน้า: "ขอบคุณศิษย์พี่หวัง ขอบคุณศิษย์พี่หวัง"

ในบ้านโอสถฉี อำนาจของหวังปิงเจี๋ยนั้นแข็งแกร่งกว่าหลัวฟู่หรงเสียอีก ต้องรู้ว่าหวังปิงเจี๋ยเป็นการดำรงอยู่อันดับสี่ของสิบอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสี่ยวหวู่ก็ไม่กลัวอีกต่อไป

"ไหนก็แล้ว คุณตั้งคำถามอะไรให้โม่เสี่ยวหวู่?" ในเวลานี้หวังปิงเจี๋ยเหมือนจะคิดอะไร จู่ๆ ก็ถามออกมา

เสี่ยวหวู่ยิ้ม: "ทุกคนน่าจะได้ศึกษา ทฤษฎีซ่างซาน ของหวงฟู่หมี่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสิบแพทย์ที่มีชื่อเสียงในจีนโบราณใช่ไหม?"

"คุณพูดบ้าอะไร? ใครจะไม่เคยเรียน?" หลัวฟู่หรงกระแทกเสียง

"งั้นทุกคนก็น่าจะจำบทที่เจ็ดของทฤษฎีซ่างซานได้ ผู้เขียนดั้งเดิมได้หยิบยกปัญหามาแต่โบราณ และจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครแก้ไขมันได้ใช่ไหม?" เสี่ยวหวู่ยิ้ม