สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3091

หานลั่วนั่งอยู่ในห้องโถง คนรับใช้ยกน้ำชาขึ้นมา แต่เขากลับไม่มีกะจิตกะใจจะดื่ม ท่าทางเคร่งเครียด นั่งไม่เป็นสุข

“ได้ยินว่านายมาหาฉัน?”

หลินหยางเดินเข้ามาในห้องรับแขก

หานลั่วรีบลุกขึ้น ทำความเคารพหลินหยาง

“สวัสดีครับผู้บัญชาการ!”

หลินหยางรับไหว้ แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“พูดธุระมาได้เลย”

“ผู้บัญชาการ ผมมาลาท่านครับ”

หานลั่วฝืนยิ้มออกมาแล้วพูด

“หืม? เหลยฟู่ตอบกลับมาแล้วงั้นเหรอ?” หลินหยางถามด้วยความงุนงง

“ใช่ครับ หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยส่งเอกสารมาแล้วครับ วันนี้ผมต้องกลับไปแนวหน้า ตามที่ท่านพูด บุกข้าศึกโดยใช้ตำแหน่งทหารใหม่”

หานลั่วยิ้มแล้วพูด

พอหลินหยางได้ยิน ก็พยักหน้าเงียบๆ

ถึงแม้ว่าตระกูลหานจะเคยอาศัยตำแหน่งของหานลั่วรังแกผู้คน หานลั่วนั้นก็ถือหางของตระกูลตนเองอีก แต่เขานั้นไม่เคยทำเรื่องละอายต่อประเทศชาติเลย ถือว่าเป็นนักรบโดยแท้

“นายถอดเสื้อก่อน”

หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

“หา?”

หานลั่วนิ่งอึ้งไป ไม่กล้าคัดค้าน เลยรีบถอดเสื้อนอกออก หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อกล้ามชั้นในออก ท่อนบนเปลือยกาย

“นั่งลงบนเก้าอี้”

หลินหยางหยิบเข็มมังกรหงเหมิงออกมา

หานลั่วเหลือบตามองเข็มมังกรหงเหมิง ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ แล้วรีบนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมยืดตัวตรง

หลินหยางนำเข็มแทงเข้าไปที่ร่างกายเขา

แทงอยู่หลายครั้ง ร่างของหานลั่วสั่นเทาอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้พรั่งพรูขึ้นมา

แต่เขาไม่กล้าปริปากออกมา

หลินหยางยังคงแทงเข็มต่อ

ไม่นาน ร่างที่สั่นเทาของหานลั่วสั่นเร็วขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ต่อมาร่างกายของเขายังคงสั่นเทาอย่างต่อเนื่อง โคลนดำเป็นก้อนไหลทะลักออกมาจากรูขุมขนของเขา

“อ้าก!”

หานลั่วตะโกนเสียงดัง บนร่างกายมีลำอากาศพุ่งออกมา รอจนลำอากาศนั้นหายไป ระดับบรรลุของเขาก็เลื่อนสูงขึ้นหนึ่งระดับ

“เสร็จแล้ว! ไปอาบน้ำเถอะ”

หลินหยางเก็บเข็ม แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

พอหานลั่วตั้งสติได้ ก้มมองมือทั้งสองของตัวเองที่เต็มไปด้วยโคลนดำ หันไปมองหลินหยางด้วยสีหน้าตกใจ：“ผู้บัญชาการหลิน ผม...ผมบรรลุแล้ว?”

“คงจะหยุดอยู่ที่ระดับนี้นานแล้วใช่ไหม?”

“ห้าปีเต็มเลยครับ”

“พรสวรรค์ของนายไม่เลว ต่อไปต้องขยันหมั่นเพียรกว่านี้ อนาคตดีแน่!” หลินหยางพูด

“ขอบคุณครับผู้บัญชาการ!”

ดวงตาทั้งสองของหานลั่วไฟลุก พูดอย่างซาบซึ้งใจ

“นอกจากนี้ นายพาของพวกนี้ไปด้วย ถ้าเจออันตรายขึ้นมา มันสามารถช่วยนายให้หลุดพ้นจากอันตรายได้”

หลินหยางหยิบขวดเล็กๆออกมาจากร่างกาย แล้วส่งออกไป

หลานลั่วกำขวดเล็กๆนั้นไว้แน่น น้ำตาเอ่อล้น หลังจากนั้นก็คุกเข่าลง

เสียงไพเราะเสียงหนึ่งดังมา

“ซวนเหม่ยเหรอ?”

หลินหยางดับบุหรี่ ยิ้มอย่างเรียบเฉย：“ไม่ได้มีเรื่องในใจ ก็แค่นอนไม่หลับ”

“ทำไมถึงไม่เจอประธานหม่าพวกเขาล่ะ?”

“ฉันให้พวกเขากลับไปที่เมืองเจียงเฉิงก่อนแล้ว เพราะยังไงซะหยางหัวยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะ”

“งั้นเหรอ….”

เหลียงซวนเหม่ยมองไปที่หลินหยาง แล้วยิ้มเจื่อน：“นายรู้หรือเปล่า? บางครั้ง ของบางอย่างมันก็ซ่อนไว้ไม่อยู่”

“ของอะไร?” หลินหยางนิ่งอึ้ง

“นายเหนื่อยเกินไปแล้ว”

เหลียงซวนเหม่ยพูดเสียงเบา

หลินหยางตกอยู่ในความคิด หลังจากนั้นไม่นาน ก็ยิ้มออกมา：“เหนื่อยก็ไปพัก นี่ก็ดึกแล้ว กลับห้องเถอะ”

เหลียงซวนเหม่ยยังมีคำพูดที่อยากพูดอยู่ แต่สุดท้ายก็อดกลั้นไว้

“จริงสิ คืนนี้ใครดูแลท่านแม่? เสี่ยวเตี๋ยเหรอ?”

“คืนนี้ฉันดูแล เสี่ยวเตี๋ยไปร่วมงานเลี้ยงเพื่อนที่โรงเรียนน่ะ”

“มิน่าล่ะงานเลี้ยงก่อนหน้านี้ถึงไม่เห็นเธอ”

หลินหยางส่ายหน้า แล้วหมุนตัวเตรียมกลับห้อง

แต่ในเวลานี้ ก็มีเสียงร้องไห้ดังมา

“พี่...ช่วยเพื่อนฉันด้วย...”

ทั้งสองหยุดนิ่ง แล้วหันกลับไป

กลับเห็นเหลียงเสี่ยวเตี๋ยหน้าบวมครึ่งหนึ่ง ยืนร้องไห้อยู่หน้าประตู