สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3111

“คารวะผู้นำหมู่บ้าน!”

ทุกคนต่างก็รีบทำความเคารพ หยางหรูหลงยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ ราวกับเจอผู้ที่ช่วยชีวิต เขารีบเดินขึ้นมาด้านหน้า

“ท่านพ่อ! ท่านมาเสียที!”

หยางหรูหลงดีใจจนแทบร้องไห้ออกมา

ถ้ายังไม่มาล่ะก็ เขากังวลว่าจะถูกหลินหยางประหารชีวิตเสียแล้ว

หยางติ่งเทียนปัดป่ายมือ บอกลูกชายตนเองไม่ให้บุ่มบ่ามทำตามอำเภอใจ แล้วเดินขึ้นไป คำนับหลินหยาง

“หมอเทวดาหลิน! ผมคือผู้นำหมู่บ้านตะวันส่องแสง! ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว!”

“เรื่องของลูกชายนาย นายเป็นคนมอบอำนาจให้?”

หลินหยางถาม

“เรื่องนี้ผมไม่ทราบเลยจริงๆ ล้วนเป็นการกระทำที่ไม่ดีของลูกชายผมเอง หากมีสิ่งใดที่ทำผิด ขอให้หมอเทวดาหลินโปรดอภัย!”

หยางติ่งเทียนพูดอย่างไม่เย่อหยิ่ง ถือว่าเหมาะสม

“พวกนายไม่ได้จาบจ้วงฉัน แต่คนที่พวกนายจาบจ้วงคือผู้เฝ้ารักษาของอาณาจักรหลงกั๋ว คือคนที่อาณาจักรหลงกั๋วพร้อมเสียสละเลือดเนื้อให้ นายคิดว่า ถ้าฉันพูดเรื่องนี้ออกไป ฝ่ายที่จะต่อกรกับหมู่บ้านตะวันส่องแสงของพวกนายจะเป็นผู้บัญชาการชายแดนตอนเหนือก่อน หรือว่าจะเป็นนักรบที่มีปณิธาน ณ ที่แห่งนี้? หรือจะเป็นนักรบที่รักประเทศชาติก่อนกันล่ะ?”

หลินหยางพูดอย่างไม่เร็วไม่ช้า

พอพูดจบ สีหน้าหยางติ่งเทียนก็แข็งทื่อ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“หมอเทวดาหลินอย่าพูดเรื่องนี้ออกไปให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตเลย นี่เป็นแค่การเข้าใจผิด ผมหวังว่าท่านจะให้โอกาสลูกชายผมอีกครั้ง ถือว่าเห็นแก่หน้าของหมู่บ้านตะวันส่องแสง เรื่องนี้ปล่อยผ่านไป ได้หรือไม่?”

หยางติ่งเทียนพูด：“แน่นอนว่า ผมก็จะไม่พูดแค่ปาก ผมจะเสนอเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์อย่างสุดความสามารถ ขอแค่อย่าได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถคุยกันได้”

“งั้นหรือ?”

นิ้วของหลินหยางเคาะไปที่ราวจับ หลังจากนั้นใบหน้าก็มองไปที่ซ่างกวนหลิง：“คุณซ่างกวน ผู้บัญชาการชายแดนตอนเหนือของพวกคุณต้องการให้หมู่บ้านตะวันส่องแสงทำอะไร?”

“พวกเราต้องการให้หมู่บ้านตะวันส่องแสงพาพวกเราข้ามไปที่แม่น้ำจื่อหมาง! แม่น้ำจื่อหมางถูกศัตรูจากนอกอาณาจักรใช้กลไกพิเศษเพิ่มอาณาเขตของรังสี ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ถ้าเข้าไปก็จะตาบอดทันที ผิวหนังจะถูกเผาไหม้ ใช้เวลาไม่นานก็ตายไป”

ซ่างกวนหลิงพูดเสียงเบา：“อาณาจักรหลงกั๋วตอนนี้ มีแค่หมู่บ้านตะวันส่องแสงที่มีวิธีพิเศษสามารถรับมือกับรังสียูวีได้ เพราะงั้นพวกเราต้องการความช่วยเหลือจากหมู่บ้านตะวันส่องแสง พาพวกเราข้ามผ่านแม่น้ำจื่อหมาง!”

หลินหยางพยักหน้า มองไปทางหยางติ่งเทียน：“ผู้นำหมู่บ้านหยาง สำหรับนาย น่าจะไม่ยากใช่ไหม?”

“แน่นอนว่าไม่ยาก! หมอเทวดาหลินออกปากให้ขนาดนี้ เรื่องช่วยเหลือผู้บัญชาการชายแดนตอนเหนือ มีหรือผมจะปฏิเสธ? ผมยินดีไปพร้อมกันกับพวกคุณ”

หยางติ่งเทียนตอบรับเต็มปาก

พอซ่างกวนหลิงได้ยิน ก็ดีใจอย่างมาก：“ถ้าเป็นเช่นนี้ ซ่างกวนหลิงขอขอบคุณผู้นำหมู่บ้านหยางแทนผู้บัญชาการชายแดนตอนเหนือทุกคนด้วย”

“เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทางหมู่บ้านเราต้อนรับแขกได้ไม่ดีเอง ผมละอายใจอย่างมาก ขออนุญาตให้ผมจัดงานเลี้ยงเพื่อปลอบขวัญทุกท่านด้วยเถอะครับ”

“นายจัดการให้พวกเขาแล้วกัน ฉันยังมีธุระ คงไม่อยู่ที่นี่ต่อแล้ว ผู้นำหมู่บ้านหยาง ขอตัวก่อน”

หลินหยางลุกขึ้นแล้วพูด

“หมอเทวดาหลินจะไปแล้วหรือ? ไม่ดื่มอะไรก่อนค่อยไปล่ะ?”

“เรื่องจบแล้ว คงไม่รบกวนไปมากกว่านี้ ผู้นำหมู่บ้านหยางหากมีเวลาว่างก็มานั่งเล่นที่เมืองเจียงเฉิงได้ ฉันจะต้อนรับให้อย่างดี”

“นี่…ก็ได้ครับ เช่นนั้นผมจะไปส่งหมอเทวดาหลินเอง!”

“ส่งเท่านี้ก็พอ!”

หลินหลางตอบอย่างเกรงใจ จากนั้นจึงหมุนตัวจากไป

ซ่างกวนหลิงได้แต่มองแผ่นหลังของหลินหยางจากไป ดวงตาที่แผดเผาปรากฏขึ้น

เรื่องของผู้นำหมู่บ้านตะวันส่องแสงแก้ไขได้แล้ว ซ่างกวนหลิงก็คร้านจะอยู่ต่อ

เธอกลับคิดจะแก้แค้นหยางหรูหลงอย่างโหดเหี้ยมด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ด้วยความที่หมู่บ้านตะวันส่องแสงร่วมมือกับทางผู้บัญชาการชายแดนตอนเหนือแล้ว ต่อให้รู้สึกไม่เป็นธรรม ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้

หลังจากงานเลี้ยงจบลง ซ่างกวนหลิงก็พาฮั่วเฟิงและบรรดาหมอจากไป

ระหว่างทาง ทุกคนต่างก็ถกเถียงกันเรื่องหมอเทวดาหลินด้วยความตื่นเต้น

“คิดไม่ถึงว่าหมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิงจะมา! พระเจ้า หล่อจริงๆ!”

“ครั้งนี้ถ้าไม่ได้หมอเทวดาหลินออกหน้าให้ เกรงว่าพวกเราคงโชคร้ายมากกว่าโชคดีเป็นแน่”

“นี่สิถึงจะเป็นหมอใหญ่ที่แท้จริง ท่าทางเช่นนั้น พวกเราเทียบไม่ติดเลยสักนิด”

“เยี่ยมไปเลยนะ!”

“นั่นน่ะสิ หมอจ้าว เธอไม่อยากได้ก็ไม่ต้องเอาสิ จะมายุ่งกับพวกเราทำไม?”

“ฉันยังหวังว่าจะใช้เงินก้อนนี้ซื้อห้องขนาดใหญ่อีกนะ!”

“เธอไม่พอใจที่เงินเยอะงั้นเหรอ? แต่ฉันพอใจ!”

ทุกคนต่างก็ตำหนิจ้าวจิ้ง

หลังจากที่จ้าวจิ้งได้ยิน ก็โมโหอย่างมาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง

แต่ซ่างกวนหลิงนั้นไม่ใช่ผู้นำที่พูดดีอะไรมากมายนัก

เธอสบถเหอะ：“ต้องการเงินเหรอ? ไม่มี ถ้าพวกนายยังกล้าเอะอะโวยวายอีกล่ะก็ เงินหนึ่งล้านนั่นฉันจะเอากลับมา!”

“เธอว่าไงนะ? ธะ....เธอ...”

“น่าเกลียดมาก!”

“เธอคิดจะคืนคำงั้นเหรอ!”

ทุกคนต่างก็โมโห โกรธจนด่าออกมา

ซ่างกวนหลิงกำหมัดแน่น กวาดสายตามองคนพวกนี้ ไอพิฆาตพุ่งทะยานขึ้น

ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็สั่นกลัว คำพูดที่พึ่งหลุดจากปากกลืนกลับไปแทบไม่ทัน

วิธีการจัดการของซ่างกวนหลิงนั้นพวกเขาเคยเห็นมาแล้ว อาศัยแค่กำลังของคนพวกนี้ ต่อให้ซ่างกวนหลิงใช้เพียงแค่มือเดียวก็คงต่อกรด้วยไม่ไหว

“รีบเดินทาง พอถึงเมืองแล้ว พวกนายจะไปไหนก็ไป!”

ซ่างกวนหลิงสบถเหอะ แล้วหมุนตัวเดินไป

พวกหลี่หรงเซิงเผยให้เห็นสายตาโหดเหี้ยม ความโกรธนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้ระบายออกไป

ทุกคนต่างก็เดินทางกันต่อ

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มองเห็นว่าถนนตรงหน้ามีเงาใครคนหนึ่งยืนอยู่

เป็นหลินหยางที่โผล่มากะทันหัน!