สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 312

“ให้เวลาพวกเราตรวจสอบหน่อย” เฝิงฉือพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ตรวจสอบ? ต้องรอนานแค่ไหน?”

“เอาเป็นว่าไม่นานก็แล้วกัน” เฝิงฉือไม่ยอมพูดอะไรมากกว่านี้ เขาตะโกนเสียงดัง “เนื่องจากมีปัญหาด้านกำหนดการ การแข่งจึงถูกระงับไว้ชั่วคราว โปรดรอสักครู่”

หลังสิ้นเสียง เสียงของผู้คนที่อยู่ในเหตุการเดือดพล่านขึ้นมาทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ผลการแข่งก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“พวกเขาคิดจะทำอะไร?”

ผู้ชมมากมายไม่เข้าใจ

แม้แต่นักเรียนไม่น้อยก็เกิดความสงสัย แต่พวกนักเรียนรุ่นพี่กลับเงียบไม่มีใครพูดอะไร

เฝิงฉือหันหลังแล้วเดินไปที่ด้านข้าง หลังจากนั้นอาจารย์ซือถูและคนอื่นก็เดินไป

แต่ก็มีอาจารย์ส่วนหนึ่งที่เดินไปทางหลินหยาง แล้วก็รวมไปถึงอาจารย์จ้าวที่เป็นอาจารย์เอกในนามของหลินหยาง

เป็นเพียงอาจารย์จ้าวเดินขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นดึงมือของหลินหยางไปที่ด้านข้าง ส่วนอาจารย์โจว อาจารย์ถังและคนอื่นรีบเดินตามมา

“โม่เสี่ยวหวู่คุณเป็นอะไรของคุณ? คุณไม่เข้าใจอะไรเลยจริงเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณต้องการทำให้บ้านโอสถฉีของเราพังย่อยยับให้ได้ใช่ไหม?” อาจารย์จ้าวคนนั้นตะคอกใส่หลินหยางด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

หลินหยางรู้สึกอึ้ง

กลับได้ยินอาจารย์ถังพูดขึ้น “เสี่ยวหวู่ คุณเองก็น่าจะรู้ การแข่งครั้งนี้เพื่อคัดเลือกคนที่จะเป็นเจ้าบ้านโอสถฉีรุ่นต่อไป ถึงแม้คุณจะมีพรสวรรค์ที่ไม่เลวและเป็นคนฉลาดมาก แต่ความสามารถของคุณยังไกลเกินกว่าที่จะเป็นผู้ถูกเลือกเจ้าบ้านโอสถฉีคนต่อไป ผมว่าคุณรีบยอมแพ้เถอะ ผมจะขอให้รองจองบ้านโอสถเก็บรางวัลชนะเลิศอันดับสองสามไว้ให้คุณ เข้าใจหรือยัง?”

“คุณไม่เข้าใจอะไรบ้างเลยหรือยังไง!” อาจารย์โจวพูด

“ใช่!”

เสียงพูดของอาจารย์ดังขึ้นทีละคน

หลินหยางถือว่าเข้าใจแล้ว ดูเหมือนที่เฝิงฉือบอกว่าขอเวลาตรวจสอบ อันที่จริงแล้วกำลังขอเวลาหาคนมาเกลี้ยกล่อมเขา…

มันก็จริง หลินหยางสามารถคว้ารางวัลชนะสามอันดับแรกต่อหน้าทุกคน ไม่ว่ายังไงเขาก็คือผู้ชนะอยู่แล้ว ถ้าหากต้องการให้บ้านโอสถฉีดึงรางวัลชนะเลิศกลับ นอกจากทำให้หลินหยางยอมประนีประนอม ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีการบีบบังคับยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้ทุกคนคิดว่าบ้านโอสถฉีไม่โปร่งใสและเสียชื่อเสียง

ดังนั้น จึงต้องทำให้หลินหยางถอนตัว

อันที่จริงคนที่รู้สึกหดหู่มากที่สุดก็หนีไม่พ้นเซียวซื่อเจี๋ย

เหตุผลที่ต้องการยกเลิกการแข่งรอบที่สามและใช้การประเมินมาตัดสินแทน นั่นเป็นเพราะเขาคือผู้ที่ถูกกำหนด มีคนทำอะไรบางอย่างกับโสมพันปีพวกนี้ตั้งแต่ก่อนการแข่ง เขาแค่ต้องหาโสมพันปีที่คนของบ้านโอสถฉีทำสัญลักษณ์เอาไว้ ตามหลักแล้ว ซวนเย้าที่มีความสามารถมากที่สุดต้องใช้เวลาประมาณสิบถึงยี่สิบวินาที ส่วนเขาจะสามารถทำได้ภายในเวลาห้าถึงหกวินาที ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องเร็วกว่าซวนเย้า และอันดับหนึ่งก็ต้องเป็นของเขา!

ใช้วิธีแบบนี้มาตัดสินการแข่ง อันที่จริงถือว่าไม่เป็นธรรมอย่างมาก อย่างน้อยมันก็ไม่เป็นธรรมสำหรับคนอย่างซวนเย้า

แต่ไม่มีทางเลือก ท้ายที่สุดยังไงซวนเย้าก็เป็นคนของตระกูลที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายนอก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่บ้านโอสถฉีตลอดไป ดังนั้นบ้านโอสถฉีก็ไม่มีทางที่จะทุ่มเทอะไรให้เขามาก ซึ่งแตกต่างจากเซียวซื่อถู

แต่ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือคนของบ้านโอสถฉี ไม่มีใครคิดว่าเรื่องราวมันจะเกิดการพลิกผันกลางคัน

โม่เสี่ยวหวู่ที่ไม่เคยมีความโดดเด่นอะไรเลย เหมือนกับรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าโสมทั้งสามต้นเป็นโสมพันปี เขาเดินตรงเข้าไปหยิบโสมทั้งสามต้นโดยตรง โดยที่คนอื่นยังไม่ทันได้ทำอะไร…

ดังนั้นเซียวซื่อเจี๋ยจึงรู้สึกร้อนรน เขาจึงรีบตะโกนหาว่าโม่เสี่ยวหวู่โกรธการแข่งโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

และเสียงตะโกนของเขาก็สามารถสร้างโอกาสให้กับอาจารย์คนอื่น แม้ว่าอาจารย์พวกนั้นก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

ตอนนี้ขึ้นอยู่กับว่าโม่เสี่ยวหวู่จะตัดสินใจยังไงแล้ว

เซียวซื่อเจี๋ยจ้องมองไปทางหลินหยาง

ส่วนคำพูดของอาจารย์ทั้งหลายตรงไปตรงมา

แต่…ตั้งแต่เริ่มจนจบหลินหยางไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไร เขาเพียงแค่ยืนมองทุกคนอย่างนิ่งสงบ

“เสี่ยวหวู่ ผมจะไม่พูดอะไรไร้สาระแล้ว เอาเป็นว่าอีกเดี๋ยวคุณยอมรับผิด บอกทุกคนว่าคุณโกงการแข่งรู้อยู่แล้วว่าโสมทั้งสามต้นเป็นโสมพันปี เมื่อเป็นแบบนี้รองเจ้าบ้านโอสถก็ไม่ต้องลำบากใจ ส่วนคุณก็จะไม่มีปัญหา ทุกคนยังคงสามารถประนีประนอมได้ ทำไมต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องด้วย? แต่ถ้าคุณยังจะยืนกรานแบบนี้ต่อไป มันไม่มีผลดีต่อใครทั้งนั้นเข้าใจหรือเปล่า?” อาจารย์จ้าวพูดเกลี้ยกล่อมเสียงเบา

“พวกคุณสั่งให้ผมยอมรับว่าโกงการแข่ง?” หลินหยางขมวดคิ้ว

“นี่คือสิ่งเดียวที่คุณทำได้!”

“เพราะอะไร?” หลินหยางถามกลับ

สีหน้าของอาจารย์จ้าวเปลี่ยนไปทันที เขาไม่รู้ควรจะตอบคำถามยังไง