สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3125

คนของตระกูลหานทั้งโกรธทั้งโมโห!

แต่เพราะความน่าเกรงขามของปรมาจารย์ทั้งสอง ทำให้แม้พวกเขาจะโกรธมากแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาและทำได้เพียงมองออกไปอย่างเจ็บปวด

หากต้องลงมือขึ้นมาจริง ไม่เพียงแค่ไม่ชนะ แต่เกรงว่าสิ่งที่สูญเสียไปคงไม่เพียงแค่ขาสองข้างของผู้นำตระกูลหานอย่างแน่นอน

แต่หากต้องอยู่เฉยและมองดูขาทั้งสองข้างของผู้นำตระกูลหานถูกตัดลงเช่นนี้....

เป็นอะไรที่ดูถูกเหยียดหยามกันอย่างถึงที่สุด!

ทำยังไงดี?

ทุกคนต่างไม่มีวิธีการรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทุกคนต่างมองไปที่ผู้นำตระกูลหานที่แทบจะเป็นลมหมดสติลง

"ผมจะสู้กับพวกคุณเอง!"

หานปู้เหว่ยลุกขึ้นยืนและกล่าวเสียงดังพร้อมกับพุ่งเข้าใส่ชายใบหน้ามีรอยแผลเป็น

แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ก็ถูกปรมาจารย์คนหนึ่งลงมือ

ปัง!

หน้าอกของหานปู่เห่วยถูกตบด้วยฝ่ามืออย่างแรงและกระเด็นออกมาพร้อมกับอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ทว่าเขายังไม่ยอมและลุกขึ้นอย่างยากลำบากและยังพยายามคิดสู้

"ปู้เหว่ย! หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้..."

ผู้นำตระกูลหานตะโกนออกมาอย่างสุดความสามารถ

น้ำเสียงของเขาอ่อนล้า

คนของตระกูลหานเองก็ต่างรีบเข้าไปห้ามหานปู้เหว่ยเพื่อไม่ให้เขาทำเรื่องบ้าๆ อีก

"ฟังนะ ห้ามคนของตระกูลหานทำอะไรโดยพลการ ถ้าไม่มีคำสั่งของผม ทุกคนต้องยืนอยู่กับที่ห้ามขยับ หากใครคิดขยับอีก คนคนนั้นไม่ใช่คนของตระกูลหานอีกต่อไป!"

ผู้นำตระกูลหานกล่าวเสียงแหบแห้ง น้ำเสียงที่พูดออกมาสั่นสะท้าน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บปวดจนทนไม่ไหว

ชายหน้ามีรอยแผลเป็นถือดาบเดินเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ผู้นำตระกูลหานหลับตาลงและกัดฟันกรอดจนแทบแตก

แต่ขณะที่ดาบกำลังจะเข้าใกล้ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทุกคนต่างมองไปยังเสียงที่ดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนที่เดินนำเข้ามาเป็นผู้หญิงปากแดงที่มีใบหน้าเกรี้ยวกราด

หญิงคนนั้นอายุประมาณสามสิบปี มีผมยาวแววตาเย็นชาและออร่าที่ดุดันเมื่อเดินเข้ามา

"พานโม่?"

มีคนร้องเสียงหลงออกมา

คนของตระกูลหานต่างตื่นตระหนกอย่างมาก

"คุณหนูพาน?"

ชายหน้ามีรอยแผลเป็นหรี่ตาลงมองคนที่เดินเข้ามาและขมวดคิ้ว

"คนของตระกูลหานเหล่านี้ ฉันจัดการเอง!"

พานโม่กล่าวอย่างเยือกเย็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน