สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3126

คนที่มาเป็นชายแก่อายุเกือบหกสิบปี มีผมหงอกและไว้เคราแพะ

เขาสวมชุดของราชวงศ์ถัง และมีรอยยิ้มเย็น ๆ ประดับบนใบหน้า

คนๆนี้ชื่อจางเหยียนผิง เคยเป็นผู้อาวุโสของสำนักนักรบมาก่อน แต่ต่อมาก็ได้ถูกขับไล่มาจนถึงเมืองหลวง เขาจึงเปิดสำนักเป็นของตัวเอง และทำการรวบรวมกลุ่มลูกศิษย์ลูกหา สร้างอิทธิพล และสะสมเงินอย่างกําเริบเสิบสาน

หลังจากนั้นเขาก็ถูกหานลั่วลงโทษ

แต่ทักษะการต่อสู้ของจางเหยียนผิงนั้นสูงมาก ทำให้แม้แต่ตัวหานลั่วเองก็ยังไม่ใช่คู่มือของเขา

แต่ด้วยฐานะของหานลั่วที่เป็นถึงผู้บังคับบัญชาระดับสูง ทำให้จางเหยียนผิงจึงไม่กล้าเข้าไปต่อสู้กับเขา

ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะต้องถูกขังเข้าคุกด้วยข้อหาทำร้ายร่างกายผู้บังคับบัญชาระดับสูง

และเนื่องจากการปราบปรามของหานลั่ว ทำให้ชีวิตของจางเหยียนผิงหลายปีมานี้ไม่ค่อยราบรื่นมากนัก

ตอนนี้หานลั่วเสียชีวิตในสงคราม จางเหยียนผิงก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อแสดงออกถึงความขุ่นเคืองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ตระกูลหานมีสีหน้าน่าเกลียด รับรู้ได้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้นั้นยากที่จะจัดการ

หากจางเหยียนผิงลงมือ อาศัยเพียงแค่พานโม่ก็คงไม่สามารถจัดการอะไรได้

“คุณกล้าดียังไงถึงมาด่าฉัน ยัยเด็กลูกครึ่ง ออกไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำลายปรมาจารย์ทั้งสามคนที่กำลังพล่ามอยู่ข้างหลังเธอทิ้งซะ!”

จางหยานผิงหรี่ตาลงแล้วยิ้มออกมา

“คุณ...จางหยานผิง! นี่คุณกล้าแตะต้องตระกูลหานงั้นเหรอ คุณไม่กลัวว่าเจ้าหน้าที่จะมาทำอะไรคุณบ้างเลยเหรอ”

พานโม่ด่าทอ

"ฉันไปยุ่งกับตระกูลหานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันก็แค่มีเรื่องกับคุณเท่านั้นเอง!"

จางหยานผิงยักไหล่ และไร้วี่แววแห่งความหวาดกลัว

ยังไงก็ชายมีรอยแผลเป็นคนนี้ก็ไม่กลัวการลงมือของคนที่ตายไปอยู่แล้ว เขาแค่ต้องเก็บกวาดให้มันเรียบร้อยก็พอ

หานลั่วนั้นเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องประเทศชาติ ในเวลานี้ หากมีใครกล้าซ้ำเติม นั่นจะกลายเป็นเป้าหมายในการวิพากษ์วิจารณ์จากสาธารณชนทันที

ดังนั้นไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็หาแต่ข้ออ้างเพื่อยืมมือให้คนอื่นลงมือให้แทน และไม่ยอมลงมาเล่นด้วยตัวเอง

สําหรับเหตุผลที่พวกเขารีบร้อนขนาดนี้ ก็เป็นห่วงว่าตระกูลหานจะหนี

หลังจากหานลั่วเสียชีวิต ตระกูลหานก็เหมือนต้นไม้ใหญ่ที่กําลังล้ม

พวกเขาไม่สามารถจะอยู่ในเมืองหลวงได้อีกต่อไป

ถ้าเราไม่แก้แค้นตอนนี้ แล้วรอให้ตระกูลหานหนีหายไป พวกเขาคงจะทำได้เพียงถอนหายใจด้วยความผิดหวังไม่ใช่หรือ?

พานโม่อ้าปากค้าง และไม่รู้เลยว่าจะต้องทําอย่างไร

“คุณหนูพาน น้ำใจของคุณ... พวกเราตระกูลหานจะจดจำไปชั่วชีวิต แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดก็ได้จบลงแล้ว เราไม่มีอะไรให้เสียดาย ดังนั้นคุณกลับมาเถอะ เราจะจัดการเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย”

หัวหน้าตระกูลหานหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

พานโม่ก็เงียบลง

จริง ๆ แล้วเธอก็ยังรู้สึกลังเล

เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ ตัวเธอเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรตระกูลหานได้

และในตอนนี้ตัวเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องช่วยเหลือตระกูลหานอีกต่อไป ไม่งั้นมันจะกลายเป็นการลากตระกูลพานลงน้ำไปด้วย นั่นทำให้ตระกูลของเธอได้ไม่คุ้มเสีย

"หัวหน้าตระกูลหาน ฉันขอโทษ ฉันพยายามเต็มที่แล้ว"

พานโม่แสดงสีหน้าเฉยเมย และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ไม่เป็นไร หากตระกูลหานสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้ เราจะตอบแทนตระกูลพานที่ให้ความช่วยเหลือเราแน่นอน"

หัวหน้าตระกูลหานยิ้มอย่างขมขื่น

เขามองความคิดพวกนั้นออกทั้งหมด

หลังจากนั้น เขากับพานโม่ก็ไม่ได้คุยกันอีก

"พ่อ..."

หานปู้เหว่ยคุกเข่าลงบนพื้นด้วยท่าทางเจ็บปวดและน้ำตาก็ไหลลงมาใหยุด

ตระกูลหานร้องไห้เป็นฟืนเป็นไฟ

หัวหน้าตระกูลหานเงยหน้าขึ้นมองภาพขาวดําของหานลั่วในห้องโถงงานศพ ความเศร้าโศกประเดประดังเข้ามาจนทำให้เขาลืมอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขา และยังทำให้เขาไม่สามารถอดทนอดกลั้น และร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น

“เฮ้ เมื่อกี้คุณจะทำอะไรล่ะ ทำเลยสิ อย่าปล่อยให้พวกเราต้องรอนาน!”

จางหยานผิงตะโกนใส่หน้าชายมีรอยแผลเป็น

ชายผู้มีรอยแผลเป็นพยักหน้า มองไปที่หัวหน้าตระกูลหาน แล้วรู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นถือมีดก้าวไปด้านหน้า

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"ใครพอจะจุดธูปสักสามดอกให้ฉันได้บ้าง"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง

คนไม่มีตาที่ไหนที่คิดจะถวายธูปเวลานี้กัน

ผู้คนได้มองตามเสียงนั้นไป..

กลับเห็นร่างของคนๆหนึ่งเดินเข้ามาจากทางประตูใหญ่ ค่อยๆเดินเข้ามาที่ห้องโถงไว้ทุกข์

ม่านตาของหานปู้เหว่ยสั่นระริก มองไปยังร่างนั้นอย่างงงงวย

แต่กลับเห็นเงานั้นยืนอยู่หน้าโลงศพ นิ่งเงียบไปพักใหญ่ แล้วหันกลับมาถามว่า "หานปู้เหว่ย ธูปล่ะ"

"ไอ้นี่มันใครกัน กินดีเสือหัวใจหมีมาหรือไง ไม่เข้าใจเหรอว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน