สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3127

"คุณว่ายังไงนะ?"

หนิงหงเหม่อลอย

เมื่อสบตากับหลินหยางกลับเห็นแววตาที่เยือกเย็นของอีกฝ่ายที่เปรียบเสมือนน้ำในแอ่งน้ำลึกที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

เขาไม่เคยเห็นแววตาที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน...

เกรงว่าแววตาของปีศาจร้ายก็คงไม่ต่างไปจากนี้อย่างแน่นอน

เพียงชั่ววินาที หนิงหงก็ไม่กล้าไปรับโทรศัพท์นั้น

"ถ้าคุณไม่กล้าสั่งให้คนของตระกูลคุณมาเก็บศพก็ไปจุดธูปแต่โดยดีพร้อมกับโขกศีรษะกับพื้นเข้าใจไหม?"

หลินหยางแกว่งโทรศัพท์ไปมาตรงหน้าพร้อมกับกล่าวออกไป

คำพูดนี้เปรียบเสมือนเป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย

หนิงหงเข้าสู่สถานการณ์ที่ยากลำบาก

ทว่าคนนอกอย่างจางเหยียนผิงและคนอื่นๆ กลับไม่พอใจกับการกระทำเช่นนี้ของหลินหยาง

"พ่อหนุ่ม คุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงกล้าทำเช่นนี้กับคุณชายตระกูลหนิงเช่นนี้?"

จางเหยียนผิงกล่าว "ดูแล้วเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตาไปหน่อยเหรอ!"

"แล้วคุณเป็นใครเหรอ?"

หลินหยางหันไปมอง

"ผมชื่อจางเหยียนผิง ไม่รู้อะไรเอาซะเลย แม้แต่ชื่อของผมก็ไม่เคยได้ยิน? คงเป็นกบในกะลาสินะ!"

จางเหยียนผิงกล่าวอย่างเย็นชา "รีบไสหัวมานี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!"

หลินหยางกวาดสายตาไปมองจางเหยียนผิงและจากนั้นก็เดินออกจากห้องโถง

"พ่อหนุ่ม คุณอย่าประมาทไป จางเหยียนผิงไม่ใช่คนที่คุณจะมีเรื่องด้วยได้นะ"

พานโม่เห็นว่าหลินหยางดูบุ่มบ่ามจึงรีบเข้าไปห้าม

ทว่าหลินหยางกลับไม่สนใจ แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจก็คือ เขากลับไม่ได้เดินไปหาจางเหยียนผิง แต่กลับเดินไปข้างๆ ผู้นำตระกูลหานพร้อมกับหยิบเข็มเงินออกมาและปักไปที่ขาบริเวณที่ถูกตัด

ทันใดนั้นเลือดที่ไหลอยู่ก็หยุดไหลทันที

"แผลยังดีอยู่ เก็บขาที่ขาดลงให้ดีแล้วค่อยไปต่อกลับเหมือนเดิมที่โรงพยาบาล ต่อไปยังสามารถใช้ขาเดินได้เหมือนเดิม"

หลินหยางกล่าว

ผู้นำตระกูลหานตกใจและจากนั้นก็รับพยักหน้าด้วยความดีใจ "อืม ตกลง คุณหลิน คุณมาที่นี่ได้ถือเป็นเรื่องดีอย่างมากเลย"

"ผมเป็นคนสั่งให้หานลั่วไปอยู่แนวหน้า ในเมื่อเขาต้องจบชีวิตลงในสนามรบ ผมเองก็มีส่วนผิดด้วย"

หลินหยางกล่าว "ผมจะจัดงานศพให้เขาอย่างสมเกียรติเพื่อให้เขาได้จากไปอย่างสงบ"

"ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ..."

ผู้นำตระกูลหานเช็ดน้ำตาและกล่าวออกมาอย่างตื้นตันใจ

"นี่! พ่อหนุ่ม ผมพูดกับคุณอยู่คุณไม่ได้ยินหรือไง? หรือว่า...คุณไม่เห็นผมในสายตา?"

จางเหยียนผิงตะคอก

ยังไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับเขามาก่อน

ทว่าเจ้าหมอนี่กลับไม่เคยมองเขาอย่างตั้งใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

ช่างกล้ามากนัก!

ทั้งเมืองหลวงนี้ไม่เคยมีใครกล้าทำเช่นนี้กับเขามาก่อน

"ผมพูดไปพวกคุณไม่ได้ยินเหรอ? ผมสั่งให้พวกคุณทุกคนเข้ามาให้หมดแล้วจุดธูปให้หานลั่ว! คำพูดของผม ผมจะไม่พูดเป็นครั้งที่สาม!"

หลินหยางตะคอกออกไปอย่างเยือกเย็น

"คุณ! สารเลว! ดูเหมือนว่าถ้าไม่จัดการสั่งสอนเจ้าหมอนี่สักหน่อยก็คงไม่รู้ที่ต่ำที่สูงสินะ!"

จางเหยียนผิงโมโหมากพร้อมกับเดินเข้าใส่หลินหยางราวกับเตรียมจะลงมือ

คนของตระกูลหานต่างพากันมองดู แต่กลับไม่มีใครตะโกนห้าม

หนิงหงที่อยู่หน้าโถงไว้ทุกข์เฝ้าดูด้วยความงุนงงและไม่รู้ว่าควรคุกเข่าต่อไปหรือลุกขึ้นยืน

พานโม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองปรมาจารย์ทั้งสามที่อยู่ข้างๆ

ทว่าทั้งสามต่างพากันส่ายหน้า

"คุณหนูพาน หากจางเหยียนผิงลงมือ ต่อให้เราสามคนร่วมมือกันก็อาจสู้เขาไม่ได้ เราอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลยดีกว่า!"

หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างเคร่งขรึม

พานโม่ได้ยินเข้าก็ทำได้เพียงทำตาม

และขณะนี้เอง ปรมาจารย์คนหนึ่งที่อยู่หลังชายมีรอยแผลเป็นก็พูดขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน