สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3129

หลินหยางเรียกให้หานปู้เหว่ยหยิบเก้าอี้มาหนึ่งตัว แล้วนั่งหน้าประตูตำหนักทั้งแบบนี้

หานปู้เหว่ยถือธูปที่จุดไว้ ยืนอยู่หน้าตำหนัก

“หัวหน้าตระกูลหาน นายบาดเจ็บ ไปต่อขาที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ ที่นี่มีฉันอยู่ ฉันจะให้หานลั่วจากไปอย่างมีหน้ามีตา”

หลินหยางพูดอย่างสงบ

“คุณหลิน ผมไม่เป็นไรครับ ผม....ผมอยากส่งอาลั่ว!”

หัวหน้าตระกูลหานพูดอย่างอ่อนแรง สีหน้าซีดเผือดอย่างมาก

หลินหยางขี้เกียจจะพูดมาก เลยเดินไปพูดกับคนตระกูลหาน：“พาเขาไปส่งโรงพยาบาล”

“ครับ คุณหลิน!”

คนตระกูลหานไม่กล้าขัดคำสั่งหลินหยาง รีบเรียกคนมาบังคับพาหัวหน้าตระกูลหานไป

“คุณหลิน….ให้ผมอยู่ต่อเถอะ....”

“พี่ อย่าดื้อเลย คุณหลินเขาหวังดี พี่ไปต่อขาก่อนเถอะ ถ้าการรักษาล่าช้าขึ้นมา ดวงวิญญาณของอาลั่วรู้เข้า คงจะอยู่ไม่สุขเป็นแน่!”

นายท่านรองตระกูลหานพูดเสียงแหบ

“นั่นสิพี่ มีคุณหลินอยู่ ที่นี่ไม่มีปัญหาหรอก”

“พี่รีบไปเถอะ”

คนอื่นๆรีบเอ่ยปาก

พอหัวหน้าตระกูลหานได้ยิน เลยต้องยอมไป

“คุณหลิน ที่นี่ ฝากคุณด้วยนะครับ!”

เขาหันไปโค้งคำนับให้หลินหยางอีกครั้ง ต่อมาจึงถูกคนนำตัวไป

“ให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ เดี๋ยวแขกที่มาจุดธูปจะตกใจเอา แล้วก็พันขาของคนพวกนั้นไว้ลวกๆก่อน พวกเขายังต้องเฝ้าศพของหานลั่วอีกสามวัน จะตายไม่ได้”

หลินหยางพูด

“ครับ คุณหลิน”

ทันใดนั้นก็มีคนตระกูลหานเข้าไปจัดการทันที

พานโม่มองทุกอย่างอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดถึงสีหน้าที่ตะลึงและตกใจ

เธอดึงหานหงไว้อย่างเงียบๆ แล้วพูดเสียงเบา：“อาหง คุณหลินคนนี้....เป็นใครมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงเก่งกาจเช่นนี้?”

“หมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิง เธอไม่รู้จักเหรอ?”

หานหงถามด้วยความแปลกใจ

“เขาคือหมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิง?”

พานโม่แปลกใจอย่างมาก

“ถ้าไม่ใช่แล้วจะใครเล่า?”

“ชื่อนี้น่าเกรงขามเสียจริง....แต่ว่า หมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิง กล้ามาวางอำนาจที่เมืองหลวงขนาดนี้เชียว? ฉันรู้ว่าเขาเก่งกาจ แต่พี่ใหญ่เจียง ตระกูลหนิงไม่ใช่ตระกูลทั่วไปนะ! พอเป็นแบบนี้แล้ว ตระกูลหานของพี่ก็ต้องเกิดเรื่องหายนะขึ้นน่ะสิ?”

สีหน้าพานโม่เต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่มีอะไรหรอก ความจริงหมอเทวดาหลินเขายังมีอีกฐานะหนึ่ง ไม่ว่าพี่ใหญ่เจียงหรือตระกูลหนิง ล้วนไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงต่อหน้าหมอเทวดาหลิน!”

หานหงยิ้มแล้วพูด

“งั้นเหรอ?”

พานโม่ตกใจ แล้วรีบถาม：“หมอเทวดาหลินเขามีฐานะอะไร?”

สีหน้าหานหงเปลี่ยนไป ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ แล้วรีบพูดเสียงเบา：“อย่าถามต่อเลย คิดซะว่าฉันไม่ได้พูด....”

พานโม่นิ่งอึ้งไป

“คุณหนูพาน เรื่องของหมอเทวดาหลิน อย่าถามมากเกินไป มันจะดีต่อตระกูลพานมากกว่านะ เรื่องที่ฉันบอกเธอได้ในตอนนี้เกี่ยวกับหมอเทวดาหลิน เธอควรจะสนิทสนมกับเขาไว้ ขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับหมอเทวดาหลิน ตระกูลของเธอก็จะได้ขึ้นตำแหน่งอย่างแน่นอน!”

หานหงพูด

ในใจของพานโม่สั่นไหว เห็นสีหน้าเช่นนี้ของหานหงแล้ว จู่ๆก็เข้าใจอะไรขึ้นมา แล้วพยักหน้า：“ฉันจะจำไว้!”

และในเวลานี้ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาที่ตระกูลหาน

คนที่มาที่ตระกูลหานมีรอยบากจากมีดเหมือนกับหนิงหงไม่มีผิด แต่ละคนสีหน้าอารมณ์ไม่ดี เย่อหยิ่งอวดดี ใช้อำนาจระราน

บนโลกนี้คนที่เห็นผู้อื่นลำบากกลับไม่ช่วย แถมยังซ้ำเติมเข้าไปอีก

เมื่อก่อนเจิดจ้าแค่ไหน ยืนสูงแค่ไหน พอตกลงมาก็อนาถมากแค่นั้น

ไม่รู้ว่ามีคนจับจ้องตระกูลหานมากขนาดไหน จนกระทั่งวันนี้

พวกเขารอมานานเกินไปแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเสียที

“ผู้นำตระกูลหานล่ะ? ออกมา!”

“เข้าไปจุดธูป แล้วคุกเข่าเคารพศพซะ!”

หลินหยางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูบบุหรี่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“มีเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน!”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งตบโต๊ะอย่างรุนแรง สีหน้าโมโห

“นายท่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงโมโหขนาดนี้?”

พ่อบ้านเดินเข้ามา ถามด้วยความงุนงง

“คนตระกูลหานกักตัวปรมาจารย์จางไว้ ปรมาจารย์จางพึ่งจะส่งข้อความมาขอความช่วยเหลือจากฉันเนี่ย!”

ชายวัยกลางคนกัดฟันพูด

“อะไรนะ?”

สีหน้าพ่อบ้านตกใจ หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้ว：“ไม่ใช่สินายท่าน หานลั่วเสียชีวิตในสนามรบ ตอนนี้ตระกูลหานไม่มีที่พึ่งแล้ว ตกต่ำขึ้นทุกวัน พวกเขาจะไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกักตัวปรมาจารย์จางไว้?”

“นายหมายความว่ายังไง?”

ชายวัยกลางคนถามเขา

“นายท่าน ที่นี่มีอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า?”

“ถึงจะมีอะไรผิดพลาดแล้วมันยังไง? ปรมาจารย์จางบอกไว้ คนตระกูลหานได้ตัดขาของพี่ใหญ่เจียงที่มาร่วมงานศพก่อนหน้านี้ต่อหน้าศพของหานลั่ว แถมยังบีบให้คุณชายหนิงหงเฝ้าศพอีกด้วย! ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนที่ถูกอัดจนแทบไม่เหลือลมหายใจ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ไม่สนกฎไม่สนเกณฑ์ซะจริง ที่นี่คือเมืองหลวง พวกเขาลงมือทำเช่นนี้ได้ยังไง?”

ชายวัยกลางคนสบถเหอะ：“ไป ไปโรงพักกับฉัน! ไม่มีหานลั่วแล้ว คนตระกูลหานยังอวดดีเช่นนี้ คิดว่าเมืองหลวงอยู่ใต้อำนาจพวกเขาหรือไง?”

“นายท่าน หานลั่วสละชีพเพื่อประเทศชาติ อยู่ในฐานะพิเศษ เวลานี้พวกคุณมาก่อเรื่อง ดูท่าจะไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”

พ่อบ้านค่อนข้างกังวล พูดอย่างระมัดระวัง

“อะไรที่เรียกว่าก่อเรื่อง? ตอนนี้ตระกูลหานมีเรื่องทำร้ายคน พฤติการณ์ชั่วร้ายออกมา! ฉันกำลังทำงานราชการอยู่! เข้าใจไหม?”

ชายวัยกลางคนตะโกนออกมา

“จะพาฉันไป?”

หลินหยางกวาดสายมองท่านซิว：“นายเป็นใคร?”

“ฉันคืออธิการของหน่วยลาดตระเวน!”

ท่านซิวสบถเหอะ

“งั้นนายก็คงไม่สิทธิ์พาตัวฉันไป”

หลินหยางส่ายหน้า

เวลานี้ อารองตระกูลหานเดินขึ้นมา

“ท่านซิว ผมว่าคุณอย่ามายุ่งเรื่องนี้ดีกว่า ไม่เช่นนั้นคุณคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต เชิญกลับไปเถอะ”

อารองตระกูลหานเคยเจอกับท่านซิวเพียงแค่ครั้งเดียว เมื่อครู่เลยเตือนด้วยความหวังดี

ท่านซิวกลับสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดเสียงต่ำ：“อารองหาน! ตระกูลหานนายเชิญคนสร้างหายนะเช่นนี้มา มีแต่ทำให้ตระกูลหานฟื้นคืนสู่สภาพเดิมไม่ได้! ฉันเตือนให้นายส่งเขามาดีๆดีกว่านะ ไม่เช่นนั้น พวกนายก็ต้องไปกับฉันด้วย!”

“ท่านซิว ผมหวังดีกับคุณนะ!”

“ฉันก็หวังดีกับตระกูลหานเหมือนกัน! ต่อให้ผู้บังคับบัญชาหานอยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถกำเริบเสิบสานได้ขนาดนี้!”

ท่านซิวสบถเหอะ：“พวกนายถ้ายังดื้อดึงอยู่อีกล่ะก็ อย่าโทษฉันที่พาพวกนายไปทั้งหมดก็แล้วกัน!”

“คุณ….เห้อ ช่างเถอะ!”

นายท่านรองตระกูลหานเห็นว่าโน้มน้าวท่านซิวไม่ได้ เลยต้องยอมแพ้

“ลงมือ!”

ท่านซิวตะโกนออกมาด้วยความไม่เกรงใจ

แต่ทว่าในเวลานี้

ปี๊น ปี๊น...

เสียงแตรรถดังขึ้น

ต่อมาเห็นว่ารถใครคนหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูใหญ่ตระกูลหาน

ท่านซิวไม่ได้สนใจ ทว่าคนที่อยู่ด้านหลังกลับต้องร้องเสียงหลง

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยมาแล้ว!”

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย? หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยฟู่งั้นเหรอ?”

ท่านซิวสั่นไปทั้งตัว หันกลับไปอย่างรวดเร็ว

กลับเห็นว่าเหลยฟู่แต่งกายเรียบง่าย กำลังเดินเข้ามาทางประตูใหญ่

พอใกล้จะถึงประตูใหญ่ เขาก็ถอดหมวก เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย ท่านมาได้ยังไง?”

ท่านซิวแปลกใจอย่างมาก รีบเดินขึ้นไปรับ

“ซิวหู่เองเหรอ?”

เหลยฟู่แปลกใจอย่างมาก กำลังจะพูดคุยกับซิวหู่ จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างที่นั่งอยู่หน้าตำหนัก สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดีใจทันที แล้วรีบเดินเข้ามา

“ผู้บัญชาการหลิน! ท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”