สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3130

คำพูดของเหลยฟู่ทำให้คนที่อยู่ตรงนี้ต่างเวียนหัวตาลาย สมองหึ่งๆอื้ออึงไปหมด

สายตาหลายคู่จ้องมองมาที่เหลยฟู่ แต่ละคนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย เมื่อกี้คุณ….คุณเรียกคนคนนี้ว่าอะไรนะ?”

ซิวหู่ได้สติกลับมา สายตาจ้องมองเหลยฟู่ด้วยความมึนงงและถามด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

เหลยฟู่ชะงักไปสักพักหนึ่ง เหมือนรู้สึกได้ว่าตัวเองหลุดพูดจึงหันไปมองหลินหยางทันที

“ในเมื่อพูดแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง”

หลินหยางขยี้ดับก้นบุหรี่ พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

เหลยฟู่พยักหน้า มองไปทางซิวหู่แล้วพูดว่า“ท่านนี้คือคุณหลิน ผู้บัญชาการมังกรอันดับสามของดินแดนมังกรของพวกเรา!”

“อะไรนะ? เขา….เขาคือผู้บัญชาการมังกรเหรอ?”

ซิวฟู่แทบจะยืนไม่ไหว คนทั้งคนตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด

ส่วนคนอื่นเหมือนหินแข็งทื่อ ทั้งหมดเหม่อลอยราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

ใครจะไปคาดคิดว่าคนอายุน้อยคนนี้จะเป็นถึงผู้บัญชาการมังกรอันดับสามของดินแดนมังกร?

“คือ…จะเป็นไปได้ยังไง?”

พานโม่อึ้งตะลึง เธอจ้องมองหลินหยางแล้วพูดพึมพำออกมา

“ในเมื่อหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยพูดออกมาแล้ว งั้นผมก็จะไม่ปิดบัง คุณหนูพาน มันคือเรื่องจริง ที่หานลั่วสามารถกลับไปที่กองกำลังได้ ก็เป็นเพราะผู้บัญชาการหลิน”

หานหงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

พานโม่หายใจติดขัด นัยน์ตาสั่นระริก

พวกชายมีรอยแผลเป็นกับจางเหยียนผิงที่อยู่ทางด้านนั้นดีที่ไม่เป็นลม

ทุกคนตัวสั่นระริกเหมือนกับตะแกรง

ล่วงเกินผู้บัญชาการมังกร?

พวกเขายังจะใช้ชีวิตที่นี่ได้อีกไหม?

ใครจะไปคาดคิด คนที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าห้องเซ่นไหว้ผู้ตายจะเป็นถึงคนใหญ่คนโต!

“เป็นไปไม่ได้….เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด….”

จางเหยียนผิงหนวดเคราพริ้วไหว ริมฝีปากซีดเผือด พูดพึมพำไม่หยุด

ซิวหู่จ้องเขม็งใส่จางเหยียนผิงด้วยสายตาพิฆาต

จางเหยียนผิงรีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตา

“ท่านซิวหู่ เกิดอะไรขึ้น?”

เหลยฟู่รู้สึกผิดปกติ มองคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าห้องเซ่นไหว้แล้วมองไปทางซิวหู่ที่สีหน้าดูไม่ดี จากนั้นก็เหมือนเดาอะไรบางอย่างออก จึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“คุณคงไม่ใช่…..ทำให้ผู้บัญชาการหลินตกที่นั่งลำบากหรอกใช่ไหม?”

“ผม….ผมจะกล้า…จะกล้า…ผม….ผมแค่รับสายโทรศัพท์ บอกมีคนก่อความวุ่นวายที่นี่ ก็เลยมาดู….ผมจะกล้าทำแบบนั้นกับผู้บัญชาการมังกรได้ยังไง?”

ซิวหู่ฝืนยิ้มออกมา โบกสะบัดมือพูด และตอนนี้เหงื่อออกเยอะมาก

แต่คนอย่างเหลยฟู่จะถูกหลอกง่ายๆเหรอ?

เขาทำเสียงไม่พอใจ มองกลุ่มชายมีรอยแผลที่ขาหักอยู่ด้านใน ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“คนกลุ่มนี้มาก่อความวุ่นวายหรือเปล่า?”

“คือ…ผม….ผมไม่รู้นะครับหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย ผมก็เพิ่งมาถึง….”

ซิวหู่เช็ดเหงื่อไม่หยุด

“คุณรอก่อนเถอะ!”

เหลยฟู่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นเดินไปหาหลินหยาง

“ผู้บัญชาการหลิน เกิดอะไรขึ้นครับ? ต้องการให้ผมจัดการไหม?”

เหลยฟู่ถามด้วยความเคารพ

เห็นการกระทำเช่นนี้ของเหลยฟู่ อารมณ์ศัตรูเหล่านั้นของตระกูลหานก็ดิ่ง

พวกเขารู้ ชาตินี้ไม่สามารถลงมือกับตระกูลหานได้อีกแล้ว

ใครจะไปรู้ล่ะว่าเบื้องหลังของตระกูลหานจะมีคนที่น่ากลัวแบบนี้คอยหนุนหลังอยู่….

“ไม่ต้องหรอก ผมจัดการเอง!”

หลินหยางลุกขึ้นช้าๆ

คนที่อยู่ตรงนี้สั่นเทา รีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา

“สำหรับตัวตนฐานะของผม พวกคุณน่าจะรู้แล้วใช่ไหม?”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบว่า“ผมเป็นผู้บัญชาการมังกรอันดับที่สามของดินแดนมังกร หมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิน!”

ทุกคนยังไม่กล้าเอ่ยปากพูดเหมือนเดิม

“และหานลั่ว พวกคุณรู้ฐานะของเขาในเวลานี้ไหม?”

หลินหยางพูดอย่างต่อเนื่อง สายตามาดมั่นไม่ไหวติง แต่ก็มีความเยือกเย็นแฉลบผ่านอยู่

“เดิมทีเขาเป็นผู้บังคับบัญชาระดับสูง แต่ถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว”

“เรื่องนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือผมจัดวางให้เขาอยู่แนวหน้า ให้เขาออกสู้รบ เพราะฉะนั้นพูดแบบจริงจังเลยก็คือเขาเป็นทหารของผม!”

“ถึงแม้ว่าเขาจะเข้ามาในกองกำลังในฐานะน้องใหม่ แต่ยังไงเขาก็คือทหารของผม อีกอย่างเป็นทหารกองกำลังในบังคับบัญชาคนแรกด้วย!”

“ตอนนี้เขาสละชีวิตเพื่อประเทศ ถูกสังหารในสนามรบนอกดินแดน หลังจากทราบข่าวผมมาจากเจียงเฉินในคืนนั้นเลย แต่สิ่งที่เห็นไม่ใช่ความทรงจำและความเคารพที่ทุกคนมีต่อเขา สิ่งที่เห็นคือมาซ้ำเติมกัน…”

“พวกคุณรู้ไหมว่านี่มันกระทบกับหานลั่ว และกับผม….ยังไง?”

พูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของหลินหยางก็เปล่งประกายความอำมหิต

“ผู้บัญชาการหลิน! ผู้บัญชาการหลินไว้ชีวิตด้วย!”

ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว คุกเข่าก้มหน้าอยู่กับพื้นตะโกนขึ้น

“พวกเรามีตาหามีแววไม่! พวกเราไม่รู้ดีชั่ว ผู้บัญชาการหลินระงับโทสะ! ระงับโทสะ…”

“ผู้บัญชาการหลิน พวกเรารู้แล้วว่าผิด ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะนะ!”

“ผู้บัญชาการหลิน ขอโทษนะครับพวกเราโง่มาก!”

ทุกคนทยอยคุกเข่าขอโทษอ้อนวอนทั้งน้ำตา

ทั้งห้องเซ่นไหว้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ระงม

คนของตระกูลหานจ้องมองกลุ่มคนที่กำเริบเสิบสานเมื่อสักครู่นี้ แต่ละคนรู้สึกว่าได้ระบายความโกรธ

หลินหยางสาวเท้าเดินมาหาหานปู้เหว่ย“คุณคิดว่าควรจะจัดการกับคนพวกนี้ยังไง?”

หานปู้เหว่ยชะงักงัน ธูปในมือแทบจะจับไม่อยู่

“ผู้บัญชาการหลิน คือ…ผม…ผมไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงดี….”

หลินหยางพยักหน้าเงียบๆ

ดูอย่างนี้หานปู้เหว่ยโตขึ้นแล้วนะ

“หานซ่าว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลหนิงจะไม่ก่อกวนตระกูลหานอีก ถ้าวันข้างหน้าต้องการความช่วยเหลือสามารถพูดได้เลย ตระกูลหนิงจะไม่บ่ายเบี่ยง!”

หนิงหงรีบแสดงท่าทีด้วยความระมัดระวัง

“ไม่ต้องหรอก แค่อนาคตตระกูลหนิงไม่ยั่วยุตระกูลหานของผมก็พอแล้ว”

หานปู้เหว่ยพูดอย่างราบเรียบ

“ครับ ครับ….”หนิงหงพยักหน้าเหมือนเข้าใจ

“หานซ่าว ตระกูลจ้าวด้วย!”

“หานซ่าว ตระกูลหลิวก็ด้วย!”

……

ทุกคนแสดงท่าทีและใช้มือตบแผงอก

เสียงดังมาไม่ขาดสาย

“พวกคุณไปเถอะ”

หานปู้เหว่ยโบกมือด้วยความอ่อนล้า

ทุกคนหมายออกไปจากตรงนี้ด้วยความระมัดระวัง

“หยุดเดี๋ยวนี้

เหลยฟู่ตะคอกเสียงดัง

ทุกคนตัวสั่นระริกหันมามองเหลยฟู่

“เรื่องเกี่ยวกับฐานะของผู้บัญชาการหลิน พวกคุณจะต้องปิดปากเงียบ! การสู้รบทางทิศเหนือยังไม่สงบ ฐานะของผู้บัญชามังกรละเอียดอ่อน ถ้าพวกคุณกล้าแพร่งพราย นั่นไม่ใช่ปัญหาว่าหานซ่าวกับผู้บัญชาการมังกรไว้หรือไม่ไว้ชีวิตพวกคุณ แต่ขึ้นอยู่กับว่าผมจะยอมให้อภัยพวกคุณหรือไม่ เข้าใจไหม?”

เหลยฟู่พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“เข้าใจ! เข้าใจแล้ว!”

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยวางใจ พวกเราไม่กล้าแพร่งพรายหรอก!”

พวกเขารีบสาบานตัวสั่นระริก

“ไสหัวไป!”

เหลยฟู่พูดด้วยความหงุดหงิด

พวกเขาวิ่งเผ่นทันที

ไม่นาน ห้องเซ่นไหว้ก็กลายเป็นเย็นเฉียบ

ชายมีรอยแผลเป็นกับจางเหยียนผิงมองไปทางหานปู้เหว่ยด้วยความหวัง พวกเขาหวังว่าเขาจะสามารถให้อภัยสำหรับความผิดของคนจำนวนหนึ่งนี้อย่างพวกเขาได้

หานปู้เหว่ยไม่ใจอ่อน พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า“ตระกูลหานไม่ได้ทำผิดอะไรต่อพวกคุณเลย! โทรเรียกพี่ใหญ่เจียงมาเถอะ!”

กลุ่มชายมีรอยแผลเป็นได้ยินพากันหายใจถี่ยิบ

ไม่นานพี่ใหญ่เจียงเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังชายมีรอยแผลเป็นก็มาถึงตระกูลหาน

เขาไม่อยากมา แต่เมื่อรู้ว่าเหลยฟู่มา อีกทั้งฐานะของหมอเทวดาหลินนั่นไม่ธรรมดา เขาเลยต้องเลือกที่จะมาดู

แต่พอเข้ามาก็เห็นเหลยฟู่ยืนอยู่ข้างกายหลินหยาง พี่ใหญ่เจียงก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้หนักแล้ว….