สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3130

คำพูดของเหลยฟู่ทำให้คนที่อยู่ตรงนี้ต่างเวียนหัวตาลาย สมองหึ่งๆอื้ออึงไปหมด

สายตาหลายคู่จ้องมองมาที่เหลยฟู่ แต่ละคนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“หัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย เมื่อกี้คุณ….คุณเรียกคนคนนี้ว่าอะไรนะ?”

ซิวหู่ได้สติกลับมา สายตาจ้องมองเหลยฟู่ด้วยความมึนงงและถามด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

เหลยฟู่ชะงักไปสักพักหนึ่ง เหมือนรู้สึกได้ว่าตัวเองหลุดพูดจึงหันไปมองหลินหยางทันที

“ในเมื่อพูดแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง”

หลินหยางขยี้ดับก้นบุหรี่ พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

เหลยฟู่พยักหน้า มองไปทางซิวหู่แล้วพูดว่า“ท่านนี้คือคุณหลิน ผู้บัญชาการมังกรอันดับสามของดินแดนมังกรของพวกเรา!”

“อะไรนะ? เขา….เขาคือผู้บัญชาการมังกรเหรอ?”

ซิวฟู่แทบจะยืนไม่ไหว คนทั้งคนตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด

ส่วนคนอื่นเหมือนหินแข็งทื่อ ทั้งหมดเหม่อลอยราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

ใครจะไปคาดคิดว่าคนอายุน้อยคนนี้จะเป็นถึงผู้บัญชาการมังกรอันดับสามของดินแดนมังกร?

“คือ…จะเป็นไปได้ยังไง?”

พานโม่อึ้งตะลึง เธอจ้องมองหลินหยางแล้วพูดพึมพำออกมา

“ในเมื่อหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลยพูดออกมาแล้ว งั้นผมก็จะไม่ปิดบัง คุณหนูพาน มันคือเรื่องจริง ที่หานลั่วสามารถกลับไปที่กองกำลังได้ ก็เป็นเพราะผู้บัญชาการหลิน”

หานหงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

พานโม่หายใจติดขัด นัยน์ตาสั่นระริก

พวกชายมีรอยแผลเป็นกับจางเหยียนผิงที่อยู่ทางด้านนั้นดีที่ไม่เป็นลม

ทุกคนตัวสั่นระริกเหมือนกับตะแกรง

ล่วงเกินผู้บัญชาการมังกร?

พวกเขายังจะใช้ชีวิตที่นี่ได้อีกไหม?

ใครจะไปคาดคิด คนที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าห้องเซ่นไหว้ผู้ตายจะเป็นถึงคนใหญ่คนโต!

“เป็นไปไม่ได้….เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด….”

จางเหยียนผิงหนวดเคราพริ้วไหว ริมฝีปากซีดเผือด พูดพึมพำไม่หยุด

ซิวหู่จ้องเขม็งใส่จางเหยียนผิงด้วยสายตาพิฆาต

จางเหยียนผิงรีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตา

“ท่านซิวหู่ เกิดอะไรขึ้น?”

เหลยฟู่รู้สึกผิดปกติ มองคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าห้องเซ่นไหว้แล้วมองไปทางซิวหู่ที่สีหน้าดูไม่ดี จากนั้นก็เหมือนเดาอะไรบางอย่างออก จึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“คุณคงไม่ใช่…..ทำให้ผู้บัญชาการหลินตกที่นั่งลำบากหรอกใช่ไหม?”

“ผม….ผมจะกล้า…จะกล้า…ผม….ผมแค่รับสายโทรศัพท์ บอกมีคนก่อความวุ่นวายที่นี่ ก็เลยมาดู….ผมจะกล้าทำแบบนั้นกับผู้บัญชาการมังกรได้ยังไง?”

ซิวหู่ฝืนยิ้มออกมา โบกสะบัดมือพูด และตอนนี้เหงื่อออกเยอะมาก

แต่คนอย่างเหลยฟู่จะถูกหลอกง่ายๆเหรอ?

เขาทำเสียงไม่พอใจ มองกลุ่มชายมีรอยแผลที่ขาหักอยู่ด้านใน ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“คนกลุ่มนี้มาก่อความวุ่นวายหรือเปล่า?”

“คือ…ผม….ผมไม่รู้นะครับหัวหน้าหน่วยยุทธการเหลย ผมก็เพิ่งมาถึง….”

ซิวหู่เช็ดเหงื่อไม่หยุด

“คุณรอก่อนเถอะ!”

เหลยฟู่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นเดินไปหาหลินหยาง

“ผู้บัญชาการหลิน เกิดอะไรขึ้นครับ? ต้องการให้ผมจัดการไหม?”

เหลยฟู่ถามด้วยความเคารพ

เห็นการกระทำเช่นนี้ของเหลยฟู่ อารมณ์ศัตรูเหล่านั้นของตระกูลหานก็ดิ่ง

พวกเขารู้ ชาตินี้ไม่สามารถลงมือกับตระกูลหานได้อีกแล้ว

ใครจะไปรู้ล่ะว่าเบื้องหลังของตระกูลหานจะมีคนที่น่ากลัวแบบนี้คอยหนุนหลังอยู่….

“ไม่ต้องหรอก ผมจัดการเอง!”

หลินหยางลุกขึ้นช้าๆ

คนที่อยู่ตรงนี้สั่นเทา รีบก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา

“สำหรับตัวตนฐานะของผม พวกคุณน่าจะรู้แล้วใช่ไหม?”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบว่า“ผมเป็นผู้บัญชาการมังกรอันดับที่สามของดินแดนมังกร หมอเทวดาหลินแห่งเมืองเจียงเฉิน!”

ทุกคนยังไม่กล้าเอ่ยปากพูดเหมือนเดิม

“และหานลั่ว พวกคุณรู้ฐานะของเขาในเวลานี้ไหม?”

หลินหยางพูดอย่างต่อเนื่อง สายตามาดมั่นไม่ไหวติง แต่ก็มีความเยือกเย็นแฉลบผ่านอยู่

“เดิมทีเขาเป็นผู้บังคับบัญชาระดับสูง แต่ถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว”

“เรื่องนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือผมจัดวางให้เขาอยู่แนวหน้า ให้เขาออกสู้รบ เพราะฉะนั้นพูดแบบจริงจังเลยก็คือเขาเป็นทหารของผม!”

“ถึงแม้ว่าเขาจะเข้ามาในกองกำลังในฐานะน้องใหม่ แต่ยังไงเขาก็คือทหารของผม อีกอย่างเป็นทหารกองกำลังในบังคับบัญชาคนแรกด้วย!”

“ตอนนี้เขาสละชีวิตเพื่อประเทศ ถูกสังหารในสนามรบนอกดินแดน หลังจากทราบข่าวผมมาจากเจียงเฉินในคืนนั้นเลย แต่สิ่งที่เห็นไม่ใช่ความทรงจำและความเคารพที่ทุกคนมีต่อเขา สิ่งที่เห็นคือมาซ้ำเติมกัน…”

“พวกคุณรู้ไหมว่านี่มันกระทบกับหานลั่ว และกับผม….ยังไง?”

พูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของหลินหยางก็เปล่งประกายความอำมหิต

“ผู้บัญชาการหลิน! ผู้บัญชาการหลินไว้ชีวิตด้วย!”

ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว คุกเข่าก้มหน้าอยู่กับพื้นตะโกนขึ้น

“พวกเรามีตาหามีแววไม่! พวกเราไม่รู้ดีชั่ว ผู้บัญชาการหลินระงับโทสะ! ระงับโทสะ…”

“ผู้บัญชาการหลิน พวกเรารู้แล้วว่าผิด ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะนะ!”

“ผู้บัญชาการหลิน ขอโทษนะครับพวกเราโง่มาก!”

ทุกคนทยอยคุกเข่าขอโทษอ้อนวอนทั้งน้ำตา

ทั้งห้องเซ่นไหว้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ระงม

คนของตระกูลหานจ้องมองกลุ่มคนที่กำเริบเสิบสานเมื่อสักครู่นี้ แต่ละคนรู้สึกว่าได้ระบายความโกรธ

หลินหยางสาวเท้าเดินมาหาหานปู้เหว่ย“คุณคิดว่าควรจะจัดการกับคนพวกนี้ยังไง?”

หานปู้เหว่ยชะงักงัน ธูปในมือแทบจะจับไม่อยู่

“ผู้บัญชาการหลิน คือ…ผม…ผมไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงดี….”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน