สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3135

สำหรับสี่คำนี้ คนในสถานที่นั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี

โรคโลหิตน้ำแข็งเป็นหนึ่งในโรคประหลาดที่มีชื่อเสียงในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

ในดินแดนแห่งความเงียบและความตายมีอยู่สามโรคประหลาด แบ่งออกเป็นชีวิตแห่งความตาย ศพอมตะและภูเขาหลิงซานแห่งห้วงนิทรา

ชีวิตแห่งความตายก็เป็นไปตามชื่อ ก็คือคนมีชีวิตที่ราวกับคนตาย ภายนอกของผู้ป่วยจะมีสภาพเหมือนผัก แต่ในความเป็นจริงแล้วยังคงมีความซับซ้อนกว่าการอยู่สภาพเหมือนผัก การเต้นของหัวใจ และชีพจรของผู้ป่วยอยู่ในสภาวะหยุดพัก แต่กลับไม่ตาย และชีวิตก็ไม่ดับสูญ ว่ากันว่าผู้ป่วยที่มีชีวิตแห่งความตายนั้นยังมีความรู้สึกอยู่ สมองยังสามารถคิดพิจารณาได้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากหายใจได้เล็กน้อย แม้กระทั่งขยับเปลือกตาก็ไม่สามารถทำได้

ในปัจจุบันในดินแดนแห่งความเงียบและความตายยังไม่มีวิธีการรักษาโรคชีวิตแห่งความตายได้ แต่อัตราการเป็นโรคชีวิตแห่งความตายนั้นไม่น้อยเลย ทั่วทั้งดินแดนแห่งความเงียบและความตาย มีผู้ป่วยมากกว่าหนึ่งพันคนแล้ว

ส่วนโรคศพอมตะนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า ว่ากันว่าผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหลังจากที่รักษาหายแล้วจะมีโอกาสเกิดการเปลี่ยนแปลงของโรคตามหลักพยาธิวิทยา ส่งผลให้จิตใจถูกกัดกร่อน คนทั้งคนเหมือนศพที่เดินได้ ไม่รู้จักคำว่าปรานี ไม่มีความคิด เอาแต่โจมตีผู้อื่น

มีคนกล่าวว่าการล้มป่วยของโรคศพอมตะนั้นเป็นเพราะว่าการฝึกฝนของผู้บาดเจ็บสาหัสในระหว่างกระบวนการรักษาเกิดการเกินขีดจำกัดไป กระทั่งก่อให้เกิดความคลั่งไคล้ นี่ก็คือคำอธิบายที่ว่าเพราะเหตุใดคนที่เป็นโรคศพอมตะถึงได้มีความแข็งแกร่งที่เพิ่มสูงมากยิ่งขึ้น ปัจจุบันหลายๆ คนเห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้ แต่อย่างไรก็ตามโรคนี้มีมาเกือบพันปีแล้ว แต่ก็ยังคงไม่มีวิธีการรักษา

และสุดท้ายโรคภูเขาหลิงซานแห่งห้วงนิทราก็แปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง

โรคนี้ไม่มีสัญญาณของการเจ็บป่วยแม้แต่น้อย แต่จะเจ็บป่วยในขณะหลับเท่านั้น ว่ากันว่าโรคนี้หลังจากที่ตื่นขึ้นมาจะมีอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก มีความทรงจำที่สับสนวุ่นวาย ราวกับถูกคนยืมซากมาคืนชีพก็ไม่ปาน ไม่รู้จักเพื่อนฝูงญาติพี่น้อง แต่สำหรับคนแปลกหน้าบางคนกลับรู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี

ด้วยโรคที่แปลกพิลึกเช่นนี้ คนของดินแดนแห่งความเงียบและความตายไม่มีวิธีการแก้ปัญหาได้

เมื่อหลินหยางได้รู้จักสามโรคประหลาดนี้ของดินแดนแห่งความเงียบและความตายก็ได้ทำความเข้าใจมาบ้าง

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จนปัญญาเช่นกัน

สิ่งต่างๆ ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในที่นี้ ทักษะทางการแพทย์ที่เก่งกาจไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถแก้ไขได้

แต่สำหรับโลหิตน้ำแข็งนั้น หลินหยางยังคงได้ยินเป็นครั้งแรก

"นี่คือโรคอะไรเหรอ?"

หลินหยางหันไปเอ่ยถามฉู่ชิวที่อยู่ข้างๆ

"ผู้นำพันธมิตร นี่คือโรคประหลาดที่ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าสามโรคประหลาดเลย ว่ากันว่าผู้ป่วยโรคนี้ เลือดในร่างกายจะค่อยๆ แข็งตัวไปตามกาลเวลา ในท้ายที่สุดพลังของการแช่แข็งนี้จะปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย และสุดท้ายก็จะถูกแช่แข็งจนตายทั้งเป็น กลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งไปโดยสิ้นเชิง"

ฉู่ชิวกล่าวกระซิบ

"งั้นเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้วแน่น

"โรคนี้มักเกิดขึ้นในสถานที่ที่เย็นจัด ตระกูลอ่าวเสวี่ยอาศัยอยู่ในสถานที่ที่มีอากาศเย็นจัด ในอดีตคนในตระกูลของพวกเขามีหลายคนที่เจ็บป่วยด้วยโรคนี้ จุดจบของคนเหล่านี้สุดท้ายก็กลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็ง และถูกฝังเอาไว้ในสุสานของบรรพบุรุษ"

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง......ตามที่กล่าวมา คุณอ่าวหานเหมยท่านนี้ก็น่าจะยอมรับชะตากรรมได้แล้ว ทำไมถึงวิ่งมาถึงที่นี่เพื่อขอรับการรักษาอีกล่ะ?"

"เธอไม่ธรรมดานะสิ"

ฉู่ชิวลดเสียงต่ำลงและกล่าวว่า : "มีข่าวลือจากข้างนอกว่า อ่าวหานเหมยท่านนี้อาจเป็นหนึ่งในผู้สมัครชิงตำแหน่งหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลอ่าวเสวี่ย ถึงแม้ว่าเธอจะสละสิทธิ์ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเธอเหล่านั้นก็คงไม่ยอมสละสิทธิ์อย่างแน่นอน"

"ฉันเข้าใจแล้ว"

หลินหยางพยักหน้า

ถ้าอ่าวหานเหมยมีสถานะพิเศษ คนของตระกูลอ่าวเสวี่ยจะยอมให้เธอสละสิทธิ์ไปอย่างง่ายๆ ได้อย่างไร

อย่างไรเสียการฝึกอบรมผู้สืบทอดที่มีคุณสมบัติเหมาะสมก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

"เป็นยังไง? ทุกท่านมีวิธีการรักษาไหม?"

อ่าวหานเหมยกวาดสายตามองทุกคนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และพูดด้วยคำพูดที่เย็นชาเป็นอย่างยิ่ง

แต่ทว่าทุกๆ คนกลับมองหน้ากันไป มองหน้ากันมา และเลือกที่จะเงียบไม่พูดจา

"เช่นนั้น พวกคุณไม่มีวิธีการรักษาใช่ไหม?"

คิ้วสวยๆ ของอ่าวหานเหมยขมวดขึ้นมาเบาๆ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า : "หากไม่มีวิธีการรักษา! เช่นนั้น ก็อย่าตำหนิฉันเลยนะ!"

พูดจบ เธอก็โบกมือ

ครืน

คนของตระกูลอ่าวหานเหมยที่อยู่หน้าประตูทั้งหมดได้พุ่งเข้ามา และล้อมโต๊ะนั้นเอาไว้

ทุกๆ คนต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป

"คุณอ่าว นี่คุณจะทำอะไร?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน