สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3173

"ว่ายังไงนะ?"

อ่าวหั่วอวิ๋นมองไปที่อ่าวหานเหมยด้วยความตกตะลึง

แม้แต่สมาชิกของตระกูลเย่ไหมที่รอดชีวิตก็รู้สึกเหลือเชื่อ

"คุณหนู คุณหนูกำลังทำอะไร? คนชั่วเหล่านี้ของตระกูลซวงไม่อาจให้อภัยได้นะ!"

"ไม่รู้พวกเขาฆ่าพี่น้องของเราไปตั้งเท่าไร แม้แต่หัวหน้าก็ต้องตายด้วยเงื้อมมือของพวกเขา แบบนี้จะปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง?"

"จริงด้วยคุณหนู ยังมีตระกูลซื่อเจียอีก พวกเขาอยากส่งพวกเราไปที่ห้องยา! คนสารเลวแบบนี้ไม่สมควรเห็นใจ ควรรีบจัดการให้เร็วที่สุดด้วยซ้ำ!"

ทุกคนต่างพยายามเดินไปข้างหน้าและคอยพูดเกลี้ยกล่อม

อ่าวหานเหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าวเสียงแหบแห้ง "ทำไมฉันจะไม่รู้เรื่องนี้? แต่หากฉันต้องกลายเป็นผู้นำคนใหม่ของตระกูลอ่าวเสวี่ย ฉันก็ไม่ควรเป็นคนใจแคบและคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องต่างๆ ในอดีต ไม่งั้นทุกคนจะเคารพและให้เกียรติฉันยังไง?"

"เอ่อ..."

ทุกคนต่างมองหน้ากันและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา

"อ่าวหั่วอวิ๋น อ่าวหลีเฟิ่ง หากพวกคุณยอมเสียแต่ตอนนี้ ฉันก็จะไม่คิดอะไรกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา! แต่หากไม่ยอม พวกคุณก็ลงมือได้ แต่จุดจบจะเป็นยังไงนั้นพวกคุณควรรู้อยู่แก่ใจดี พวกคุณเลือกเองแล้วกัน!"

อ่าวหั่วอวิ๋นและอ่าวหลีเฟิ่งมองหน้ากันอยู่นานและสุดท้ายก็โยนอาวุธในมือทิ้งลงพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้น

"เรา...ยอมแพ้แล้ว!"

หลังจากเสียงร้องตะโกนดังขึ้น คนของตระกูลซื่อเจียและตระกูลซวงก็ต่างพากันยอมจำนน

เมื่อคนที่อยู่รอบๆ เห็นเข้าก็ต่างพากันคุกเข่าลง

"คารวะผู้นำตระกูล!"

"คารวะผู้นำตระกูล!"

เสียงนั้นเหมือนคลื่นที่แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง

อ่าวหานเหมยแอบมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยแววตาที่แปลกประหลาด

เมื่อความโกลาหลสงบลงด้วยการที่อ่าวหานเหมยได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูล ทำให้ตระกูลเย่ไหมได้กลายเป็นตระกูลขุนนางตระกูลใหม่

ตระกูลอ่าวเสวี่ยเองก็ได้กลับมาเป็นปกติสุขอีกครั้ง

กลับเป็นเหมือนเดิมเหมือนไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป

สมาชิกพันธมิตรชิงเซวียนเตรียมจะพักผ่อนเพื่อจะออกเดินทางกลับไปยังสถานที่ตั้งของพันธมิตร

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เกิดการบาดเจ็บสาหัสจำนวนไม่น้อย ทำให้ทุกคนจำเป็นต้องพักฟื้น

หลินหยางเตรียมจะเดินทางกลับออกไปพร้อมกับพันธมิตรชิงเซวียน

ข้างสระน้ำในลานบ้านของตระกูลเย่ไหม

หลินหยางมองน้ำในสระอย่างจดจ่อเพื่อคำนวณเวลาในการออกเดินทาง

"โชคดีจริงๆ ที่มีคุณ ผู้นำพันธมิตรหลิน ถ้าไม่คุณละก็ เราทุกคนคงต้องตายลงด้วยเงื้อมมือของตระกูลซื่อเจียและตระกูลซวงแน่ ขอบคุณมากจริงๆ"

อ่าวเวยอินเดินเข้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนขึ้นและไม่เย็นชาเหมือนเก่า

"เกรงใจเกินไปแล้ว ผมบอกแล้วว่าผมเป็นสามีของหานเหมย ผมจะเมินเฉยต่อเรื่องนี้โดยไม่สนใจได้ยังไง?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"สามี?"

อ่าวเวยอินส่ายหน้า "ไม่ว่าคุณหรือหานเหมย อันที่จริงพวกคุณทั้งสองกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ความเป็นสามีภรรยาระหว่างพวกคุณสองคน ที่จริงแล้วก็เพื่อเป็นข้ออ้างเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลอ่าวเสวี่ยเท่านั้น!"

เธอหันหลังไปจ้องตาหลินหยาง "ผู้นำพันธมิตรหลิน อันที่จริงคุณเป็นคนเจ้าเล่ห์มากและยังเป็นคนที่มองการณ์ไกลอีกด้วย ที่จริงแล้วคุณสามารถควบคุมตระกูลอ่าวเสวี่ยได้ด้วยตัวเองด้วยซ้ำ แต่คุณกลับเลือกหานเหมยไปรับหน้าที่นี้แทน เพราะคุณรู้ว่าเธอเหมาะสมกว่าคุณ!"

"ผมเพียงแค่ต้องการใช้อำนาจของตระกูลอ่าวเสวี่ยเพื่อจัดการกับศัตรูของผมเท่านั้นเอง"

หลินหยางคลำหาบุหรี่ในกระเป๋า หลังจากไม่เจอก็ได้แต่ยิ้มแก้เขิน

"ไม่ใช่เพียงเท่านี้แน่นอน"

อ่าวเวยอินส่ายหน้าและกล่าวออกมา

หลินหยางกลับไม่พยายามอธิบายอะไรมากและได้แต่กล่าว "คุณคิดว่าหานเหมยสามารถจัดการดูแลตระกูลอ่าวเสวี่ยได้ดีไหม?"

"ฉันไม่รู้"

หลินหยางส่ายหน้าและกล่าว "ผมว่าเธอไม่มีความกล้าหาญเช่นนั้น!"

"ความกล้าหาญ?"

อ่าวเวยอินสูดหายใจเข้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณหมายความว่า...."

"อันที่จริงตระกูลอ่าวเสวี่ยและตระกูลซื่อเจียไม่ได้ยอมหรอก หากไม่กำจัดให้สิ้นซาก ตำแหน่งของเธอจะไม่มั่นคงปลอดภัยแน่นอน"

หลินหยางกล่าว

อ่าวเวยอินทำหน้าเครียดอยู่นานโดยไม่พูดอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินหยางก็พาคนของพันธมิตรชิงเซวียนมุ่งหน้าออกจากเมืองอ่าวเสวี่ย

อ่าวหานเหมยยืนรออยู่ที่หน้าประตูอยู่นาน

"คุณจะกลับมาเมื่อไร?"

อ่าวหานเหมยถาม

"ผมจะกลับมารักษาอาการโรคโลหิตน้ำแข็งของคุณตามกำหนด ไม่ต้องเป็นห่วง" หลินหยางกล่าว

"อืม"

"แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องขอให้คุณช่วย"

"คุณพูดมาได้เลย"

"ผมขอให้คุณช่วยผมตามหายาสมุนไพรจำนวนหนึ่ง พืชสมุนไพรเหล่านี้ล้วนเติบโตในสถานที่ที่หนาวเหน็บ คุณต้องสั่งให้คนของตระกูลอ่าวเสวี่ยทุกคนออกตามหาและยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี"

หลินหยางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาและยื่นให้

อ่าวหานเหมยรับมาดูและสูดหายใจเข้า

"พืชสมุนไพรเหล่านี้...ล้วนเป็นพืชสมุนไพรหายาก คุณต้องการใช้มันเมื่อไร?"

"ภายในหนึ่งเดือน คุณต้องหาให้ผมให้ได้"

"หนึ่งเดือน? เอ่อ..."

"ผมรู้ว่าเวลาค่อนข้างกระชั้นชิด แต่ผมรอต่อไปไม่ได้"

หลินหยางขยับเข้ามาใกล้และกระซิบ "หากไม่สามารถหาพืชสมุนไพรเหล่านี้ได้ภายในหนึ่งเดือน ผม...ต้องไม่รอดแน่!"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ อ่าวหานเหมยก็รู้สึกตกตะลึง

ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พยักหน้า "คุณวางใจได้ ฉัน...ฉันจะพยายามช่วยเหลือคุณอย่างถึงที่สุด!"

"ผมจะรอข่าวดีจากคุณ"

หลินหยางกระโดดขึ้นหลังม้าและชำเลืองมองคนของตระกูลอ่าวเสวี่ยจำนวนมากที่อยู่ข้างหลังพร้อมกับฟาดแส้ออกเดินทาง

อ่าวหานเหมยจะต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อค้นหาพืชสมุนไพรเหล่านี้อย่างแน่นอน

เพราะหากหลินหยางไม่รอด เช่นนั้นอ่าวหานเหมยเองก็คงไม่รอดด้วยเช่นกัน

หลังจากออกมาจากเมืองอ่าวเสวี่ยแล้ว หลินหยางก็มุ่งหน้าไปยังฐานที่มั่นหลัก

เขาเองก็เสียเวลาอยู่ที่นั่นนาน ทำให้เขาต้องรีบกลับไปจัดการกับเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง

"ผมต้องกลับไปก่อน พวกคุณค่อยๆ ตามมาแล้วกัน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน