สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3199

“ดังนั้นเธอจึงถูกเรียกว่าตี้หนี่ว์?”

หลินหยางแอบๆถาม

“ฉายานี้มันน่าขันมากเลย!”

ตี้หนี่ว์หัวเราะแล้วพูดขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า: “คืนนั้น เป็นค่ำคืนที่ไม่อาจลืมเลือนที่สุดในชีวิตหากฝ่าบาทไม่สั่งจับทั้งเป็นพ่อแม่ก็คงหนีไม่พ้นความตาย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังสับมือและขาของพวกเขาและมอบมันให้กับฝ่าบาท... ตอนนี้พ่อแม่ของฉันก็ถูกขังอยู่ในคุกสวรรค์และทรมานทั้งกลางวันและกลางคืน! ฉันต้องช่วยพวกเขาและจากไป”

หลินหยางมองตี้หนี่ว์อย่างเงียบๆ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอนั้นจะเจอเรื่องที่แย่ขนาดนี้

เขาอยากถามตี้หนี่ว์มากๆเลยว่าทำไมถึงฆ่าทั้งครอบครัวตัวเอง

แต่ว่าลังเลสักพักเลือกที่จะเงียบต่อไป

ทั้งสองวิ่งไปจนสุดทาง ผ่านพระราชวังอันงดงามหลายแห่งไม่นานก็มาถึงสวนดอกไม้ของพระราชวัง

“โปรดส่งข้อความด้วยขันทีว่าตี้หนี่ว์ต้องการเข้าเฝ้าฝ่าพระบาท”

ตี้หนี่ว์เดินเดินไปที่หน้าประตู พูดกับขันทีอาวุโสอย่างเคารพ

“เฮ้ย?ฝ่าบาทมาแล้ว?รีบเข้าไปเถอะ ฝ่าบาทกำลังคิดถึงท่านอยู่เลย!”

ขันทีอาวุโสพูดแล้วยิ้มหรี่ตา ก็เลยรีบให้ทั้งสองคนเข้าไปข้างใน

“ฝ่าบาทคนมาถึงแล้ว!”

จบลงด้วยการตะโกนหนักมากทั้งสองก็เดินเขาไปในสวนดอกไม้

เข้าไปข้างในตรงศูนย์กลางของสวนดอกไม้ มีเก้าอี้สีทองไว้อยู่ บนเก้าอี้มีคนเอนกายอยู่แล้วสวมใส่ชุดคลุมลายมังกร

หลินหยางมองไปหนึ่งครั้งแล้วรู้สึกว่ามันเวอร์วังเกิน

เพราะว่าร่างคนนี้มีแต่เนื้อเต็มเลยรูปร่างของเขาเกินจริงอย่างมาก แขนขาของเขาบวมเหมือนหมู เนื้อนุ่มจำนวนมากกระจัดกระจายไปทั่วร่างกายของเขา และเสื้อผ้าของเขาหลวมราวกับผ้าห่ม

นำหนักน่าจะประมาณสองสามร้อยโล

นี่ก็คือพระมหากษัตริย์ของราชวงศ์ดาบ?

หลินหยางรีบขมวดคิ้ว เขาเหลือบมองที่เอวของร่างนั้น

ตรงเอวยังมีดาบห้อยอยู่

แม้ว่าจะสั้นมากแต่ว่าเมื่อดูจากฝักและด้ามจับของดาบดูแล้วเหมือนกับว่าเป็นของล่ำค่า

“ลูกสาวเข้าเฝ้าท่านพ่อ!”

ตี้หนี่ว์เดินไปข้างหน้าหลายก้าวแล้วคุกเขาลงไปทำความเคารพ

“เฮ้ย?ลูกมาแล้วหรอ?”

รูปร่างอ้วนขยับร่างกายของเขา และเก้าอี้มังกรก็ส่งเสียงดังเอี๊ยด

เขาหรี่ตาลง ดวงตาที่เล็กเหมือนเม็ดถั่วมองไปทางตี้หนี่ว์ยิ้มแล้วพูด: “ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่าช่วงนี้เธอไปไหนแล้ว ดอกไม้ในนี้ก็บานแล้ว เธอมาชมดอกไม้เป็นเพื่อนฉันสิ!”

“ค่ะ ท่านพ่อ”

ตี้หนี่ว์กำปั้น

“คนข้างๆเธอคือใครหรอ?”

“ตอบกลับท่านพ่อ คนคนนี้คือผู้ดูแลดอกไม้ที่ข้านั้นหามาให้ท่านพ่อ ว่ากันว่าบุคคลนี้เชี่ยวชาญเรื่องดอกไม้และพืชอย่างมากหากเขาดูแล ถ้าเขาดูแลมันดอกไม้ในสวนหลวงแห่งนี้จะไม่เพียงแต่สวยงามมากขึ้นเมื่อบานเท่านั้น แต่กลิ่นหอมจะชวนให้น่าหลงไหลมากขึ้นและฤทธิ์ทางยาของดอกไม้ก็จะดีขึ้นด้วย!”

ตี้หนี่ว์ขอแสดงความนับถือ

“อ่อ?ยังมีคนที่แปลกประหลาดอย่างนี้?”

ดวงตาของพระมหากษัตริย์สว่างขึ้นหรี่ตาแล้วมองไปทางหลินหยาง: “เธอชื่ออะไร?”

“ฝ่าบาทฉันชื่อหลินหยาง!”

“หลินหยาง?ดี ดี เธอเป็นคนที่ตี้หนี่ว์หามาต้องมีความอกทนแน่นอน ดอกหางมังกรวันนี้เปล่งบานมากเลย เธอโชว์ฝีมือให้ฉันดูหน่อย ฟังไว้นะถ้าเธอไม่สามารถให้ความตื่นเต้นกับฉัน อย่างนั้นหมายความว่าเธอนั้นกำลังรังแกฉันอยู่ ฉันจะลอกเธอออกอย่างกับถอนหญ้า!เข้าใจไหม?”

พระมหากษัตริย์หัวเราะแล้วพูด

หลินหยางขมวดคิ้วแต่สุดท้ายก็พยักหน้า

พระองค์ทรงเสียสละเข็มมังกรหงเหมิง เดินไปทางหญ้าหางมังกร

แต่เมื่อเดินไปหลายก้าวจู่ๆก็ถูกแสงวาบของแสงเรืองแสงนั้นดึงดูด

“ดอกเทียนซวนเย่?”

หลินหยางสูบหายใจลึกๆ!

มันเป็นดอกไม้แปลกๆที่รายล้อมไปด้วยยามหลายๆคน ทั้งตัวของมันเบ่งบานไปด้วยแสงสีขาวสว่างใสๆราวกับดวงจันทร์ที่ส่องสว่างในท้องฟ้ายามค่ำคืน

ราวกับสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของหลินหยาง ยามทุกคนจ้องมองไปที่หลินหยางดวงตาแต่ละคนเย็นชาและกระหายเลือด

“ทำไม?คำพูดของฉัน?เธอไม่ได้ยินหรอ?”

พระมหากษัตริย์ยิ้มเบาๆแล้วพูด

แต่ว่าคำพูดครั้งนี้เหมือนกับว่าเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่อาฆาต

“ข้าแต่ฝ่าพระบาทข้าขออภัย แต่มีดอกไม้และพืชแปลกตามากมายในสวนของพระองค์จนคนทั่วไปตื่นตาตื่นใจ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน