สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3202

ไม่ว่าจะเป็นคำพูดและเครื่องแบบ ตำแหน่งของคนคนนี้นั้นใหญ่กว่าหลินหยางแน่นอน

ระหว่างที่หลินหยางคิด รีบกำหมัดแล้วพูดขึ้น: “ตอบกลับนายท่าน เป็นแบบนี้ท่านชายจะเสด็จมาตรวจสอบคุกสวรรค์ ผู้น้อยกังวลว่าจะมีข้อผิดพลาดเลยมาตรวจดู”

“มาดู?เธอไม่รู้หรอว่าในนี้เป็นคุกที่ขังนักโทษชั้นหนัก?รีบออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าหากเห็นเธอเข้ามาในนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต ฉันจะตัดแขนขาเธอให้ขาดแล้วนำเธอห้อยบนกำแพงอย่างสองคนนี้!”

คำด่าของคนคนนั้นดุร้ายอย่างมาก

“รับทราบ...ข้าน้อยขอลา”

หลินหยางทำสีหน้าขอร้องแล้วรีบจากไป

กลับไปถึงที่ห้องพักแขก ตี้หนี่ว์มาหาพอดี

“เธอไปไหน?เมื่อกี้เคาะประตูไม่มีได้รับการตอบรับ ฉันเคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่างไปไปเรื่อย?”

ตี้หนี่ว์จ้องหลินหยางแล้วพูดอย่างเย็นชา

“ฉันไปที่คุกสวรรค์”

“ไปคุกสวรรค์?”

เสียงของตี้หนี่ว์สั่นขึ้นแล้วรีบถาม: “เธอเจอพ่อแม่ฉันไหม?”

“เห็นแล้ว ถูกตัดแขนและขา แล้วยังถูกห้อยที่กำแพงใช้ยาเม็ดนั้นยื้อชีวิตไว้ ทั้งวันทั้งคืนต้องทุกข์ทรมาน”

หลินหยางพูดแล้วส่ายหัว

ตี้หนี่ว์ได้ยินถึงกับน้ำตาคอเป้า เขาไม่ได้ร้องไห้ออกมาแต่กำหมัดไว้แน่นๆ ความเกลียดชังลึกเข้าไปในข้างใน

“แขนขาขาด ตามทักษะด้านการแพทย์ของดินแดนแห่งความเงียบและความตายจะรักษาไม่ยากเลย แผลของเนื้อหนังแค่เล็กๆ สิ่งที่รักษายากที่สุดคือแผลในใจ!คุณจิน พรุ่งนี้ฉันจะลงมือช่วยพ่อแม่เธอ ถือว่าตอบแทนบุญคุณเธอ!ต่อจากนี้เราทั้งสองไม่มีเรื่องค้างคากัน พ่อแม่ของเธอเธอดูแลเองนะ”

หลินหยางพูดอย่างสงบ

“ได้!คุณหลินหยาง ฉันจะรอข่าวดีจากเธอ เธอได้ดอกเทียนซวนเย่ไว้ในมือแล้วฉันจะคิดวิธีพาเธอหนีไปจากราชวงศ์ดาบ!”

ตี้หนี่ว์พูดอย่างลึกซึ้ง

ถ้าช่วยพ่อแม่เขาออกมาได้เขาก็จะไม่อยู่ที่นี่ต่อ

“อืม”

หลินหยางพยักหน้า

แต่ในเวลานี้มีเสียงกรีดร้องนั้นดังขึ้นมา

“มีคำสั่งจากท่านชาย!ให้ท่านไปเข้าเฝ้าห้องโถงราชวงศ์ดาบ!”

เมื่อคำพูดนี้กระจายออกมาตี้หนี่ว์ถึงกับสีหน้าขาวซีด ในดวงตาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและจริงจัง

“ใช่แล้ว ท่านชายสั่งว่าท่านและผู้ดูแลดอกไม้ท่านนั้นไปพร้อมกัน และนำตัวผู้แลดอกไม้ไปด้วย”

ข้างนอกขันทีพูดอีกรอบ

“รู้แล้ว”

หลินหยางเห็นสีหน้าที่ตึงเครียดและจริงจังของตี้หนี่ว์ ก็เลยพูดตะโกนไป

ตี้หนี่ว์มองตาหลินหยาง พูดอย่างเสียงแหบ: “ครั้งนี้ไม่ไปไม่ได้เด็ดขาดเลย แต่ว่าเรื่องของท่านชายฉันเคยเล่าให้เธอฟังเยอะแล้ว ครั้งนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่สงบสุขไหม แต่เธอ....อาจเกิดเรื่อง!”

“เขาจะฆ่าฉัน?”

หลินหยางถามอย่างสงสัย

“อาจไม่ แต่อาจแย่กว่าที่เธอคิดไว้”

“แผนยังไม่ได้ดำเนินการ จะมาล้มตอนนี้ไม่ได้นะ ไปดูหน่อยเถอะ”

หลินหยางพูดอย่างนิ่งๆแล้วเดินไปทางข้างนอกห้อง

ตี้หนี่ว์สูบหายใจลึกๆแล้วตามไป

อย่างรวดเร็วภายใต้การนำพาของขันที ทั้งสองก็มาถึงที่วังดาบ

วังดาบเป็นพระราชวังของท่านชาย ไฟสีทองสว่างไสวหรูหรามาก

ในขณะที่ทั้งสองห้องเข้าไปในวัง สามารถเห็นหน้าประตูของวังนั้นมีนางสนมกำนัลในนั้นยืนอยู่สองแถว พวกเขามีหน้าตาที่สวนงามและยังดูเด็ก

แต่ไม่ต้องถามใบหน้าของทุกคนก็เกรงกลัวเต็มไปหมด ทุกคนก้มหน้าไม่กล้ามองใครเลย

“ฝ่าบาท ท่านตี้หนี่ว์และผู้ดูแลดอกไม้มาแล้ว!”

ขันทีเดินไปตรงหน้าประตูวังแล้วกำหมัดทำความเคารพพูดขึ้น

“เรียกพวกเขาเข้ามา”

ข้างในมีเสียงขี้เกียจดังขึ้น

“รับทราบ”

ขันทีหันตัวไปยิ้มหรี่ตาแล้วพูด: “รีบเข้าไปเถอะ ฝ่าบาทเรียกพบแล้วเป็นเกียรติของพวกเธอ!”

ตี้หนี่ว์ลังเลสักพักแล้วก้าวเดินออกไป

หลินหยางไม่ลังเลอะไร

แต่เมื่อเข้าไปไม่กี่ก้าว กลิ่นฉุนของเลือดลอยอยู่ในอากาศ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน