สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3237

"จบสิ้นแล้ว.....มันจบสิ้นแล้ว......"

ผู้นำปิงนั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ สีหน้าหม่นหมอง และบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ซ่างจู่เป็นความหวังเดียวของพวกเขา แต่ตอนนี้แม้แต่ซ่างจู่ก็ต้องพ่ายแพ้ จึงไม่สามารถหยุดยั้งคนคนนี้เอาไว้ได้อีกต่อไป

ถึงแม้ว่าในที่นี้จะมีผู้แข็งแกร่งเผ่าเทพเซียนจำนวนนับไม่ถ้วน ที่สามารถต่อสู้กับหลินหยางได้

แต่ถ้าหลินหยางสังหารพวกเขาทั้งสามคน และจากไป เมื่อมีคนบุกเข้ามาที่ดินแดนแห่งแดนสวรรค์เพื่อแก้แค้น เผ่าเทพเซียนถูกทำลายก็จะเป็นปัญหาแล้ว

เธอมองไปยังซ่างจู่ทางด้านนั้น และกำหมัดแน่น

ผู้คนต่างเงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน

สายฟ้าระเบิดออกมาเป็นน้ำค้างแข็งจำนวนมาก

พื้นดินระเบิดออกทีละนิ้วๆ และบนน้ำค้างแข็ง คาดไม่ถึงว่าจะมีไฟประหลาดลุกไหม้อยู่

นี่มันไม่ใช่สายฟ้าธรรมดาๆ

นี่คือไฟสายฟ้าฟาด!

พลังแห่งสวรรค์กับไฟประหลาดหลอมรวมกันกลายเป็นไฟสายฟ้าฟาด!

ภายใต้การโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เกรงว่าซ่างจู่จะต้องหายวับไปกับตา แม้แต่ซากกระดูกก็ไม่หลงเหลือ!

ทุกๆ คนต่างคิดเช่นนั้น

แต่พร้อมกับดอกไม้น้ำแข็งที่ร่วงหล่นลงทีละน้อยๆ สิ่งที่พบเห็นทำให้ผู้คนต่างตกตะลึง ท่ามกลางสถานที่ที่เสียหายร้ายแรง ร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่

นั่นคือซ่างจู่!

เขาเบิกตาโพลง ร่างกายเกร็งแข็งทื่อ คนทั้งคนยืนอยู่ที่นั่นราวกับก้อนหิน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายฟ้านับร้อยตกลงมา แต่ทว่ามันตกลงมารอบๆ ตัวเขาเท่านั้น ไม่ได้โจมตีไปที่ตัวเขาเลย!

หลินหยาง......ออมมือเหรอ?

"อะไรกัน?"

ผู้นำปิงตกใจอย่างมาก

เธอคิดว่าหลินหยางจะจัดการซ่างจู่ให้สิ้นซาก จากนั้นก็ขุดรากถอนโคนเธอกับหยวนจู่ทีละคนๆ

แต่คาดไม่ถึงว่าหลินหยางจะไม่ฆ่า!

"คุณ......ทำไมคุณไม่ฆ่าฉัน?"

ซ่างจู่ได้สติกลับมา ก็มองหลินหยางและเอ่ยถามอย่างตกตะลึง

"ไม่จำเป็น"

หลินหยางกล่าวอย่างสงบนิ่ง

"ไม่จำเป็นงั้นเหรอ? ฉันรู้นะ! หลินหยาง คุณเพียงแค่ไม่กล้าก็เท่านั้น!"

ผู้นำน้ำแข็งดูเหมือนว่าจะคิดถึงอะไรบางอย่าง จึงหัวเราะเยาะ : "หากคุณฆ่าพวกเรา มันจะเกิดความบาดหมางกับเผ่าเทพเซียน! ถึงแม้ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำลายเผ่าเทพเซียนทั้งหมดได้ ดังนั้นที่คุณไม่กล้าสังหาร ก็เพราะว่าคุณกลัวการแก้แค้นของเผ่าเทพเซียนของเรา!"

ผู้นำปิงราวกับว่ามองออกทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่หลินหยางกลับเงยหน้าขึ้นมองเขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "พวกเรา? ใครบอกคุณว่า'พวกเรา'ล่ะ?"

ผู้นำปิงตกตะลึง

"เทพเซียน! นี่คือเทพเซียน!"

"คารวะซ่างเซียน! คารวะซ่างเซียน!"

"สามารถควบคุมสายฟ้าได้ควบคุมน้ำแข็งและไฟ วิธีการเช่นนี้ จะไม่ใช่เทพได้อย่างไร?"

"คารวะท่านเทพ!"

"ไม่ใช่หรอก! เทพอะไรกัน? ท่านนี้คือเจ้าแห่งเผ่าเทพเซียนของเรา เขาสามารถพาเราไปค้นหาความเป็นอมตะได้!!"

"เราขอคารวะเจ้าแห่งเทพเซียน!"

"คารวะเจ้าแห่งเทพเซียน!"

ในสถานที่นั้นเต็มไปด้วยความคึกคัก คนของเผ่าเทพเซียนจำนวนนับไม่ถ้วนต่างคุกเข่าลงตามๆ กัน และคารวะต่อหลินหยาง ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพศรัทธา

"อะไรกัน?"

ผู้นำปิงตกตะลึงอ้าปากค้าง

เธอมองไปยังคนของเผ่าเทพเซียนที่ราวกับคนบ้าคลั่งเหล่านั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ และคำรามออกมาด้วยความโมโหเดือดดาล : "พวกคุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? เขาไม่ใช่เจ้าแห่งเทพเซียน! และเขาก็ไม่ใช่คนของเผ่าเทพเซียนเราด้วย! พวกคุณไปยอมสวามิภักดิ์ต่อเขาได้อย่างไร? ไปคารวะเขาทำไม?"

"ลุกขึ้น! ทั้งหมดลุกขึ้น!"

"ฉันคือเจ้าแห่งเทพเซียนของพวกคุณ! ฉันคือจักรพรรดินีของพวกคุณนะ!"

ผู้นำปิงคำรามออกมา ด้วยความกระวนกระวายใจ

แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย

เพียงแค่คารวะหลินหยางต่อไปเท่านั้น

หลินหยางค่อยๆ เดินไปหาผู้นำปิง

"ตอนนี้ เผ่าเทพเซียนแห่งนี้เป็นของฉันแล้ว! คุณว่า ฉันยังจำเป็นจะต้องกลัวการแก้แค้นของเผ่าเทพเซียนอยู่ไหม?"

"แก......"

ผู้นำปิงอ้าปาก แต่พูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน

ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้ว

ตอนนี้เป็นการแข่งขันยอดปรมาจารย์!

ใครที่สามารถเอาชนะในการแข่งขัน และเป็นอันดับหนึ่งได้ คนคนนั้น ก็คือเจ้าแห่งเทพเซียน!

คนของเผ่าเทพเซียนเหล่านี้เป็นผู้ฝึกฝนที่มีความเคร่งครัดที่สุด

เดิมทีแล้วพวกเขาไม่สนใจว่าใครจะเป็นผู้นำของพวกเขา พวกเขาสนใจแค่ว่า ผู้นำจะสามารถนำพาพวกเขาไปค้นหาหนทางความเป็นอมตะได้หรือไม่!

ไม่ต้องสงสัยแม้แต่น้อย หลินหยางเอาชนะพวกเขาได้อย่างราบคาบ

เอาชนะหนึ่งต่อสาม อีกทั้งยังเชี่ยวชาญสายฟ้าไฟน้ำแข็ง!

แต่ในสายตาของพวกเขา นี่คือความสามารถมหัศจรรย์ นี่คือเทคนิคของเทพเซียน!

ดังนั้น พวกเขาจึงยอมสวามิภักดิ์!

"ผู้นำปิง พวกคุณยังตกตะลึงอะไรอยู่? ทำไมยังไม่รีบคารวะเจ้าแห่งเทพเซียนอีก?"

หลินหยางเก็บมีดเทียนเซิง จ้องมองคนทั้งสาม และตะโกนอย่างเย็นชา

ทั้งสามคนมองหน้ากัน แต่ละคนต่างมีความโกรธและไม่ยินยอมในแววตา แต่ท้ายที่สุดยังคงคุกเข่าลงมา

"คารวะเจ้าแห่งเทพเซียน!"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน