สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3239

ศิษย์ที่อยู่ชั้นล่างเป็นผู้บำเพ็ญตนที่มีพลังบริสุทธิ์ที่สุด

พวกเขาจะไล่ตามไปในทิศทางเดียวเท่านั้น

และทิศทางนั้น ในมุมมองของพวกเขา มักถูกชี้นำโดยผู้แข็งแกร่งที่สุด

ตัวอย่างเช่นผู้นำปิง หยวนจู่และซ่างจู่

อีกอย่างหนึ่งคือหลินหยาง

สำหรับ 'ผู้บำเพ็ญตน' ในระดับสูง พวกเขาให้ความสำคัญกับผลประโยชน์มากกว่า พวกเขามีมุมมองในระยะยาว และเข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุความเป็นอมตะโดยการพึ่งพาความแข็งแกร่งของตนเองเพียงอย่างเดียว ไม่มีแม้แต่จะเข้าสู่ขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดินก็ยังเป็นไปไม่ได้

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องยึดทรัพยากรให้ได้มากที่สุด

ในสายตาของพวกเขาคนเหล่านี้จากเผ่าเทพเซียนล้วนเป็นทรัพยากร

ในความเป็นจริง หลินหยางรู้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นอย่างดี และเขาก็เข้าใจด้วยว่าเผ่าเทพเซียนจะไม่ยอมรับเขาจริงๆ

เขาจึงส่งอ่าวหานเหมยและคนอื่นๆ ให้ออกไปโดยเร็วที่สุด

และให้ตนเองอยู่ที่นี่เพียงลำพังเพื่อรอข่าวจากจื่อหลาน

จื่อหลานนั้นรวดเร็วมาก การไปกลับใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวัน

"คารวะยอดปรมาจารย์!"

จื่อหลานเดินเข้าไปในตำหนักปรมาจารย์ชั่วคราวและเข้าพบหลินหยาง

"เป็นยังไงบ้าง?"

หลินหยางรีบถามทันที

จื่อหลาน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกระซิบว่า"ผู้คนในหุบเขาเทพเซียนตกลงที่จะปล่อยตัวประกันเหล่านั้น แต่พวกเขามีข้อต่อรอง"

“ข้อต่อรองอะไร?”

หลังจากหลินหยางได้ยิน ก็ถามอย่างรีบร้อน

“พวกเขาต้องการ... ให้ยอดปรมาจารย์ต้องไปรับตัวประกันด้วยตนเอง!”

จือหลานกล่าว

หลังจากที่หลินหยางได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้ได้ในทันที

หุบเขาเทพเซียนรู้ดีว่าเผ่าเทพเซียน ไม่ได้รวมกันเป็นหนึ่งมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ เมื่อบุคคลที่อ้างว่าเป็นยอดปรมาจารย์ปรากฏตัวขึ้น แน่นอนว่าพวกเขาก็จะต้องตื่นตระหนกมากและอยากพบกับคนที่ถูกเรียกว่ายอดปรมาจารย์

หลินหยางเชื่อว่าถ้าเขาไปที่นั่น หุบเขาเทพเซียนต้องหาทางกำจัดเขาและแบ่งแบ่งแยกเผ่าเทพเซียนต่อไปอย่างแน่นอน

มิฉะนั้น เผ่าเทพเซียนที่รวมเป็นหนึ่งเดียว อาจกลายเป็นภัยคุกคามต่อหุบเขาอมตะมากไป

หลินหยางคลายคิ้วลงและเริ่มคิด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ตะโกนด้วยเสียงเข้ม: "เรียกผู้นำปิง, ซ่างจู่,ซ่างจู่,หยวนจู่และผู้อาวุโสทั้งหมด แล้วบอกพวกเขาว่ายอดปรมาจารย์มีคำสั่งจะหารือเรื่องสำคัญกับพวกเขา!"

จื่อหลานสะดุ้งแล้วมองหลินหยางแปลก ๆ จากนั้นกำหมัดแน่นแล้วหันหลังจะจากไป

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลายคนก็เดินเข้าไปในตำหนักปรมาจารย์ทีละคน

"คารวะยอดปรมาจารย์"

"คารวะยอดปรมาจารย์"

"คารวะยอดปรมาจารย์..."

ผู้อาวุโสบางคนยังคงแสดงความเคารพต่อ หลินหยาง

แต่ผู้นำปิงและหยวนจู่นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

หลังจากได้พักผ่อนมาระยะหนึ่ง ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ฟื้นตัวขึ้นมาก และโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาก็ย่อมไม่กลัวหลินหยางอีกต่อไป

"คารวะยอดปรมาจารย์"

ซ่างจู่เดินเข้าไปในห้องโถงและโค้งคำนับเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถึงกับคุกเข่าลง

หลินหยางเหลือบมองซ่างจู่ จากนั้นค่อยมองไปที่ผู้นำปิงและหยวนจู่

เขามองเห็นความโกรธพลุ่งพล่านในดวงตาของพวกเขา

คนอย่างหยวนจู่ เป็นคนหยิ่งผยองและไม่ยอมเชื่อฟังใครนอกจากตัวเอง แล้วเช่นนั้นเขาจะยอมเชื่อฟังหลินหยางได้อย่างไร?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน