สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3241

หลังจากนั้นไม่นานชาวหุบเขาเทพเซียน จำนวนมากก็รีบออกจากเส้นทางและยืนในท่าทางเตรียมพร้อม

“ใครคือปรมาจารย์อมตะคนใหม่ของเผ่าเทพเซียนล่ะ?”

ท่ามกลางฝูงชนในหุบเขาเทพเซียน ชายวัยกลางคนที่มีเคราแพะเดินออกมา

ชายผู้นี้สวมชุดคลุมผ้า สวมสร้อยคอและสร้อยข้อมือ เขาดูหรูหราและกล้าหาญมาก แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือรัศมีของเขาไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าหัวหน้าเขตทั้งสามคน

การปรากฏตัวของคนเหล่านี้ทำให้หยวนจู่และคนอื่น ๆ ต้องหยุดแผนการของพวกเขาทันที

หลินหยางหันกลับไปมองชายคนนั้นและพูดเบา ๆว่า

"เจ้าคือใคร?"

“ ข้าชื่อหลัวเฉิงเซียน รองหัวหน้าของหุบเขาเทพเซียน ข้าได้ยินมาว่า ยอดปรมาจารย์ต้องการมาที่หุบเขาเทพเซียนของข้าเพื่อขอคำแนะนำ ดังนั้นแข้าจึงมาที่นี่ชี้แนะให้!”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างใจเย็น

คำพูดเชื่องช้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งโอหัง

“รองหัวหน้าหุบเขา?”

หลินหยางขมวดคิ้ว

คนเผ่าเทพเซียนคนอื่นๆ รู้สึกหงุดหงิดทันที

“ไอ้บ้านี่ ยอดปรมาจารย์ของเรามาอยู่ที่นี่ด้วยตนเอง แต่หัวหน้าแห่งหุบเขาเทพเซียนของเจ้ากลับไม่ปรากฏตัวขั้นเหรอ? อะไรกัน นี่เจ้ากำลังดูถูกเผ่าเทพเซียนของเราอยู่หรือเปล่า?”

“อย่ามาหยิ่งผบองให้มากนัก!”

“ช่างน่ารังเกียจมาก!”

ฝูงชนสาปแช่งและเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

หลินหยาง ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนสงบสติอารมณ์ จากนั้นจึงขี่ม้าไปข้างหน้า

“ข้าคือยอดปรมาจารย์!”

"เจ้าเหรอ?"

หลัวเฉิงเซียนกวาดตามองหลินหยางขึ้นๆ ลงๆ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ข้าคิดว่ายอดปรมาจารย์จะเป็นใครเสียอีก ไม่คาดคิดว่าจะเป็นแค่เด็กอมมือจริงๆ! ช่างน่าขำ! น่าขำจริงๆ! ฮ่าๆๆ...”

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลง แม้แต่หยวนจู่และคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ ข้าได้ยินเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ของเจ้า! ผู้นำปิง, หยวนจู่, ซ่างจู่ เจ้าสามคนถือเป็นวีรบุรุษ เจ้าจะแพ้ไอ้เด็กคนหนึ่งได้อย่างไร? เจ้าเต็มใจจะยอมจำนนให้เขางั้นหรือ? เจ้าทำให้ผู้ฝึกตนทุกคนในยุคของเราอับอายจริงๆ !"

หลัวเฉิงเซียนเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจ ความเย่อหยิ่งและการดูถูกบนใบหน้าของเขานั้นแสดงออกอย่างชัดเจน

"หลัวเฉิงเซียน อย่ามามัวพูดไร้สาระที่นี่! ที่พวกเรามาที่นี่วันนี้เพื่อ เจรจาเรื่องเหล่าศิษย์ของเราที่ถูกหุบเขาเทพเซียนจับตัวไป! หากเจ้ายังมีสามัญสำนึก ก็แค่ส่งพวกเขามาเสียดีๆ!"

หยวนจู่ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป และตวาดเขาด้วยความโกรธทันที

เดิมทีนิสัยของเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน แม้ว่าเขาจะเกลียดหลินหยาง แต่ถ้าเทียบกับผู้คนในหุบเขาเทพเซียนแล้ว เขาก็สามารถขจัดความเกลียดชังที่มีต่อหลินหยาง ได้อย่างสมบูรณ์

“ส่งคนมา? อืม ได้สิๆ!”

หลัวเฉิงเซียน หรี่ตาลงและโบกมือกลับไปตรงๆ

เห็นเพียงฝูงชนใน หุบเขาเทพเซียนแยกออกจากกัน

จากนั้นกลุ่มคนที่ถูกทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมก็ถูกอุ้มขึ้นไปบนแท่น

คนเหล่านี้ถูกตัดมือหรือไม่ก็เท้า ผิวหนังและเนื้อฉีกขาด ไม่มีลูกตา หรือไตถูกควักออกมา ทุกคนอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชอย่างยิ่ง

"อะไรน่ะ?"

คนในเผ่าเทพเซียนโกรธมาก

แต่พวกเขาทุกคนรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นเผ่าเทพเซียนหรือหุบเขาเทพเซียน พวกเขาปฏิบัติต่อคนนอกไม่ต่างอะไรกับดูแลสัตว์

พวกเขามุ่งมั่นที่จะแสวงหาเส้นทางที่ยิ่งใหญ่ และการใช้คนเป็นๆที่มีชีวิตมาฝึกฝนทดลองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

อวัยวะส่วนใหญ่ของคนเหล่านี้ถูกควักออกมาเพื่อผลิตยา

หลินหยางรีบมองหาหัวเทียนไห่ ทันที

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีผู้คนมากมายจากทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ แต่... ในบรรดาพวกเขากลับไม่เห็นหัวเทียนไห่!

“คนของข้าอยู่ที่ไหน?”

หลินหยางพูดอย่างเย็นชา

“ยอดปรมาจารย์พูดอะไรน่ะ? คนของเจ้าไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”

หลัวเฉิงเซียนยิ้ม

“ข้ากำลังพูดถึงกลุ่มคนที่เคยโดนเจ้าจับมาก่อนหน้านี้!”

หลินหยางพูดอย่างเคร่งขรึม: "ที่นี่ยังมีคนหายไปอีกมาก พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?"

“โอ้...ยอดปรมาจารย์พูดถึงคนพวกนั้นหรือเปล่า? ถ้าพวกเขาไม่อยู่ที่นี่ ก็เกรงว่าพวกเขาคงตายไปแล้ว”

หลัวเฉิงเซียน ยักไหล่ท่าทางดูไม่ทุกข์ร้อน

"เจ้าว่ายังไงนะ?"

ลูกตาของหลินหยางเหมือนจะแดงก่ำ

"ผู้นำพันธมิตร...ช่วยข้าด้วย..."

"นั่นคือผู้นำพันธมิตร... ผู้นำพันธมิตร ช่วยพวกเราด้วย..."

“ผู้นำพันธมิตร...”

เมื่อคนเหล่านั้นจากทุ่งน้ำแข็งห้าทิศเห็นหลินหยาง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพยายามคว้าฟางเส้นสุดท้ายและตะโกนอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เสียงก็ฟังดูอ่อนแอมาก

หลินหยางระงับความโกรธในใจและพูดอย่างเย็นชา: "ปล่อยคนพวกนั้นไปก่อน!"

"ปล่อยไปเหรอ?"

หลัวเฉิงเซียนหรี่ตา: "ทำไม่ได้หรอก!"

เมื่อหลินหยางและคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของพวกเขาก็เริ่มขมวดขึ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน