สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3248

ภายในตำหนัก

ผู้นำทั้งสามไม่ได้แยกย้ายกันไปแต่กลับมานั่งดื่มน้ำชาด้วยกัน

"เมื่อสักครู่ที่สอนเขาเกี่ยวกับทักษะการเปลี่ยนพลังแห่งสวรรค์นั้นกลับพบว่าความเข้าใจของเขาน่ากลัวมาก ทุกคน จากที่คาดการณ์ไว้ ความสามารถของเขาคนนี้จะต้องเหนือกว่าเราทั้งสามแน่นอน แบบนี้ต้องระมัดระวังหน่อยแล้วล่ะ"

ซ่างจู่วางถ้วยน้ำชาลงและกล่าวเสียงแหบแห้ง

"ระวัง? เขาบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่สนใจตำแหน่งเจ้าแห่งเทพเซียน? ทำไมยังต้องระวังเขาด้วย? พรุ่งนี้พลังแห่งสวรรค์ของเขาก็จะได้รับการเปลี่ยนแปลงและเขาก็จะจากไป ยังจะกังวลอะไรอีก?"

หยวนจู่ขมวดคิ้วกล่าว

"หยวนจู่ คุณไร้เดียงสาเกินไป หากพลังแห่งสวรรค์ที่เปลี่ยนแปลงและเพิ่มพละกำลังขึ้น หากเขาเสียใจภายหลังเราจะทำยังไง?" ผู้นำปิงส่ายหน้า

"เสียใจภายหลัง?" หยวนจู่กล่าวอย่างเย็นชา "แม้เขาจะมีพละกำลังที่เพิ่มขึ้นและวรยุทธ์พัฒนาก้าวกระโดดขึ้นไป แต่เขาจะสู้กับเราสามคนได้เหรอ? เราไม่ใช่ยอดฝีมือธรรมดาเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ฉะนั้นการจะจัดการเขาคนนี้ถือเป็นเรื่องง่ายมาก ทำไมต้องกลัวอะไรไม่เข้าท่าด้วย?"

"ฟังดูดี แต่คุณเคยคิดไหมว่าตอนนี้คนในเผ่าของเรามีคนจำนวนมากแค่ไหนที่ยอมรับให้เขาขึ้นมาในตำแหน่งเจ้าแห่งเผ่าเทพเซียน หากเขายั่วยุยอดฝีมือในเผ่าเราให้เป็นศัตรูกับเราละก็เราควรจะทำยังไงดี?"

ผู้นำปิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หยวนจู่เงียบอยู่นานและจ้องไปที่ทั้งสอง "พวกคุณคิดว่ายังไง?"

"เตรียมการไว้ล่วงหน้า พรุ่งนี้หากทำสำเร็จก็บังคับให้เขาสละตำแหน่ง หากไม่ยอมก็ฆ่าเขาซะ!"

ผู้นำปิงกล่าวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาต

หยวนจู่สูดหายใจเข้า แต่ก็พยักหน้าเงียบๆ

"ตกลง เรามาเริ่มโยกย้ายยอดฝีมือที่ไว้ใจได้ตั้งแต่ตอนนี้เพื่อรอคำสั่งอยู่ที่ภูเขาเหมืองแร่ หากเรื่องของเขาสำเร็จขึ้นมาก็รีบส่งเขาไปที่สนามประลองการแข่งขันให้เร็วที่สุดเพื่อประกาศเรื่องที่เขาสละตำแหน่ง!"

"ถูกต้อง ตอนนี้จะประกาศให้คนในเผ่ารู้ไม่ได้ พรุ่งนี้คนที่เดินทางมาชมการแข่งขันล้วนเป็นคนของเรา รอให้เขาจากไปก่อนแล้วค่อยแจ้งให้คนในเผ่ารู้" ซ่างจู่กล่าวเสริม

ทั้งสามเห็นด้วยกับแผนการที่พูดมาพร้อมกับเริ่มโยกย้ายกองกำลัง

เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง ยอดฝีมือของทั้งสามก็เริ่มเข้ามาครองบริเวณภูเขาเหมืองแร่เพื่อรอให้หลินหยางลงจากเขา

"นี่ คุณรู้สึกไหมว่าดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่หนาวเท่าข้างนอกเลย"

"จริงด้วย ฉันก็ยังรู้สึกร้อนเลย รู้สึกเหมือนที่นี่จะมีลมร้อนพัดมา น่าแปลกจัง"

"ตามหลักแล้วบนหุบเขาน้ำแข็งล้วนเป็นแร่หินธรรมชาติ อุณหภูมิน่าจะต่ำกว่าปกติถึงจะถูก"

"ทำไมถึงมีลมร้อนได้?"

ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าภูเขาเหมืองแร่ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

ทั้งสามก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ แต่ก็ไม่กล้าขึ้นไปรบกวนหลินหยางที่อยู่ข้างบนและทำได้เพียงเฝ้ารออยู่ที่นั่น

ทว่าพวกเขาเฝ้ารอจนถึงเที่ยงวันก็ไม่เห็นว่าหลินหยางจะปรากฏตัวออกมา

"เกิดอะไรขึ้น? นานขนาดนี้แล้วทำไมเขายังไม่ออกมาอีก?"

หยวนจู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม "พวกคุณสองคนคิดว่าควรขึ้นไปดูดีไหม?"

"อย่าเพิ่งใจร้อนไป หากเราขึ้นไปรบกวนเขา เกรงว่าเขาอาจใช้เป็นข้ออ้างในการไม่สละตำแหน่งได้ รออยู่ตรงนี้ก่อน ถึงยังไงเขาก็ต้องลงมา"

ซ่างจู่กล่าว

หยวนจู่ขมวดคิ้วพร้อมกับกระโดดลงจากหลังม้าและหยิบเหล้าออกมาดื่ม

รอไปเช่นนี้จนพระอาทิตย์ตกดินและท้องฟ้าเริ่มมืดก็ยังไม่เห็นหลินหยางปรากฏตัว

ครั้งนี้แม้แต่ซ่างจู่เองก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

"ด้วยแุปนิสัยของเขาแล้วนั้น คิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะต้องรอนานขนาดนี้!"

ซ่างจู่เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงแหบแห้ง "หรือว่าข้างบนจะเกิดอะไรขึ้น?"

"อย่าทนรอแบบนี้เลย ตามฉันขึ้นไปบนเขาดีกว่า!"

ผู้นำปิงเองก็นั่งไม่ติดพร้อมกับชักดาบที่เอวออกมาและมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาเหมืองแร่ทันที

หยวนจู่ตามไปทันที

ซ่างจู่คิดจะห้าม แต่สุดท้ายก็พาคนของเขาตามไป

แต่เมื่อทั้งหมดขึ้นไปบนหุบเขาน้ำแข็งก็ไม่พบร่องรอยของหลินหยางแม้แต่นิดเดียว

ทั้งหุบเขากลับว่างเปล่าไร้ผู้คน

"เขาล่ะ?"

ผู้นำปิงสูดหายใจเข้าและกล่าวเสียงแผ่วเบา

"ออกตามหา! หาให้ทั่วทั้งหุบเขา ถึงยังไงก็ต้องหาเขาให้เจอ!"

หยวนจู่ตะคอกเสียงดัง

จากนั้นกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ออกแยกย้ายกันไปตามหา

ซ่างจู่เหมือนสังเกตไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ไม่ไกล

ผู้นำปิงและหยวนจู่เองก็อดไม่ได้ที่จะมองตาม

จากนั้นก็เห็นว่าก้อนน้ำแข็งบริเวณนั้น...หลอมละลายลงและทำให้เกิดหลุมลึกปรากฏขึ้น ภายในหลุมมีหมอกควันสีขาวลอยออกมา...

เมื่อเห็นหลุมนั้น แววตาของซ่างจู่ก็สั่นสะท้านเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

"เป็นไปไม่ได้...."

ทั้งสามต่างมองไปที่หลุมที่ไม่ใหญ่นักด้วยความเหลือเชื่อ

เมื่อสังเกตอย่างละเอียดก็รู้ได้ว่ามันสามารถรองรับคนได้หนึ่งคนพอดี

"เขา...เขาลงไปแล้ว?"

"คาดว่าน่าจะใช่..."

"เขา...เขา...เขาทำได้ยังไง?"

"ดูจากอุณหภูมิแล้ว คาดว่าน่าจะใช้ไฟประหลาด!"

ซ่างจู่จับจ้องไปที่ปากหลุมที่ยังคงมีหมอกควันสีขาวลอยขึ้นมาและกล่าวเสียงแหบแห้ง "เดิมทีเขาก็มีความเชี่ยวชาญด้านการใช้ไฟประหลาด หากเขากระตุ้นใช้มันเพื่อหลอมละลายก็สามารถทำให้เกิดหลุมลึกลงใต้ดิน...แต่ต้องสูญเสียพลังแห่งสวรรค์จำนวนมาก...เขาจะทนกับระดับความลึกหลายพันเมตรได้ยังไง?"

"หรือจะลงไปดู?"

ผู้นำปิงเงยหน้าขึ้นถาม

"ไม่ต้อง รออยู่ตรงนี้ดีกว่า หลุมนี้ไม่สามารถรองรับคนสองคนได้ อีกอย่างถ้าพลังของเขาหมดก็ไม่สามารถใช้ไฟประหลาดเพื่อทำให้น้ำแข็งละลายได้อีก จากนั้นชั้นน้ำก็จะค่อยๆ ผนึกเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นแบบนั้น เราจะถูกผนึกเป็นน้ำแข็งอยู่ข้างในและไม่มีทางออกมาได้!"

ซ่างจู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

ผู้นำปิงและหยวนจู่ได้ยินเข้าก็ได้แต่ถอนหายใจ

พวกเขามองไปยังหลุมนั้นด้วยแววตาแห่งความปรารถนาอันลึกซึ้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน