สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3249

หลังจากที่หลินหยางจากไป

เขาจากไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากอยู่ที่เผ่าเทพเซียนนี้อีกต่อไป

สิ่งนี้ทำให้ทั้งสามรับรู้ได้ว่าใจของหลินหยางไม่ได้อยู่ที่นี่

เมื่อมองดูแน่หินที่มีพลังมหาศาลที่วิเศษและน่าทึ่งในมือ ทำให้ทั้งสามรู้สึกอธิบายไม่ถูก

"คิดไม่ถึงเลยว่าเราจะคิดในทางชั่วร้ายต่อผู้ที่มีคุณธรรมสูงส่งได้ขนาดนี้!"

ซ่างจู่ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า

หยวนจู่ไม่พูดอะไร

ผู้นำปิงลูบไล้แร่หินในมือด้วยแววตาที่โกรธเคือง

เวลาผ่านไปเธอก็โยนหินในมือทิ้งลงกับพื้น "ใครจะอยากได้ก้อนหินธรรมดานี่จากเขา?"

ทั้งสองเห็นเข้าก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของผู้นำปิงได้

ผู้นำปิงไม่เพียงต้องการตำแหน่งเจ้าแห่งเผ่าเทพเซียนเท่านั้น เธอคิดจะสั่งสอนเขาเพื่อแก้แค้นเรื่องที่เขาหลอกเธอ

แต่ตอนนี้หลินหยางไม่เพียงบรรลุขั้นพลังแห่งสวรรค์ที่เปลี่ยนไปถึงขีดสุด แถมยังได้ใจจากคนในเผ่าไปจำนวนมากและทุกคนต่างจงรักภักดีสรรเสริญเขา และยังนำแร่หินใต้ดินขึ้นมาให้เธออีกด้วย

เธอรู้ดีว่าชีวิตนี้เธอไม่อาจคิดบัญชีแก้แค้นหลินหยางได้อีกแล้ว

"หากคุณไม่ต้องการ งั้นผมขอเก็บไว้แทนคุณแล้วกัน"

ซ่างจู่ยิ้มและยื่นมือไปหยิบแร่หินชิ้นนั้นอย่างไม่เกรงใจ

ผู้นำปิงเห็นเข้าก็รีบคว้าไปหยิบกลับมาเหมือนเดิม

"แม้ว่าฉันไม่ต้องการ แต่คนอื่นก็อย่าคิดได้ไปครองเลย!"

ผู้นำปิงกล่าวและจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

"ประหลาดคน!"

ซ่างจู่ขมวดคิ้ว

หยวนจู่กลับนั่งขัดสมาธิและเริ่มดูดซับพลังในแร่หินโดยไม่สนใจทั้งสองคน

หลังจากนั้นเผ่าเทพเซียนก็ได้กลับสู่ภาวะปกติที่ทั้งสามอาณาเขตต่างแยกย้ายกันอยู่เหมือนเดิม

....

หลินหยางขี่ม้าออกมาจากอาณาเขตของเผ่าเทพเซียน ทว่าเขากลับไม่รีบร้อนที่จะกลับไปที่พันธมิตรชิงเซวียน

แม้ว่าพลังแห่งสวรรค์จะกลายพันธ์ุได้สำเร็จไปได้ด้วยดี แต่สำหรับเขาแล้วสิ่งนี้ยังไม่พอ

จากนั้นเขาจึงดึงบังเหียนเพื่อมุ่งหน้าไปอีกเส้นทางหนึ่ง

และเส้นทางนี้ก็เป็นเส้นทางหุบเขาเทพเซียนที่มีการเผชิญหน้าอย่างตึงเครียดเมื่อไม่นานมานี้เอง!

"เจ้าแห่งเผ่าเทพเซียนคนนั้นกลับมาอีกแล้ว!"

"เร็วเข้า รีบไปรายงานเจ้าแห่งหุบเขาเร็วเข้า!"

"ตั้งแนวป้องกัน ตั้งแนวป้องกัน!"

บรรดาลูกศิษย์ที่เฝ้าเวรยามต่างรู้ดีว่าคนที่กำลังเข้ามาเป็นใครและต่างตกใจจนหน้าซีดเผือดพร้อมกับรีบตะโกนแจ้งเตือน

ไม่นานคนของหุบเขาเทพเซียนจำนวนมากก็ต่างวิ่งกันเข้ามา

หนึ่งในนั้นคือหลัวเฉิงเซียนรองเจ้าแห่งหุบเขา

เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือหลินหยาง สีหน้าของหลัวเฉิงเซียนก็เปลี่ยนไปอย่างมากแต่ก็เผยให้เห็นแววตาที่หวาดกลัว

"เจ้า...เจ้าแห่งเผ่าเทพเซียน คุณมาทำอะไรที่นี่?"

หลัวเฉิงเซียนถามออกไปด้วยความหวาดกลัว

"ผมต้องการพบเจ้าแห่งหุบเขาของพวกคุณ" หลินหยางกล่าว

"พบเจ้าแห่งหุบเขา? คุณต้องการทำอะไร?"

หลัวเฉิงเซียนถามออกไปอย่างระมัดระวัง

"เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คุณแค่พาผมไปหาเขาก็พอ"

"คุณ..."

หลัวเฉิงเซียนรู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่เมื่อนึกความสามารถของหลินหยางก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวออกมา "รออยู่ตรงนี้ ผมไปแจ้งให้เจ้าแห่งหุบเขาทราบก่อน!"

เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

เวลาผ่านไปกว่าสิบนาที จากนั้นหลัวเฉิงเซียนก็กลับมา

"ตามผมมา!"

หลินหยางพยักหน้าและรีบควบม้าเข้าไป

คนของเผ่าเทพเซียนที่เป็นทาสส่วนใหญ่ได้ถูกหลินหยางปล่อยตัวไปแล้ว และคนที่เหลืออยู่หลินหยางก็ได้สั่งทั้งสามคนให้ปล่อยตัวพวกเขาหมดแล้ว

หลินหยางไม่ชอบระบบการมีทาสรับใช้ แม้ทั้งสามคนจะไม่เห็นด้วย แต่ในเมื่อเขายังไม่สละตำแหน่งเจ้าแห่งเผ่าเทพเซียน ทำให้พวกเขาจึงจำเป็นต้องตอบตกลง

ทว่าทาสรับใช้ของหุบเขาเทพเซียนกลับมีจำนวนมากกว่าเผ่าเทพเซียนอย่างมาก

และทาสรับใช้ที่นี่ยังมีสภาพที่น่าเวทนายิ่งกว่าที่เผ่าเทพเซียนมาก

พวกเขาล้วนสวมข้อมือข้อเท้า เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม รูปร่างซูบผอมและถูกลดวรยุทธ์กว่าครึ่ง เหลือเพียงพละกำลังเพื่อคอยรับใช้คนของหุบเขาเทพเซียนเท่านั้น

อีกอย่างที่นี่ก็มีคนเฝ้าดูจำนวนมาก แต่ละคนล้วนถือแส้หนังกับตัว ทำให้ไม่มีใครกล้าแอบอู้งานแม้แต่คนเดียว

หลินหยางขมวดคิ้วแต่ก็ไม่พูดอะไร

ไม่นานก็มาถึงส่วนที่ลึกที่สุดในหุบเขา ณ เรือนหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง หลินหยางได้พบกับเชียนเซวียนอี เจ้าแห่งหุบเขาเทพเซียน

"ทำไมเหรอ? คุณรู้สึกผิดหวังเหรอ?"

เชียนเซวียนอีรินน้ำชาและกล่าว "หุบเขาเทพเซียนของเราไม่ได้หรูหราโอ่อ่าเหมือนอย่างเผ่าเทพเซียน เราเพียงหมกมุ่นฝักใฝ่กับเส้นทางการไปสู่ความเป็นอมตะ ส่วนสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องต่างๆ นั้นเราไม่ได้ให้ความสนใจอะไรเลย"

"หมายความว่าคุณจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุถึงความเป็นอมตะ?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน