สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3296

"พระเจ้า! นี่มันอะไรกันเนี่ย?"

"ยกขึ้นด้วยเฮลิคอปเตอร์เหรอ?"

"นี่...คือคนที่ชื่อหลินหยางเป็นคนทำเหรอ?"

"ใช่เหรอ? นี่มันโคตรวิเศษไปเลย!"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นเฮลิคอปเตอร์ของเซียงกวงแอร์ไลน์ แต่ละลำมีมูลค่ากว่าสามสิบล้านเหรียญเชียว! แล้วยังสั่งมาหลายสิบลำ! นี่ๆๆ..."

"รถเฟอร์รารี่ดูไร้ค่าไปเลย!"

ผู้คนตามท้องถนนต่างพากันร้องอุทานเสียงหลง

จากนั้นสถานการณ์ก็ดูโกลาหลวุ่นวายขึ้น

"มาจอดที่ตรงนี้!"

หลินหยางโบกมือให้กับเฮลิคอปเตอร์และจากนั้นก็ชี้ไปที่รถเฟอร์รารี่ที่อยู่ตรงหน้า

เฮลิคอปเตอร์เหล่านั้นต่างลดระดับลงเพื่อทำการจอดบนรถเฟอร์รารี่และบดทับคลับเฮาส์ราชากุหลาบอย่างไม่เหลือชิ้นดี

"คุณ..."

แววตาของหลุยส์เต็มไปด้วยความโกรธและอยากจะเข้าไปจัดการหลินหยางอย่างอดไม่ได้

แต่เมื่อมองไปที่ซูเหยียนที่อยู่ข้างๆ และฝูงชนที่รายล้อมจำนวนมากก็ทำให้เขาได้แต่เก็บกลั้นความโกรธไว้

มีแสงระยิบระยับเปล่งประกายออกมาจากกระถางดอกกุหลาบขนาดใหญ่

ผู้คนต่างพากันมองด้วยความประหลาดใจ

ดอกไม้ที่อยู่ในกระถางคือดอกกุหลาบ แต่ไม่เหมือนกับกับดอกกุหลาบที่หลุยส์ให้มาก่อนหน้านี้ ดอกกุหลาบเหล่านี้เปล่งประกายแสงสีแดงระยิบระยับ กลีบดอกกุหลาบมีสีแดงเปรียบเสมือนเปลวไฟที่ร้อนแรง

ผู้หญิงหลายคนต่างพากันร้องอุทานอย่างเสียสติ

ตอนนี้แม้แต่ซูเหยียนเองก็หน้าแดงและรู้สึกหัวใจเต้นแรง

"เสี่ยวเหยียน ชอบไหม?"

หลินหยางถามด้วยรอยยิ้ม

ซูเหยียนหันไปมองหลินหยางด้วยแววตาที่เคล้าน้ำตา

เวลาผ่านไป จากนั้นเธอก็เขย่งเท้าและบรรจบจูบหลินหยาง

หลินหยางตัวแข็งทื่อ

แต่เมื่อดึงสติได้ ซูเหยียนก็โถมเข้ามาโอบกอดเขาไว้พร้อมกับกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา "ชอบ..."

"ชอบ...ก็ดีแล้ว..."

หลินหยางจับริมฝีปากด้วยความเหลือเชื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าซูเหยียนเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

แต่จะโทษซูเหยียนก็ไม่ได้

เพราะดอกกุหลาบเหล่านี้ล้วนเป็นดอกกุหลาบจักรพรรดิที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเพาะปลูกด้วยวิธีการพิเศษ

ดอกกุหลาบชนิดนี้ไม่เพียงมีประโยชน์ทางด้านการรักษา แต่ยังสามารถดึงดูดจิตใจของผู้หญิงได้อย่างมาก

ผู้หญิงทุกคนล้วนถูกดึงดูดด้วยความสวยงามของดอกกุหลาบนี้ แม้แต่ซูเหยียนเองก็ถูกดึงดูดด้วยเช่นกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะไม่ได้จู่โจมเข้าไปจูบเช่นนี้

"ไม่เลวๆ"

หลินหยางยิ้ม

ซูเหยียนตกใจและนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งกระทำลงไป และจากนั้นก็เอามือทุบไปที่หน้าอกของหลินหยาง

เมื่อเห็นทั้งสองหยอกเย้าเคล้าคลอกันก็ทำให้หลุยส์รู้สึกโกรธจนตัวสั่น

แต่สุดท้ายเขาก็ระงับความโกรธไว้และได้แค่ฝืนยิ้มออกมา "คุณซู ดูเหมือนว่าสามีของคุณจะเป็นคนดีมากคนหนึ่งเลย!"

"ขอบคุณค่ะ"

ซูเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"งั้นวันนี้ก็พอเท่านี้แล้วกัน ผมขอตัวลากลับก่อน!"

หลุยส์กล่าวด้วยรอยยิ้มและจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

หลินหยางคอยจ้องมองเส้นทางที่หลุยส์เดินออกไปอย่างครุ่นคิด

"หลินหยาง ทำไมเหรอคะ?"

ซูเหยียนถามอย่างประหลาดใจ

"เสี่ยวเหยียน เขาคนนี้เป็นใครกันแน่? ตอนนี้คุณมีโปรเจ็คที่ต้องร่วมงานกับเขาเหรอ?"

หลินหยางถาม

"ใช่ค่ะ"

ซูเหยียนพยักหน้าและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับกล่าวออกมา "เรากลับไปที่บริษัทก่อนดีกว่าค่ะ แล้วเดี๋ยวนี้ฉันจะเล่าให้คุณฟังอย่างละเอียด"

"ไม่รีบ!"

หลินหยางกล่าวและหันไปมองพนักงานเหล่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตู "ผมคิดว่าคุณจัดการเรื่องในบริษัทก่อนจะดีกว่า!"

มีเหรอที่ซูเหยียนจะไม่รู้ว่าหลินหยางหมายความว่ายังไง?

ก่อนหน้านี้ที่คนเหล่านี้พูดจาเสียดสีดูถูกดูแคลน...เธอเองก็ได้ยินหมดแล้ว

ซูเหยียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา "ทุกคนไปรอฉันที่ห้องประชุม ฉันขอจัดประชุมด่วน!"

เมื่อทุกคนได้ยินเข้าก็ต่างหน้าถอดสี

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไรนัก

"ประธานซู ทำไมจู่ๆ ถึงมีประชุมด่วนขึ้นมา? เอ่อ...บอกหน่อยได้ไหม?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน