สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3312

ทุกคนถูกพามาที่โรงพักแล้วลงบันทึกประจำวัน

ซูเหยียนก็ไม้เว้ย

ในระหว่างการสอบสวน จากนั้นเธอก็รู้ว่ามีคนโทรแจ้งตำรวจและรายงานว่ามีคนต้องสงสัยว่าลักพาตัวและข่มขืนและพฤติกรรมอื่นๆ อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามมีวาวุธอันตราย

หน่วยลาดตระเวนได้รับโทรศัพท์และส่งหน่วยลาดตระเวนรบไปช่วยเหลือทันที

แม้ว่าจับคนกลับมาได้ แต่เพราะว่าหลักฐานบนร่างกายไม่เพียงพอ ซูเหยียนไม่สามารถฟ้องพวกเขาได้

“เธอเป็นคนแจ้งหน่วยลาดตระเวน?”

ออกมาจากสถานีตำรวด ซูเหยียนนั่งที่ผู้โดยสาร แล้วนึกถึงภาพเมื่อคืนสีหน้ายังขาวซีดๆ

“ใช่”

หลินหยางพูดนิ่งๆ: “ฉันเดาว่านี่คือหลุยส์กำลังลงมือต่อเธอ ดังนั้นดีที่ฉันแจ้งความแล้วตำรวจมาทันเวลา”

“ใช่หรอ?”

ซูเหยียนหลับตาลงแล้วพูเบาๆ: “หลินหยาง ขอโทษ....”

“ทำไมต้องขอโทษ?”

“ฉัน...ฉันน่าจะฟังเอตั้งแต่แรก เธอพูดถูก ในด้านจิตใจของคนฉันนั้นยังสดซื่อเกิน!ฉันนั้นใสซื่อเกิน ที่ฝากความหวังไว้ในตัวของหลุยส์ ไม่คิดเลยทั้งหมดนี่จะถูกเธอนั้นเดาถูก พวกหลี่หนงเยี่ยนและคนอื่นๆก็พวกเดียวกับหลุยส์ พวกเขาร่วมมือกันเพื่อควบคุมเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนล!”

“ทั้งหมดนี่หลี่หนงเหยี่ยนนั้นร่วมมือคิดแผนกับหลุยส์พวกเขา พวกเขาตั้งใจให้ฉันเซ็นสัญญาใหญ่อย่างเจียงเจียว จากนั้นก็ขุดหลุมไว้ให้ฉันกระโดดเข้าไป ให้โครงการเจียงเจียวนั้นดำเนินต่อไม่ได้ ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ถึงเวลานั้นฉันไม่ไปประนีประนอมกับพวกเขา พวกเขาก็จะส่งฉันไปตาย!”

“แม้ว่าฉันทำใจยอมแพ้ทุกอย่าง พวกเขาก็ไม่หยุด วันนี้ถ้าเธอไม่ปรากฏได้ทันเวลา ฉันก็...ฉันก็...”

พูดถึงนี่ น้ำตาของซุเหยียนก็ไหลไม่หยุด

ในใจของเขาไม่เพียงแต่โทษตัวเองและเสียใจ และยังรู้สึกผิดต่อหลินหยาง

เขาพบว่า ตัวเองนั้นไม่ได้ใส่ใจและเชื่อใจสามีตัวเองเลย

แม้ว่าสามีตัวเองแนะนำมากมาย ให้ความช่วยเหลือมากมายแต่ตัวเองไม่ใส่ใจเลย

นี่ทำให้ภายในใจของเขานั้นมีความทุกข์

“เสี่ยวเหยียน เธอไม่ต้องเสียใจ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว”

หลินหยางพูดอย่างนิ่งๆ

จริงๆแล้วเขาสามารถหลุดหลุยส์ได้ในเวลาแรก

ตอนที่ซูเหยียนถึงห้องอาหาร หลินหยางก็ถึงแล้ว

เขารู้ว่ามื้อเย็นวันนี้หลุยส์ต้องลงมือ ดังนั้นเพียงแค่ค่อยดูซุเหยียนอยู่ตลอด

เขาไม่ได้ลงมือทันทีในเวลาแรก

ถ้าหากซูเหยียนอยู่ในการคุ้มครองของเขาตลอด เขาไม่มีทางเติมโตขึ้น จะจะกลายเป็นดอกที่อยู่ใต้เกาะอยู่ตลอด และมองทั้งหมดในโลกนั้นแง่ดีเกินไป

ดังนั้นหลินหยางรอสักครู่ รอให้ซูเหยียนนั้นถูกตบไปหนึ่งที ในเวลาที่เขานั้นสิ้นหวังฝ่ายตรงข้ามถึงปรากฏ

เชื่อว่าครั้งนี้ ซูเหยียนจะระวังมากกว่านี้ เข้าใจหน้าซื่อใจคตคำนี้!

“น่าเสียดาย...ที่หน่วยลาดตะเวรจับตัวพวกเขา ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ คนพวกนี้ลงมืออย่างระวังมาก!”

ซูเหยียนกัดฟันในใจนั้นไม่พอใจอย่างหนัก

“ไม่เป็นไรเสี่ยวเหยียน ต้องมีคนจัดการพวกเขา”

หลินหยางยิ้มเบาๆแล้วพูด: “เธอเหนื่อยแล้ว ฉันส่งเอกลับบ้านก่อน”

“เธอไม่กลับไปพร้อมฉันหรอ?”

ซุเหยียนเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าดวงตาแดงๆถามขึ้น

“สายๆค่อยกลับ ยังมีคนไข้ต้องไปดู”

“ก็ได้ อย่านั้นเธอกลับมาเช้าๆนะ...”

ซูเหยียนพยักหน้าเบาๆ

หลินหยางรีบเหยียบคันเร่งแล้วออกไปทางประตูบบ้าน

ทั้งสองจากกันไม่นาน หลุยส์และคนอื่นๆก็เดินออกจากโรงพักอย่างมีความสุข

นอกโรงพักมีรอหรูจอดอยู่เป็นแถว

หลุยส์ค่อยๆขึ้นไปนั่งแล้วรถหรูก็ขับออกไป ภายในรถ

หลี่หนงเยี่ยนและคนอื่นๆเต็มไปด้วยความสุข

“ยังต้องเป็นความสามารถของคุณหลุยส์ คนของคุณสองสามคำก็จัดการพวกลาดตระเวรได้ เก่งมาก!”

“อย่างนั้นก็ไม่ใช่?ทนายที่คุณหลุยส์พามาเป็นทนายที่มีชื่อเสียงในประเทศF เผชิญกับหน่วยลากตระเวรเล็กๆไม่กี่คน เป็นปัญหาสักที่ไหน?”

ผู้จัดการหวังพูดแล้วหัวเราะ

ทุกคนพูดคำสองคำ ไม่หยุดที่จะอวยหลุยส์ทำเอาเขานั้นถึงกับลอยขึ้นฟ้า

แต่สีหน้าของหลุยส์กก็ยังไม่น่าดู

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของหลุยส์ หลี่หนงเยี่ยนและคนอื่นๆก็หยุดอวยเขา

“คุณหลุยส์ คุณ...เป็นอะไรหรอ?”

หลี่หนงเยี่ยนถามอย่างระมัดระวัง

บูม!

เห็นเพียงหลุยส์นั้นทุบไปที่ประตูของรถ มีเสียงดังดังขึ้น

ทุกคนตกใจ

“สารเลว!ไอ้พวกลาดตระเวรหลงกั๋ว!ทำลายเรื่องดีของฉัน!ไอ้สารเลว!น่ารังเกียจ!”

หลุยส์ด่าอย่างโกรธแล้วกำหมัดชนไปที่ประตูรถอย่างไม่หยุด

ประตูรถถูกตีจนเกิดเสียงตูมๆ จนจะเปลี่ยนรูปทรงแล้ว

ทุกคนไม่กล้าส่งเสียง

ภายในรถเหลือเพียงแค่เสียงทุบประตูรถ

หลังจาดระบายอารมณ์ความโกรธของหลุยส์ก็ค่อยๆหายไป

เขาจ้องไปที่ทีน่าแล้วพูดอย่างเย็นชา: “เธอเป็นคนเรียกหน่วยลาดตระเวรมา?”

ในเวลานี้ทีน่านั่งอยู่ตรงที่นั่ง มือหนึ่งข้างถูกมัดไว้ที่รถแล้วกำลังจะตาย

ตอนแรกเขาจะถูกหน่วยลาดตระเวรส่งไปโรงพยาบาลแล้ว แต่ทนายโกหกว่าทีน่าเป็นเจ้านายของตัวเองเดี๋ยวเขาจะส่งไปโรงพยาบาลเอง

ทีน่าไม่พูดอะไรเขามองออกไปทางหน้าต่างรถ ริมฝีปากขยับเบาๆไม่รู้ว่าพูดอะไรออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน