สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3318

ซูเหยียนใช้เวลายามค่ำคืนด้วยความยากลำบาก

เธอนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวกลับไปกลับมา ในสมองหวนนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันอย่างต่อเนื่อง

ชั่วชีวิตนี้ของเธอไม่เคยถูกเอาเปรียบมากมายขนาดนี้

และไม่เคยคาดคิดเลยว่า คนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ จะปลุกปั่นให้เกิดการกบฏต่อเพื่อนร่วมงานที่ทำงานร่วมกับตนเองมาหลายปีได้อย่างง่ายดาย และทำให้ตนเองต้องสูญเสียทุกสิ่งที่ต่อสู้อย่างสุดชีวิตไปอย่างง่ายดาย!

ในระดับความแตกต่างนี้ทำให้เธอยากที่จะรับได้จริงๆ

ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่เพราะหลินหยางแจ้งตำรวจได้ทันเวลา แม้แต่ชีวิตนี้ก็คงจะไม่เหลืออะไรแล้ว

ในเวลานี้ ซูเหยียนเพิ่งจะเข้าใจว่าตลาดก็เหมือนกันกับสนามรบ

ถ้าหากไม่ระมัดระวังทุกด้าน และประมาทไปเพียงเล็กน้อย ก็คงจะไม่มีทางที่จะฟื้นคืนได้ตลอดไป!

เช้าวันต่อมา ซูเหยียนรีบไปที่บริษัทโดยมีรอยคล้ำใต้ตาทั้งสอง

แม้ว่าตอนนี้จะมีเรื่องยุ่งวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย แต่สิ่งที่ต้องทำก็ยังจะต้องทำ

หลังจากที่ซูเหยียนขึ้นรถ เธอสูดอากาศบริสุทธิ์เล็กน้อย หลังจากนั้นก็เหยียบคันเร่งแล้วรีบไปที่บริษัท

ใช้เวลาขับรถครึ่งชั่วโมงก็เดินทางมาถึงที่หน้าประตูบริษัท

แต่ทว่าเมื่อซูเหยียนจอดรถดีแล้ว ก็เห็นว่าที่ประตูใหญ่ของบริษัทเต็มไปด้วยผู้คน

ทุกคนกระซิบกระซาบ วิพากษ์วิจารณ์ตามๆ กัน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ซูเหยียนงุนงง ภายในใจมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

เธอจึงรีบลงจากรถและรีบก้าวเข้าไปในฝูงชน

ใช้เวลาสักพักเพื่อเบียดเสียดฝูงชน เพียงได้เห็น

ซูเหยียนก็ทึ่มทื่อไป!

เห็นเพียงภาพเงาของคนสองสามคนที่คุกเข่าอยู่บริเวณประตูใหญ่

ก็คือหลี่หนงเยี่ยนและพรรคพวก

พวกเธอคุกเข่าลงกับพื้น ด้วยสีหน้าอันหดหู่ ซีดเซียวไม่น่าดู และกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

เวลานี้ ผู้จัดการหวังได้เห็นซูเหยียนที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนโดยบังเอิญ และคล้ายกับเป็นความหวังสุดท้าย จึงรีบตะโกนขึ้นว่า: "ประธานซู! ประธานซู! ท่านมาปรากฏตัวแล้ว!"

"ประธานซู? ในที่สุดท่านก็มาแล้ว! ประธานซู! ฉันสำนึกผิดแล้ว! ฉันได้ขายโกดังรถที่เป็นสมบัติเก่าไปตั้งแต่ในคืนนั้น แล้วรวบรวมเงินกับทุกคนเอามาคืนท่านแล้ว ถึงแม้จะไม่ใช่เงินที่ท่านสมควรจะได้รับ แต่ไม่ว่าอย่างไรท่านได้โปรดอภัยให้พวกเราด้วยเถอะ ขอร้องท่านล่ะ!"

พอหลี่หนงเยี่ยนเห็นซูเหยียน น้ำตาน้ำมูกก็ไหลออกมา ร้องห่มร้องไห้ ส่งเงินในมือให้ซูเหยียนไปพลาง คำนับไปพลาง

คนอื่นๆ ก็ราวกับบ้าคลั่ง คำนับจนศีรษะกระแทกกับพื้นด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ถึงแม้ศีรษะจะกระแทกพื้น จนมีเลือดไหลออกมา ก็ไม่ยอมที่จะหยุด

ซูเหยียนเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เสียที่ไหนกัน? จึงรีบเข้าไปประคองคนสองสามคนให้ลุกขึ้น

"พวกคุณอย่าทำแบบนี้เลย มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ คุยกันเถอะ!"

ซูเหยียนชำเลืองมองผู้คนโดยรอบที่เดินผ่านแล้วชี้เข้ามา จึงลดเสียงลงและรีบกล่าว

"ประธานซู คุณจะต้องยกโทษให้พวกเรานะ ถ้าหากคุณไม่ยอมยกโทษให้พวกเรา พวกเราก็จะไม่ลุกขึ้น!"

"พูดถูก ประธานซู ถ้าหากคุณไม่ยอมยกโทษให้พวกเรา พวกเรายอมไปตายตอนนี้เลยเสียดีกว่า!"

"ประธานซู คุณต้องรับปากพวกเราก่อน ว่าจะยกโทษให้พวกเรา ตกลงไหม?"

"ขอร้องคุณล่ะประธานซู ยกโทษให้พวกเราเถอะนะ!"

ทุกคนร้องห่มร้องไห้ แต่ละคนจะทำการคำนับอีกครั้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน